I wanna sing, I wanna...

... shout, I wanna scream till the words dry out. So put it in all of the papers, I'm not afraid. They can read all about it.
Wie o wie, weet uit welke liedje deze tekst komt? Ik zal het je verklappen (we kunnen niet hebben dat mensen hierover gefrustreerd raken ;), het komt uit het nummer Read all about it van Emeli Sandé.
Je zal niet meteen aan kerst denken bij dit nummer. Toch heb ik dit nummer, samen met mijn engel Lieke, mogen zingen bij de meest fantastische kerstdienst ever.
In december 2014 stopten we met de Uitslaapdienst met een prachtige kerstdienst: de Kerst-Passion. Het ging vorig jaar heerlijk en meteen na de dienst riepen we: dat moeten we volgend jaar weer doen!
Net na zo'n dienst zit je in een adrenalinekick van hier tot en met Tokyo, dus dan ben je altijd heel enthousiast (en hyper). Toch wisten we het voor elkaar te krijgen om ook dit jaar de hele groep weer bij elkaar te verzamelen.

Oké, laten we beginnen bij het begin: wat is de Kerst-Passion? We hebben het concept gebruikt van de Passion en die omgeschreven naar het kerstverhaal. Een aantal mensen hebben dat vorig jaar al gedaan, dus daar konden we dit jaar weer op voort bouwen. Dennis en ik hebben de mensen gemobiliseerd, de nummers gekozen en het verhaal een beetje herschreven (tja, het kerstverhaal kan je niet echt veranderen, maar wel bepaalde stukken meer uitlichten dan andere stukken).
Dennis heeft heel veel geregeld, bemiddeld en georganiseerd en ik heb me meer gericht op de PR. Gelukkig hadden we ook een hele grote groep mensen die vanuit de kerk naar Malawi gaat om daar te bouwen (een World Servants project). Zij hebben geholpen met de PR, spelers en ook verschillende andere zaken. Ik heb ook een korte trailer gemaakt met de beelden van vorig jaar. Die kan je hier bekijken.
Lieke was weer de engel, Menno was Jozef en ik mocht Maria zijn. Dit jaar wel met een iets leukere jurk. En ik moet toegeven: het was weer gaaf. De kerk zat vol en het zag er prachtig uit.
Heel december heb ik geoefend op mijn muziekteksten, vooral van het nummer Laat me niet alleen, crisis, die is moeilijk! We hebben drie keer geoefend met de band en zondagmiddag hebben we alles doorgelopen en ook het spel geoefend. We hebben een kerstdienst weten te maken met maar één kerstliedje er in (godzijdank, ik hou echt niet van kerstliedjes).
Ik vind toneelspelen leuk, maar zingen is echt mijn uitlaatklep. Wat heerlijk om te doen. Wat geeft het een kick om voor een volle zaal mensen te mogen zingen en spelen. Ik heb genoten. Achteraf kwam ook de adrenalinekick en stuiterde ik nog even door de zaal. Ik heb werkelijk mooie reacties gekregen, mensen die ontroerd waren, iets mooiers kan je niet krijgen. Wat mij betreft volgend jaar weer :)

En ik wil zingen, ik wil roepen, ik wil schreeuwen tot de woorden op zijn. Zet het in maar in de krant. Ik ben niet bang, ze mogen het lezen.
Is dit niet de echte gedachte achter Maria? Zij had vertrouwen en geloof, al had ze alle reden om bang te zijn. We mogen haar verhaal lezen.
Tja, ik ben niet Maria en ik ben nog zoekende in mijn geloof, dat mogen jullie gerust weten... maar Maria? Haar vind ik inspirerend.

Fijne kerstdagen en een gelukkig nieuw jaar!

Kijk of je de jackpot wint, maak goede voornemens en gooi die overboord aan het eind van januari (zo niet eerder), eet te veel oliebollen, kijk uit met vuurwerk. 

Kortom, maak er een knallend jaareinde en jaarbegin van.

2016 zit vast ook weer vol met inspirerende momenten van liefde, vriendschap en creativiteit.

Als sinterklaas en kerst op dezelfde...

... dag vallen. Net zo onwaarschijnlijk als dat Pasen en Pinksteren op dezelfde dag vallen, toch?
Toch heb ik afgelopen vrijdag een mooie mix van allebei gehad: een beetje erg late Sinterklaas en een beetje erg vroege kerst.
Met mijn schoonfamilie was het lastig om een datum te prikken en uiteindelijk kwamen we op 11 december uit. Wat ik al zei, een beetje aan de late kant, maar dat krijg je als je allemaal drukke volwassenen bij elkaar zet.
De lootjes werden getrokken, het budget werd afgesproken, de lijstjes werden ingevuld en we gingen aan de slag. Ik had mijn schoonzusje Kim getrokken. Zij vroeg als cadeautje een boekje met 500 recepten voor groene smoothies en sappen. Natuurlijk heb ik dat voor haar gehaald en het heeft meteen ook als inspiratiebron gediend. Als surprise kreeg ze drie gigantische groene smoothies (lees: vazen met spinaziedrap, maar wel met mega rietjes en parasolletjes). Om haar cadeautje te vinden, moest ze toch echt met haar hand in die smerige zooi. En dan heb ik lol natuurlijk, soms ben ik echt sadistisch... ;)

De anderen hadden ook echt hun best gedaan, een aantal met mooie surprises en allemaal met een (lang) gedicht. Ik ben er heel dankbaar voor dat het mogelijk is om op deze manier met je familie bij elkaar te zijn. Natuurlijk ook met mijn eigen familie, waar we sinterklaas wel op tijd hebben gevierd. Ook daar hebben ze enorm hun best gedaan en zijn er heel leuke dingen uitgekomen. Zo had ik voor Mei-Yù het grote NS-Vertragingspel gemaakt. Het nieuwe vriendje van Jung Mi (die ik op die avond voor het eerst zag) had mijn lootje getrokken (de arme jongen). Hij had een prachtig gedicht gemaakt met een heleboel details waar hij absoluut niet bij is geweest. Hij wist hij dat? Hij had mijn blog gelezen... Natuurlijk hadden Dennis en ik ook een klein grap cadeautje. Een doosje Durexplay (het was echt een heel mooi doosje!) voor Jung Mi en Niels. Ik heb Jung Mi's hoofd nog nooit zo rood gezien. Niels nam het sportief op en lachte maar mee (het enige juiste om te doen, natuurlijk).
Had ik al gezegd dat ik soms een beetje sadistisch ben? 
Maar goed, terug naar 11 december. Het bleek ook zo te zijn dat ik 's avonds met koor een kerstoptreden moest geven op de Dickens Fair in Bennekom. Ja, dan moet je wel in Dickens kleding komen.
Tijdens sinterklaasavond heb ik nog een hele tijd kleine Nola (vier weken oud) op schoot gehouden en zacht kerstliedjes voor haar gezongen. Zo kon ik ook meteen nog eens goed mijn tekst doornemen.

En na de sinterklaas viering heb ik me in een lange jurk gehesen en ben ik samen met Lieke naar Bennekom gegaan. Het concertje ging goed, ik vind het eigenlijk altijd een feest om te zingen, ook al zijn het kerstliedjes.
Daarna hebben we nog een klein meidenfeestje gehouden, waarbij we een film hebben gekeken en heel veel hebben gekletst en iets minder hebben geslapen. Toch moesten we om half 8 opstaan, omdat Lieke en ik moesten oefenen voor de Kerst-Passion. Ja, die komt er ook weer aan!
Bekijk hier een kleine trailer :)

Het raarste meisje...

... van de straat. We wonen nu alweer een half jaar in dit huis. Een keurig rijtjeshuis in een ouder gedeelte van Ede. De huizen zijn ook vrij oud met een gigantische tuin. Dat komt nog van de tijd dat Ede land genoeg had om uit te delen als tuin... uhm, dus lang geleden. De inwoners van deze straat zijn over het algemeen al wat ouder, al zijn de jonge gezinnen in opkomst.  En nu wonen wij hier.
We hebben het voormalig blauwe huis wit en donkerrood geschilderd en langzaam maar zeker knappen we de voortuin op (met dank aan mijn grootvader en grootmoeder, zij doen eigenlijk al het harde werk en vertellen mij wat ik moet doen). Tot zover niks vreemds of raars.
Maar nu komt het: mijn atelier/werkkamer zit aan de voorkant van het huis. We hebben daar nog geen gordijnen. En ik heb op mijn bureau twee hoofden staan die gezellig naar buiten kijken.
Eén daarvan is een kappershoofd, omdat ik weer begonnen ben met mezelf trainen in vlechten, krullen en opsteken (ook een mooi verhaal, ik vond dat hoofd terug onderin een doos. Ze had nog steeds het kapsel in die ik aan het eind van de opleiding Allround Grimeur, dus minstens vier jaar geleden, had gemaakt... Het heeft me een uur gekost om het uit te kammen en daarna heb ik het ding mee genomen onder de douche om het haar te wassen. Dat was heel raar).
Het andere hoofd is een gipsen hoofd waarop ik oefen met boetseren.

Je kan je misschien voorstellen dat mensen zich kapot schrikken als ze langs ons huis komen of als ze aan de deur komen.
Net nog, terwijl ik dit bericht aan het schrijven ben, komt de oma van Dennis langs. Ze dacht dat ze mij zag door het raam, maar ik zwaaide maar niet terug...
Ik moet ze eigenlijk omdraaien als ik er niet aan werk, maar dat vergeet ik nog wel eens. Ik denk wel dat de mensen in mijn straat mij nu het raarste meisje in de straat vinden...

Daarnaast ben ik niet het enige wat raar is in dit huis. We zijn al vele vreemde dingen tegen gekomen sinds we hier zijn gaan wonen. Natuurlijk als eerste dat werkelijk alles, inclusief plafond, blauw was of dat er geen schutting was aan het eind van de tuin. Maar dit spant de kroon. De zolder was nog totaal niet gedaan. Dennis en Edwin gingen daar mee aan de slag. Het enige wat ze hadden was een gat in het plafond. Er moest dus eerst een trap in. Na veel moeite, geduw en getrek zit de trap erin, om er vervolgens achter te komen dat de trap in zijn geheel omgedraaid moet worden!
Maar nu komt het vreemde: op de zolder vonden we een verzameling plastic konijntjes. Hoe komen die daar? Heeft de vorige bewoner in de hal gestaan en al die konijntjes door het gat op de zolder gemikt? Zie je dat ook voor je? Ik wel!

Een gipsen hoofd op de achterbak en plastic konijntjes op zolder.

Een beetje anders dan...

... (Atelier) Anders. Tja, misschien is mijn hele leven wel anders dan "normaal". Vind ik dat erg? Nee hoor!
Afgelopen weekend zat mijn agenda nogal vol. Om te beginnen had ik afgelopen zaterdag wedstrijden: de onderlinge DOK wedstrijden. En mijn rhönrad "kinders" (ik noem ze zo ook al is de helft groter dan ik) doen ook mee. Zoals ik al zei, het zijn onderlinge wedstrijden, dus ze hoeven alleen tegen elkaar, niet tegen kinderen van andere verenigingen. Toch is zo'n wedstrijd echt super spannend voor ze. Alleen een paar meer wedstrijd ervaren kinderen leken ze zich niet echt druk te maken (en ze wisten eigenlijk ook al dat hun oefening niet zo goed zou gaan, omdat ze er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor waren). De dag begon om 08:30 uur. Tot 18:00 uur ben ik omsingeld geweest door honderden (DOK is een grote vereniging en iedereen deed mee in zijn/haar eigen discipline) gespannen en hyperactieve kinderen. Ondanks de grote van de groep deelnemers was er maar een kwartiertje uitloop. Gelukkig hoefde ik me alleen maar bezig te houden met de rhönradkinderen. Ze zijn bijna allemaal na de zomervakantie een niveau omhoog gegaan. Dat is heel knap en echt een stuk moeilijker. Er zijn er zelfs een paar die voor het moeilijkste niveau trainen! We hadden hen van te voren gevraagd wat ze wilde doen. Willen jullie voor de DOK wedstrijden nog even het oude niveau doen en het dus "makkelijk"doen of gaan jullie voor het moeilijke niveau? Ze gingen dus allemaal voor de moeilijke oefening, ook al wisten ze (en wij als trainers) het dan waarschijnlijk niet helemaal alleen konden.
Ik ben er trots op dat ze de uitdaging zijn aangegaan en dat ze heel hard hebben getraind. Ja, er werden fouten gemaakt, maar geen dingen die we niet hadden gewacht. Niemand is die dag gevallen of geblesseerd geraakt. Dat is eigenlijk ook een applaus waard! (Vooral voor de trainers, weet je zenuwslopend het kan zijn om niet te vangen?)

Zie je wel dat het héél véél kinderen zijn?

Wat je ziet is ongeveer de helft...

Op zondag was er weer heel wat anders. Ik ben naar Schaijk gegaan voor de open dag van Atelier Anders. Atelier Anders is het piepjonge bedrijfje van Lia Verstegen. Zij is een vriendin van ArtEZ en is net zoals ik met een eigen bedrijf begonnen. Eigenlijk zijn bijna tegelijk begonnen: ik belde haar jubelend op dat ik een KvK-nummer heb en zij had net haar BTW-nummer binnen.
Lia richt zich vooral op creatieve workshops. Ze heeft een mooie atelierruimte in hun (gigantische) tuin en om iedereen te laten zien wat ze doet, hield ze een open dag.
Dennis en ik zijn geweest om te helpen. Ik deed mini workshops met schminken en Dennis fotografeerde en at veel cake en kruidkoek (heel belangrijk natuurlijk). Het was een superleuke dag met veel bezoekers. Er was kunst te bewonderen (ook van mij van mijn eindexamenwerk) en verschillende workshops, zoals tie dye, schminken en suikerspin boetseren. Vooral dat laatste was natuurlijk een hit. Ik heb het ook geprobeerd, maar het is alleen al moeilijk om dat spul fatsoenlijk op het stokje te krijgen... Ik heb natuurlijk wel een blauwe suikerspin gemaakt :).
Lia en ik steunen elkaar als net beginnende ondernemers en we leren van elkaar.
22 en 28 november gaat het zelfs verder dan dat. We gaan dan echt samenwerken. Ik geef 22 november een uitgebreide schminkworkshop bij Atelier Anders. 28 november organiseren we een belly- & bodypaint dag waarbij er plaats is voor vier mensen (kijk voor meer informatie op de site van MaDe Creatives bij Actie).
Allemaal leuke vooruitzichten. Enne, opgeven kan nog ;)

Een klein...

... wondertje.
Het is bijzonder dat het meisje dat eigenlijk niet zoveel met baby's heeft, juist het beroep van bellypainter kiest. Begrijp me niet verkeerd, maar als ik aan kinderen (van mij en Dennis in de toekomst) denk, dan denk ik meestal niet aan de babyvorm. Ja, natuurlijk weet ik dat een kindje als eerst een baby is, maar waar ik meer aan denk is een snel lerende dreumes, een driftige peuter, een speelse kleuter, een fantasievol schoolkind en een zelf ontdekkende tiener. Dit zijn de leeftijden waar ik meer affiniteit mee heb. Misschien is het ook zo dat ik meer met deze leeftijden te maken heb gehad. Door stages in het basisonderwijs en voortgezet onderwijs. Door gymlessen aan kleuters, 6/7 jarigen en gezellige tieners. Zelfs mijn eigen zusjes heb ik niet eens gekend als baby's (door adoptie). Mijn broertje wel, maar dat kan ik me niet meer herinneren.
Maar sinds ik met MaDe Creatives ben begonnen en bezig ben gegaan met bellypaint heb ik veel meer te maken met baby's en mama's-to-be.
En iets meer dan een maand geleden heeft een vriendin, Mariëlle, haar eerste dochtertje gekregen. We hadden afgesproken dat ze geen weeën zou krijgen op mijn bruiloft ;).
Ik had in de zomer de eer om bambi op haar buik te mogen schilderen. De kleine meid was druk bezig met schoppen naar mijn penseel (niet dat ik dat meteen opmerkte, zo geconcentreerd was ik aan het schilderen...).
Vorige week ben ik samen met Lieke op kraamvisite geweest. Ach, wat is het dan toch een hummeltje. Schattig (tot ze begint te huilen).
En dan bedenk ik dat het toch wel heel bijzonder is dat dit kleine mensje eerst in de buik zat die ik mocht beschilderen. Nu kon ze in het echt naar me schoppen. Wat ze dan ook gedaan heeft.
Lieke en ik gaven Mariëlle en Charon als cadeautje een klein schilderijtje met bambi met een gedicht van Annie M.G. Schmidt:

Dit is het land

“Dit is het land waar grote mensen wonen

Je hoeft er nog niet in: het is er boos

Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen

En altijd is er weer wat anders loos

En in dit land zijn alle avonturen

Hetzelfde, van een man en van een vrouw

En achter elke muur zijn andere muren

En nooit een eenhoorn of een bietebauw

En alle dingen hebben hier twee kanten

En alle teddyberen zijn hier dood

En boze stukken staan in boze kranten

En dat doen boze mannen voor hun brood

Een bos is hier alleen maar een boel bomen

En de soldaten zijn niet meer van tin

Dit is het land waar grote mensen wonen

Wees maar niet bang: je hoeft er nog niet in”

Ik wens alle kinderen van Nederland (en verder dan dat, maar ook wetend dat ik idealistisch denk), een mooie jeugd, vol met eenhoorns en regenboogpony’s. Zodat, als je groot bent, prachtige herinneringen hebt en een goede basis om verder op te bouwen.

Ik hoop nog een heleboel mama's-to-be te ontmoeten en hun buik te mogen beschilderen. Ik hoop ook dat ik hun kleine hummels mag ontmoeten.

Verloren: mijn verstand...

...kiezen. Ik ben eindelijk van al mijn verstandskiezen af. Afgelopen maandag is de laatste, linksonder, met veel geweld verwijderd. Godzijdank, daar ben ik van af.
Ik ben stiekem, en toch niet zo stiekem, heel erg bang voor de tandarts. Nu zit er in Bennekom een tandarts die ik in mijn hart heb gesloten (die man mag nooit met pensioen, waar moet ik dan heen?), maar de kaakchirurg staat hoog in mijn top 10 van horrors. Ongeveer op gelijke hoogte met slangen en boven mee moeten doen aan een toneelstuk en de tekst niet weten (daar droom ik nog weleens van...).
Anyway, die kiezen zijn weg, dus die komen me niet meer lastig vallen. Nu alleen nog even opknappen, maar ik voel me al veel beter dan de vorige keer. Gelukkig maar.

Wie dacht bij het lezen van de titel dat ik echt mijn verstand had verloren?! Nah, je zou niet de eerste zijn ;)
Wat ik wel een beetje ben verloren, naast mijn verstandskiezen en mijn echte haarkleur, is een beetje ritme. Ritme in mijn dag/week/maand verdeling.
Als ik terugblik op de afgelopen tijd is er zoveel gebeurd:
1. Verhuizen - Check!
2. Afstuderen - Check!
3. Eigen bedrijf beginnen - Check!
4. Trouwen - Check! Appeltje, eitje
En nu? Eigenlijk staat er niks op de planning. Ik ben natuurlijk heel hard bezig voor MaDe Creatives, maar geen verdere vastigheid.
Ik heb een aantal keer gesolliciteerd, maar dat is tot nu toe op niks uit gelopen. Ik loop, net zoals elke net-afgestudeerde tegen de "muur van geen ervaring" op. Dat ik nog geen ervaring heb, betekent niet dat ik het niet heel goed zou kunnen.
Maar misschien moet ik even niet zo streng voor mezelf zijn. Er zijn zoveel grote, ongebruikelijke dingen gebeurd, dat het logisch is dat ik nu niet meteen in een dagritme zit.
Daarnaast ben ik de afgelopen week toch een beetje ziek geweest.
We kunnen alleen maar vooruit kijken, dus dit is het plan: een lijstje maken met wat ik moet doen morgen, deze week en deze maand. En een planning.
Ik ga een wc opknappen, PR plannen maken, mooie dingen creëren en heel hard werken aan MaDe Creatives. Oktober is de maand van het harde werken en welkom terug in het echte leven (in vergelijking met die roze september-wolk). Maar ook de maand om te genieten van de prachtige herfstkleuren, het zingen op een bruiloft en een Harry Potter marathon met warme chocolademelk en dekentjes.

Ik heb er zin in! 

En dat allemaal zonder mijn verstandskiezen!

En wat is daarop jouw antwoord...

... JA! Het is gelukt, we hebben ja gezegd.
Oké, dan nog één keer een blog over de bruiloft, met vooral foto's van die dag.

Het was een drukke, koude, overweldigende, warme, liefdevolle dag. Je weet haast niet wat je overkomt. Het weer was niet super, maar op de momenten dat we buiten waren hadden we geen regen. En om eerlijk te zijn, ik heb het weer nauwelijks opgemerkt, behalve later in de foto's waar de lucht juist prachtig is.
Om 10 uur werd ik door Dennis opgehaald en gingen we eerst naar het Enka terrein voor de fotoshoot. Nu zijn Dennis en ik niet echt mensen die graag op de foto gaan, dus dat was in het begin een beetje awkward, maar Juliette (de fotografe) wist ons uiteindelijk op ons gemak te stellen. Daarna zijn we nog naar de hei geweest en even naar het graf van Sjanie, de moeder van Dennis.
En toen begon eigenlijk pas de dag (en was ik al moe ;).
Eén van de mooiste momenten was tijdens de kerkdienst toen Dennis zijn eigen geschreven gedicht voor las. Hij bracht de halve kerk aan het huilen (positief bedoeld natuurlijk). En daarna moest ik nog zingen! Oef, dat was even slikken. Ik had ook wel even een momentje nodig, voordat het eerste woord eruit kwam. Ik zong "Als de liefde niet bestond" van Toon Hermans. Een prachtig, klein nummer.
Na de kerkdienst hebben we vlinders losgelaten in gedachtenis van Sjanie. Daarna was de receptie. Het was een drukke boel. Er zijn zoveel mensen gekomen (dat hebben we terug gezien in de rekening van de drankjes :P ), maar het is fijn om te weten dat zoveel mensen om ons geven en dat ze deze dag met ons wilde delen. Voor diegenen: heel erg bedankt voor alles.
Na de receptie hebben we nog een patatje gegeten met de familie, met als toetje een ijstaart van Bernardo's, jammie!
Komen we thuis, gesloopt, blijkt de gang, de trap en de slaapkamer vol te liggen met zooi (lees: ballonnen, slingers, confetti). Tja, dat hoort er ook bij.
We hebben een hele romantische huwelijksnacht gehad: zodra we in bed waren, lagen we in coma.

De donderdag daarna zijn we naar Turkije vertrokken, een cadeautje van onze families. Daar was het heel warm (ik heb gehoord dat hier alleen maar regen was die week...). We hebben een prachtige week gehad.

En dan nu waar iedereen op heeft gewacht. De foto's (gemaakt door Juliette Fotografie).

Daar komt de...

... bruidegom. Morgen ga ik trouwen! Hoe onwerkelijk...
Misschien zijn jullie dit al helemaal zat: ja ja, je gaat trouwen, we weten het nu wel.
Ik kan echter nergens anders aan denken. Gisteren heeft de band nog geoefend en heb ik mijn eigen verrassingsnummer geoefend (Dennis leest mijn blog toch nooit, dus ik kan het veilig schrijven ;). Vandaag hebben we de laatste voorbereidingen en vanavond vertrekt Dennis naar zijn pa om bij hem te slapen. Ja, we doen het heel keurig: Dennis vertrekt vanuit zijn vaders huis en morgenvroeg ga ik naar mijn ouderlijk huis om hetzelfde te doen. Alsof we niet al zes jaar samenwonen...

Maar goed, voorbereidingen voor je bruiloft lopen toch altijd weer anders verwacht. Een goed voorbeeld daarvan is het ophalen van mijn trouwjurk. Ik nam mijn moeder en mijn schoonvader mee. Mijn moeder moest mee, want ze zou leren hoe ze mij moest aankleden, alsof ik weer een klein meisje ben.
In elk geval, de afspraak was om 12 uur. Mijn schoonvader had een belangrijke afspraak die niet verzet kon worden. Mijn moeder en ik gingen naar een afgesproken plek, zodat we meteen om half 12 konden vertrekken, zodra Edwin kwam. Hij was keurig op tijd en zegt: waar staat de...? Hij kijkt ons aan alsof hij water ziet branden en dan komt het besef: hij zou met de auto komen, zodat we meteen naar Arnhem konden rijden. Hij was met de fiets... Eerst moest ik heel hard lachen en daarna konden we tot actie overgaan. Ik belde Dennis en hij zou de auto komen brengen. Toen belde mijn vader om me veel plezier te wensen en hij vroeg of ik alles had. Ja hoor. Ook je schoenen? *Stilte* K*T, ik moet nu Dennis bellen, doei! Maar Dennis nam niet op, want hij zat al in de auto.
Toen is Edwin las de sodemieter naar mijn huis gefietst (gelukkig is het niet ver) en reed Dennis mijn moeder en mij terug naar ons huis. Daar pakte ik mijn schoenen, nam Edwin onze auto en waren we eindelijk op weg naar Arnhem. Uiteindelijk waren we maar 20 minuten te laat.
Het passen van de jurk was leuk, maar de naaisters van de bruidszaak vonden hem nog niet helemaal perfect. Er moest nog een stukje vanaf en een laag tussenuit. Uiteindelijk heeft ons uitje naar Arnhem om iets op te halen zo'n vijf uur geduurd! Terug in Ede moesten mijn moeder en ik ons haasten om op tijd bij de rhönradles te zijn.
Moraal van het verhaal: plan je hele middag vrij als je je bruidsjurk gaat ophalen, zorg voor een auto en vergeet je schoenen niet.

Ik ga morgen een prachtige dag beleven, ik weet het zeker.

We zijn er...

... bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal!
Over anderhalve week is het dan zover. Mijn bruiloft... Ja, echt.
Op dit moment draag ik mijn bruidsschoenen from hell en moet ik eigenlijk een powerpoint presentatie maken voor in de kerkdienst (een liturgie is zooo ouderwets... nee, eigenlijk waren we het vergeten en is een powerpoint een handige vervanger).
Er zijn nog wel wat kleine (en grote) taakjes te realiseren, maar nu ga ik even heel eerlijk zijn: ik heb geen stress. Ik ben ook niet zenuwachtig. Ik krijg constant de vraag of ik al zenuwachtig ben en of alles al geregeld is. Het antwoord op dit moment is nee en nee. Al antwoordt Dennis standaard met ja en ik met nee tegelijk.
Maar de grote lijnen staan en dat is al iets. Ik ben verbaasd dat ik zo'n relaxed-heid in mezelf heb ontdekt. Ik ben een perfectionist en soms ook wel een zenuwpees. Maar nu niet... wow! Ik ben onder de indruk van mezelf.
Je trouwdag is een beladen dag: de mooiste dag van je leven! (met dramatische armgebaren erbij)
Dus dan moet ie ook helemaal perfect zijn, want anders kan ie ook nooit de mooiste dag van je leven zijn...
Voor mij wordt die dag perfect als Dennis er is: dat is toch het hele punt van trouwen? Het liefst wel in een net pak en niet in een kippenpak (lang verhaal kort: Dennis haat pakken en kwam toen met de oplossing: een kippenpak is ook een pak... Als compromis hoeft hij geen stropdas om en mag hij met de receptie zijn slippers aan. Hij heeft ook bruidsschoenen from hell). En het kippenpak mocht hij aan bij zijn vrijgezellenfeest.

Oké, ik heb wel een paar wensen voor die dag. Zo hoop ik natuurlijk dat het mooi weer word. Geen regen, maar ook niet te warm. Voor zover ziet het weerbericht er goed uit ;) en daar heb ik ook lekker zoveel invloed op...

Er zo zijn er nog wel wat dingen die ik graag wil, maar geloof me ook als ik zeg dat ik echt niet gek word als er iets anders loopt dan gepland. Dan doen we de truc die ik heb geleerd met zingen: als je vals zingt, zet dan je grootste lach op en dan denkt iedereen dat degene naast je zo verkeerd zit.

Wat ik dus wil zeggen dat je gewoon moet blijven lachen en een beetje flexibel zijn. 

(Gelukkig heb ik twee zeer bekwame ceremoniemeesters, anders kwam er misschien niks van terecht).

Maar ik ben echt geen bridezilla en ook niet van plan om het te worden.

Ach, het is maar...

... werk. Als kersvers afgestudeerde in het land van onderwijs, kunst en cultuur, zul je wel begrijpen dat een baan vinden niet de meest eenvoudige taak is. Het meest gehoorde commentaar op sollicitaties is dat je niet genoeg ervaring hebt... (dat zal wel voor alle kersverse afstudeerders zijn en niet alleen in de kunst, cultuur en onderwijs)
Ik heb daar een goede omweg in gevonden: ik begin gewoon voor mezelf!
Ja ja, dat zeg ik nu wel zo makkelijk, maar ik heb er al wel een tijd over nagedacht. Je moet niet zomaar aan zoiets beginnen.
But, no guts no glory, right?!
Ik ben dus maar gesprongen en ik vind het heel spannend. Wat ik ga doen? Ik ga weer werken als make-up artist. Daar had ik de afgelopen jaren weinig tot geen tijd voor, maar nu kan het weer.
Ik wil in de toekomst kunstprojecten voor primair en voortgezet onderwijs gaan ontwikkelen en workshops gaan maken en uitvoeren aan particulieren.
En daarnaast wil ik eigen werk blijven maken. Ik heb genoeg ideeën, maar ik ga ze lekker nog niet verklappen ;)
Maar op dit moment ben ik vooral bezig met de basis: een naam, een ondernemingsplan schrijven, een PR plan maken etc.. Een naam heb ik ondertussen (dat is trouwens niet heel makkelijk). Mijn bedrijf heet: MaDe Creatives. Made = Engels voor gemaakt/geschapen, maar ook de eerste twee letters van mijn naam, Machteld, en van de naam van mijn husband-to-be Dennis. En Creatives... nou, dat spreekt voor zichzelf toch?

De afgelopen dagen heb ik de zinderende zon in mijn nog gordijnloze werkkamer getrotseerd en hard gewerkt aan mijn websites, die ik dus zelf gemaakt heb (zegt zij trots). Het resultaat mag er wezen, al zeg ik het zelf. Op www.madecreatives.nl vind je alle informatie en op www.mvanbruxvoort.nl een uitgebreid portfolio.

Dus als je op je op je bucket list nog een bodypaint hebt staan, dan ben ik het meisje tot wie je je moet wenden. Of als je een zombie wilt zijn. Of als je een schilderij boven de tv wilt. Of als je wilt leren boetseren. Of... nog duizend andere ideeën, dan moet je bij het leukste en op dit moment jongste bedrijfje van Ede zijn.

Schoenen maken de...

... bruid. En wat voor een schoenen! Schoenen from hell gezonden door de duivel om je tenen af te knellen!
Over iets meer dan een maand ga ik trouwen. Ik ben deze maand er wat meer mee bezig. In juni kon ik alleen nog maar denken aan verhuizen en afstuderen, maar nu heb ik weer echt de tijd om dingen te regelen. Eigenlijk dacht ik dat ik al heel ver was, tot ik begin juli een lijstje maakte en, oepsie, bleek dat er nog best wat te doen was. Ik ben nu al die kleine en een aantal grote taakjes aan het regelen. Een goed voorbeeld was dat we het gele papier kwijt zijn geraakt in de verhuizing. Dat gele papier was niet zomaar een geel papier, maar de opbouw van onze kerkdienst. Volgens mij ben ik alle mogelijke plekken langs gegaan en heb ik alle dozen leeggehaald (wel een goede reden om meteen ook alle dozen uit te pakken), maar die kerkdienst is pleite. We hebben toen maar de dominee gemaild: mmm, sorry, dominee, maar we zijn de aantekeningen van onze dienst kwijt geraakt, kan je ons misschien mailen wat er ook alweer in stond? Zoiets dan. Heel fijn...
En terwijl ik dit alles aan het doen ben, ben ik ook meteen bezig met een andere, heel belangrijke taak: mijn bruidsschoenen inlopen. Halverwege juli ben ik weer mijn jurk gaan passen (heel mooi natuurlijk, zoals elke bruid zegt ;) en daaronder moest ik ook mijn schoenen aan. Zo wordt de jurk precies afgemeten op de juiste lengte. Jezelf in zo'n jurk krijgen is ook een hele onderneming, maar dat is een ander verhaal. Nadat ik vijf minuten die schoenen aan had, voelde het al alsof mijn tenen aan het afsterven waren. Het afpassen duurde wel langer dan dat, dus ik moest even op mijn kiezen bijten. Meteen daarna heeft een vriendin ze, op mijn verzoek, voor me uitgetrokken (probeer maar eens bij je voeten komen, met zo'n jurk). In elk geval, de tip van de dag: die schoenen inlopen.
En dat doe ik dan ook: ik heb ze aan tijdens het stofzuigen, computeren, lezen, eten, visite... Vaak in combinatie met vrolijk gekleurde sokken (ik hou van gekke sokken) en, met mooi weer, een korte broek. Wat een prachtige combinatie!

Eerlijk is eerlijk, ik kan ze ondertussen ongeveer drie uur aan, zolang ik maar niet te vaak de trap af loop. De trap op doet gek genoeg minder pijn. Ik probeer ze elke dag aan te trekken, zodat ik er 8 september de hele dag op kan lopen. Maar ik moet ook bekennen dat ik afgelopen week ook een paar witte gympen voor €10,- heb gekocht...

Ode aan... (deel 2)

... het studeren. Afgelopen maandag heb ik, samen met mijn mede-afstudeerders, de expo opgeruimd. De week ervoor heb ik mijn tafel in het eindexamenkwartier leeg geruimd.
Deze week heb ik gesport (twee keer, dat was al een tijdje niet gelukt. Ik werd er alleen ingeluisd door de fitnessinstructeur: "doe je mee met een groepsles boven, het is heel makkelijk". Ja ja, ik was gesloopt). Ik heb dinsdag en donderdag nog les gegeven, de laatste lessen voor de vakantie. En ik werk mijn lijstje in mijn agenda af: studiefinanciering regelen, adres wijzigingen, mail antwoorden, blog, werkkamer inrichten, woonkamer opruimen, was, trouwjurk afspraak, verzekeringen, bieb... Zoals je merkt, heb ik nog genoeg te doen, stil zitten zit er nog niet bij. Toch is het gek dat mijn schooljaren nu echt voorbij zijn. Ik heb nog geen plan voor september. Ik heb nu een beetje de tijd om na te denken over al die jaren. Eerst, lang, lang geleden, onderwijsassistent. Daarna een dappere keuze om nog een keer een MBO 4 opleiding te doen in een heel andere richting: allround grimeur. Daar heb ik weer heel andere dingen geleerd en totaal nieuwe ervaringen opgedaan en mensen leren kennen.
Maar de kunstacademie was een droom die uitkwam. Eerst heb ik nog de vooropleiding gedaan op zaterdag in mijn laatste jaar van grime. En daarna het echte werk: vier jaren van ontwikkelen en dingen maken.
Ik kijk terug op de dingen die ik gemaakt heb.

Jaar 1:

O, wat hebben we toch veel nagetekend of blokjes geschilderd in het eerste jaar. Het eerste jaar beslaat natuurlijk eerst de basis van alles. Zo kregen we uitleg over fotografie en bewerkingsprogramma's, maar ook over Word (joepie..., maar bleek wel noodzakelijk). Begrippen zoals compositie, lijn, kleur, figuratie, geabstraheerd of abstract zijn nu begrippen die zo uit mijn mond rollen, maar toen nog niet. 

Jaar 2:

Dit jaar als iets specifieker. De moeilijkere programma's als Illustrator en Premiere Pro werden behandeld en we kregen verschillende schilder-, teken-, en druktechnieken. Vooral de druktechnieken vond ik heel leuk. De docent, Roel, had ons het jaar ervoor alleen maar vakjes etc. laten schilderen en de lessen houtsnedes gegeven. In jaar 2 gaf hij etsen. Roel gaf per blok en per klas één 8 en dat was dan de beste, volgens hem. Hij was ook een beetje onvoorspelbaar en je moet zijn humor leren kennen, maar ik kan heel goed met hem. Ik gaf mijn boek met etsen een kanariegele kaft en dat was wel een beetje spannend: hoe reageert Roel hierop? Maar hij vond het "tenminste een echte kleur" en gaf mij de 8! 

Ik heb ook samen met twee vriendinnetjes een trailer gemaakt. De docent daarvoor was, uhm, niet zo best, maar het project was zo leuk dat we er zelf heel veel in hebben gestopt. Zie hieronder het resultaat.

Trailer "Hope"

Jaar 3:

We gingen steeds gerichter werken en er werd minder verwacht van de techniek, dat moest je immers nu wel kunnen, maar meer van onze persoonlijke inhoud. Zo heb ik samen met Liselotte een project voor mediacultuur gedaan waarbij wij hebben geprobeerd om een "slechte" inhoud zo te verwoorden dat er toch weer een punt in zat. Zo hebben we de PPD opgericht: Partij Promotie Dictatuur en een goed doel om kannibalisme te redden als cultuurverschijnsel. In de tweede helft van het jaar gingen we aan de slag om een website te bouwen en te leren animeren. Ja, dat was de periode waarin ik af en toe de computer door het raam wilde gooien. Desondanks is het met veel geduld gelukt met superleuke resultaten.

Flash animatie van een rennende tijger

Flash animatie "From dragonfly to dragon"

Zo terugkijkend heb ik heel veel leren kennen, gedaan en gemaakt. Het is een mooie basis voor de toekomst om nog meer te maken!

Ode aan...

... het afstuderen. Het is voorbij. Ik heb het gehaald, het is klaar. Ik heb mijn diploma gehaald! Hoera!

Afgelopen weken werd veel van mijn aandacht, tijd en concentratie in beslag genomen met mijn afstuderen en de daarbij horende eindexamenexpositie. Een jaar lang heb ik naar dit punt toe gewerkt, steeds weer mijn visie scherper stellen, mijn werk verbeteren en keuzes maken.
Drie weken geleden begonnen we met het klaarmaken van de locatie: het oude ABN Amro gebouw in Arnhem. Kort gezegd was het gewoon een dump... Maar met 43 (min of meer) studenten kan je veel bereiken. We hebben ramen gelapt, muren gewit, vloeren gezogen, sokkels gebouwd, schotten opgebouwd en héél véél trap gelopen. Het leuke aan dit alles was dat op elke verdieping het werk van een andere afdeling te zien was. Het minder leuke was dat wij op de vierde verdieping zaten. En met al het (zware) materiaal dat naar boven moest, was dat al een hele work-out, gratis en voor niets ;)
In de tweede week merkte ik dat de meeste studenten een beetje labiel werden, waaronder ik zelf. Het is lichamelijk zwaar, maar ook de stress begon een beetje op te breken. Daarnaast was ik ook nog aan het verhuizen, dus ik merkte dat mijn incassovermogen een beetje minder werd. Je weet wel: snel geirriteerd etc. Op dinsdag mochten we ons werk opbouwen. Toen ik woensdag terug kwam, had iemand een paal op mijn werk laten vallen. Dat was de druppel; ik kon niet meer. Toch wist ik dat de oplossing in dit geval makkelijk was: het was een print, dus ik moest gewoon naar school en opnieuw printen. Nadat ik mezelf weer bij elkaar had geraapt, ben ik dat maar gaan doen.
Maandag 29 juni was het examen. Ik moest mijn verhaal houden voor mijn drie begeleidende docenten en een gecommitteerde van buitenaf.
En eigenlijk was dat heel leuk. Mijn presentatie ging niet helemaal in de volgorde die ik voorbereid had, maar het werd een heel relaxt gesprek waarbij ik uiteindelijk toch vertelde wat ik had willen zeggen. De gecommitteerde vond mijn werk mooi en heel poëtisch, wat me heel trots maakte. En toen werd het wachten, wachten, wachten tot het eind van de dag voor de uitslag. De uitslag was: een dikke 8!

Op woensdag had ik de diploma uitreikeing, maar toen was het nog niet afgelopen. Nee, tot zondag 5 juli zou de expositie geopend blijven voor iedereen die wilde komen kijken en de moed had om naar de vierde verdieping te sjokken in die hitte.
Ik ben er natuurlijk ook geweest in die dagen en wat maakte het me trots als ik zag dat iemand foto's maakte van mijn werk of zei dat hij/zij het mooi vond. Ik heb die dagen heel vaak moeten vertellen wat mijn gedachte erachter was en als ik nu mijn examenpresentatie had moeten doen, was het vlekkeloos verlopen ;)
Ben je ook benieuwd? Nou vooruit dan, nog één keer.

Ik vroeg me af hoe iemand met een psychosen die wereld ervaart. Ik kan niet begrijpen hoe diegene zich voelt, maar om het simpel terug terug te brengen: een psychose is een manifestatie van het onbewuste (iets wat ik in mijn scriptie heb onderzocht). Dromen zijn ook manifestaties van het onbewuste en in die zin vergelijkbaar. Niet hetzelfde, maar wel vergelijkbaar. In dromen kan je ook die verwarde realiteit ervaren, zoals ik me voorstel dat psychosen ook zijn. Ik heb twee maanden mijn dromen opgeschreven en ik merkte dat sfeer belangrijker was dan de verhaallijn. Die sfeer en mysterie van de droom heb ik geprobeerd te vangen. Ik heb vier beelden gemaakt die geïnspireerd zijn uit vier dromen. Het is geen figuratieve vertaling, maar een abstract droomlandschap in de vorm van patronen op het platte vlak in combinatie met ruimtelijk, keramisch werk. Het keramiek staat symbool voor de kwetsbaarheid van dromen en verwarde realiteit. De hele reeks heet: de wereld kantelt en alles begint te glijden. Dat is een zin die uit mijn droomdagboek komt. Ik heb dus zo'n droom gehad, maar ik vond het ook een mooie beeldspraak voor dromen en psychosen zelf. 

Bij het werk hoorde ook een audiofragment. Ik had mijn dromen ingesproken, zowel gefluisterd als hardop. Ik heb verschillende fragmenten door elkaar heen laten lopen, zodat het helemaal niet goed verstaanbaar was. Daarnaast stond het geluid zo zacht dat je maar heel af en toe echt iets kon horen. Je hoefde ook niet het hele verhaal mee te krijgen, maar meer een sfeer te ervaren. 

Ja, dat is het resultaat van een jaar onderzoeken, experimenteren, vastlopen, falen en dingen breken. En nu is het opgeruimd en staat het netjes in een kast in mijn nieuwe, nog niet helemaal ingerichte werkkamer. Een vreemd idee. Het schoolleven is voorbij, op naar het werkende leven.

Everyone deserves a change to...

...fly! En staan! Blijf staan, Yara!
Het was even stil op blog gebied. Dat kwam omdat ik afgelopen maand verhuist ben en we de computer nog niet hebben aangesloten. We hebben nu sinds een paar dagen wel Wifi en daar ben ik al erg blij mee.
Daarnaast was het deze maand erg druk. We hadden de verhuizing (waar we nu al een heel eind mee zijn) mijn afstuderen (morgen, ai ai ai), het oude huis opknappen voor de oplevering (alles moest weer wit worden) en de DOK uitvoering (gisteren).
De DOK uitvoering komt min of meer elke twee jaar weer terug en is een aangelegenheid waarbij we jong en oud weer in een grote gymzaal proppen en dat iedereen mag laten zien wat ze kunnen.
Dit jaar was het thema "Musicals" en wij hadden met de rhönrad selectie de musical "Wicked".

Logo door Mei-Yù van Bruxvoort

(ja, dat is mijn little sis)

We waren dit jaar al heel vroeg begonnen en we hadden ook echt een moeilijke oefening. Daarnaast was het moeilijk om het geheel te oefenen omdat we soms letterlijk tegen de muren van onze gymzaal aan knalde. Gelukkig was de gymzaal van de uitvoering veel groter.

We hadden eigenlijk twee "groepen": de witte en de groene. Dat staat natuurlijk voor de witte en de groene heks van Wicked. We hadden ook een hele leuke medley gevonden die precies, op de seconde af, vijf minuten duurde en zolang mocht onze demo zijn. Bekijk hier het filmpje maar.

Een leuk liedje, toch? 

Ja, maar als jet het elke dinsdag en donderdag een aantal keer hoort sinds februari, komt het toch wel langzaam je strot uit. Iedereen was dat lied dus allang goed zat, maar ja, we moesten oefenen.

En als de zin kwam "everyone deserves a change to fly" moesten ze gaan staan op het rad. Elke les weer waren ze te laat. Tot de dagen voor de oefening: opeens waren ze veel te vroeg en moesten ze nog een hele tijd wachten. En dan het staan nog: niet even opstaan en weer terug, maar echt langzaam tot drie tellen en dan pas weer terug. Wat Yara elke keer weer vergat. 

En toen kwam de uitvoering zelf. De kinderen waren gespannen en er waren heel veel prikkels.

Denk maar dat er 700 man in de zaal kan. Een deel is publiek, een deel medewerkers en lesgevers en een deel stuiterende, zenuwachtige, hyperactieve kinderen. Daarnaast hebben we het geheel natuurlijk mooi aangekleed en is het mooi verlicht met theaterverlichting. Het resultaat is dat het bloedjewarm word in zo'n zaal. 

Maar het was toch weer leuk. Kleuters en peuters als kleine Nijntjes en Boris Beer, de schoorsteenvegers van Mary Poppins, de kinderen van Hamelen, kleine Annie's en Mathilda's kwamen allemaal lang. Iedereen deed hun best. 

En onze eigen demo? Dat ging echt heel goed en wat ben ik trots op hen. Ze hebben hard gewerkt en een moeilijke oefening geleerd en het op het moment supreme waar gemaakt. Ze zagen er ook prachtig uit, omdat mijn moeder nog 14 turnpakjes in het wit/zilver en groen/zwart had genaaid. 

Natuurlijk hebben we ook een aantal keer mijn broertje door de lucht zijn vliegen met een aantal nummers. Hij met zijn salto's, schroeven, barani's en weet ik wat nog meer. Hij deed zelfs een drievoudige salto!!! Maar zelfs hij heeft vandaag spierpijn, wat een teken is dat hij nog menselijk is ;)

Morgen heb ik mijn examen. Afgelopen twee weken zijn we bezig geweest met het opzetten van de afstudeerexpositie: schilderen, boren (wat eigenlijk niet mocht), bouwen, trap lopen (alles moest naar de vierde verdieping, hoera!) en ons werk neerzetten. Afgelopen vrijdag heb ik het cijfer voor mijn scriptie gekregen, een acht! Nu alleen nog mijn beeldend examen halen morgen en dan kan ik woensdag mijn diploma ophalen. Heel spannend! 

Van wie is dat...

... werkelijke afschuwelijke bloemetjesbehang?! Juist, van ons!!!
Dennis en ik mogen ons sinds vrijdag de trotse eigenaars van ons nieuwe huisje noemen.

Na maanden van huisjes bekijken, dingen regelen en plannen maken, hebben we vrijdag om 11.45 uur de sleutel gekregen.
Het huis is nieuw voor ons, maar ze staat er al sinds 1954. Het moet dus opgeknapt worden. Daar zijn dan maar meteen hard mee aan de slag gegaan. De vorige bewoner had een voorliefde voor blauw. En dan bedoel ik dan ook dat het overal zit: de plinten, de kozijnen, de deuren, de deurposten, de wc-bril, de trap en op het plafond op de tweede verdieping.
The blue just gotta go. 
Begrijp me niet verkeerd: ik ben gek op kleurtjes, maar om het overal en in verschillende tinten op te smeren gaat wat ver.
In elk geval hebben we dit weekend al flink aangepakt: dat lelijke behang is er af (met een stuk van de muur, oepsie) en boven zijn al wat muren, plafonds, deuren en kozijnen geschilderd. Dat blauw schijnt alleen overal doorheen, dus het moet meerdere keren worden geschilderd.
Nu maken we het ook weer niet steriel. Nee hoor, in de werkkamer zit een fantastische turquoise kleur en in de slaapkamer donkerrood en een kleur die bij de Praxis Marshmallow heet... Als een kleur zo heet, kan je daar toch alleen maar van houden? Beneden komt ook donkerrood met gebroken wit. Als de buren dachten dat ze van de kleurtjes af waren, zitten ze er toch flink naast.
Dat was namelijk een van de dingen die een gesprekje met de buren opleverde: zij herinnerde nog goed de dag dat de buurman alles blauw begon te schilderen.

Maar wie had dat gedacht dat we zoiets op ons pad tegen zouden komen? Vooral de timing is prachtig: klussen en verhuizen in dezelfde maand als mijn afstuderen. Ik moet de komende maand goed plannen en mijn aandacht verdelen. 1 juli heb ik, als het goed is, mijn diploma uitreiking en moeten we ook uit ons huurhuisje zijn. Man, ik kan wel zeggen dat ik een beetje uitkijk naar 2 juli. En dan ga ik tegen die tijd weer eens nadenken over de bruiloft in september. Ja, 2015 is een goed jaar!

Zo groen als...

... een groen licht. Dat is de waarheid als een koe.
Gisteren was voor de meeste vierdejaars van de docentenopleiding aan ArtEZ het belangrijkste woord van de dag "groen". En misschien was "rood" ook wel een heel belangrijk woord, maar meer een te vrezen woord. Alle examenkandidaten moesten namelijk hun beeldende werk presenteren en dan wachten op de uitslag: rood of groen. Groen betekent: ja, wij (de docenten) hebben er vertrouwen in dat je 29 juni kan slagen met het werk dat je ons nu laat zien, mits je nu niet op je luie gat gaat zitten wachten tot het zover is. Rood is het meer gevreesde: nee, we denken niet dat je werk goed genoeg is om mee te slagen en om geëxposeerd kan worden. Deze presentaties zijn dan ook een belangrijke mijlpaal van het vierde jaar, aangezien het examen nog vijf en halve week weg is.
Ik ben nog behoorlijk ziek geweest van het verwijderen van mijn verstandskies, maar afgelopen maandag heb ik heel voorzichtig weer wat dingen voor school kunnen doen en dinsdag durfde ik het aan om weer onder de mensen te begeven en naar school te gaan. Ik wist namelijk dat ik nog flink wat moest doen voor deze presentaties. Ik heb me dinsdag en woensdag dan ook te pletter gewerkt: schilderen, glazuren, lijmen, stapelen, sjouwen, heel veel touwtjes in een patroon leggen, etcetera. Just an ordinary day at the office...

Donderdag begonnen we dan. De presentaties zouden plaats vinden op een ander locatie dan het hoofdgebouw, waar mijn werkplek is. Ik had er al voor gezorgd dat ik op woensdag de helft van mijn werk al naar de andere locatie had gebracht. Gelukkig is het niet ver, zeker niet als je de nooddeur gebruikt...
Op donderdag ochtend kregen we eerst een mislukte peptalk: ja, we weten dat sommigen van jullie groot werk hebben (ik onder andere), maar we hebben de grootste groep afstudeerders ooit en eigenlijk de kleinste expositieruimte ooit, dus we (wij, de studenten dus) kunnen niet alles van je werk (waar we een jaar aan hebben gewerkt) laten zien. Oké, ga nu maar opbouwen.
Na nog een paar keer op en neer wandelen naar het andere gebouw, had ik alles wat ik nodig had en kon ik gaan opbouwen. Ik heb vier werken in een reeks met de titel: De wereld kantelt en alles begint te glijden, gebaseerd op dromen. Sommigen werken had ik heel snel opgebouwd: kwestie van neerzetten en klaar. Maar anderen had ik nog niet helemaal af. Zo had ik eigenlijk nog niet een helder plan voor mijn werk met de tafels en besloot ik dat ik de tekening op een tafeltje niet mooi vond en heb ik die overgeschilderd.
De donderdag was vol teleurstellingen voor een aantal mensen, want Roel kwam langs met de botte bijl. Hij kijkt ongeveer anderhalve seconde naar je werk en bepaalt wat je wel en wat je niet mag laten zien op de expositie. Roel is een fantastische docent die vooral kijkt naar vormgeving. De inhoud boeit hem niet. Nu zit ik bij een team docenten waarbij de inhoud wel heel belangrijk is. Roel keek dus naar mijn kleed en hij zei: dat kleed is prachtig, minimalistisch en strak. Maar die voetstappen zijn zó middelbare school.
Uhm, Roel, dat is juist mijn inhoud. Ik moest er wel een beetje om lachen, maar ik mag het niet laten zien op de expo. Een ander werk vond hij sterker. Ik heb gelukkig nog mijn kleinste werk erbij kunnen smokkelen - deze is zo klein, dat zal toch wel passen! - en zo mag ik toch nog twee werken laten zien, met wel als laatste commentaar: maar niet op dat tafeltje, een kunstenaar gebruikt geen tweedehandse troep (hoe wist hij dat ik dat tafeltje bij de Restore had gevonden?).

Vrijdag begonnen dan de presentaties. Iedereen moest er om 09:00 uur zijn en dan begon het wachten.
Ik was pas om 13:50 uur aan de beurt, maar anderen hadden het nog erger: de laatste was om 16:50 uur! Dus we wachten met al die zenuwpezen bij elkaar. De mensen die als eerste moesten, mochten ook niet eerder naar huis, dus het was bommetje vol.
De presentatie zelf duurde vijf minuten, dan wachten op het oordeel en dan de uitslag zelf. Gelukkig moesten we tussendoor nog wat dingen regelen: checken of je cijfers kloppen, een interview en een foto (heel artistiek natuurlijk...) voor de catalogus en voor de rest wachten, wachten en wachten.
Mijn presentatie ging goed en ook het wachten duurde niet heel lang. En het oordeel is: GROEN!!!
Alleen vroegen mijn docenten ze zich af waarom ik niet meer vocht voor mijn kleed met voetstappen, want dat was prachtig en het tafeltje was juist goed en heel passend.

Welkom in de grijze, subjectieve wereld van kunstenaars en kunstdocenten en hun oordeel!

Wie is er bang voor...

... de grote, boze tandarts. Ik niet hoor. Helemaal niet zelfs! Nou ja, ik vind het geen pretje als ik weer moet, maar wie vind dat wel? Misschien vind ik het een heel klein beetje spannend, gewoon gezonde spanning, je weet wel... Oké, oké, ik geef toe: ik ben doodsbang voor de tandarts.
Als kind had ik een niet zo'n leuke tandarts en een kwetsbaar gebit (dat laatste nog steeds). Ik herinner me die man als gemeen en elke keer weer deed hij me pijn.
Vanaf het moment dat mijn moeder (die zelf ook niet van de tandarts houdt) me niet meer kon dwingen om te gaan, ben ik gestopt met de controles. Dat heb ik toch een aantal jaar vol kunnen houden, ook al leverde het ook ongemakkelijke situaties op. De moeder van een vriendinnetje tijdens de opleiding Onderwijsassistent was de assistente van de desbetreffende tandarts. Elke keer als ik bij die vriendin thuis was, zag ik haar naar me kijken zo van: ik weet dat jij een patiënt bij ons bent en dat je al een aantal jaar niet bent geweest. Maar alleen het idee als dat ik naar de tandarts moest, maakte me aan het huilen.
Maar in 2010 was het goed raak en kon ik er niet meer onderuit. Ik had vreselijke kiespijn en dat twee weken voordat ik moest afrijden. Een week heb ik het volgehouden en na flink aandringen van mijn vriend en vader heb ik moeten toegeven om de tandarts te bellen. Maar niet diegene bij wie ik zat! O, nee, daar ging ik van je-lang-zal-je-leven niet meer naar terug! Dus na wat googelen kwam ik bij een gespecialiseerde angsttandarts uit. Ik belde hen op met de mededeling dat ik bij hen patiënt wilde worden. Nee, hoor, geen probleem, ik hoefde zelfs geen contact op te nemen met de devil dentist van vroeger, dat deden ze voor mij. Ik durfde alleen niet te zeggen dat ik op dat moment zware kiespijn had, dus maakte ik een kennismakingsafspraak van een maand later. Om een kwartiertje later huilend weer te bellen met de volgende boodschap: Hoi, ja, ik belde een kwartier geleden dat ik patiënt wil worden bij jullie en ik heb een afspraak staan, maar eigenlijk heb ik nu heel erg last. Ik kon meteen komen, waar ik huilend in de wachtkamer zat en minder dapper was dan een vijfjarige.
Maar die tandarts! Hij heeft wonderen voor me gedaan. Helaas moest ik een wortelkanaal behandeling, omdat ik al een tijdje rondliep met een ontsteking in mijn kaak, waardoor de wortels van de kies was aangetast (hoe kan dat nou? Ik geef het toch meteen aan als ik kiespijn heb...). Die tandarts is een held, hij heeft me na een therapie van vijf jaar genezen van mijn angst voor de tandarts. Al geld dat wel alleen voor hem, niet voor andere tandartsen. Ik heb een wortelkanaalbehandeling gehad, hij heeft alle gevulde kiezen mooi gemaakt en gevuld met witte vullingen. Het blijkt dat de slager van vroeger mijn kiezen meer heeft uitgehold voor de vullingen dan noodzakelijk was.
Helaas ging die ontsteking niet weg met antibiotica en moest ik naar de kaakchirurg, zodat ze mijn kaak konden opensnijden om de ontsteking en alle vuiligheid weg te laten lopen (het is net zo ranzig als het klinkt). Ik dus met knikkende knieën naar de kaakchirurg, waar ik ergste tandartsbehandeling ooit moest verduren. Dat resulteerde in een good ol' panicattack, waarbij ik tijdens de hele behandeling moest huilen en het bloed over mijn kin voelde glijden. Daarnaast voelde ik me behandeld als een nummer en niet als een mens.
In 2012 was het weer raak. Vanaf ze zomer had ik last van hoofdpijn, niet heel erg, gewoon een beetje. Ik ging naar de dokter ging en naar een opticien (de eerste opticien maakte me meteen bang met het verhaal dat ik een cilinder had) en al had ik maar een minimale afwijking toch een bril om te kijken of het zou werken. Dat deed het niet en met kerst kwam de uitbarsting. Na de kerstdienst kreeg ik steeds meer hoofdpijn tot het punt dat ik de bron kon lokaliseren: mijn linker, boven verstandskies. Ik kon weinig meer doen dan liggen en hopen dat het over zou gaan. De eerste dag hadden we geen familieverplichtingen en kon ik rustig aan doen. Maar op de tweede kerstdag hield ik ook mijn eten niet meer binnen. We gingen voor het etentje bij mijn schoonfamilie naar de spoedeisende tandartsenhulp. Tijdens het wachten voelde ik een een golf, uhm, braaksel opkomen en net op dat moment werden we geroepen. Ik heb net de wasbak bij de wc gehaald. Heerlijkheid, net gekotst en dan iemand in je mond laten kijken...
Ze maakte foto's en ze zag het meteen: die verstandskies duwde tegen de andere kiezen en zenuwen aan, maar omdat het tweede kerstdag kon ze niks doen. Ik moest zelf de volgende dag naar de kaakchirurg bellen en zeggen dat het spoed was. Ik werd met een flinke pijnstiller weg gestuurd en ik heb nog gegeten met mijn schoonfamilie (wat godzijdank binnen bleef). De volgende dag had ik nog steeds vreselijke hoofdpijn en ik belde de kaakchirurg. Ik kreeg ene Marieke aan de lijn en nee, ze kon me niet snel helpen, want ik was niet door gewezen. Maar, maar, ik ben bij de eerste hulp geweest. Dan hadden zij je moeten door verwijzen. Dat kon niet, want het was tweede kerstdag. Niks mee te maken, 8 januari ben je de eerste. Daar lag ik dan, met vreselijke hoofdpijn en niet in staat om mijn appelmoes binnen te houden. 's Middags belde Dennis mijn eigen tandarts en na die beschrijving mocht ik meteen komen. Natuurlijk heb ik op het stoepje voor de tandarts nog even mijn resterende appelmoes uit mijn lijf gekotst. Ik kreeg een andere tandarts dan normaal en hij durfde het trekken niet aan, maar hij zou een spoedbrief regelen voor de kaakchirurg. Ik moest opstaan, maar door een hoofdpijn vlaag ging dat even niet. Door alle commotie keek mijn eigen tandarts om het hoekje en zag me zitten. Hij keek ongeveer twee tellen in mijn mond en zei: o, die jank ik er wel even uit. Ik kreeg een verdoving, de hoofdpijn verdween ook en binnen vijf minuten was die verstandskies getrokken. Echt, ik kon die man wel zoenen (lekker, met braaksel en bloed in mijn mond ;) Daarna hebben we nog gegourmet bij mijn ouders en ondanks alles voelde ik me veel beter.
De andere verstandskies boven heb ik later ook door hem laten trekken, maar onder ging echt niet. Ik heb het hem nog gesmeekt, maar deze kiezen zaten te diep en dicht op de zenuwbaan. Na mijn vorige ervaringen bij de kaakchirurg had ik er niet veel zin in, maar vanochtend was het dan zover. Strak van de zenuwen ging ik er heen: een foto, twee spuiten voor de verdoving later lag ik in die stoel en wie blijkt de assistent: Marieke! Dat stelde me niet echt gerust... Toch bleek ze wel lief: ze hebben mijn kleine panicattack weten te bezweren en me een klein beetje te kalmeren. Ik voelde me nu geen nummer. Het was geen pretje en ik achteraf moest ik flink huilen, maar het was wel beter. De verdoving is nu bijna uitgewerkt: alleen mijn tong tintelt nog, en het bloeden wordt minder. Ik kan uitzien naar het trekken van mijn laatste verstandskies 10 juli. Ja, weer bij de kaakchirurg, maar daarna hoef ik niet meer...

Aan alle tandartsangsthazen die er zijn:

als ik het kan, kunnen jullie het ook!

Script...

... ie, scriptie. Het script van afgelopen jaar verdwijnt in de kast en de boeken, tijdschriften, onderzoeken voor mijn scriptie worden tevoorschijn getrokken.

Toneelspelen is nu voorbij. We starten weer in september met een nieuw stuk, nieuwe rollen en nieuwe taken achter de schermen. Dat is een raar gevoel, want we hadden de afgelopen maand heel intensief samengewerkt en dan is het in één keer afgelopen. Gewoon cold turkey. 

Nu bleek dat de "jongeren" (vreselijk woord, net zoals jongelui) binnen de club dat toch wel jammer te vinden, dus hebben we afgesproken dat we op de maandagavonden (de avonden waarop we toneel speelden) iets gezelligs gaan doen. Vlak voor één van onze voorstellingen, hebben we het tijdens de make-up gehad over onze grote liefde voor Disney. Nee, echt, ik ben een groot fan. Ik heb bijna alle Classics bij elkaar weten te sparen! 

Maar dat was dus het plan voor die maandagavonden. Het grappige is dat de jongste van toneel 15 jaar is. Hij vond het dus heel cool om ook te mogen komen op een avondje met de ouderen. En wat doen we? Disney kijken en spelletjes spelen. Wij zijn zo cool. Er kwam een groep app met de titel Disneyprincesjes. In elk geval tot één van ons de spelling niet meer aankon en de titel veranderde in het correcte Disneyprinsesjes. Als ik dan een paar uur gewerkt heb en ik kijk op mijn telefoon, dan zie ik dat ik zo'n 70 ongelezen berichten heb. Altijd fijn. En meestal gevuld met dit soort afbeeldingen en andere onzin.

In elk geval staat nu mijn meeste tijd in het teken van mijn scriptie. 27 april moet ik hem inleveren en dat is precies te zijn over... uhm... twee weken en één dag. Ik geloof niet dat mijn docent doorhad dat het 27 april ook koningsdag is... Maar dat is nu wel reden waarom ik op zondagmorgen om 09.30 uur hier een blog zit te schrijven. Natúúrlijk zou ik nu aan mijn scriptie moeten werken. Dat was het plan. En het staat nog steeds op de planning. Maar andere dingen zijn zoveel leuker as always.

Maar ik moet toegeven dat ik de afgelopen weken echt heel hard ben opgeschoten. Ik ga het wel halen, zolang ik mezelf gedisciplineerd kan houden. En dat lukt me wel. Een deadline is wel goed voor me: ik had er nog niet zo hard voor gewerkt sinds ik die heb ;) Sommige dagen gaan goed en op andere dagen voel ik me zoals die dude hiernaast.

In elk geval is mijn onderzoek heel tof en dat scheelt. Ik onderzoek af de archetypen van Jung terug te vinden zijn in de kunst van kunstenaars met psychosen. Capiche? 

Nou ja, ik bestudeer de theorieën van Jung, maar ook hedendaagse ideeën over het onbewuste. Ik onderzoek hoe psychosen werken en de kunstwerken binnen de stroming Art Brut. Mijn gedachtegang was in het begin van het jaar: als de archetypen (oerbeelden) in ons onbewuste zitten en als er in een psychose beelden uit het onbewuste naar voren komen, dan moet dat ook terug te zien zijn in de kunst van die mensen. Ha, dat klinkt alsof dat het onderzoeken waard is! Dus dat heb ik dan maar gedaan. Ik weet het antwoord nog niet (het kan net zo goed nee zijn), maar het was tenminste een leuk onderzoek.

Ik ga er zo maar eens mee verder. Het wordt vandaag een prachtige dag en ik ga er van genieten door het raam naast mijn computer.