... het hart. Ik voel me soms k*t. Eigenlijk voel ik me nu k*t. Ik ben verdrietig, moe, lusteloos... En meestal ben ik niet zo! Maar nu dus wel. Ik ben er moe van dat ik de hele dag "Nee!" en "Niet doen" moet zeggen, omdat Liv wéér in de kattenbak zit of aan de knopjes van de computer. Ik verlies mijn geduld als Zoë om alles piept. Vanochtend moest ze huilen, omdat haar kattenonderbroek in de was moest. Ik zucht diep als Liv driftig wordt, omdat ik heb gezegd dat ze niet in de kattenbak mag spelen. Ze laat zich dan als een ware drama lama op de grond vallen en snikt hartverscheurend. Languit op de grond, zoals die terrorpeuters in de supermarkt. Het lijkt alsof de wereld vergaat, maar ik weet dat er niks aan de hand is. Ze raakt op een gegeven moment wel helemaal over de zeik en dan moet ik echt troosten. Snot en tranen zitten dan overal. Wat ik ook aan trek, na vijf minuten zit er sowieso snot op.
Dat dus. Soms is het gewoon wat veel. We zitten al weken bij elkaar op de lip en meestal gaat het heel goed. Maar ik heb gewoon het idee dat de hele wereld op slot zit. Ik voel me soms wat opgesloten in huis. Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar eerlijk? Bij mij is de pap op. Ik mis het om zinloos naar het dorp te gaan en warme chocolademelk met slagroom te drinken bij de Hema. Oppervlakkig misschien, maar ik mis de Action, Hema, Zeeman, Ikea en de Intratuin. En al gingen we niet vaak, ik mis het zwembad, monkey town, de dierentuin. Ik mis het zingen met een groepje meiden elke week, ik mis toneel op maandagavond. Ik mis het uiteten gaan of er op uit met de meiden.
Natuurlijk "houden we vol", wat moeten we anders? Ik zeg ook niet dat we alles meteen moeten opengooien. Ik weet oprecht niet wat de juiste koers is, dus ik hoop dat de mensen die het best geïnformeerd worden dat zij de juiste beslissing maken. Ik heb nu ook geen oordeel over de maatregelen. Ik voel me gewoon eventjes ruk en soms mag je best even klagen of uitspreken wat je graag anders wilt zien. Hopelijk valt nu niet de hele wereld over me heen.
Oké, dit was even mijn klaagzang.
Want zo is het niet altijd. Zoë is ongelooflijk grappig en leergierig. Liv is ondeugend en ondernemend. Elke dag moet ik weer om ze lachen en laten ze me verbaasd staan. Zoë vindt het heel fijn dat ze weer naar school mag en elke dag leert ze iets nieuws. Het is ook leuk om Liv soms even alleen te hebben als Zoë naar school is. Haar favoriete speelgoed momenteel is de piano met honderd soundeffecten en zonder stop knop. Ach, ik hoor het ondertussen niet eens meer.
Ook is het fijn dat wij niet te kampen hebben met financiële zorgen. Voor veel ondernemers is dit een moeilijke tijd. Dennis heeft gelukkig een vaste baan. Ik kan een deel van mijn werkzaamheden nu niet uitvoeren, maar vanaf 3 maart mag dat wel weer. Ik heb geen recht op steunpakketten vanuit de overheid (want ik heb een partner met een vast inkomen). Gelukkig is het ook nog niet echt nodig geweest. Ik heb een paar maanden gehad met bijna niets, maar de afgelopen tijd gaat het wel goed. In november, december en januari kon ik weer een aantal dagen bij Atelier Kevin van den Bergh werken. De lessen op B Academy gaan door (want praktijk onderwijs) en afgelopen week ben ik ook begonnen als docent bij Rijn IJssel voor de lessen Bodypaint en Special Make-up Effcts. Voor nu gaat het om een periode tot aan de zomervakantie één of twee dagen in de week. Ik vind dat erg leuk en ik heb er veel zin in.
Ik mag ook voor ongeveer dertig dames een mooi sieraad maken, ik doe veel voor de kraamkaartjes en ik werk grote projecten af.
Dus, er liggen zeker mooie dingen op ons pad. Hopelijk duurt het niet lang voor er ook weer wat dingen opengaan. Soms moeten er even wat tranen vallen, maar je veegt ze altijd weer weg en je gaat door. Bedankt voor het luisteren/lezen naar deze totaal niet rationele, erg zeurderige blog. Sorry daarvoor.
