De laatste loodjes...

... van mijn eindstage bij het Kröller-Müller Museum. Het eind is in zicht: 3 en 4 januari komt de uitvoering van vier maanden lange voorbereidingen van dit superleuke project.

Voor de zomervakantie heb ik me opgegeven voor de stageplek Kröller-Müller Museum. In de kerstvakantie wordt er bij hen in het museum een jaarlijks terugkomend evenement georganiseerd: De Winterspelen. Nu is de naam een beetje misleidend... Het heeft niks te maken met Olympische wintersporten.

De Winterspelen worden eigenlijk elk jaar georganiseerd door eindejaarsstudenten van de opleiding Docent Beeldende Kunst & Vormgeving aan ArtEZ in Arnhem. En dit jaar ben ik één van die studenten. De groep studenten bestaat dit jaar uit zeven leuke meiden van de voltijd en de deeltijd opleiding. We hebben een overschot aan namen die met een M beginnen: Mieke, Marieke, Marjolein en Machteld. Daarnaast hebben we nog een Suzanne en een Suzette (Suus & Suus). Gelukkig hebben we ook nog een Rachel, waarbij we ons niet kunnen vergissen in de naam.
We begonnen in september met ons oriënteren: kennis maken met het Kröller-Müller, de Winterspelen en natuurlijk met elkaar.
Het was belangrijk dat we eerst een visie zouden formuleren: wat zijn nu onze doelen bij zo'n evenement en wat is de doelgroep? Nu stond dat allemaal al vast. Het is bedoeld voor gezinnen: mama's, papa's, opa en oma, kinderen, ooms en tantes, in welke formatie je kunt verzinnen.
Er zijn een paar redenen om naar het museum te gaan: je wilt iets leren, je vind het interessant, je houdt van kunst en cultuur. Maar in de praktijk is het vaak even anders: je wilt gewoon een leuk dagje weg met het gezin, het moet je niet teveel moeite kosten en je hoeft niet echt iets te leren, het is tenslotte vakantie.
Dat is dan ook ons doel geworden: een leuk uitje! Vol met spelen en leuke activiteiten.
Maar daaronder verborgen zit een geheime laag: een laagdrempelig contact met kunst, stiekem leren terwijl je aan het spelen bent en intergenerationeel leren. Dat betekent dat we willen dat de familieleden met elkaar in contact komen, in plaats van dat ze apart van elkaar alle kanten op rennen. Ze praten met elkaar en ontdekken zo iets nieuws over elkaar. Dit allemaal dus, maar dan zonder dat ze het door hebben.
We hadden al heel snel ideeën over een thema: TIJDREIZEN

Ons verhaal gaat over een beetje gekke, maar heel slimme professor die een tijdmachine heeft uitgevonden. Er gaat wat mis tijdens zijn tijdreis en in plaats van dat de professor terug in de tijd gaat, komen er allemaal mensen uit het verleden en de toekomst naar hem toe. Als je de hele teaser wilt zien: klik dan op deze link. We hebben het verhaal verzonnen, de figuren ontworpen en getekend en Suzanne heeft het geheel in elkaar gezet. 

Na het goedkeuren vanuit het Kröller-Müller Museum konden we echt aan de slag. Van alles moest worden vormgegeven, zoals een poster, flyer, boekje, wegwijzers, filmpje. Daarnaast moesten we ook de activiteiten bedenken en voorbereiden. Ieder deed haar deel en moet je kijken wat het resultaat is!

De activiteiten zijn verbonden met het thema tijd en we gaan zelfs een tijdcapsule vullen met de bezoekers!

Zelf spullen we ook een rol dat weekend. Zo lopen de professor rond en kan je een meisje uit de toekomst ontmoeten (1122, maar jullie mogen ook LIZZ zeggen). Ik ben Eva Callimachi-Catargi uit 1881.

Alles is zo goed als klaar en er staat al een mooie stapel met spullen die ik voor dat weekend naar het Kröller-Müller Museum moet brengen. We moeten het gewoon gaan doen. Misschien hebben jullie ook zin om langs te komen!

Hark, the herald angels... (deel 2)

... zijn nu eindelijk klaar met zingen. Zoals ik al eerder had geschreven was mijn kerst heel vroeg begonnen dit jaar. Ik deed samen met mijn koor Pure Voice mee aan een wedstrijd om mee te doen aan het kerstconcert van Omroep Gelderland. De vorige keer dat ik hierover schreef, mocht nog niet zeggen of we door waren: we moesten wachten tot het uitgezonden werd en dat duurde tot 8 november! Natuurlijk wisten we al eind september dat we door waren en we moesten ook meteen aan de bak. We kregen een nummer toegewezen die we met Pearl Jozefzoon zouden zingen en we moesten zelf ook nog een nummer kiezen.
Daarnaast kwamen ze met camera's bij ons langs om het repeteren te filmen, ze kwamen bij mij op school om een special te maken over mijn afstuderen of we verzamelden 205 chocoladerepen voor de voedselbank. Leuk, leuk, leuk!
We zaten er dus al goed in, voordat de bewuste aflevering kwam. En na die aflevering kwam iedereen ons feliciteren. Heel raar, als je het zelf al meer dan een maand weet en al keihard aan het oefenen bent.

Maar nu, al is het pas tweede kerstdag, is dan eindelijk het gedoe met al die kerstliedjes afgelopen. Want gisterenavond is het tweede deel van kerstconcert uitgezonden.
Natuurlijk was dat niet live. Nee, de opnames van het kerstconcert waren op 8 december in Radio Kootwijk. We waren er die dag al om 13.00 uur en 's avonds om 20.00 uur begon het concert. We hebben dus vooral veel gewacht. In die tijd was er gelukkig ook genoeg te doen: soundcheck, oefenen op het podium en de band, make-up, kapsel en kleding. Maar toch: de kern was toch echt wachten...
Tijdens het oefenen ging het niet zo goed. We hadden een nummer gekozen van Glee, Here comes Santa Claus. Dat nummer is driestemmig, supersnel en natuurlijk hadden we een leuke choreografie verzonnen. Alleen bleek het podium veel kleiner dan we hadden gedacht. Dat vergde wel wat improvisatie en natuurlijk sloeg ik met mijn elleboog tegen de vleugel (oepsie, sorry).
Gelukkig kregen we later nog een kans om het nog een keer te oefenen. Toen ging het een stuk beter.
En daarna was het voor het echie. Mijn moeder, grootvader, grootmoeder en schoonvader kwamen kijken en natuurlijk had mijn grootmoeder het voor elkaar te krijgen om vooraan aan de tafeltjes te mogen zitten.
Het hele proces was een heel bijzondere ervaring en ik ben blij dat dit heb mogen doen, al was het soms heel druk.

Twee dagen daarna hadden we ons eigen kerstconcert samen met een ander koor. Ik moet zeggen dat ik me niet eens zenuwachtig had gemaakt voor dat concert. Ik vond het alleen heel jammer dat ik de dag ervoor van de trap af was gevallen (ik dacht dat de trap al afgelopen was, maar dat was ie niet...) en dat ik niet op hakken kon lopen. Ik had mijn sandaaltjes aan en dan voel ik me weer een klein meisje. Je mooie kerstjurk en sandaaltjes... 

Weer twee dagen later was de Dicken's fair in Bennekom. Ook daar kwamen we weer opdraven om kerstliedjes te zingen alleen dan gekleed in lange rokken, manteltjes en andere ouderwetse kleding. Na het zingen zijn ben ik met Lieke, haar vriendje en zusje, mijn ouders en zusje over de kerstmarkt gewandeld. 

En natuurlijk kwam nog de laatste Uitslaapdienst, waar ik rol van Maria mocht vertolken. En ik moet zeggen: dat vond ik het allermooist. Het was zo bijzonder en het ging ook heel goed. De losse stukjes vielen bij elkaar alsof we nooit iets anders doen. De muziek, de zang, het toneelspel, het vertellen, het licht, kortom de algehele sfeer was zo mooi. Het was heel bijzonder. 

Natuurlijk waren er ook bloopers. Bijvoorbeeld dat ik en Menno (Jozef) buitenom moesten lopen naar de andere kant van de kerk. Iemand was vergeten om de deur open te houden en de deur waar we naar buiten kwamen, was achter ons in het slot gevallen. De ironie: Jozef en Maria buitengesloten van het kerstfeest... Gelukkig hoorde iemand achter ons kloppen en heeft diegene de deur open gedaan. Je weet wel, dat soort dingen.

Achteraf hebben we zoveel complimenten gehad en het was zo fijn om te horen dat mensen het mooi hadden gevonden. De kerk zat trouwens helemaal vol!

Eerste kerstdag ging ik 's ochtends eerst naar de kerk en het was een lange dienst. Lieke mocht zingen en dat deed ze prachtig. Voor de rest was het een "gewone" dienst (onze dienst was veel mooier, als ik dat zelf mag zeggen ;)

's Middags zijn Dennis en ik naar mijn ouders geweest en hebben we met hele gezin (papa, mama, grootvader, grootmoeder, Sven, Jung Mi en Jaap, Mei-Yù, Dennis en ik) gegourmet wat natuurlijk hoort bij kerst. We hebben naar het kerstconcert gekeken van Omroep Gelderland, terwijl Sven, een beetje aangeschoten, door de hele uitzending heen heeft gebabbeld.

En wat een grap: doen wij onze best op een choreografie op hoge hakken met een razendsnel tempo, laten ze dat helemaal niet zien! 

Maar na al die kerstdingen had ik nog steeds niet echt het kerstgevoel, al was het superleuk en gezellig. Weet je wanneer dat kwam? Gisteravond toen we Home Alone keken! 

Zo dadelijk gaan we naar mijn schoonfamilie. Ik heb net tijdens het inladen van de foto's mijn pyjama omgewisseld voor mijn blauwe jurkje. En misschien kijken we vanavond nog wel Home Alone 2.

Ik kan nog maar één ding zeggen:

Fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar!

Ik ben blij dat het er bijna op zit ^_^

PS. Bekijk ook deze kerstgroet van de toneelgroep waar ik bij zit. Ik speel ook mee!

De laatste USD...

... zoals ik er nu al zeven en een half jaar aan mee werk. Wat is USD? Het staat voor Uitslaapdienst. Een kerkdienst voor jongeren die pas om 12:00 begint, zodat ze dus inderdaad kunnen uitslapen. Deze diensten draaien om de belevingswereld van jongeren. We werken met een thema, die draait om een tekst uit de Bijbel. Dat thema wordt uitgewerkt met toneelspel, hedendaagse muziek en een korte, duidelijke uitleg. Jullie mogen best weten dat ik nog worstel met welke rol het geloof in mijn leven heeft, maar deze diensten zijn gewoon toegankelijk en vooral heel leuk! Elke derde zondag stond ik klaar om deel te nemen aan deze dienst.

Misschien hebben jullie ondertussen door dat ik een passie heb voor zingen. Ook bij de Uitslaapdienst speelt zingen een grote rol. Mijn taak was namelijk in de band zingen. We hebben een band die de dienst ondersteunt met opwekkingsnummers en popliedjes.
Zeven jaar geleden werd ik samen met Lieke, mijn lieve vriendinnetje, gevraagd of het ons leuk leek om dit te gaan doen. Wow, wat cool, wat ontzettend tof en wat dood- en doodeng. Natuurlijk gingen we dit doen!
We gingen samen wel twee liedjes zingen! Als ik er nu op terugkijk, waren het de makkelijkste liedjes die we hadden kunnen doen, maar op dat moment was dat al een hele opgave.










We hebben die nummers gezongen en sindsdien ben ik niet meer weg geweest. In zeven jaar gebeurd er heel veel: ik heb lang en kort haar gehad in verschillende kleuren, ik heb een studie afgerond en een nieuwe begonnen waar ik nu ook bijna klaar mee ben, ik ben van bijbaantje veranderd en ik ben drie keer verhuisd. Maar het allerbelangrijkste is dat ik op de USD mijn vriend Dennis heb leren kennen met wie ik in maart zeven jaar samen ben. Ik kreeg steeds meer taken, waaronder de teksten voor de PowerPoint en elke maand de posters maken en ophangen. Lieke ging er een tijdje tussenuit, maar kwam later ook weer terug. Ik heb muziek gemaakt met veel verschillende mensen, maar de laatste twee of drie jaar is het hetzelfde groepje gebleven.


Aan de ene kant is dat leuk, want je speelt steeds beter op elkaar in en je wordt steeds beter. Aan de andere kant houdt het op een gegeven moment ook op als er geen nieuwe mensen meer komen.
Dat is nu dus het geval. We zijn er al zolang mee bezig en er komen geen nieuwe mensen. Mensen gaven aan te willen stoppen, maar we hadden geen vervanging.
We hebben een moeilijk besluit genomen, maar wel wat naar ons idee het beste zou zijn. In plaats van dat de mensen één voor één weggingen en dat we moesten dweilen met de kraan open, hebben we besloten om te eindigen met een spectaculaire kerstdienst. Liever eindigen met een BANG dan langzaam wegzakken. 
Dus over een een week en één dag spelen we vol trots onze laatste dienst, waar we zoveel tijd en moeite in hebben gestopt: onze Kerst-Passion!

De Kerst-Passion gaat plaats vinden op 21 december om 18.30 uur in de Beatrixkerk in Ede. Leidraad voor deze dienst is het kerstverhaal. We laten het verhaal zien met toneelspel en veel muziek. Zo wordt er onder andere Say Something van A Great Big World & Christina Aguilera gezongen. En natuurlijk blijven de kerstklassiekers ook niet uit.

Een verteller leidt ons door het verhaal heen en we zien hoe Jozef en Maria bezocht worden door een Engel en hoe ze op pad moeten gaan. We ontmoeten de drie Wijzen die met behulp van hun laptop en Google op zoek gaan naar de ster. We komen langs Herodes, die moeten laten zien dat hij nog steeds het haantje is en zien hoe de herbergier aan Jozef en Maria vertelt dat ze van te voren hadden moeten reserveren.

Ondertussen vindt er ook een ster-wandeling plaats. Het licht van de ster komt steeds dichter naar ons toe. Het is het licht van de ster die ons op de kortste dag van het jaar weer komt verlichten! 

Na de dienst drinken we glühwein en warme chocolademelk als afscheid.

Een paar jaar geleden hebben we een soortgelijk iets gedaan en dat werd een groot succes. Dat jaar was ik de Engel en Lieke Maria. Dit jaar is het omgedraaid, al hebben we bijna lootjes getrokken wie welke rol zou gaan doen ;)

We hopen dat de kerk helemaal vol komt te zitten. 

En weet je wat het mooie is? Op het moment dat we hadden aangekondigd dat we zouden gaan stoppen, hebben mensen zich verzameld en willen ze verder gaan met dit concept! Misschien niet onder dezelfde naam, niet meteen in januari, maar blijkbaar willen mensen toch dat dit niet verloren gaat. Dat geeft me een goed gevoel: we hebben ergens iets goed gedaan! Of ik er weer aan mee wil werken, weet ik nog niet. Maar ik vind het fijn dat het door nieuwe mensen wordt overgenomen en dat zij deze dienst willen gaan dragen.