Eigenlijk geen nieuws...

... want ik had gehoopt dat ik deze blog zou kunnen schrijven om de geboorte van onze dochter te kunnen aankondigen. Dat is dus niet gelukt, want madam zit nog wel lekker bij mij blijkbaar 😅.
Dan maar een berichtje met de traditionele terugblik op het jaar.
2019 was een heel ander jaar dan 2018. In februari 2019 plaatste ik een emotioneel bericht over onze miskramen. Begin dit jaar hebben we dus ook nog flink moeten dealen met het emotionele en voor mij, het lichamelijke gedoe die daaraan verbonden was. Wat ik niet gedeeld heb, is dat op één van de check-ups van de gynaecoloog bleek dat ik zwanger was. Dat was in een heel vroeg stadium, waarschijnlijk 4 of 5 weken en zelf kon ik het nog niet weten. Sterker nog, mijn cyclus klopte nog van geen kanten. We waren er zelf helemaal flabergassed van. We moesten twee weken later terugkomen voor check-up en toen was het vruchtje weg. Officieel een derde miskraam, maar als we niet toevallig in het ziekenhuis waren geweest, hadden we het nooit geweten. Ik heb er één flinke huilbui over gehad, maar het voelde toch anders. Misschien ook omdat we harder zijn geworden. Toch hebben we besloten dat ook deze zwangerschap meetelt. Het heeft er gezeten, we hebben het gezien en we hebben de echo als bewijs.
Dit was ook de aanleiding om even rustig aan te doen. Dat heeft overigens niet gewerkt, want kort daarna was ik, ondanks voorbehoedsmiddelen, weer zwanger (zwanger worden is niet ons probleem, zwanger blijven wel). Deze keer ging het goed met de zwangerschap wat heeft geleid tot het wachten wat ik nu aan het doen ben 😉.
Dit is dus echt het jaar geweest in het teken van mijn lichaam (en de lichamelijke en mentale gezondheid die daar bij hoort). Ik ben gezegend met het feit dat ik zwanger kan worden en dat ik nu bijna dit mooie meisje in mijn armen kan houden. Maar hierna is het klaar. Ik ga dit allemaal niet nog een keer doen. Sommigen vrouwen zijn prachtig zwanger en voelen zich fantastisch. Ik niet, ik voel me niet fantastisch. Vooral het eerste trimester was zwaar op alle fronten, lichamelijk, maar ook mentaal. Het derde trimester is op een andere manier zwaar. Ik mis mezelf, ik ben anders als ik zwanger ben. Minder opgewekt, minder energiek, minder creatief en ik zie meer problemen.
Ik kijk oprecht uit naar het niet meer zwanger zijn (al zie ik wel op tegen de gebroken nachten 😉)

Bellypaint door Naomi van Nova Denna

Op het gebied van mijn werk ben ik dan ook iets achter gebleven in wat ik wilde bereiken dit jaar. Ik heb een grote investering gedaan met een nieuwe site en een nieuwe huisstijl. Daar ben ik heel blij mee. Voor de rest heb ik een beetje gekabbeld. Wel leuke opdrachten gehad, maar niet heel actief op zoek geweest naar nieuwe kansen etc.
Voor komend jaar heb ik al een marketingplan opgesteld en ik ben erg bezig geweest om mijn social media wat meer op orde te krijgen. Ik heb wel leuke nieuwe plannen voor komend jaar! Maar ik heb wel gekeken naar wat realistisch is met een peuterpuber en een baby thuis. Misschien dat komend jaar nog niet alles lukt, maar ach, dan hebben we het jaar erop wel weer. Komt goed, ik heb er zin in!

Lieve vrienden en familie, dank jullie wel voor dit zware, maar mooie (met hopelijk een leuk cadeautje op het eind 😉) jaar. Ik kijk vol goede moed uit naar 2020 en ik ben blij dat jullie in ons leven zijn 😘. Ik wens jullie alvast een hele fijne jaarwisseling en ik hou jullie op de hoogte...

De laatste loodjes...

... want ik ben nu 37 en een halve week zwanger. Die belangrijke mijlpaal hebben we gehaald. In principe mag ze komen. En aan de ene kant wil ik dat ook erg graag: het wordt lichamelijk steeds zwaarder. Ik slaap niet zo goed door mijn bekken, mijn energielevel is laag en ik moet elke dag overgeven. Daarnaast is het bijna onmogelijk om sokken aan te trekken 😉. Dennis helpt me daarbij en soms Zoë ook, maar daar moet ik dan ongeveer een kwartier voor uit trekken, haha. Daarnaast wil ik haar nu ook graag gaan ontmoeten en gewoon de volgende fase van ons leven in gaan met z'n vieren.
Aan de andere kant heb ik nog niet alles af en heb ik ook nog wat dingen op de planning staan. Niks wat niet afgezegd kan worden, maar het zou leuk zijn als ik vrijdag nog even op de Dickens Fair in Bennekom kan zingen met Pure Voice. De kamers boven zijn er wel al helemaal klaar voor en ik heb ook al alles in huis gehaald. Beneden wil ik nog even een grote schoonmaak geven (ik kom nog steeds stof tegen van al dat trap schuren...). Daar ga ik straks mee beginnen. Vanmiddag komt Edwin en dan wordt er ook nog in de keuken geklust. Zo blijven we bezig.
Ik zit nu een week in mijn verlof en eigenlijk heb ik nog niet zoveel verschil gemerkt. Het gezinsleven draait gewoon door en ik ben ook nog bezig met de zaken van Made Creatives af te ronden. Gisteravond heb ik eindelijk mijn administratie gedaan, jee! Het geeft rust in mijn hoofd dat ik dat nu af heb. En ik heb al mijn posts voor Facebook voor december al ingepland. Ik moet zeggen dat ik best een beetje trots ben dat ik nu eindelijk mijn social media een beetje onder controle krijg (dat is echt moeilijker dan het lijkt 😉)

Even een mooie foto van Zoë, omdat het kan ;)

De afgelopen tijd heb ik ook nog wat leuke activiteiten gedaan. Zo ben ik drie weken geleden met de meiden van zang een lekker weekendje weg geweest. Soms is dat zo heerlijk: geen man en geen kind. Eens in de zoveel tijd moet je dat echt even doen. We hadden een heerlijk huisje met heel veel ruimte (en ligbad en sauna). We hebben ons kunnen ontspannen en ook heerlijk gekletst; soms melig, maar ook serieuze gesprekken. Op zaterdag gingen we lekker naar Deventer. Wat is dat een leuke stad! We hebben lekker rondgelopen in de kleine, pittoreske straatjes vol met tweedehands winkeltjes, antiek winkeltjes, boekenzaken en kunstzaken. Daarnaast hebben we een fotoshoot gedaan met onze vriendinnengroep. We hebben een heel eind gelopen en ik merkte wel dat ik steeds langzamer ging. Ik liep constant achteraan, haha. Kortom, we hadden een fijn weekend.

Vorige week zondag had Mei-Yù een verrassing voor mij. Ik moest tussen 12.00 en 16.00 uur vrijhouden. Oké...? Ze kwam echter al om 10.00 uur binnen en zei dat ik mijn spullen moest pakken. Waar gaan we dan heen? Nou, ze nam me gewoon mee naar Anastasia in Scheveningen. Ik wilde daar nog graag heen, maar ik wist nog niet wanneer. Dat was dus zeker een grote verrassing. Mei-Yù reed ons naar Scheveningen en daarna konden we heerlijk genieten van een mooie voorstelling. Nog even uitgewaaid op het strand en warme chocolademelk gedronken en we hadden een topdag!

Ik prijs mezelf gelukkig met familie en vrienden zoals hen 💖

En zo is ons kleine meisje ineens...

... drie jaar oud! Aan de ene kant al zo groot en aan de andere kant nog zo klein. Ze is een echte peuterpuber geworden met een heleboel NEE! in haar vocabulaire. Soms is ze zo koppig; dan wilt ze niet meer doorlopen en dan doet ze het ook echt niet. Maar het superleuk om lekker met haar te kletsen en soms komen dingen er zo (eigen)wijs uit. Voorbeeld: ik vraag haar of ze een cracker met smeerkaas wilt, zegt zij: "Heeeeerlijk, mama!". Of als ik zeg dat ze straks gaat slapen: "Dacht het niehiet". Dacht het wel, kleine druif.
Vandaag vieren we haar verjaardag klein. Met de zwangerschap en alles hebben we besloten om maar een klein feestje te geven. Misschien dat we volgend jaar weer een groter feest doen, tenslotte wordt ze dan vier jaar 😉
We hebben een leuk systeem voor de cadeautjes: we zetten haar spaarpot neer en de gasten mogen een bijdrage doen. Van het gezamenlijke geld krijgt ze een groot cadeau en verder zorgen wij voor kleine cadeautjes (stickervellen van de Action enzo) zodat ze wel iets uit te pakken heeft. Tenslotte is dat ook een deel van de magie van een verjaardag, toch?
Dit jaar krijgt ze van iedereen een kindercamera, maar helaas is het nog niet binnen gekomen. Een probleempje bij DHL 😞. Het wordt vast binnenkort opgelost en dan krijgt ze van de week nog een verrassing...

10 november 2016

10 november 2017

10 november 2018

We doen de koffiebonen in…

… de koffiemolen en die koffiemolen maalt de koffiebonen en die koffiebonen, nou, daar zetten we een lekker bakkie van in de koffiekan! Voor de meeste van jullie zal dit waarschijnlijk volledige onzin zijn, maar ik zing dit in mijn hoofd. Begin oktober gingen we met Jack, Mariska, Fynn en Zoë naar het Sprookjes Wonderland in Enkhuizen. En dat is nostalgie voor mij. Ik ben daar als kind zo vaak geweest en nog steeds kan ik de meeste liedjes meezingen, verankerd in mijn onderbewuste (inclusief Amsterdams accent 😉). Mijn oom en tante wonen in Enkhuizen en alle vakanties werd er gelogeerd met mijn nichtjes. De ene vakantie bij ons en de andere bij hen. Maar nu ging ik voor het eerst in jaren daar weer heen. Dat was een trip down memory lane. Sommige dingen herinnerde ik totaal niet (heeft er altijd al een gigantische draaimolen vooraan in het park gestaan?) en andere dingen wist ik nog precies.

Zo heb je daar lieveheersbeestjesbootjes en dat wist ik echt nog wel. Oké, in mijn hoofd had ik alles wat spannender gemaakt. In mijn herinnering waren er ook hellingen en watervallen en dat was dus niet het geval. Zoë mocht er alleen in, dus zo spannend was het dus echt niet.

En je hebt er een sprookjesbos en elk huisje heeft zijn liedje. Heel erg leuk. Zoë was helemaal fan. Dit park is echt voor de allerkleinsten en Zoë en Fynn hebben er van genoten. We hadden ook mooi weer, dus dat scheelde ook. Eenmaal thuis was iedereen gesloopt (het is wel een verre reis), maar het was het waard. Zoë ging in coma voor 13 uur en ik 10 uur ongeveer.

Verder hadden we nog meer leuke uitjes in oktober: High Choq met Kevin en Naomi (een high tea, maar dan met chocolade, yum!), de premiere van Torpedo (zie de blog op mijn site madecreatives.nl 😇) en het grote Mega Medley Mix concert van Pure Voice.

Ja, dat was ook nog wel een dingetje: een concert met alleen maar Musical Medleys. 90% van de tijd stonden we met z'n allen op het podium. Alle teksten, opstellingen en nootjes moesten we uit ons hoofd kennen. Ik heb daar eerder nooit zoveel problemen mee gehad, maar met dit concert was het erg lastig. Misschien ook vanwege vermoeidheid en hormonen, maar ook omdat het een zwaar en moeilijk concert was. Maar we kunnen trots zijn op wat we neer hebben gezet.

Ik zie nu wel erg uit naar andere nummers. Oké, dat is nu dan kerst en daar ben ik niet zo fan van (ja, ik haat kerstliedjes, klaag me maar aan 😉), maar het is wel fijn om weer nieuwe dingen te doen.

En zo wisselen we alle leuke en alledaagse gebeurtenissen af. De dagen worden kouder en donkerder, dus steken we fijn kaarsjes aan en zitten we met dekentjes op de bank. Ik leef op een bepaalde manier wel uit naar kerst, niet alleen vanwege de feestdagen, maar ook omdat we dan ons lieve meisje mogen gaan ontmoeten.

Maar nu eerst november, waarin Sinterklaas komt en Zoë jarig is. En mijn laatste werkmaand voor mijn verlof, dus ik moet een boel dingen goed gaan afsluiten. Genoeg te doen dus!

Zwangerschaps...

... update. De weken vliegen voorbij en ondertussen ben ik 31 weken zwanger van dit kleine meisje. Het grote verschil tussen de zwangerschap van Zoë en deze zwangerschap is dat je geen tijd meer hebt om erbij stil te staan 😉. Waar voorheen alles nieuw en bijzonder was (en dus de moeite waard om er over te schrijven), gebeurt er nu gewoon te veel. Maar nu neem ik er even tijd voor: een blog over de voortgang van de zwangerschap!
Ik voel me best oké. Ik merk nu wel dat het iets zwaarder word lichamelijk. Mijn energielevel is niet zo hoog als ik gewend ben. Zoë is helaas van de middagdutjes af, dus ik kan ook niet elke middag erg makkelijk gaan rusten. Daarnaast krijg ik nu weer last van misselijkheid, maar gelukkig niet zo heftig als in het eerste trimester. Brandend maagzuur komt er nu ook bij kijken, dus Rennies zijn mijn nieuwe beste vrienden. Ook wordt het steeds moeilijker om sokken en schoenen aan te trekken. Maar er zijn ook pluspunten (naast dat er natuurlijk een mensje in mij groeit): mijn nagels zijn sterker dan ooit!
Sommigen vrouwen kunnen het gewoon, dat zwanger zijn. Maar ik niet. Ik merk dat ik moe ben en verlangend af tel naar het niet zwanger zijn. Ik ben nu anders dan normaal en ik mis mijn normale ik. Hormonen zijn echt bitches. Ze maken je anders. Ik word er wat somberder van. En als Dennis een slaapdienst heeft, ben ik soms regelrecht paranoïde. Alle nieuwbakken moeders (en vaders) vragen zich tijdens de zwangerschap af: kan ik dit wel? Ik dacht dat je  dat bij een tweede kindje niet meer zou hebben. Tenslotte heb ik het al een keer gedaan en Zoë leeft nog, dus het is me gelukt. Maar ook bij een tweede kindje gebeurt dit gewoon weer.
Ik zit niet echt op een roze wolk, maar er zijn ook hele leuke dingen: haar voelen schoppen en bewegen is er eentje van. Ik voel haar al zeker tien weken erg goed. Je merkt dat ze minder ruimte krijgt en meer kracht, want soms voel ik haar gewoon over mijn blaas rollen (doet ze het expres of zo?). Met Zoë over de baby praten is ook erg leuk. Ik vraag me af in hoeverre ze het snapt en door heeft, maar het boekje "Zoë wordt grote zus" is nu een grote hit.
Ik heb ook nog hele leuke dingen gepland: een bellypaint en een afgietsel. Lieke heeft aangeboden om een glitterbellypaint te maken (weet nog niet helemaal zeker wat ik daarvan vind) en ik wilde ook graag Zoë een bellypaint laten maken. Grote kans dat ik dan één grote roze vlek word, maar maakt dat wat uit?

We zijn ook eindelijk begonnen met het aanpakken van alle kamers. Zoë's nieuwe kamer is zo goed als af. De laatste LED-lampjes zijn net binnen gekomen en dan kunnen we de sterrenhemel in haar kamer ophangen. Dan hoeven er alleen nog maar wat details in haar kamer worden gefikst: schilderijtjes en een lampje ophangen en dergelijke. Onze kamer is klaar en nu zijn we ook met de babykamer begonnen. De groene muur is nu koraal rood/roze en afgelopen weekend heb ik samen met mijn zusje de kleinste maat kleertjes uitgezocht en ingeruimd. Ik moet zeggen dat ik een beetje moeite had om met die taak te beginnen. Ik bleef het maar voor me uit schuiven. Ik wist natuurlijk dat we het meeste in huis hadden, maar wat dan precies was ik niet helemaal zeker van. Ondertussen weet ik dat we geen flessen hebben, maar wel vijf kruiken (twee stuks wordt er aangeraden). De baby uitzetlijsten, die we bij Zoë al zo'n beetje in week zes hadden, heb ik geprint en er worden dingen op afgekruist. Bij alle dekens en lakens schiet ik weer een beetje in de stress. Ik kan me herinneren dat ik dat bij Zoë ook had: hoe zit het nu met al die verschillende soorten hoezen, lakens en dekens?! Ik heb het nu al een keer gedaan, maar blijkbaar weet ik nog steeds niet hoe het nu eigenlijk moet... 😅
Maar goed, ik vraag het mijn moeder nog wel een keertje en dan komt het vast goed.
We zijn lekker bezig en het komt wel goed 😃

Foto: Precious People Fotografie

Help, mijn man is...

... klusser! Nou ja, na een lichte aanmoediging is mijn man klusser. We hadden namelijk nog het een en ander te klussen voordat de baby komt. Het is best wel handig als er een kamer is voor de baby, denk ik zo.

Nu hadden we (oké, ik) een plan: Zoë gaat naar wat nu nog de studeerkamer is en de baby gaat naar Zoë's oude kamer. Maar die studeerkamer kon wel een opknapbeurt gebruiken en we hebben er een prachtige, roze meisjeskamer van gemaakt. Dat betekent roze behang en behang met roze en grijze vlinders. Zoë is er helemaal weg van.
Nadat we die kamer hadden gestript en opnieuw hadden behangen, zijn wij even naar die kamer verhuist. We hebben heerlijk een week in een thema kamer mogen slapen (in een hotel betaal je daar grof geld voor 😉). Met de verhuizing in 2015 hebben we aan die kamer niet veel aandacht besteed, dus ik vond dat we dat wel even konden meepakken. Gelukkig luistert iedereen naar mijn hormonale nesteldrang en gingen ze er in mee. Ook die kamer hebben we gestript, kozijnen opnieuw geschilderd, nieuw behang en een nieuwe vloer er in. Ondertussen zijn we terug verhuist naar die kamer en ik dacht: "Nu kunnen we Zoë 's kamer afmaken". Daar hoefde niet veel meer te gebeuren: mijn universe paint (met dank aan Suzanne voor de hulp) ophangen; lampen ophangen; kast in elkaar zetten; etc. Dingen die niet perse heel veel werk zijn, maar wel even moeten gebeuren voor je verder kan.
Maar Dennis dacht daar anders over. Eenmaal in klusmodus gaat hij maar door. Met andere woorden: hij is de trap aan het schuren... Echt OVERAL stof! Ik vind het niet perse erg, want alles wordt nu een stuk mooier en dit soort klussen ga je ook niet doen met een baby in huis. Maar ik had wel graag gehad dat we eerst Zoë's kamer hadden afgemaakt. Dan kan ik die kamer gaan inrichten, speelgoed en kleding verplaatsen en ga zo maar door.
Zoë slaapt ondertussen in het grote bed (en dat gaat heel goed), maar nog wel in de babykamer.
En die babykamer wil ik ook binnenkort flink schoonmaken, nieuwe kleuren geven en de kast vullen met maatje 50/56.
We hebben nu een afspraak: donderdag maken we Zoë's kamer af. Daarna mag Dennis weer verder met de trap. Ik kan aan de slag in de babykamer en zo is iedereen gelukkig. Hoop ik.
Voorlopig zitten we nog wel even in een bouwput, maar het resultaat mag er straks zijn. Oktober is onze klusmaand!
Als het af is zal ik wel even een paar foto's plaatsen, maar dit is hoe het er nu uit ziet 😉)

Op een paarse wolk...

... markt. Ondanks dat ik zelf niet op een roze wolk zit (die wolk is overigens ook niet meer donker), ga ik aankomende donderdag wel op een paarse wolk zitten.
Waarschijnlijk heb je al het één en ander langs zie komen (lees: ik gooi je er mee dood...), maar ik organiseer samen met nog twee dames de "Op een paarse wolk" markt. Dat is een markt bedoelt voor zwangere dames en hun partners en ouders met jonge kids. Dit is de eerste editie van deze markt en we hopen er een jaarlijks gebeuren van te maken.
Hoe dit ooit begon?
Vorig jaar vroeg Joke van Precious People Fotografie of ik zin had in een samenwerking. Zij maakt prachtige newborn foto's en we wilden een publiciteitsstunt doen. Zwangere dames mochten zich opgeven voor een gratis buikshoot (in de hoop natuurlijk dat ze dan ook een newborn shoot zouden gaan doen) en één gelukkige dame kreeg een bellypaint. Ik kreeg daar ook mooie foto's van.
Die avond begon wat chaotisch. Zoë kreeg heet water over zich heen en voor de zekerheid gingen we toch naar het ziekenhuis. Gelukkig was er niks aan de hand (thuis krijsen ze alles bij elkaar en in het ziekenhuis gaan ze rustig spelen 🙈). Maar uiteindelijk was het wel een geslaagde avond. Toevallig viel deze avond in de Heideweek en kregen we het idee om het iets uit te breiden voor volgend jaar.
Dat "iets" is flink wat meer dan dat geworden. Samen met Joke en Minke ben ik aan de slag gegaan en we hebben twintig standhouders met allemaal prachtige diensten en producten.
We hebben er voor gezorgd dat we zo gevarieerd aanbod mogelijk hebben (dus niet tien aanbieders van zwemlessen naast elkaar). Je kan het zien als een soort Negenmaandenbeurs, maar dan alleen met lokale diensten en producten. En vooruit, het is ook iets kleiner 😉)
We houden het op een superleuke locatie: Publieksboerderij De Proosdij. Zo kan je het uitje ook meteen koppelen met even in hun prachtige speeltuin spelen en lekker naar de dieren kijken.

We hebben er echt heel hard voor gewerkt: alle vergunningen zijn er, calamiteitenplannen geschreven, EHBO'ers en BHV'ers geregeld, een website gebouwd, facebook promotie, leuke huisstijl, een kortingsbonnenblad en ga zo maar door. Die kortingsbonnen kan je overigens downloaden op https://www.opeenpaarsewolk.nl/
Er is een plek waar je je kindje kan voeden (eventueel zelfs met advies van een lactatiekundige) en verschonen. Je kan ook wat lekkers gaan drinken en eten in de Schenkerij van De Proosdij en verder lekker langs de kraampjes struinen.
En waarom een paarse wolk? Omdat het Heideweek is!

Ik hoop van harte dat jullie donderdag 29 augustus een kijkje willen komen nemen tussen 15.00 en 20.00 uur. Tot dan!

Grote avonturen beginnen...

... klein. Ik mag een belangrijk nieuwtje delen: ik ben weer zwanger! We verwachten dan nu ons zeer gewenste tweede kindje 💛

Zoals jullie al in een eerdere blog hebben gelezen is ons laatste jaar niet over rozen gegaan: drie miskramen in één jaar. Zwanger worden was duidelijk niet ons probleem... zwanger blijven wel.
Dit heeft wat met mij gedaan. Sterker nog, ik had al zo goed als geaccepteerd dat Zoë ons enige kindje zou blijven. En daar was ik niet eens ongelukkig meer mee, zo ver was ik al. Ik weet dat Dennis niet zo ver was, maar we hebben hier altijd over kunnen praten met elkaar. In mijn bericht over de miskramen ben ik heel erg open geweest naar jullie en dat wil ik nu weer zijn. Ik ga mijn proces niet sugarcoaten...
Ik voelde mijn grens naderen: hoe vaak kan ik dit nog aan? Eigenlijk waren we even gestopt, zodat ik mijn lichaam en hoofd weer een beetje op orde krijgen. Drie keer al die hormonen in en uit me, naast het proces van de miskraam zelf en dan natuurlijk het verdriet. De derde keer heb ik maar één keer gehuild en het aan bijna niemand verteld. Mijn hart is harder geworden.
Toch was het, totaal ongepland dus, weer raak. En eerlijk is eerlijk: er is geen roze wolk. Zeker de eerste maanden niet. Ik kan me de blijdschap en verrukking herinneren die we bij Zoë voelde. Die was er niet, ik was er zelfs niet blij mee. Ik voelde me ziek en moe en ik was niet blij. Ondanks dat wonder. Tot 12 weken zijn we ontzettend op onze hoede geweest. We hebben een echo met 8 weken gekregen, zodat we al vroeg konden zien of het oké was. Ik vond het een heel nare ervaring. Ik was bang, verdrietig, afstandelijk en dan ook nog een inwendige echo (lekker plastisch 😉), wat een ontzettend negatieve associatie heeft voor mij. Met de echo van 12 weken wilde ik uit de wachtkamer wegrennen. Ik wilde overal zijn, maar niet daar.
Gelukkig heb ik enorm veel steun aan Dennis, mijn vriendinnen en de verloskundige. We krijgen meer check-ups als dat nodig is en meer gesprekken. Door er veel over te praten, kon ik mijn gevoelens meer accepteren. Ik was ontzettend bang voor mijn onverschilligheid naar dit kindje.

Het gaat nu beter. Ondertussen ben ik 18 weken zwanger en langzaam gaat mijn hart zich openstellen. Wat ook helpt is dat ik minder misselijk ben geworden en dat mijn energie terug komt. Ik voel me minder schuldig naar dit kindje, Zoë en Dennis (aangezien ik 4 maanden een emotioneel en lichamelijk wrak ben geweest 😉). Eergisteren heb ik het voor het eerst voelen schoppen. Heel erg leuk! Mijn plezier en creativiteit keert terug. Nu pas kan ik me aanzetten tot een aankondiging, maar we doen gewoon alles op ons eigen tempo.
En vergis je niet: dit kindje is ontzettend gewenst en welkom, ondanks alles wat ik geschreven heb. Het spijt me dat het niet regenbogen en eenhoorns is, maar soms werkt het leven niet zo.

De verwachte datum is 29 december... Tja, hoe krijgen we het voor elkaar, haha. Maar goed, het is een fantastische reden om met de kerstdagen op mijn kont te gaan zitten en alle anderen het werk te laten doen.
Conclusie: we doen rustig aan, we blijven praten en huilen als dat moet (dat doe ik sowieso toch al meer, iets met hormonen 😉) en elke dag ga ik mijn hart verder openstellen. Ik doe mijn best!

Update...

... want ik ben een onbehoorlijk lange tijd stil geweest. Niet alleen op mijn blog, maar ook op Facebook, Instagram en zelfs Whatsapp. Sorry voor de mensen die soms erg lang op antwoord moesten wachten... 😅
Eerlijk gezegd zat ik een beetje in een dip en was mijn energielevel erg laag. Als je dan al wel een klein meisje hebt rondlopen en natuurlijk gewoon moet werken, moet je soms prioriteiten stellen.
Daarom doe ik nu even een kleine check-up van de leuke dingen die gebeurd zijn 😉

Dennis en ik gingen een weekendje weg. Ja, echt, met z'n tweeën... zonder Zoë dus. Sinds Zoë bij ons is hebben we dat nog niet gedaan. We hadden er dus enorm veel zin in. We wilden lekker uiteten, naar de film en vooral rustig aan doen. Echt, onze eisen waren niet zo hoog.
Vrijdag gingen we en 's avonds zijn we - gelukkig - uit eten gegaan. Gelukkig, omdat ik de volgende dag ziek werd. Weet je nog dat virus dat rond circuleerde en dat je voor ongeveer 24 uur kots en diarree gaf? Jep, dat kreeg in ons eerste weekendje weg met z'n tweeën in drie jaar. Ik heb nog wel wat dingen geprobeerd, omdat het te zuur voor woorden was. Maar het zwembad was geen goed idee, omdat ik daar bijna van mijn stokkie ging. Ik heb verder de rest van de dag in bed, bad of boven de wc gehangen. Romantisch dat het was...
Zondag ging al wat beter, maar eerlijk gezegd was gewoon niet zo geslaagd. Zo ontzettend jammer.

Dennis en ik samen weg, ik doe mijn best om mijn ontbijt binnen te houden...

Gelukkig gingen we drie weken daarna naar Terschelling en dit keer ging Zoë natuurlijk gewoon mee. Een grote groep Spelgroep-vrienden ging ook, dus er was altijd wel iemand om mee te praten of iets mee te doen. We hebben gefietst en gegeten bij Heartbreak Hotel. Dit jaar waren er twee kleintjes mee, dus daar draaide ons ritme dan ook om. Dat betekende ook vroeg op staan en (redelijk) op tijd naar bed. Zoë lag bij ons op de kamer: rond 06.00 's ochtends spotte ze ons en was ze dolgelukkig. Echt niet dat zij nog ging slapen. Mariska en Fynn waren dan ook al wakker, dus we hielden gewoon vroege ontbijtparty's. We zijn met Zoë nog bij de Waddenzee gaan kijken (en heel veel schapen). Daar maakte ze nog een mooie uitglijer zo met haar kont de zee in. Daarna vond ze het niet meer leuk (ik wel, ik vond het hilarisch). De laatste dag moesten we op tijd het huisje uit, maar hadden wij pas de boot van 18.00 uur. We hebben de tijd doorgebracht bij de bunkerwandelroute. Heel interessant. Wel grappig dat vier volwassenen een speurtocht doen voor kinderen (voor Zoë, dat begrijp je wel) en dan keihard falen. Zoë was gesloopt, maar gelukkig deed ze nog een dutje in de bakfiets. We konden haar zo naast een terras parkeren en zo konden wij rustig een drankje doen.
's Avonds in de auto hoopten we dat ze zou gaan slapen. Dat deed ze ook, maar vlak voor ze in slaap viel zei ze:" Mama, ik hou van jou". Oké, veeg me maar op!

Verder heb ik nog een paar uitjes gehad met de meiden. Lekker naar Best of Broadway. Jep, dat is een foto met Stanley Burleson en ik sta daar achterin het donker. Dat je het even weet.

Kortom, we hebben leuke momenten gehad de afgelopen maanden en soms wat mindere momenten. Zo is het leven en iedereen heeft zijn eigen issues om mee te dealen. Soms gaat dat wat beter dan de andere keer. Het komt wel goed 😉

Spraakverwarringen, gezegdes…

… en beroemde – of beruchte – uitspraken die bij mij thuis en op het werk voorkomen. Zoë is nu echt begonnen met praten en dat is ontzettend schattig. “Ikke Toë” is een favorietje van haar. Ze babbelt wat af: met woorden die kloppen en met woorden die, uhm, iets minder kloppen. Soms kijk haar verbijsterd aan in een heel verhaal dat ik echt niet snapte. Maar steeds meer verstaanbare woorden komen voor in haar reeks: “Dank je, gezondheid of Ivy, niet doen!” Ja, ze doet alles na. Laatst hebben we ook het eerste vloekwoord langs horen komen, oeps. We moeten nu op alles letten!

Wat ook een favorietje is: “Oeh, mooi!” En dan vooral over zichzelf. Mooie jurk of rok, mooie bloemen in haar haar en de insectentattoos van de Appie (gelukkig is de vlinder haar lievelingstattoo, al moest ze laatst wel heel erg huilen, ontroostbaar was ze, toen haar zilveren pissebed van haar arm spoelde). Ja, Zoë is een echte diva en ik weet niet precies van wie ze het heeft 😉.

Ook met toneel stond het dit jaar wel sterk in het teken van teksten. We hadden allemaal behoorlijke monologen – ik kan zo ongeveer 3 A4 aan tekst eruit gooien – met soms erg lastige teksten. Tja, soms voel je je gewoon als “een ontgoochelde eekhoorn geconfronteerd met haar leeggeroofde hamsterplaatsen” als je geheime snoepvoorraad ontmaskerd is. Of als het lekker gaat dat je dan zegt: ”Alle positieve veranderingen van de laatste tijd hebben bij ons geleid tot de meeste wilde prognoses over de toekomst.” Ja, echt, 3 A4’tjes van dit soort taal. Dat leverde soms ook de nodige tongbrekers op, maar ploegde er dapper doorheen 😉 ( Het stuk van dit jaar was prachtig hoor, daar niet van).

Ook op mijn werk in het atelier komen soms de raarste dingen voor. Maar dat hoor je zelf op een gegeven moment niet meer. “Waar is het hoofd van H.?” zijn bij de ons de normaalste vragen. Overigens, dat hoofd stond op zijn kop in een bak water ergens in de hoek van het atelier. Héél normaal.

Daarnaast hoop ik ook echt dat de overheid nooit mijn computer, telefoon of de computer van het atelier gaat controleren en dan met name onze zoekgeschiedenis. Ik heb ooit eens gegoogeld naar lijken van drie weken oud en zo kan ik wel even door gaan.

Het magazijn opruimen was ook eigenlijk bizar: “Ik heb hier een been liggen, waar liggen de andere benen?” Of: “Van wie zijn deze oren eigenlijk?” En: “Jaaa, ik heb eindelijk de voeten van Marjolein gevonden! Jee!”

Laatst belde Kevin mij op terwijl ik in het atelier was met de vraag: “Kan jij even naar de buste van B. lopen en de afstand meten tussen zijn bovenlip en zijn neus?” Tuurlijk, Kev, doe ik voor je.

En dat is toch fantastisch! Ik ben gek op mijn werk en zulke gesprekken maken het alleen maar af. Al zou ik je wel afraden om zo’n gesprek in de trein te voeren: “… nee, zijn hoofd staat in het magazijn…. uhm, volgens mij liggen zijn handen in het rek van….. nee, zijn oren zitten in mijn tas….” Je hebt daarna wel genoeg stoelen voor jezelf.

En als je dan denkt dat je dan weer bij “gewone” mensen thuis komt, dan vergis je je toch echt. Je gaat thuis gewoon verder: “Zoë, niet de spiegel likken!”

Vlinders…

… er is ons iets overkomen. Eigenlijk is het helaas niet zo heel bijzonder, want heel veel mensen overkomt het. Maar pas als je het zelf mee maakt, hoor je pas dat het veel gebeurd.

Ik kreeg een miskraam. Twee zelfs. En ook dat is niet bijzonder, maar wel hartverscheurend. Oh, het heeft zo ons hart verscheurd.

In dit bericht spreek ik mijn pijn en verdriet uit. Niet omdat ik de aandacht nodig het, maar omdat ik vind dat ik er niet over hoef te zwijgen. Mijn blog is altijd een uiting geweest van ons dagelijks leven en ook dit, juist dit, heeft een gigantische rol gespeeld de afgelopen tijd. Ik spreek uitsluitend vanuit mijzelf. Iedereen gaat hier anders mee om en heeft een andere mening. En dat is oké.

Ik was er nog niet klaar voor om het eerder te delen, maar vandaag, 18 februari 2019, zou de uitgerekende datum zijn voor onze eerste miskraam.

De zomer was zwaar. Heet, dor en kleurloos. Langzaam werd het verdriet minder en gingen we wee over op de orde van de dag.

Onze wens was niet verdwenen en halverwege oktober raakte ik weer zwanger. We vertelde het al vroeg aan onze familie, maar dat was vooral omdat mijn schoonzusje het per ongeluk ontdekte. En dan nog, met je familie moet je zowel blij als verdrietig nieuws kunnen delen.

We mochten al vroeg naar de verloskundige voor een echo. We hebben het hartje zien kloppen. Zwak en onregelmatig, dat wel, maar dat was niet persé ongewoon voor de stadium. In de week van 26 november begon ik te bloeden. Niet heel heftig, dus niet meteen iets om zorgen over te maken. Ik ging steeds meer bloeden de dagen er na. Net alsof ik ongesteld was geworden. Dat was zo wezenlijk anders dan de eerste keer, dat ik het niet meteen herkende. Het voelde niet goed. Dennis bleef maar tegen me zeggen dat ik me niet zo druk moest maken, dat dit voor kon komen in een zwangerschap en dat we moesten wachten op de echo vrijdag.

Op donderdag trok ik het niet meer: ik wilde die dag nog een echo. In mijn hart wist ik al dat het niet goed zat. En dat bleek ook te zijn: je hartje klopte niet meer. Het verdriet overweldigde ons, maar vlak daar achteraan kwam de woede.

Ik ben zo boos geweest die weken. Bozer dan de eerste keer, waar wanhoop een grotere rol speelde. We gingen de december maand in en ik heb het gehaat. De feestdagen, het gezellig doen, alle activiteiten, zelfs het kerstverhaal deed pijn. Mijn woede was als een stuk hout waar ik me aan vasthield om niet in te storten en alles gewoon te blijven doen.

En we hebben het gedaan. Niet alle momenten waren vreselijk en de mensen om ons heen waren zo begrijpend, maar ik was zo labiel als wat. Ik schommelde heen en weer gelatenheid, woede en tranen. Ik was vast leuk om mee om te gaan op dat moment.

Ook nu krabbelen we weer op, lichamelijk en mentaal. Lichamelijk ben ik nog steeds bezig te herstellen. Waar het kindje de eerste keer met één grote plons al weg was, is het nu een slopend proces. Mijn lichaam houdt het vast. Ik heb gevraagd te wachten met medisch handelen tot de feestdagen voorbij zouden zijn. Helaas is het toen nog niet natuurlijk gekomen. Ik heb medicijnen gehad en zelfs die hebben niet het werk gedaan wat ze moesten doen. Twee weken geleden was het nog niet oké. Over een paar weken kijken we weer of het dan schoon is.

Wij zijn hier heel open in geweest en voor de meeste zal dit bericht geen verrassing zijn. Ik voel dat ik dit moet doen, omdat er toch nog een taboe over heerst. Alsof ik me moet schamen, omdat dit ons overkomt. En het overkomt je echt: je hebt er nul controle over. Het is alsof je het er niet over mag hebben, omdat het anderen soms ongemakkelijk maakt. Ze weten niet wat ze moeten doen met de pijn en het verdriet dat ze zien. Ze vragen hoe ver je al was en als dat onder de twaalf weken was, dan weet je toch dat de kans groot is (ik neem niemand iets kwalijk, want ik weet dat mensen niet weten wat ze moeten zeggen). Ook met 6 of 8 weken valt er een mogelijke toekomst van je weg. Ik kijk naar Zoë en dan zie ik welke mogelijkheid er is weggenomen. Je hebt al plannen gemaakt en verwachtingen. Mocht het ons gegeven zijn om nog een tweede kindje te krijgen, zal dat mijn vierde zwangerschap worden.

Deze brief heb ik geschreven na mijn eerste miskraam en dat wil ik nog graag met jullie delen.

Mijn lieve vlinder,

Je was zo gewenst en welkom binnen ons gezin. Ons tweede kindje en een broertje of zusje voor Zoë. We waren eigenlijk pas net weer begonnen met proberen en toen kwam jij al. Op 12 juni heb ik de test gedaan. Op mijn verjaardag, want je zou het mooiste cadeautje zijn geweest. Het was wat vroeg om de test te doen en paar dagen later heb ik er nog één gedaan voor de zekerheid. Beide testen waren positief, dus ik wist zeker dat je er aan kwam. Ik voelde het ook aan mijn lichaam.

We hebben vrolijke foto’s gemaakt en het gevierd met een patatje.

Wat zou dit een leuke aankondiging zijn geweest. Maar voorlopig ben je nog ons geheimpje.

Op dinsdag 26 juni bel ik naar de verloskundige om een afspraak te maken voor de eerste echo. Ze kijkt alles na en ze bevestigd dat ik dan nu 6 weken zwanger zou zijn. Dat dacht ik zelf ook, dus dat klopte. We hadden zelf berekend dat 18 februari 2019 de uitgerekende datum zou zijn.

We hadden nog niks gekocht, maar we maakten al wel plannen. Ik had al in mijn hoofd bedacht hoe ik het zou doen met werk en verlof etc.

Helaas mocht het niet zo zijn. Op 27 juni 2018 verloren we jou. Ik kreeg een miskraam. Er was zoveel bloed, ik wist eigenlijk al dat je weg was, maar mijn hart kon het niet geloven.

Ik was alleen thuis met Zoë. Dennis kreeg ik niet te pakken, want hij was op zijn werk. Ik heb mijn moeder gebeld om mee te gaan naar de verloskundige. Zij bevestigde inderdaad dat je weg was. Ik was zo verdrietig en in de war. Ik kreeg eindelijk Dennis te pakken, door rechtstreeks naar zijn werk te bellen. Hij kwam meteen naar huis.

In plaats van dat we mensen mochten gaan vertellen dat we een kindje verwachtten, moesten we familie vertellen dat we een verlies hebben geleden. Geheim houden was geen optie; een verdriet als dit moeten we delen. Daarnaast wil ik ook niet dat je een geheim bent, weggemoffeld in een verdomhoekje. Je bent ons kindje, ook al was je lichamelijk niet meer dan een paar cellen. Ik ben er van overtuigd dat je al een zieltje was. Een ziel die we nu nooit zullen leren kennen, maar wel eentje die mee telt. Ik zal nooit weten of je een jongetje of een meisje zou zijn geweest, al neigt mijn hart naar een jongetje. Ik vind het heel moeilijk dat het nu al lijkt alsof je nooit bestaan hebt, maar ik heb je vastgehouden. Je had nog geen lichaam of een naam. We hebben je een naam gegeven. Een “echte” naam was te groot voor, dus we hebben je vlinder genoemd.

Mijn lieve vlinderkind, hopelijk ben je nu bij oma Sjanie en houdt zij je vast, nu ik het niet meer kan doen. Twee prachtige vlinders in de hemel, waar jullie vrij kunnen vliegen.

Ondertussen zijn we een maand verder en heb ik de moed gevonden om iets op te schrijven.

In het begin waren we zo verdrietig en konden we het niet geloven. Ik voelde me dof en kleurloos. Het enige wat nog belangrijk was waren Dennis en Zoë. Het kon me gewoon niet schelen verder.

Mijn lichaam heeft me verraden. Daarnaast knaagt de twijfel en de schuld, ook al zegt iedereen dat het niet zo is en weet ik het zelf ook wel.

Langzaam krabbelen we weer op, maar er blijven nog moeilijke momentjes. Ik voel me niet de hele dag down, ik ben oprecht vrolijk en ik zie mijn vriendinnen. Toch zijn er nog momenten dat ik het moeilijk heb, zo gisteravond nog terwijl ik met vriendinnen naar de tweede Mamma Mia film ging. Waarschijnlijk ben ik de enige ter wereld die gehuild heeft bij Mamma Mia, maar muziek kan je soms zo pakken.

Mensen weten ook vaak niet wat ze moeten zeggen en dat is niet erg. Ik heb echt geen moeite met zwangere vrouwen en ik misgun hen het geluk ook niet. Praten over baby’s en kinderen is ook geen probleem. Ga het alleen niet relativeren, dat kan ik zelf ook wel en het werkt niet. Zeg liever niks, als je het niet weet en geef een extra knuffel.

We zijn bezig om dit te verwerken en het een plekje te geven.

______________________________________________________________________________

Mijn lieve vlinderkindjes, hopelijk zijn jullie op een fijn plekje en weet dat we van jullie houden voor altijd. Jullie zullen altijd bij ons horen en een plekje hebben in ons hart.

Mama

Naakt of bloot...

... of ook wel mijn eerste expositie! Ik ben er heel trots op :)
In het najaar werd ik gebeld door mijn vriendin en oud klasgenoot Lia. Zij is na de kunstacademie weer heel wat anders gaan doen dan ik (gelukkig maar). Na een heleboel opknappen, klussen en vier verschillende banen (echt, Lia, hoe hou je het vol?!), heeft ze haar eigen kunstgalerie in Schaijk kunnen openen. Het is klein, maar heel mooi. En zoals een echte kunstdocente betaamd, gevuld met informatie en interactiviteit met kunst.
Oké, terug naar dat telefoongesprek. Ze vertelde me dat ze in januari/februari weer een nieuwe expositie wilde organiseren met de titel "Naakt of bloot?" en of ik daar deel van wilde uit maken.
Met mijn lifecasts dan, niet ik persoonlijk ;)
Deze gedeelde expositie met Laurens Bosman en Nicolette Peters zou een breed scala laten zien over het thema. Laurens en Nicolette schilderen allebei, maar er zou geen groter contrast kunnen zijn dan tussen hun werken. Toch kijken we bij beide naar het menselijk lichaam, maar wel met een ander uitgangspunt.

De vraag is "naakt of bloot?" Wanneer is iets naakt en wanneer is iets bloot. Daar kunnen we lang over discussiëren en we zullen ook geen antwoord krijgen, maar als ik deze vraag voor mezelf zou moeten beantwoorden is het als volgt: Naakt is meer afstandelijk. Alsof je kijkt naar de Venus van Botticelli of naar die perfect gevormde Griekse en Romeinse beelden. Marmer, perfect maar koud. Het is prachtig en het laat je ook niet ongemakkelijk voelen.
Bloot is directer, soms kwetsbaar, vulgair, vol emoties, gênant, liefdevol en in your face. Alsof het beeld niet alleen bloot is, maar het ook bloot geeft. Menselijker.
Dit is niet "het" antwoord, maar mijn antwoord. Als je andere ideeën, hoor ik dat graag!
Als je dan naar mijn beelden kijkt, in welke categorie passen ze dan?
Het steriele wit van het gips neigt naar de marmeren beelden, dus meer naakt. Maar als je dichterbij komt, zie je aders, huidstructuur, aders, poriën en de sporen van de tijd.
Bij de beelden van de kinderhandjes zie je de belofte van groei en de toekomst. Bij het handbeeld van mijn grootvader en grootmoeder zie je de liefde van vele jaren samen, maar ook de kwetsbaarheid van een leven. Zo roept elk beeld een gevoel op, passend bij de levensfase die er bij hoort. Een herinnering voor altijd vastgelegd. Dat maakt het ook weer menselijker. Beslis jij maar in welke categorie ze horen.

Lia en ik in het najaar bij onze eerste bespreking

En Lia zou Lia van Atelier Anders niet zijn, als er niet iets interactief komt. Daarom organiseren wij op 23 februari 2019 een workshop waarbij je je eigen vinger gaat afgieten. Het is een dagvullend programma en je gaat naar huis met een vinger in gips.
Als je een wat groter beeld wilt hebben, kunnen we die dag een afspraak maken dat ik een beeld voor je maak.
Kijk voor meer informatie op https://www.facebook.com/events/371671566719605/
Je kan je nog opgeven voor maar €25 pp. Ik zou het leuk vinden als mee komt doen.

Daarnaast kan je natuurlijk ook een kijkje komen nemen in de galerie. Atelier Anders is geopend op vrijdagen en zaterdagen van 13.00 uur tot 17.00 uur. De expositie loopt van 25 januari tot 23 februari. Het adres is: Schutsboomstraat 53 in Schaijk.

25 januari 2019 

Woooow....

... fase. Naast dat Zoë in de Nee!-fase en Mijn!-fase zit, zit ze ook de wow-fase.
De wow-fase houdt in dat ze als ze iets bijzonders ziet, heel hard "wow" roept. Je weet niet van te voren wanneer die "wow" gaat komen.
Als ze vindt dat ze mooie kleren aan heeft, bekijkt ze zichtzelf in de spiegel en "wow". Dat doet ze trouwens ook als ze mijn kleren mooi vind. Ze zegt "wow" als de kat een hoge sprong maakt of als ze überhaupt de katten ziet (elke dag weer is ze onder de indruk dat er katten zijn en moet ze ze even aanwijzen... ook al zien we ze elke dag).
Er was een "wow" toen de kerstengel met een drone de kerstster aan de hemel zette in het kerstspel (die snap ik wel, ik had zelf ook wel een wow-moment ;) ).
Er komt een "wow" als Dennis een kat tekent; we op de fiets zitten; ze de auto ziet; in de supermarkt komt; ze een bal gooit. Kortom vaak.
En hoe mooi is dat? Een kind dat zo uitdrukkelijk geniet van alles om haar heen en overal de bijzonderheid in ziet.
Haar mooiste "wow's" vind ik als ze zelf het moment heeft veroorzaakt. Als ze aan het spelen is of aan het tekenen, bekijkt ze soms haar eigen werk en dan komt er een grondige "wow".
Ze vindt het gewoon mooi wat ze gemaakt heeft. En dat zou een goede les zijn voor vele volwassenen (inclusief mijzelf). We kunnen zo streng zijn voor ons zelf. Soms hebben we gewoon iets gemaakt of gedaan waar we trots op mogen zijn. Een "wow" is dan eigenlijk wel op zijn plaats en je mag hem ook aan jezelf geven. Kijk maar eens naar je werk en zeg maar eens trots "WOW", dat heb ik f*cking goed gedaan! Because you're worth it 😉

Zoë in een slee op de Dickens Fair in Bennekom

Zoë en ik. Ik maak meestal de foto's, dus zulke foto's komen niet vaak voor ;)

Zoë is een kleine diva. Ze zingt en danst voor de microfoon :D