… is happy. Halloween is een feest dat toch steeds meer op
komt in Nederland. Als make-up artist kan je je heerlijk uitleven deze maand:
zombies, leuke paints, wonden, sugarskulls, je kan het zo gek niet bedenken en
het wordt gedaan. Nu heb ik dit jaar niet heel veel make-ups zelf gezet: één
sugarskull make-up en een sugarskull belly/bodypaint. Maar als ik alle tijd zou
hebben, zou ik elke dag wel wat anders maken en loos gaan in alle creatieve
mogelijkheden.
Bij Atelier Kevin van den Bergh verzorgen we elk jaar de
prosthetics van Eddie de Clown van Walibi Fright Night (alleen de prosthetics,
we doen niet de make-up zelf) en daar beginnen we vaak al in de zomer mee. We
komen dus al vroeg in de stemming.
Dit jaar werden we uitgenodigd door de key (leidinggevende)
Make-up van de Fright Nights om een avond langs te komen.
Ik hou niet van horror of andere griezels, dus de enige
verstandige beslissing die ik kon maken was: JA! Dat lijkt me supertof!
We zijn met zijn vijven gegaan: Kevin, Marjolein, twee
stagiaires: Naomi en Roxanne en ik. Overdag nog een dag gewerkt, daarna met z’n
allen patat gegeten en dan, hup, onderweg. Toen bleek dat eigenlijk alle meiden
het heel eng vonden, dus dat zou een dolle boel worden.
We begonnen de rondleiding backstage waar we mochten kijken
bij de plekken van de make-up. Vervolgens nam Sebastiaan ons mee naar de
spookhuizen. Ik kwam er al snel achter dat Kevin en Sebastiaan het hilarisch
vonden dat wij bang waren. Ik besloot dus ter plekke dat ik me niet zou laten
kennen: pokerface en doe de mantra: het is maar make-up, het is maar make-up.
Ik ging op die manier ook heel gericht kijken naar hun make-up. Sprong er een
engerd uit de kast en dan keek ik haar aan van: zo, dat is vet gedaan of juist:
hum, haar wenkbrauwen zijn scheef. Dat werkte goed om me niet te laten gillen,
maar het kan ook awkward worden: als je te lang naar iemands gezicht staart,
kunnen er rare situaties ontstaan.
Ook liepen we door meerdere scare zones en dat was ook een
heerlijkheid qua make-up. Ik vond vooral het licht dat ze gebruikten
(stroboscoop) erg desoriënterend en de harde geluiden die opeens klonken kunnen
je erg laten schrikken. Maar echt waar: als je rustig en met een pokerface door
een spookhuis of het park loopt, gebeurt er niks. Als je gaat gillen en rennen,
nemen ze je te grazen.
Het was ook leuk om backstage ex-stagiaires tegen te komen,
die nu bij Walibi stage lopen.
Als afsluiter gingen we nog in twee achtbanen. Het was een
leuke avond!
