Ik denk nu terug aan hoe ik er vorig jaar aan toe was: afstuderen en verhuizen in één maand. Tja, ik moet toegeven dat ik een tikkeltje labiel was in die tijd.
Nee, mijn juni is nog nooit zo rustig geweest: geen deadlines, geen seizoen-afsluitende uitvoeringen en geen stress op mijn verjaardag. Dat kan ik best een vooruitgang noemen.
In tegenstelling tot voorgaande jaren gaat nu alles eigenlijk van een leien dakje. Dat ben ik misschien niet helemaal gewend. Ik geef les, loop de post, werk op het atelier, ben bezig met dingen maken en het huishouden (niet mijn favoriet, maar het moet ook gebeuren ;).
Daarnaast groeit het parasietje (liefkozend bedoeld) in mijn buik voorspoedig (in het volgende bericht zal ik daar wel wat meer over vertellen, maar ik wil het niet alleen maar over mijn zwangerschap hebben. Ik bedoel, jullie hoeven niet alles te weten over mijn kotsbuien, brandend maagzuur, laag energiegehalte en... oh, nu weten jullie het toch ;).
Ik wil wat anders noemenswaardig noemen: mijn grootmoeder is 85 jaar geworden en mijn grootvader zal dat in juli evenaren. Daar hoort natuurlijk een feestje bij.
Op 18 juni zijn we met de hele familie naar Enkhuizen vertrokken waar we heel veel hebben bijgekletst. Daarnaast hebben we ook iets bijzonders gedaan: we hebben het blote voeten pad gelopen. Dat is een vreemde gewoonte daar in het noorden (grapje). Oké, ik zal het toegeven: ik had mijn twijfels, ik was sceptisch, maar ik geef mijn ongelijk toe. Het was heel leuk. De naam zegt het al: je loopt een route op blote voeten. Je komt allemaal verschillende structuren en materialen tegen, maar je kan er ook voor kiezen om er langs te lopen.
Je moet wel beseffen dat je met sommigen situaties niet bij Dennis of Sven in de buurt moet lopen: de kans dat je in het water beland is dan zeker aanwezig en die sloot stonk best wel...
We hebben de dag afgesloten met lekker eten (en vooral een lekker toetje).
Kijk wat een mooie familie we hebben.
