... midden in de Coronacrisis is werkelijk verschrikkelijk. Mijn
grootvader is vorige week overleden na een kort ziekbed. Niet aan Corona
overigens. Gisteren was de uitvaart. Naast dat je verdrietig bent, omdat een
dierbare is overleden, ben ik ook erg verdrietig over de situatie. Ik snap de
regels en ik weet waar het goed voor is. We blijven over het algemeen thuis en
Zoë kan wel fijn in de tuin spelen.
Maar bij een begrafenis is het ronduit afschuwelijk. Mijn
grootmoeder is nu alleen. Ze valt in de kwetsbare doelgroep, maar wat doe je
als ze zo’n behoefte heeft aan steun en contact?!
Je komt binnen, ze is overstuur en het eerste wat ze vraagt
is:” Mag ik jou wel omhelzen?” Wat doe je dan? Ik ben dan bereid om het risico
te lopen, maar ik ben niet degene die het meest in gevaar is…
Alleen naaste familie mocht komen. Mijn grootvader was
altijd een actieve man met een groot sociaal netwerk. Ze mochten niet komen.
Mijn zusje is ziek (waarschijnlijk Corona, maar niet
getest), dus ze mocht ook niet komen. Mijn nichtje is ook ziek. Alleen mensen
zonder symptomen zijn welkom. Begrijpelijk, maar ook zo wrang. Mijn ouders en
broer hebben nog contact gehad met mijn zusje en zijn dus mogelijk besmet. Ze
hebben geen symptomen, maar even goed mochten zij er alleen bij zijn op een flinke
afstand en ze mochten niet mee naar binnen voor de dienst.
Dat vond ik het ergste: ik mocht mijn moeder niet omhelzen
toen ze afscheid nam van haar vader. Dennis en ik namen mijn ouders’ plekje in
met het dragen en laten zakken van de kist. Een eer die ik liever niet gehad,
omdat iemand anders daar had moeten staan.
Het mooiste moment van de uitvaart was het begin. De auto
met de kist komt door de straat rijden. De buren hadden allemaal hun vlag op
half stok gehangen en ze stonden op de stoep in groepjes. Ze hebben de laatste
maanden zo goed meegeholpen en omgezien naar mijn grootvader en grootmoeder
(grootmoeder had zoveel zuurkool gekregen dat ze er drie keer van kon eten 😉).
Nu stonden ze om afscheid te nemen op de enig andere mogelijke manier. Het was
ontroerend.
Mijn zusje heeft meegekeken via een livestream op mijn
telefoon en mijn ouders haakten daar ook op in toen we binnen waren. Ze hebben
dus het meeste kunnen zien, maar ze konden er geen deel van zijn. Dat was absoluut
het ergste: elkaar niet mogen aanraken en steunen. Alleen huishoudens onder
elkaar. Dennis en ik hadden al besloten dat Mei-Yù voor de gelegenheid bij ons
huishouden hoorde, want anders was ze alleen.
Lieve grootvader, dit was niet het afscheid dat we voor ogen
hadden (wel lekker kort, dat zou je wel gewaardeerd hebben). We gaan je missen
en als dit allemaal voorbij is, zullen we je leven nog een keer goed herdenken.
Met iedereen die erbij wilt zijn en met groepsknuffels.
Ik zal je altijd herinneren als mijn actieve en leuke
grootvader.
Van gigantische knikkerbanen tot boomhutten in de tuin, van thee zetten op een
echt vuur wat altijd eeuwig duurde tot piano spelen. Rhönrad waar je altijd bij
was toen ik nog klein was en dat alle andere kinderen je ook grootvader noemde,
omdat Sven en ik je zo noemde. Dat is nog vele jaren zo doorgegaan, ook toen
wij al te groot waren voor die les. Onze reis door Amerika en Canada samen met
Inge. Maar ook de herinneringen van jou met Zoë en Liv zijn voor altijd
vastgelegd in mijn hart.
Lieve mama, gisteren is je vader begraven en vandaag ben je jarig.
We mogen niet langs komen en nog steeds niet elkaar omhelzen. Maar dat duurt
niet lang meer. Ook dit gaat voorbij. Je cadeautje komt nog en dat is tijd samen.
