Eigenlijk geen nieuws...

... want ik had gehoopt dat ik deze blog zou kunnen schrijven om de geboorte van onze dochter te kunnen aankondigen. Dat is dus niet gelukt, want madam zit nog wel lekker bij mij blijkbaar 😅.
Dan maar een berichtje met de traditionele terugblik op het jaar.
2019 was een heel ander jaar dan 2018. In februari 2019 plaatste ik een emotioneel bericht over onze miskramen. Begin dit jaar hebben we dus ook nog flink moeten dealen met het emotionele en voor mij, het lichamelijke gedoe die daaraan verbonden was. Wat ik niet gedeeld heb, is dat op één van de check-ups van de gynaecoloog bleek dat ik zwanger was. Dat was in een heel vroeg stadium, waarschijnlijk 4 of 5 weken en zelf kon ik het nog niet weten. Sterker nog, mijn cyclus klopte nog van geen kanten. We waren er zelf helemaal flabergassed van. We moesten twee weken later terugkomen voor check-up en toen was het vruchtje weg. Officieel een derde miskraam, maar als we niet toevallig in het ziekenhuis waren geweest, hadden we het nooit geweten. Ik heb er één flinke huilbui over gehad, maar het voelde toch anders. Misschien ook omdat we harder zijn geworden. Toch hebben we besloten dat ook deze zwangerschap meetelt. Het heeft er gezeten, we hebben het gezien en we hebben de echo als bewijs.
Dit was ook de aanleiding om even rustig aan te doen. Dat heeft overigens niet gewerkt, want kort daarna was ik, ondanks voorbehoedsmiddelen, weer zwanger (zwanger worden is niet ons probleem, zwanger blijven wel). Deze keer ging het goed met de zwangerschap wat heeft geleid tot het wachten wat ik nu aan het doen ben 😉.
Dit is dus echt het jaar geweest in het teken van mijn lichaam (en de lichamelijke en mentale gezondheid die daar bij hoort). Ik ben gezegend met het feit dat ik zwanger kan worden en dat ik nu bijna dit mooie meisje in mijn armen kan houden. Maar hierna is het klaar. Ik ga dit allemaal niet nog een keer doen. Sommigen vrouwen zijn prachtig zwanger en voelen zich fantastisch. Ik niet, ik voel me niet fantastisch. Vooral het eerste trimester was zwaar op alle fronten, lichamelijk, maar ook mentaal. Het derde trimester is op een andere manier zwaar. Ik mis mezelf, ik ben anders als ik zwanger ben. Minder opgewekt, minder energiek, minder creatief en ik zie meer problemen.
Ik kijk oprecht uit naar het niet meer zwanger zijn (al zie ik wel op tegen de gebroken nachten 😉)

Bellypaint door Naomi van Nova Denna

Op het gebied van mijn werk ben ik dan ook iets achter gebleven in wat ik wilde bereiken dit jaar. Ik heb een grote investering gedaan met een nieuwe site en een nieuwe huisstijl. Daar ben ik heel blij mee. Voor de rest heb ik een beetje gekabbeld. Wel leuke opdrachten gehad, maar niet heel actief op zoek geweest naar nieuwe kansen etc.
Voor komend jaar heb ik al een marketingplan opgesteld en ik ben erg bezig geweest om mijn social media wat meer op orde te krijgen. Ik heb wel leuke nieuwe plannen voor komend jaar! Maar ik heb wel gekeken naar wat realistisch is met een peuterpuber en een baby thuis. Misschien dat komend jaar nog niet alles lukt, maar ach, dan hebben we het jaar erop wel weer. Komt goed, ik heb er zin in!

Lieve vrienden en familie, dank jullie wel voor dit zware, maar mooie (met hopelijk een leuk cadeautje op het eind 😉) jaar. Ik kijk vol goede moed uit naar 2020 en ik ben blij dat jullie in ons leven zijn 😘. Ik wens jullie alvast een hele fijne jaarwisseling en ik hou jullie op de hoogte...

De laatste loodjes...

... want ik ben nu 37 en een halve week zwanger. Die belangrijke mijlpaal hebben we gehaald. In principe mag ze komen. En aan de ene kant wil ik dat ook erg graag: het wordt lichamelijk steeds zwaarder. Ik slaap niet zo goed door mijn bekken, mijn energielevel is laag en ik moet elke dag overgeven. Daarnaast is het bijna onmogelijk om sokken aan te trekken 😉. Dennis helpt me daarbij en soms Zoë ook, maar daar moet ik dan ongeveer een kwartier voor uit trekken, haha. Daarnaast wil ik haar nu ook graag gaan ontmoeten en gewoon de volgende fase van ons leven in gaan met z'n vieren.
Aan de andere kant heb ik nog niet alles af en heb ik ook nog wat dingen op de planning staan. Niks wat niet afgezegd kan worden, maar het zou leuk zijn als ik vrijdag nog even op de Dickens Fair in Bennekom kan zingen met Pure Voice. De kamers boven zijn er wel al helemaal klaar voor en ik heb ook al alles in huis gehaald. Beneden wil ik nog even een grote schoonmaak geven (ik kom nog steeds stof tegen van al dat trap schuren...). Daar ga ik straks mee beginnen. Vanmiddag komt Edwin en dan wordt er ook nog in de keuken geklust. Zo blijven we bezig.
Ik zit nu een week in mijn verlof en eigenlijk heb ik nog niet zoveel verschil gemerkt. Het gezinsleven draait gewoon door en ik ben ook nog bezig met de zaken van Made Creatives af te ronden. Gisteravond heb ik eindelijk mijn administratie gedaan, jee! Het geeft rust in mijn hoofd dat ik dat nu af heb. En ik heb al mijn posts voor Facebook voor december al ingepland. Ik moet zeggen dat ik best een beetje trots ben dat ik nu eindelijk mijn social media een beetje onder controle krijg (dat is echt moeilijker dan het lijkt 😉)

Even een mooie foto van Zoë, omdat het kan ;)

De afgelopen tijd heb ik ook nog wat leuke activiteiten gedaan. Zo ben ik drie weken geleden met de meiden van zang een lekker weekendje weg geweest. Soms is dat zo heerlijk: geen man en geen kind. Eens in de zoveel tijd moet je dat echt even doen. We hadden een heerlijk huisje met heel veel ruimte (en ligbad en sauna). We hebben ons kunnen ontspannen en ook heerlijk gekletst; soms melig, maar ook serieuze gesprekken. Op zaterdag gingen we lekker naar Deventer. Wat is dat een leuke stad! We hebben lekker rondgelopen in de kleine, pittoreske straatjes vol met tweedehands winkeltjes, antiek winkeltjes, boekenzaken en kunstzaken. Daarnaast hebben we een fotoshoot gedaan met onze vriendinnengroep. We hebben een heel eind gelopen en ik merkte wel dat ik steeds langzamer ging. Ik liep constant achteraan, haha. Kortom, we hadden een fijn weekend.

Vorige week zondag had Mei-Yù een verrassing voor mij. Ik moest tussen 12.00 en 16.00 uur vrijhouden. Oké...? Ze kwam echter al om 10.00 uur binnen en zei dat ik mijn spullen moest pakken. Waar gaan we dan heen? Nou, ze nam me gewoon mee naar Anastasia in Scheveningen. Ik wilde daar nog graag heen, maar ik wist nog niet wanneer. Dat was dus zeker een grote verrassing. Mei-Yù reed ons naar Scheveningen en daarna konden we heerlijk genieten van een mooie voorstelling. Nog even uitgewaaid op het strand en warme chocolademelk gedronken en we hadden een topdag!

Ik prijs mezelf gelukkig met familie en vrienden zoals hen 💖