En wat is daarop jouw antwoord...

... JA! Het is gelukt, we hebben ja gezegd.
Oké, dan nog één keer een blog over de bruiloft, met vooral foto's van die dag.

Het was een drukke, koude, overweldigende, warme, liefdevolle dag. Je weet haast niet wat je overkomt. Het weer was niet super, maar op de momenten dat we buiten waren hadden we geen regen. En om eerlijk te zijn, ik heb het weer nauwelijks opgemerkt, behalve later in de foto's waar de lucht juist prachtig is.
Om 10 uur werd ik door Dennis opgehaald en gingen we eerst naar het Enka terrein voor de fotoshoot. Nu zijn Dennis en ik niet echt mensen die graag op de foto gaan, dus dat was in het begin een beetje awkward, maar Juliette (de fotografe) wist ons uiteindelijk op ons gemak te stellen. Daarna zijn we nog naar de hei geweest en even naar het graf van Sjanie, de moeder van Dennis.
En toen begon eigenlijk pas de dag (en was ik al moe ;).
Eén van de mooiste momenten was tijdens de kerkdienst toen Dennis zijn eigen geschreven gedicht voor las. Hij bracht de halve kerk aan het huilen (positief bedoeld natuurlijk). En daarna moest ik nog zingen! Oef, dat was even slikken. Ik had ook wel even een momentje nodig, voordat het eerste woord eruit kwam. Ik zong "Als de liefde niet bestond" van Toon Hermans. Een prachtig, klein nummer.
Na de kerkdienst hebben we vlinders losgelaten in gedachtenis van Sjanie. Daarna was de receptie. Het was een drukke boel. Er zijn zoveel mensen gekomen (dat hebben we terug gezien in de rekening van de drankjes :P ), maar het is fijn om te weten dat zoveel mensen om ons geven en dat ze deze dag met ons wilde delen. Voor diegenen: heel erg bedankt voor alles.
Na de receptie hebben we nog een patatje gegeten met de familie, met als toetje een ijstaart van Bernardo's, jammie!
Komen we thuis, gesloopt, blijkt de gang, de trap en de slaapkamer vol te liggen met zooi (lees: ballonnen, slingers, confetti). Tja, dat hoort er ook bij.
We hebben een hele romantische huwelijksnacht gehad: zodra we in bed waren, lagen we in coma.

De donderdag daarna zijn we naar Turkije vertrokken, een cadeautje van onze families. Daar was het heel warm (ik heb gehoord dat hier alleen maar regen was die week...). We hebben een prachtige week gehad.

En dan nu waar iedereen op heeft gewacht. De foto's (gemaakt door Juliette Fotografie).

Daar komt de...

... bruidegom. Morgen ga ik trouwen! Hoe onwerkelijk...
Misschien zijn jullie dit al helemaal zat: ja ja, je gaat trouwen, we weten het nu wel.
Ik kan echter nergens anders aan denken. Gisteren heeft de band nog geoefend en heb ik mijn eigen verrassingsnummer geoefend (Dennis leest mijn blog toch nooit, dus ik kan het veilig schrijven ;). Vandaag hebben we de laatste voorbereidingen en vanavond vertrekt Dennis naar zijn pa om bij hem te slapen. Ja, we doen het heel keurig: Dennis vertrekt vanuit zijn vaders huis en morgenvroeg ga ik naar mijn ouderlijk huis om hetzelfde te doen. Alsof we niet al zes jaar samenwonen...

Maar goed, voorbereidingen voor je bruiloft lopen toch altijd weer anders verwacht. Een goed voorbeeld daarvan is het ophalen van mijn trouwjurk. Ik nam mijn moeder en mijn schoonvader mee. Mijn moeder moest mee, want ze zou leren hoe ze mij moest aankleden, alsof ik weer een klein meisje ben.
In elk geval, de afspraak was om 12 uur. Mijn schoonvader had een belangrijke afspraak die niet verzet kon worden. Mijn moeder en ik gingen naar een afgesproken plek, zodat we meteen om half 12 konden vertrekken, zodra Edwin kwam. Hij was keurig op tijd en zegt: waar staat de...? Hij kijkt ons aan alsof hij water ziet branden en dan komt het besef: hij zou met de auto komen, zodat we meteen naar Arnhem konden rijden. Hij was met de fiets... Eerst moest ik heel hard lachen en daarna konden we tot actie overgaan. Ik belde Dennis en hij zou de auto komen brengen. Toen belde mijn vader om me veel plezier te wensen en hij vroeg of ik alles had. Ja hoor. Ook je schoenen? *Stilte* K*T, ik moet nu Dennis bellen, doei! Maar Dennis nam niet op, want hij zat al in de auto.
Toen is Edwin las de sodemieter naar mijn huis gefietst (gelukkig is het niet ver) en reed Dennis mijn moeder en mij terug naar ons huis. Daar pakte ik mijn schoenen, nam Edwin onze auto en waren we eindelijk op weg naar Arnhem. Uiteindelijk waren we maar 20 minuten te laat.
Het passen van de jurk was leuk, maar de naaisters van de bruidszaak vonden hem nog niet helemaal perfect. Er moest nog een stukje vanaf en een laag tussenuit. Uiteindelijk heeft ons uitje naar Arnhem om iets op te halen zo'n vijf uur geduurd! Terug in Ede moesten mijn moeder en ik ons haasten om op tijd bij de rhönradles te zijn.
Moraal van het verhaal: plan je hele middag vrij als je je bruidsjurk gaat ophalen, zorg voor een auto en vergeet je schoenen niet.

Ik ga morgen een prachtige dag beleven, ik weet het zeker.