Ik stop voorlopig...

 ... met het schrijven van deze blog.
Helaas merk ik steeds vaker dat ik er de tijd en energie niet voor kan vinden. In het begin schreef ik hem met veel plezier twee keer in de maand, maar dat is nu al één keer in de maand geworden of zelfs nog minder. Dat vind ik jammer. Het is een beetje een "moetje" geworden, terwijl ik dit toch doe voor mijn plezier. 

Mijn leven is druk met twee kleine kinderen en een bedrijf. Hoewel ik schrijven nog steeds leuk vind, ga ik me nu meer richten op andere dingen. Ik schrijf nog steeds voor mijn zakelijke blog op mijn site en ik stuur regelmatig Zoë en Liv een mail om voor hen in de toekomst te lezen als ze dat leuk vinden. 

Wie weet wat ik in de toekomst nog gaat gebeuren. Misschien heb ik er over een paar maanden weer zin in of over een jaar of helemaal niet. Ik sluit het niet uit dat ik weer ga schrijven, maar de komende tijd niet. 

Ik deel nog wel even een foto van onze vakantie op Terschelling en het feit dat Zoë consequent de term  "overgisteren" gebruikt voor eergisteren 😂

Liefs,
Machteld

 

Ik voer in de ochtend exorcisme rituelen...

 ... uit. En dan wel op Liv, want in de ochtend is er altijd een momentje dat een ware poltergeist bezit neem van dat kleine lichaampje. Ik bedoel hiermee het moment dat ik de haarborstel pak. 

Liv is geboren met een flinke haardos en dat haar is ze niet meer verloren. Het werd door de maanden heen wel wat lichter van kleur, maar het viel niet uit. Haar haren werden langer en al snel kon ik met staartjes beginnen. Ik vind dat zo leuk om te doen. Ook bij Zoë vind ik het leuk om haar haren mooi te maken. De ene keer heb ik iets meer tijd en dan doen we ook iets ingewikkelds (lang leve Youtube en Instagram!). Bij Liv... Tja, niet echt. Ik mag blij zijn als ik heel snel een soort staart bovenop haar hoofd heb weten te krijgen. Ze vindt haren kammen echt verschrikkelijk. 

Helaas voor haar moet het echt, want ik wil dat haar haren uit haar gezicht zijn. Ze verandert in een soort Cousin Itt als ik haar haren niet vast zet. En weten jullie toevallig ook nog hoe vaak een peuter verkouden is? Vaak. Heel vaak! Al die haren zitten dan vast in haar snot en ik snap dan ook echt wel dat kammen niet leuk is met alle die klitten en vastgekoekt snot (lekker smakelijk dit 😉). Ik probeerde het echt elke keer heel zachtjes te doen, maar helaas was het toch elke strijd en tranen. Om het schoon te houden moesten we het bijna om de dag wassen en dat is ook niet goed.

Dus werd de beslissing genomen: het moet er af. Met pijn in mijn hart, maar zo zit het ook niet leuk. Dus maar snel een afspraak gemaakt bij de kapper. Ik was er een beetje bang voor met die poltergeist zo dicht onder de oppervlakte verborgen, maar eigenlijk ging het heel goed. Er is zeker 15 cm af gegaan en ze heeft nu een korte bob en een pony. Alles om die haren uit haar gezicht (lees: bij haar neus uit de buurt) te houden.

En staat toch leuk! Ze ziet er alleen nog wel veel ondeugender uit 😉

Heen en weer...

 ... naar Bennekom en weer terug. Het is weer tijd voor de toneelvoorstellingen. Dat betekent dat ik drie weekenden weer veel in Bennekom zit bij de Spelgroep. 

Het is dit jaar niet zonder slag of stoot gegaan. We hebben ontzettend veel discussies gehad: wel of of niet repeteren, wel of niet optreden in maart. Uiteindelijk hebben we vooral veel geluk gehad, omdat alle maatregelen er vanaf gingen voor de eerste voorstelling.

Het stuk heet "Hin und her" oftewel "Heen en weer". Het gaat over een voormalig apotheker die in het oranje land is geboren, maar al twee weken na zijn geboorte is verhuisd naar het blauwe land. In het blauwe land heeft hij een leven en een bedrijf opgebouwd, maar nadat hij failliet is gegaan wordt hij zonder pardon het land uit gezet. Ga jij maar terug naar waar je vandaan komt! Maar dat blijkt ook geen optie te zijn: het oranje land heeft zijn eigen wetten en volgens die wetten komt hij er niet in!
Daar staat hij dan: op de brug boven een rivier tussen twee landen. En hij komt beiden niet in. Wat nu?

Wat een actueel onderwerp is dit toch. Een zwaar en moeilijk onderwerp. 
Maar dat is het stuk dan weer niet, want er gebeurt ook een hele boel andere dingen op de brug: geliefden van twee kanten die elkaar opzoeken (ondanks het bezwaar van haar vader), minister-presidenten die met elkaar in het geheim willen confereren, een visser en zijn vrouw, smokkelaars... 
Dit stuk zit vol met humor, terwijl het ook tot nadenken stemt over bureaucratie. 

Dit jaar speel ik een minister-president en een smokkelaar. Heerlijk om twee van die uitersten te mogen spelen. Ik ga van ultra-kakker naar tokkie in een paar minuten. Dat levert ook een mooie situatie op achter de schermen. Ik slenter van het podium af als Leda de smokkelaar, ren naar de gang, terwijl ik mijn shirt al uit trek en dan volgt de rest van de kleding. Voor een open raam... Hallo, buren! 😅
Meestal helpt Mariska mij met de rok dicht ritsen en mantel aangeven enzo. Ik stap in mijn hoge hakken, verzamel de accessoires en ren terug naar het podium als Xandra de minister-president. Ik haal het nét.
Voor de wissel terug naar Leda heb ik meer tijd, dus dan kan ik rustig al mijn zakjes met cocaïne verzamelen. 

Ik heb er zin in. En ik vind het ook fijn dat we nu bijna klaar zijn met dit stuk 😉

Pakjes in de koelkast en voetjes in de gang...

 ... want Liv kan iets nieuws! Eigenlijk zijn we er niet zo heel blij mee, want mevrouwtje kan uit haar ledikantje klimmen. Het bedje staat al een stukje van de muur en vensterbank af, want dat trucje kon ze al eerder. Ik heb een paar keer meegemaakt dat ik verwachtte dat ze in bed lag en dat ze in de vensterbank zat of zelfs op de commode geklommen. Dat was de dag dat ik bijna "What the F!" hardop bij een tweejarige uitsprak 😉

Maar nu kan ze het blijkbaar ook zonder de vensterbank, want ze kan er echt uit. Geen idee hoe ze het doet, want ze wilt haar geheim niet delen. Ik heb er al een paar keer in bed gezet en gezegd dat ze het mocht laten zien, maar dan vertikt ze het natuurlijk, haha. Maar dit trucje is natuurlijk hartstikke leuk! Om 06.00 uur 's ochtends...
Dan staat ze naast je bed je aan te staren, zoals in een thriller. Je schrikt je helemaal het beschompes. Of ze klimt bij je in bed op de hardhandige manier (altijd de hardhandige manier, die ellebogen en knieën moeten eerst alles raken!). 
Of ze klimt 's avonds uit bed en dan kan ze ons niet vinden. Dan staat ze brullend bovenaan de trap. Ja, we zullen ons maar in deze nieuwe ontwikkeling moeten berusten, want wat kunnen we er aan doen? Net zoals dat ze nu wel heel veel "nee!" zegt 😉.

Dus dat is iets nieuws in ons leven. Een ander klein dingetje is dat ik Dennis ondertussen geconditioneerd heb dat hij pakjes in de koelkast legt. Waarom? zou je kunnen vragen. Omdat ik de laatste tijd veel moedermelkhangers af en dan krijg ik geregeld moedermelk toegestuurd. Het pakje van gisteren zag er ook zo uit en Dennis legt hem zonder nadenken in de koelkast. Natuurlijk denk ik er dan niet meer aan, want in de koelkast = uit mijn zicht en gedachten. Vanochtend maakte ik de koelkast open en zie dat pakje. Even kijken van wie het komt dacht ik nog. Toen kwamen er een aantal stukjes stof uit. Ik was volledig in de war. Wat is dit? O ja, we hadden kleurstalen aangevraagd voor een nieuwe bank. Ik heb zo ontzettend hard gelachen om het feit dat wij kleurstalen in de koelkast bewaren 😂. We hebben trouwens een keuze kunnen maken en over een aantal weken krijgen we een nieuwe bank, jee!