Dertig luidruchtige...

... mensen in één hok. Jazeker, ik heb het over koorkamp.
8 oktober hebben we het jubileumconcert van zangschool Pure Voice. Op 10 en 11 september gingen we op repetitieweekend. De groep waar ik bij zit is 13 meiden groot, maar er zijn nog meer groepen. Er waren dus ongeveer dertig mensen die mee gingen.
We hadden een heel toffe locatie: het Dominicanenklooster in Huissen. We zaten is een bijgebouw aan de tuin van het klooster. Heel erg mooi. Boven konden we slapen en beneden was een zithoek, de repetitieruimte en een keuken.
We hebben dat weekend dus vooral gerepeteerd: gezamenlijke nummers oefenen, solo's instuderen, bewegingen automatiseren en opstellingen vaststellen.
Maar tussendoor hebben we ook heel veel lol gemaakt. Zaterdag was het prachtig weer en hebben we buiten kunnen oefenen.

 

Lekker oefenen...

Het viel me op dat waar je ook was, er muziek werd gemaakt. Beneden werd er gespeeld op de piano, boven zongen ze "I see fire". In de keuken zongen ze mee met "Bang Bang" tijdens de afwas en buiten oefende we nog even "Gezegend Nubië". Eerlijk gezegd werd je er bijna horendol van.
's Avonds waren ze eindelijk even stil toen ze film gingen kijken.
Gelukkig hoefde ik niet op een luchtbed te slapen. Paula had voor mij, heel lief, een kamer in het klooster geregeld. Al miste ik alle gezelligheid, ik was wel blij dat ik in een gewoon bed kon slapen en dat ik genoeg kon slapen. Zulke dagen zijn slopend.

Mijn kamer in het klooster en het uitzicht op het gebouw waar de rest slaapt

 

En de slaapplek van alle anderen

Op zondagmorgen zijn we met een groepje naar de Laude gegaan uit interesse. In het klooster zijn nog acht paters. Ik heb nog nooit een katholieke dienst meegemaakt, dus ik vond dit wel een buitenkansje.
En daarna begonnen we weer: repeteren, repeteren en repeteren. Om 16:00 uur hebben we ons kamp afgesloten met een optreden in de kapel. Zingen in een kapel is fantastisch: prachtige akoestiek.
Ik moet zeggen dat ik gesloopt was 's avonds en toen kwam ik er nog achter dat ik mijn telefoon in Ivette's auto had laten liggen. Met Dennis' telefoon heb ik Lieke gebeld (die dacht dat er iets was met de baby omdat Dennis haar belde) en Lieke heeft Ivette weer gebeld. Zo kreeg ik hem toch terug, maar dat zijn van die dingen wat je niet meer wilt doen als je al kapot bent.
Het was een druk, luidruchtig, bijzonder en heerlijk kamp. Ik heb nu ook veel beter de kinderen van de andere groepen leren kennen. Ik heb super veel zin in het concert. 8 oktober is voor mij op het randje (op 15 oktober ga ik met zwangerschapsverlof), maar ik ga dit gewoon rocken. We hebben er zo hard voor gewerkt.

De hele groep

Mijn groepje

Ons optreden in de kapel

Een papieren...

... huwelijk. Eén jaar geleden op 8 september stapte ik met Dennis in het huwelijksbootje. Eigenlijk lijkt één jaar dan helemaal niet zo lang, als je bedenkt dat we zo'n acht en een half jaar bij elkaar zijn. Op zo'n trouwdag begin je weer opnieuw met tellen...
Maar het is wel weer een mijlpaal: één jaar getrouwd.
Ik moet zeggen dat het verder niks veranderd in je relatie. Als je samenwoont, is dat niet anders dan een huwelijk. Maar het is wel een verdomd goede reden om een feestje te vieren :)
We vieren het morgen klein: we eten met de familie een patatje. De dag die we kiezen om het te vieren is wel enigszins ironisch: de nationale dag van de scheiding... Kijk, dat vind ik dan weer grappig.

Een jaar geleden was het lang niet zo zonnig als vandaag. Het was wat grijzer met af en toe een bui. Nu zit ik hier in een korte broek.
Ik kan ook echt niet meer mijn trouwjurk aan met mijn 31 weken zwanger. Misschien kan ik dat volgend jaar proberen...
En voor de mensen die vragen of ik het nog wel vol hou ;)
Ja, hoor. Met gemak. Ik zou niet anders willen.

Gewoon even wat foto's om die mooie dag goed te herinneren