... of ik broertjes of zusjes heb. Gewoon uit interesse en om een gesprek te hebben. Ik vertelde hem over mijn zusjes en broertje en wat ze aan het doen waren. Ik vertelde hem dat mijn jongste zusje 18 is en dat ik 29 ben. Dat is een flink leeftijdverschil. Daarop kwam de vraag of mijn twee veel jongere zusjes dan een andere ouder hadden. Dat is niet zo'n gekke vraag, aangezien er steeds meer samengestelde gezinnen zijn. Mijn antwoord was: in zekere zin. Mijn zusjes hebben inderdaad andere ouders dan mijn broertje en ik, maar we zijn wel allemaal door dezelfde ouders opgevoed. Mijn zusjes zijn geadopteerd. Jung Mi, die nu 20 jaar is, uit Zuid-Korea en Mei-Yù van 18 jaar uit China. En hoewel onze roots volledig verschillen zijn het wel echt mijn zusjes.
De meeste mensen in mijn omgeving weten dit wel en de reden dat ik er nu over schrijf is dat het 17 jaar geleden is dat Mei-Yù bij ons kwam.
Ze was toen net zo oud als dat Zoë nu is. Het verschil tussen de start van Zoë's leven en dat van Mei-Yù is hartverscheurend.
Nu ik zelf een ouder ben, besef ik me veel meer hoe het voor mijn ouders moet zijn geweest. We gingen met het hele gezin naar China voor twee weken. Ik was 12 jaar en zat in de eerste van de middelbare school. Sven was 8 jaar en een echte onderzoeker (lees: wegloper) en Jung Mi was 3 jaar.
Wat waren wij (Sven en ik) opgewonden door het vooruitzicht van zo'n avontuur. Ik kan me zo voorstellen dat het voor mijn ouders ook retespannend was, maar dat zagen wij niet. De reis was lang. Sven en Jung Mi waren nog zo klein dat ze veel aandacht opeiste en ik was ziek: vliegziek, wagenziek en ik denk dat ik ook een slok Chinees kraanwater binnen heb gekregen. Met andere woorden: ik heb heel veel gekotst. Het mocht voor mij echter de pret niet drukken hoor, want ik wilde zo graag naar China. Toch moet die reis heftig zijn geweest voor mijn ouders. Na vele uren vliegen met een overstap in Beijing, kwamen we eindelijk aan in het hotel: moe en ziek. En toen kregen we Mei-Yù: een slaperig en geschrokken meisje. Ik kon lekker in bed kruipen en gaan slapen, maar ik meen me te herinneren dat mijn ouders die nacht weer geen oog dicht hebben gedaan.
Mei-Yù was zielig: ondervoed, vies, onder de uitslag en getraumatiseerd. Ze had een doodsangst voor water en ze sloeg naar ons als we in de buurt kwamen van haar eten. Voor de rest zat ze in de buggy en was volledig apathisch. Wat moeten mijn ouders zich zorgen hebben gemaakt.
Ondertussen maakten we mooie uitstapjes en trokken we veel aandacht.
Langzaam begonnen we het vertrouwen van Mei-Yù te winnen, een proces dat nog vele jaren geduurd heeft. Allebei mijn zusjes hadden hechtingsproblematiek, waarvoor we in therapie zijn geweest.
En moet je ze nu eens zien: mooie, jonge vrouwen met een prachtige toekomst voor zich.
Ik schrijf dit, omdat ik heel veel respect heb voor mijn ouders en de keuzes die zij hebben gemaakt.
Adoptie is door de jaren heen zowel positief als negatief in het nieuws geweest, maar persoonlijk kan ik mijn leven niet zien zonder mijn baby sisters (die mij als een bejaarde zien, een beetje jammer ;).
Mijn ouders zijn helden door twee meisjes in hun leven en hart op te nemen en hen alle kansen te bieden die Nederland kan geven. Natuurlijk hoop ik dat op een dag alle kinderen dezelfde kansen kunnen krijgen, maar in de realiteit is dit helaas niet zo. Mijn ouders hebben daadwerkelijk een verschil gemaakt.
