Aankomende zaterdag...

... lijkt zo'n normale dag: 4 februari. Niet anders dan alle anderen. Ik heb er zelfs niks op gepland. En toch veranderd er dan wat. Deze zaterdag is het klaar: mijn zwangerschapsverlof.
Ik voel me al weken prima en fit genoeg om aan het werk te gaan, maar wat was het toch fijn om dat niet te doen. En ja, dat komt uit mijn mond ;)

Het was heel fijn om zoveel tijd te kunnen besteden aan Zoë. Je moet ook ontdekken hoe je alles doet en regelt met zo'n baby: wanneer doe je in godsnaam de was? En wanneer je dat gedaan hebt, wanneer vouw je het dan op? In het begin was dat behoorlijk zoeken, maar nu gaat ons dat veel beter af. We hebben het huishouden (redelijk) op orde en nog vinden we af en toe tijd om wat anders te kunnen doen.
En na zaterdag moet dat ook wel. Dennis werkt natuurlijk, maar ik moet straks ook weer de tijd vinden om te werken. Omdat ik een eigen bedrijf heb, kan ik mijn werkzaamheden zelf inplannen en een groot deel thuis doen. Dat is een groot voordeel... En nadeel... Want het is wel heel makkelijk om het dan maar niet te doen. Of er komt wat tussen, of...
Maar ik moet wel weer aan mijn uren komen en het zou leuk zijn als ik weer wat ga verdienen.
Gelukkig kan ik weer op de woensdagen bij Atelier Kevin van den Bergh terecht voor Mask Mania en daar heb ik enorm veel zin in. Die dag staat in ieder geval vast. Op de andere dagen zullen Dennis en ik moeten wisselen wie er aan het werk is (Dennis kan ook veel thuis werken).
Zoë slaapt 's nachts al erg goed (wat de papa en mama erg fijn vinden), maar overdag wil ze eigenlijk niet slapen. Dat heeft ze nog wel nodig en ze wordt er heel chagrijnig van. Ze gaat alleen slapen als Dennis of ik haar in onze armen neemt en op bed gaan liggen. Ja, dat werkt natuurlijk niet zo, ze zal toch echt in haar bedje moeten uiteindelijk. Nou, als ons dat eenmaal lukt hebben we wat tijd om te werken overdag.
Het grootste voordeel van ons flexibele werk is dat we ook tijd vrij kunnen maken om leuke dingen te doen af en toe.
Zo zijn we gisteren met Zoë gaan zwemmen in de Peppel en dat vond ze heerlijk. Lekker een half uurtje in het water dobberen.
We vinden er wel een weg in en ik heb nog tot zaterdag om te genieten van mijn vrije tijd :)

Afgelopen zaterdag zijn we ook met z'n drieën op toneel geweest. Wat een aandacht!

Een plens koud water...

... over het hoofdje van Zoë. En nog expres ook. Drie keer kreeg ze een plens water over haar hoofd. 8 januari hebben we haar laten dopen. Dat had nog heel wat voeten in de aarde, want 1) 8 januari was wel erg snel na het organiseren van de Kerst-Passion en de drukke decembermaand en 2) hoe staan wij daar nou in, hoe kijken wij tegen de doop en de kerk aan?
Tijdens de gesprekken met de nieuwe voorganger hebben we het daar over gehad. Dennis is heel actief binnen de kerk: hij is jeugdouderling. En zeker nu er een nieuwe voorganger is, komt er weer leven in de kerk. Er worden weer dingen georganiseerd en de jeugd keert terug.
Jullie mogen best weten dat ik nog altijd vragen en twijfels heb over het geloof. Ik voelde me ook lange tijd niet thuis in die kerk (maar waar dan wel wist ik ook niet), maar nu word het wel beter.
Toch vond ik het moeilijk, want zoveel kwam ik er niet. Ik was bang dat de mensen mij hypocriet zouden vinden: kijk haar daar nou staan, belovend dat ze in God gelooft, terwijl ze er nooit is.
En tijdens het voorbereidende doopgesprek ben ik daar ook heel eerlijk over geweest. En toen kwamen we ergens op uit: ik ben nog zoekende, ik twijfel, ik weet het gewoon (nog) niet, maar ik kan wel beloven dat Zoë en ik samen die weg gaan zoeken. Als Zoë later vragen of twijfels heeft, zal ik dat ontzettend goed begrijpen. We hebben het over zoveel dingen gehad, ik kan en wil niet alles hier delen.

Ik vond het heel fijn dat we erg betrokken werden bij het maken van de dienst. Zo heb ik mijn lieve vriendinnetje Lieke gevraagd om te zingen met Wijbe op de vleugel (ik heb echt de schurft aan orgelmuziek...). De nummers tijdens het dopen hadden we zelf gekozen en ik heb ook gezongen. We hadden ook gevraagd of het doopvont in het midden kon staan, in plaats van op het podium, zodat Zoë tussen de mensen gedoopt zou worden.
Het was een mooie dienst, een echte doopdienst omdat op die zondag ook nog Driekoningen wordt gevierd en de doop van Jezus in de Jordaan wordt gevierd.
Remco mocht Zoë binnendragen en de kinderen liepen daar achteraan, Luca mocht het water in de doopvont gieten en Sven nam haar na de doop bij zich.
Maar het mooiste moment was toen Dennis en ik een gedicht voorlazen. Wij hadden allebei een brief geschreven aan Zoë voor over 15 jaar. Daarin stond waarom wij haar wilden laten dopen. Die brieven mag ze dus open maken als ze 15 is. Dennis had van onze brieven delen verwerkt tot een gedicht en dat hebben we voor gelezen. Het was persoonlijk en eerlijk (en heel moeilijk, ik moest niet naar de eerste rij kijken: iedereen zat te huilen).
En die plenzen water? Geen probleem, mevrouwtje sliep er dwars doorheen...

Foto's door Adrie Jansen