Een plens koud water...

... over het hoofdje van Zoë. En nog expres ook. Drie keer kreeg ze een plens water over haar hoofd. 8 januari hebben we haar laten dopen. Dat had nog heel wat voeten in de aarde, want 1) 8 januari was wel erg snel na het organiseren van de Kerst-Passion en de drukke decembermaand en 2) hoe staan wij daar nou in, hoe kijken wij tegen de doop en de kerk aan?
Tijdens de gesprekken met de nieuwe voorganger hebben we het daar over gehad. Dennis is heel actief binnen de kerk: hij is jeugdouderling. En zeker nu er een nieuwe voorganger is, komt er weer leven in de kerk. Er worden weer dingen georganiseerd en de jeugd keert terug.
Jullie mogen best weten dat ik nog altijd vragen en twijfels heb over het geloof. Ik voelde me ook lange tijd niet thuis in die kerk (maar waar dan wel wist ik ook niet), maar nu word het wel beter.
Toch vond ik het moeilijk, want zoveel kwam ik er niet. Ik was bang dat de mensen mij hypocriet zouden vinden: kijk haar daar nou staan, belovend dat ze in God gelooft, terwijl ze er nooit is.
En tijdens het voorbereidende doopgesprek ben ik daar ook heel eerlijk over geweest. En toen kwamen we ergens op uit: ik ben nog zoekende, ik twijfel, ik weet het gewoon (nog) niet, maar ik kan wel beloven dat Zoë en ik samen die weg gaan zoeken. Als Zoë later vragen of twijfels heeft, zal ik dat ontzettend goed begrijpen. We hebben het over zoveel dingen gehad, ik kan en wil niet alles hier delen.

Ik vond het heel fijn dat we erg betrokken werden bij het maken van de dienst. Zo heb ik mijn lieve vriendinnetje Lieke gevraagd om te zingen met Wijbe op de vleugel (ik heb echt de schurft aan orgelmuziek...). De nummers tijdens het dopen hadden we zelf gekozen en ik heb ook gezongen. We hadden ook gevraagd of het doopvont in het midden kon staan, in plaats van op het podium, zodat Zoë tussen de mensen gedoopt zou worden.
Het was een mooie dienst, een echte doopdienst omdat op die zondag ook nog Driekoningen wordt gevierd en de doop van Jezus in de Jordaan wordt gevierd.
Remco mocht Zoë binnendragen en de kinderen liepen daar achteraan, Luca mocht het water in de doopvont gieten en Sven nam haar na de doop bij zich.
Maar het mooiste moment was toen Dennis en ik een gedicht voorlazen. Wij hadden allebei een brief geschreven aan Zoë voor over 15 jaar. Daarin stond waarom wij haar wilden laten dopen. Die brieven mag ze dus open maken als ze 15 is. Dennis had van onze brieven delen verwerkt tot een gedicht en dat hebben we voor gelezen. Het was persoonlijk en eerlijk (en heel moeilijk, ik moest niet naar de eerste rij kijken: iedereen zat te huilen).
En die plenzen water? Geen probleem, mevrouwtje sliep er dwars doorheen...

Foto's door Adrie Jansen