Bye bye 2020...

... Hello 2021!

Omdat we altijd traditiegetrouw op de laatste dag van het jaar terugkijken doe ik maar even mee.
2020, wat een jaar... Ik moet zeggen voor mij persoonlijk: dit jaar is niet mijn ergste jaar. Die twijfelachtige eer gaat naar 2018 😉.
Natuurlijk zijn er een boel dingen gebeurd die niet leuk zijn. We hebben verdriet gehad en zorgen en ik ben zelfs nog een tijdje bang geweest (toen Liv zeven weken oud was en er nog heel weinig bekend was over het virus). En slaapgebrek, ik heb ook veel slaapgebrek gehad dit jaar 😉.

Maar vandaag wil ik kijken naar wat 2020 mij gebracht heeft. 
Het mooiste van 2020 is natuurlijk Liv. Zij maakt ons gezin compleet en wat een vreugde toen die kleine meid bij ons kwam. Dat was op 6 januari 2020. Net zes dagen in het nieuwe jaar en het beste van dit jaar is al gebeurd, haha. 
Ik vond een tweede kindje veel minder moeilijk dan ik van te voren gevreesd had. Nu was ik enigszins paranoïde tijdens de zwangerschap, dus dat verbeterde ook flink in het nieuwe jaar (zelfkennis, waar of niet?!).

Na drie maanden zwangerschapsverlof had ik echt weer zin om aan de slag te gaan. Alleen jammer dat toen net de eerste lockdown in ging. Een heleboel mooie klussen gingen op de schop of werden uitgesteld. We leerden Zoom kennen en gebruiken. Fijn dat dingen nog door konden gaan via die app, maar het vervangt niet het echte contact tussen mensen. 
Maar goed, veel klussen had ik nog even niet. Ik probeerde inventief te denken en nieuwe dingen op te zetten. Niet dat ik veel tijd had met een peuter en een kleine baby thuis. Voor ons was de timing eigenlijk niet zo erg: Liv sliep nog zoveel overdag en was nog zo jong, je gaat toch niet lang en vaak weg. 

In de zomer waren er weer wat meer opties, maar ik merkte wel dat mensen voorzichtiger waren. Er zijn gewoon minder klussen dan normaal geweest, maar ik ging me gewoon ergens anders op richten.
Financieel is dit misschien niet het beste jaar, maar creatief wel! Nu had ik tijd om dingen uit te werken, te experimenteren en te oefenen.

Samen met Naomi gingen we aan de slag met onze lifecasts en deden we een uitgebreid resin (soort van giethars) onderzoek. We testten verschillende soorten (eentje stonk zo erg dat we die PU stink hebben genoemd. Overbodig om te zeggen dat we die niet meer gebruiken 😂). We testten met kleuren en effecten en nu hebben we een mooie lijn opgezet met mogelijkheden uniek in Nederland.
Ik heb van de zomer ook flink geoefend met plakken en kleuren van appliances. Daardoor kon ik toch een paar keer mee naar set en dat smaakt naar meer. Hard werken wordt beloond en alleen door heel veel te oefenen word je beter.

Samen met Mei-Yù gingen we ook eindelijk onze kraamkaartjes uitwerken. Dat plan stond al jaren op de to-do-list, maar waar moesten we tijd vandaan halen? Blijkbaar dus in een jaar waarop de hele wereld op zijn gat ligt. We verzonnen een naam, Yellow Mellow, we creëerde een huisstijl en ontwierpen onze eerste lijn van kaartjes. We moesten allemaal nieuwe dingen doen en ontdekken. En ik ben trots om te zeggen dat we het bijna klaar hebben! Echt waar, deze maand nog komt de site online en kunnen we gaan verkopen. JEE!
Kortom, ik heb zulke mooie, nieuwe projecten kunnen starten en nieuwe dingen geleerd.

En dan nog even persoonlijk:
In 2020 kregen we Liv, maar we verloren mijn grootvader in maart. De foto's van hen samen zijn zo kostbaar. 
Onze meiden groeien en leren zo snel. Zoë gaat nu naar school en Liv kan nu al lopen 😱 wat gaat de tijd hard. Ze kunnen heerlijk samen spelen of elkaar de haren uittrekken (letterlijk: Liv vindt het leuk om aan haren te trekken). 
We hebben veel tijd aan elkaar kunnen besteden en rustig aan kunnen doen. 

En nog goede voornemens voor het komende jaar? Jazeker!
Persoonlijk: ik wil meer gaan bewegen door meer te fietsen en te wandelen. Nu ook wel lekker dat Liv nu in het voorzitje van de fiets kan.
Zakelijk: Yellow Mellow lanceren en dan nieuwe lijnen gaan ontwerpen. Komend jaar nemen we de tijd om te ontwikkelen en te groeien. En nog meer creatieve plannen realiseren of perfectioneren.

Ik wens jullie een hele fijne jaarwisseling en een heel gelukkig, gezond en creatief 2021!

De Top Nine van 2020

Sinterklaas en Zoë's verjaardag...

 ... ja, we vieren wat af in deze maanden. De laatste maanden van het jaar is eigenlijk altijd wel drukker dan normaal. Dit jaar scheelt het nog wel dat we geen grote kerstconcerten en voorstellingen hebben. Vanaf november begonnen ineens weer mijn klussen te lopen na een paar maanden radiostilte. Dat is natuurlijk heel leuk en fijn. Ik kon eindelijk weer echt aan de slag (ik was het bijna ontwend 😉). Niet dat ik in de maanden hiervoor helemaal niks gedaan. Sterker nog, ik heb een heel creatief jaar met een heleboel nieuwe ideeën en plannen die uitgewerkt worden. Maar niks is leuker dan weer contact met mensen hebben en iets moois en betekenisvol voor ze te maken. Maar deze blog wilde ik niet besteden om over werk te praten.

Zoë was op 10 november jarig en ze werd 4 jaar oud. Ze wordt al een hele dame zo. Ze had er ontzettend naar uit gekeken. We vierden het natuurlijk klein door met elke dag visite. Zo werden de gasten verdeeld en had Zoë het idee dat ze wel twee weken jarig was. 
Ze heeft echt heel veel kaarten gekregen en wat een feest was dat! Haar enthousiasme was heerlijk om te zien. Ze vond het wel heel erg jammer dat de slingers na twee weken opgeruimd werden.

 

Want ja, we gingen meteen door met Sinterklaas. Nog meer cadeautjes...
Dit jaar kon Zoë ook heel goed het Sinterklaas journaal volgen en ging ze er helemaal in op. De schoen zetten was leuk (en ik vond het leuk om ze, geheel in lijn met het Sinterklaas journaal verhaal, op de meeste vreemde plekken terug te zetten). 

Pakjesavond was een echte verrassing. Jack kwam even op de deur bonken en hij mikte wat pepernoten naar binnen. Zoë schrok zich een hoedje (zo zegt ze het zelf 😂). Al die cadeautjes en rondvliegende pepernoten! Ze greep het eerste beste cadeau en begon met uitpakken, ware het dat dat niet haar cadeau was. Gelukkig konden we de hyper-de-pieper weer een beetje kalmeren en hadden we een pakjesavond met niet teveel chaos.

En Liv? Haar maakt het allemaal nog niet zoveel uit. Het speelgoed vond ze wel heel leuk, maar het inpakpapier ook...
Ze gaat wel lekker haar grote zus achterna en is vrolijk als Zoë dat ook is. Liv is een heerlijk lachebekje en een ontzettende onderzoeker. Niks is veilig tot ongeveer een halve meter hoogte. Ook katten moeten maken dat ze wegkomen, want ze is dol op ze, maar niet zo zachtzinnig 😅.

Liv vindt de doos net zo mooi als de inhoud

Schoencadeautje uitpakken

Bijna vergeten! Zoë gaat nu als een echte kleuter ook naar school. Ze vindt het heel erg leuk. Als ik vraag wat ze heeft gedaan is het antwoord standaard: "Binnen en buiten gespeeld". Soms krijg ik iets meer details uit haar, maar niet altijd. Maar goed, het belangrijkste is dat ze het leuk vind en dat ze daar op haar plekje is.

Zoë op haar eerste schooldag

 

Er moet me iets van het hart…

 … over een onderwerp dat iedereen allang zat is. Maar goed, niemand houdt me tegen zo achter een computer en je hoeft het niet te lezen… So, here we go. Covid, the elephant in the room. Het beheerst ons leven op een negatieve manier en dat is klote. Maar ik wil het eigenlijk hebben over ons, als mensen en hoe we met de situatie om gaan. Ik heb nog nooit zoveel oordelen gezien als in deze periode.

In maart hadden we nog het “We doen het samen” gevoel, maar nu is het “Ikke, ikke, ikke”. En ik zeg niet dat ik me daar niet schuldig aan maak, maar ik doe mijn best. Het lijkt me goed om te onthouden dat er nu geen winnaars zijn, er zijn alleen maar verliezers.

Ik praat nu vooral vanuit het wereldje dat ik ken, namelijk de kleine ondernemer. Ik heb veel vrienden en kennissen met een eigen bedrijf. Een bedrijf dat ze zorgvuldig aan het opbouwen zijn en dat nu de grond in geslagen word. Ik voel zo ontzettend mee met de ondernemers in de horeca en ik weet dat de sector waar ik in zit – kunst, cultuur en entertainment - zal gaan volgen. Dat is spannend op de niet leuke manier en het geeft stress.

Ik lees nu op het moment zoveel reacties van mensen; Dan hadden ze maar geen ondernemer moeten worden; Ze hebben er zelf voor gekozen; Nu niet huilen, maar ga ondernemen; Ga innoveren; Dan hadden ze maar een buffer op moeten bouwen… en ga zo maar door. Zulke opmerkingen doen me gewoon pijn.

Geloof mij, de bedrijven die nu nog bestaan in bepaalde sectoren hadden een buffer, maar zo’n buffer verdwijnt snel met zulke weken.

Ja, we hebben er zelf voor gekozen, maar dat betekent niet dat we hebben geanticipeerd op een pandemie. En ja, de overheid heeft steunpakketten waar vele ondernemers veel hulp aan hebben gehad, maar ik ken ook ondernemers die tussen wal en schip vallen.

Die van het innoveren vind ik nog wel het meest irritant. Iedereen doet zijn best om creatief om te gaan met zijn of haar diensten of producten en we proberen allemaal te innoveren. Ik ben zelf ook aan het ontwikkelen. Het gaat hier om een product dat ik heel tof vind en waar ik 150% in geloof. Ik ben oprecht blij dat ik dit nu eindelijk ben gaan doen. MAAR… Ik ben sinds april al rond de €2000 kwijt, alleen maar om te innoveren. Dat klinkt belachelijk, maar ik heb geen werkgever die voor mij een laptop regelt als ik via Zoom les moet gaan geven en ga zo maar door. Innoveren is investeren en dat kost geld. Geld dat er soms gewoon niet is.

Het lijkt mij goed dat mensen dit ook onthouden. Soms is het niet zo makkelijk als je denkt. Als je in een loondienst bent, moet je bedenken dat de baas boven jou óók een ondernemer is en ook met deze kaarten moet dealen. Er gaan heel veel bedrijven omvallen en er komen steeds meer werkelozen bij.

En dan nog een ding dat me hoog zit: verdriet is niet te vergelijken! Slachtoffers en nabestaanden van Covid slachtoffers zijn heel begrijpelijk en terecht verdrietig. Zo’n dood en afscheid is onmenselijk en traumatisch. Maar er is meer verdriet. Ik denk dan aan; Uitgestelde zorg; De stress en werkdruk in de zorg en andere dienstverlening; Mensen in isolatie; Onze psychische gezondheid; Kinderen met angsten en eenzaamheid; Financiële gezondheid; En weet ik nog meer wat, ik vergeet er vast een paar. 

Ik weet echter wel dat één bepaalde groep niet het alleenrecht heeft op verdriet. Dat jij over bepaalde zaken niet verdrietig zou zijn, betekent nog niet dat dat voor een ander niet geldt.

Er zijn zoveel meningen. Als je aan de maatregelen twijfelt ben je een complotdenker. Als je je aan de maatregelen wilt houden ben je een schaap. Ik weet niet wat de waarheid is en ik ken niet alle feiten die de basis vormen voor beslissingen. Ik weet wel dat we nu eenmaal hier mee te dealen hebben. Het is wat het is. Het is niet alleen jouw risico die je neemt. De maatregelen zijn er, laten we alsjeblieft proberen ons hier aan te houden. Ik ben ook geen heilige. Ik maak ook fouten. Ik wil het oude normaal. Ik wil weer naar de winkels gaan met alles en iedereen. Ik wil weer onbezorgd naar de kinderboerderij. Ik wil zingen op woensdagavond. Ik wil de vierde verjaardag van Zoë vieren met al onze geliefden erbij. Ik wil zoveel. Ikke, ikke, ikke. Maar nu maak ik even de keuze om het niet te doen. Want ik weet dat anderen kunnen lijden onder mijn keuzes. En laten we stoppen met oordelen en onze lange tenen bij ons houden.

 

 

Woeps...

 ... ik zie dat ik al een heel tijdje niks meer geschreven heb 😖
Dat heeft een paar redenen:

1. Er is niks om over te schrijven 😓. De afgelopen tijd was nou niet echt een spannende tijd met allemaal leuke dingen. We doen het rustig aan. Er waren wel wat kleine feestjes, zoals het vrijgezellenfeest van mijn schoonzusje en een vriendin, maar alles is toch meer gematigd. Af en toe deden we een uitstapje (met het hele gezin naar de Intratuin, oei, oei, oei 😉), maar verder zijn we vooral thuis. Nu hebben we de afgelopen maanden wel een paar uitstapjes gemaakt, daar zal ik zo dadelijk meer over schrijven (ik heb ze opgespaard voor één blog 😉)

2. Ik heb ontzettend veel moeten schrijven de afgelopen tijd. Ik was bezig met een masterclass op het gebied van marketing. Daarvoor volgde modules met het bijbehorende schrijfwerk. Dus voor mijn werk heb ik veel moeten schrijven. Ik had daarnaast niet zo veel zin om ook nog hiervoor te schrijven. Ik heb de masterclass nu klaar, dus het werd wel even tijd voor een update. 

Nu dan, de leuke dingen van de afgelopen tijd!

We zijn naar de Prinsen- en Prinsessendag geweest op 't Loo. Dat vindt plaats in de tuinen en daar is genoeg ruimte voor iedereen om afstand te houden. Er waren wel minder activiteiten dan vorig jaar, maar Zoë vond het alsnog erg leuk. Dit jaar was ze ook groot genoeg om de show leuk te vinden.

Zoë is met Mei-Yù naar het Nijntje museum in Utrecht geweest. Dat heeft zo ontzettend veel indruk gemaakt, haha. Nu nog steeds (ruim anderhalve maand later), zegt ze soms:"Ik ben met tante Yù naar het Nijntje seum geweest". Nou, meid, dat is echt helemaal nieuw voor me! je hebt het ons misschien 200 keer eerder verteld, but who's counting? 😉😂
Nee, hoor, ze mag het zo vaak vertellen als ze wilt, ik vind het fantastisch dat ze het zo leuk heeft gevonden. 

Met één van die warme dagen zijn we naar De Blije Dries in Wijchen geweest. Heel erg leuk! Vooral voor de kleintjes. Met een buitenzwembad en een grote speeltuin kan dat niet verkeerd gaan. We hadden zoveel spullen mee, het leek wel een volksverhuizing. We bemachtigde een picknicktafel in de schaduw, dus dat werd onze uitvalsbasis. 
Zo leuk om te zien hoe makkelijk jonge kinderen vriendschap sluiten. De kinderen hebben heerlijk gespeeld. 
We hadden voor Zoë een zwemvest gekocht, maar ook een nieuwe bikini. Dat zwemvest wilde ze dus pertinent niet aan, want dan zag je haar bikini niet meer en die is zo mooi... Zucht. Gelukkig had ik ook nog vleugeltjes mee.

Al met al hebben we een leuke zomer gehad, waarin we veel in de tuin hebben gespeeld met ons zwembad en trampoline. Eind september gaan we nog even een weekendje weg. Daar heb ik ook veel zin in.
En onze plannen de komende tijd?
1. We hebben een nieuwe keuken gekocht. Die komt begin oktober.
2. Spannende nieuwe plannen met mijn werk, zowel op het atelier als met Made Creatives. Ik kan (en wil) nog niet te veel vertellen, maar er wordt hard achter de schermen gewerkt. In het najaar volgt hierover meer!
3. Dennis gaat weer studeren. Ja, echt, die luilak moet ook weer aan de slag 😉. Hij gaat Psychologie studeren aan de Open Universiteit in deeltijd naast zijn werk. Die studie duurt maar zeven jaar, dus appeltje-eitje! 😜

Heel Holland bakt...

... en wij dus ook. Nu onze opties voor activiteiten gelimiteerd zijn, zoekt iedereen andere leuke dingen om te doen thuis. Ik zie overal nieuwe hobby's ontstaan: schilderen, tekenen, borduren, uhm, heel veel films en series kijken. Bij ons is de nieuwe hobby bakken en volgens mij zijn we niet de enige in Nederland. Het is zelfs zo erg dat de gist is uitverkocht... bij de Makro... een groothandel! Langzaam komt er daar ook weer voorraad.
Maar bakken is dus onze nieuwe zondagmiddag traditie. Samen met mijn zusje Mei-Yù (ja, ze komt langs op zondag, ze woont alleen en wij zijn haar wekelijkse uitje) maken we elke weer iets lekkers. En zoals ik dat wel vaker doe: we slaan door. We willen dan ook allemaal toffe dingen proberen en mooie dingen maken met fondant. Ondertussen heb ik een grote bak met allemaal bakspullen en decoratiesuiker.
De eerste keer maakten we cupcakes. We gingen ook aan de slag met botercrème en fondant. Ik had toen alleen rode voedingspigmenten, dus alles (ALLES) werd roze. Niet dat Zoë dat erg vond hoor.
De weken daarna maakten we taarten, cupcakes en cake pops. En we worden steeds beter! Ook al wordt elke "project" hysterisch en kleurrijk. Dat is blijkbaar onze stijl 😉😂
We doen er ook echt de hele middag over. Vooral het gedeelte met fondant neemt bij ons wel een uur of twee in beslag. We wilden bijvoorbeeld roosjes maken en zagen dat een sjabloon voor bestond. We namen een afbeelding van internet en trokken deze over in Illustrator. Vervolgens hebben we die in meerdere formaten geprint (ik vraag me af of anderen het ook zo zouden oplossen 😜) en konden we mooie roosjes maken.
Wat nog leuker is: Zoë vindt het heel erg leuk en wordt er ook beter in. Ze heeft nu een bakje met eigen fondant (met Zoë bacillen, die komen níét op de taart) en daar kan ze lekker mee boetseren. Hartjes maken kan ze nu als de beste.
En ik kwam er achter dat vormen maken met botercrème niet zo makkelijk is als het lijkt, haha.
Het grote voordeel nu is: we hebben altijd iets lekkers in huis!
Het grote nadeel is: we hebben altijd iets lekkers in huis... Dat is niet zo goed voor de Coronakilo's 😉

Tja, quarantaine...

... maakt dat we niet zoveel mee maken momenteel. Waar zal ik dan over schrijven? Ik ben weer begonnen met werken, maar dat is nu ook anders dan normaal. Een groot deel van mijn werk is toch een contactberoep. Maar ik heb wel leuke alternatieven gevonden, al zeg ik het zelf. En het is een uitgelezen kans om op uitgestelde projecten te storten. Ik kan wel op het atelier in Zevenaar werken en via Zoom geef ik les. Kortom, we doen onze best.
Ondertussen gaat het hier gewoon zijn gangetje, met ups en downs. Niet echt iets bijzonders te melden... Daarom ga ik maar gewoon een paar leuke foto's posten met een korte anekdote erbij 😄

Zoë is gek op bloemetjes. Deze foto is gemaakt door Emma op toneel. Toen dat nog mocht. We waren hard bezig met het opbouwen van het licht of het decor. Helaas ging alleen de eerste voorstelling door. Misschien kunnen we dat later nog inhalen en anders: volgend jaar beter!

Wat heeft Liv toch een prachtige ogen... En dat haar! Heerlijk 💝

Betrapt! Ik betrapte Zoë op het stelen van chocoladekoekjes en zo ziet het brutaaltje er dan uit...

Ik wil niet op de foto! Maar ik vond haar outfit zo leuk. Natuurlijk een jurkje (liever geen broeken voor deze diva) met haar stoere jas, zoals ze hem zelf noemt. Gecombineerd met een kroon en vleugels is de look helemaal af. Fotocamera in de hand en gaan!

Schatje. Ze is zo'n vrolijk klein meisje

Nou, iedereen, veel sterkte en succes in deze tijd. Blijf veilig en gezond!

Afscheid nemen...

... midden in de Coronacrisis is werkelijk verschrikkelijk. Mijn grootvader is vorige week overleden na een kort ziekbed. Niet aan Corona overigens. Gisteren was de uitvaart. Naast dat je verdrietig bent, omdat een dierbare is overleden, ben ik ook erg verdrietig over de situatie. Ik snap de regels en ik weet waar het goed voor is. We blijven over het algemeen thuis en Zoë kan wel fijn in de tuin spelen.

Maar bij een begrafenis is het ronduit afschuwelijk. Mijn grootmoeder is nu alleen. Ze valt in de kwetsbare doelgroep, maar wat doe je als ze zo’n behoefte heeft aan steun en contact?!

Je komt binnen, ze is overstuur en het eerste wat ze vraagt is:” Mag ik jou wel omhelzen?” Wat doe je dan? Ik ben dan bereid om het risico te lopen, maar ik ben niet degene die het meest in gevaar is…

Alleen naaste familie mocht komen. Mijn grootvader was altijd een actieve man met een groot sociaal netwerk. Ze mochten niet komen.

Mijn zusje is ziek (waarschijnlijk Corona, maar niet getest), dus ze mocht ook niet komen. Mijn nichtje is ook ziek. Alleen mensen zonder symptomen zijn welkom. Begrijpelijk, maar ook zo wrang. Mijn ouders en broer hebben nog contact gehad met mijn zusje en zijn dus mogelijk besmet. Ze hebben geen symptomen, maar even goed mochten zij er alleen bij zijn op een flinke afstand en ze mochten niet mee naar binnen voor de dienst.

Dat vond ik het ergste: ik mocht mijn moeder niet omhelzen toen ze afscheid nam van haar vader. Dennis en ik namen mijn ouders’ plekje in met het dragen en laten zakken van de kist. Een eer die ik liever niet gehad, omdat iemand anders daar had moeten staan.

Het mooiste moment van de uitvaart was het begin. De auto met de kist komt door de straat rijden. De buren hadden allemaal hun vlag op half stok gehangen en ze stonden op de stoep in groepjes. Ze hebben de laatste maanden zo goed meegeholpen en omgezien naar mijn grootvader en grootmoeder (grootmoeder had zoveel zuurkool gekregen dat ze er drie keer van kon eten 😉). Nu stonden ze om afscheid te nemen op de enig andere mogelijke manier. Het was ontroerend.

Mijn zusje heeft meegekeken via een livestream op mijn telefoon en mijn ouders haakten daar ook op in toen we binnen waren. Ze hebben dus het meeste kunnen zien, maar ze konden er geen deel van zijn. Dat was absoluut het ergste: elkaar niet mogen aanraken en steunen. Alleen huishoudens onder elkaar. Dennis en ik hadden al besloten dat Mei-Yù voor de gelegenheid bij ons huishouden hoorde, want anders was ze alleen.

Lieve grootvader, dit was niet het afscheid dat we voor ogen hadden (wel lekker kort, dat zou je wel gewaardeerd hebben). We gaan je missen en als dit allemaal voorbij is, zullen we je leven nog een keer goed herdenken. Met iedereen die erbij wilt zijn en met groepsknuffels.

Ik zal je altijd herinneren als mijn actieve en leuke grootvader. Van gigantische knikkerbanen tot boomhutten in de tuin, van thee zetten op een echt vuur wat altijd eeuwig duurde tot piano spelen. Rhönrad waar je altijd bij was toen ik nog klein was en dat alle andere kinderen je ook grootvader noemde, omdat Sven en ik je zo noemde. Dat is nog vele jaren zo doorgegaan, ook toen wij al te groot waren voor die les. Onze reis door Amerika en Canada samen met Inge. Maar ook de herinneringen van jou met Zoë en Liv zijn voor altijd vastgelegd in mijn hart.

Lieve mama, gisteren is je vader begraven en vandaag ben je jarig. We mogen niet langs komen en nog steeds niet elkaar omhelzen. Maar dat duurt niet lang meer. Ook dit gaat voorbij. Je cadeautje komt nog en dat is tijd samen.

Far from Home...

... Free. Wij hadden laatst ons eerste avondje uit zonder de kinderen, sinds de geboorte van Liv. We zouden naar het concert van Home Free gaan. Eigenlijk hadden we al sinds de zomer de kaartjes in huis. We namen de gok dat gewoon alles goed zou zijn met mij en Liv. Vooral omdat we dachten dat ze eerder zou komen (wishful thinking 😉). Home Free zou maar één avond in Amsterdam staan, dus het was nu of nooit.
Oké, ten eerste, wie is Home Free? Het is niet een heel erg bekende band. Het is een country a capella band met vijf mannen. En die gasten kunnen zingen, echt heel vet. Ik kan me voorstellen dat het niet iedereens smaak is, maar Dennis en ik worden er blij van. Daarnaast vind ik hun persoonlijkheid (tenminste wat ze uitstralen, ik ken ze natuurlijk niet persoonlijk) erg leuk. Ze hebben zelfspot, humor en iedereen in de groep krijgt de kans om lead te zingen en in de spotlight te staan (erg ongewoon voor een a capella band, waar meestal één of een paar de lead zingen en de rest altijd background).
Home Free heeft een hele tijd covers gedaan, veel country, maar ook popmuziek. Nu schrijven ze ook hun eigen nummers (ook iets wat ongewoon is in a capella wereld).
Ze hebben elk hun eigen expertise: tenor, bariton, bas en beatboxen.
Ik vond het een beetje moeilijk om Liv achter te laten (de eerste keer voor een langere tijd), maar vooral omdat ze 's avonds erg onrustig kan zijn en ze nog niet heel erg goed is met de fles (we zijn er mee bezig hoor 😋). Daarnaast was Zoë erg ziek. Ze had al drie dagen hoge koorts, echt een hoopje ellende. Al met al vond ik het een beetje lastig om te gaan. Edwin kreeg een zeer uitgebreide uitleg, alsof het de eerste keer zou zijn dat hij een baby vast had.
De reis ging prima en we hadden van tevoren een parkeerplek gereserveerd bij de Rai. Dat werkte perfect. We waren er ruim op tijd, zelfs met een hapje eten tussendoor. Dat was ook goed, want dan kon ik nog even kolven. Ze waren daarin erg vriendelijk. Ik heb ondertussen geleerd dat er bij theaters e.d. altijd een plekje is om rustig te kolven, je moet er alleen even om vragen.
Het concert was heel vet. Ik was heel benieuwd hoe ze live zouden klinken. Maar oprecht, het was net zo goed als de opname. Ik heb geen één keer een fout gehoord. Ze zijn zo op elkaar ingespeeld, het was perfect.
Het was dus een fantastisch avondje uit en als bonus sliep Zoë die nacht weer in haar eigen bed, nadat ze twee nachten als een koortsig kacheltje tussen ons in had geslapen en sliep Liv tot 07.00 uur!

Dit nummer is het eerste nummer dat ik van hen hoorde en daarna werd ik fan.
https://www.youtube.com/watch?v=0l3dsHCScxU

Home Free

Dennis kan ook niet normaal op een foto staan...

Een paar dingen die ik nog niet wist...

... voordat ik moeder werd. Op dit moment zit ik nog vol in mijn verlof. Dat is heerlijk genieten en rustig aandoen. De andere kant is dat ik ook niet zoveel meemaak naast het gezin, dus dat ik eigenlijk momenteel over niks anders kan schrijven 😉.
Het gaat hier heel goed. Ik voel me fantastisch. Wat grappig is, want ik had ontzettend opgezien tegen deze tijd tijdens de zwangerschap. Hormonen zijn niet mijn vriend (van wie wel?!) en ze maakten mij een stuk somberder en ik zag overal beren op de weg. Nu ik niet meer zwanger ben voel ik mijn levenslust en energie terug komen, ook al hebben we nu twee keer zoveel te doen. Eindelijk is de roze wolk dan toch gekomen. Ik voel me veel gelukkiger sinds maanden (misschien wel sinds juni 2018). Ik denk ook dat je bij een tweede een stuk relaxter bent en je stapt er minder naïef in.
Zoë is een lieve grote zus en ook een beetje "waaks". Op de gym vinden de meeste andere peuters Liv erg lief en willen haar even aaien of een kusje geven (wat ik over het algemeen niet erg vind). Zoë zit er dan naast als een blonde, schattige bulldog en zegt tegen de peuters:" Dat is baby Liv". En dan met klem:" MIJN baby Liv!". Gelukkig nemen de peuters er geen aanstoot aan 😂.

Liv doet het ook erg goed. Ze slaapt en ze drinkt. Tja, dat zijn ongeveer de activiteiten van een 5 weken oude baby. Maar je ziet ook ontwikkeling. Ze kijkt al helderder uit haar ogen en sinds een week kan ze ook lachen. Heerlijk is dat.
Ook de nachten gaan heel goed. Meestal komt ze één keer per nacht rond 04.00/05.00 uur. Daarvoor hebben we beide wat uurtjes kunnen slapen. Even afkloppen, maar ik hoop dat dit ritme door zet, want dit is goed te doen.
Ik ben vooral bezig met de meiden, maar ik ga ook lekker zingen op woensdagavond. Heerlijk twee uurtjes helemaal voor mij. Dat is soms puzzelen met voeden, maar het lukt wel. Daarnaast heb ik ook nog wel tijd om een blog te schrijven, soms te tekenen of te lezen, dus ik klaag absoluut niet!
Kortom, het gaat goed met ons 😉

Er zijn wel een paar dingen die ik niet wist voor ik moeder werd en ik besloot een lijstje te maken:
1. Het is absoluut geen probleem om in slaap te vallen, terwijl je pink in de mond van een baby zit. Echt, dat gaat heel makkelijk. Liv valt 's avonds alleen in slaap als ze op iets sabbelt en een speentje wilt ze niet...
2. Er is een foute manier van sokken aantrekken. Tuurlijk, binnenstebuiten omgedraaid is fout, maar zeg niet dat je dat nog nooit hebt gedaan op een winterse vroege morgen in het donker. Zoë is wel heel erg pietje precies met haar sokken. De tenen en de hak moeten op de millimeter goed zitten en er mogen geen plooien bij de enkel zitten... 😱
3. Je douchecabine is niet meer van jou, maar wordt bewoond door zeemeerminnenbarbies en poppen zonder ledematen opgerold in een roze washand (lang verhaal).
4.  Prinses Lillifee wordt je favoriete literatuur. En waarom ook niet? Het is fantastisch! Het gaat over een prinses die ook een fee is en heeft een overdaad aan roze en glitters...
5. Lipscheten zijn HI-LA-RISCH!
6. Spuugdoekjes liggen nooit, maar dan ook nooit, binnen handbereik, hoeveel je er ook klaar legt op verschillende plekken van het huis.

En ga zo maar door. Jullie nog aanvullingen op deze lijst?

2020 is pas net begonnen...

... en ons hele leven staat op zijn kop. Het is jullie vast niet ontgaan (hoe kan dat dan ook met alle foto's die ik al gepost heb...😇), maar op 6 januari is onze tweede dochter Liv geboren. We zijn nu drie weken verder en momenteel heb ik even een momentje voor mezelf. Zoë speelt bij opa en Liv ligt naast me te tukken in de box. Ik heb mijn mail weer weggewerkt en foto's uitgezocht. Nu tijd voor een kleine update op mijn blog.
Even een waarschuwing: ik ga zo dus vertellen over de bevalling en de afgelopen weken. Als je daar geen zin in hebt, moet je dit maar snel wegklikken 😉.
Het duurde zo lang voor ons gevoel. Oké, ik was pas een week van de uitgerekende datum af, maar als je er op zit te wachten duurt het erg lang. Ik had al sinds kerst voorweeën en in de twee weken die volgde heb ik wel drie keer tegen Dennis gezegd:" Volgens mij komt ze nu echt, hoor". Hij geloofde me niet meer en ik eigenlijk ook niet, want 's ochtends waren alle weeën weer weg om vervolgens weer op te bouwen naar de avond toe.
We hadden al afspraken gemaakt met de verloskundige over strippen op maandag (lijkt me niet zo fijn) en als dat niet werkt, over een afspraak in het ziekenhuis bij de gynaecoloog (ook niet tof, denk ik zo).
En op zondagavond begon het. Om 22.00 uur kreeg ik wat meer last dan gewoonlijk. Na het douchen om 22.30 uur wist ik het zeker: het begint. Ik ben gaan timen en meteen was het al regelmatig na twee of drie minuten. Om 23.15 uur hebben we Edwin gebeld; of hij Zoë op kon komen halen. Misschien was ze er door heen geslapen, maar ik wilde het risico niet nemen. Wel sneu hoor, zo'n slaperig snoetje om 23.30 uur die niet snapt waarom ze ineens met opa mee moet.
Daarna belden we de verloskundige. Ze was er al snel en ik bleek al op 5 cm ontsluiting te zitten (dank je voorweeën). We besloten de vliezen te breken en toen ging het snel. Ik weet het niet precies, maar ongeveer anderhalf uur laten zat ik volledige ontsluiting. En toen ging het minder goed. Er zat blijkbaar nog een randje die niet weg wilde en die hield de boel een beetje tegen. Daarnaast had ik ook geen sterke persweeën. Ze bleef maar zeggen:" Duw haar langs dat bochtje". En ik dacht alleen maar:"Waarom zit daar een @#$%& bochtje?! Wie heeft dat verzonnen?". Toen vielen de persweeën helemaal weg. De verloskundige besloot dat als om 04.00 de persweeën niet verbeterd waren, we naar het ziekenhuis zouden moeten (en dan was het waarschijnlijk een keizersnede geworden zei ze achteraf). Het was op dat moment 03.50 uur, maar dat wist ik godzijdank niet. Blijkbaar het het woord "ziekenhuis" genoeg dreiging voor mij (hell no, ik ga toch niet met volledige ontsluiting in een auto zitten!) om op pure wilskracht dat kind eruit te persen, want om 04.28 uur werd ze geboren. Met de navelstreng om de nek. Dennis stond klaar om haar aan te pakken en heeft de navelstreng er afgehaald. Ze was behoorlijk paars.
Dan gebeurt er opeens van alles en om 06.00 uur was ik schoon, gegeten en gedronken (en ook weer uitgespuugd) en in een schoon bed. Liv lag in bed. De kraamverzorgster zegt tegen ons:" Nou, ga maar slapen". Dan blijf je een soort van verbijsterd achter. Ik heb inderdaad nog twee uur geslapen, maar Dennis niet. Om 09.00 uur stond de andere kraamverzorgster voor de deur en kwam Zoë thuis om kennis te maken. De dag was begonnen.

Liv net na de geboorte

De kraamweek heb ik als best wel relaxed ervaren. Liv deed het goed met slapen en drinken. Het is een heel tevreden meisje. Ja, de nachten zijn gebroken, maar tussendoor laat ze ons ook slapen. Onze kraamverzorgster was dezelfde als bij Zoë, dus dat was dubbel leuk. Een heel leuke en fijne vrouw. Ze was ook erg lief voor Zoë. Ik heb geen schade over gehouden aan de bevalling, dus ik knapte erg snel weer op. Het is ook allemaal iets minder spannend bij een tweede kindje en je weet al veel. 

Ondertussen is Dennis ook weer begonnen met werken. Het moeilijkste is om te schipperen tussen de twee kinderen. Dinsdag heb ik er meer dan een uur (!) over gedaan om iedereen gewassen, aangekleed, tandengepoetst, haren gekamd en gegeten beneden te krijgen en klaar om naar buiten te gaan. Dat wordt vast nog wel makkelijker. Afgelopen nacht had Dennis slaapdienst (waar ik een beetje jaloers op ben: 8 uur ononderbroken slapen) en dus was ik alleen. En dat heb ik ook overleefd. Komt goed, ik kan dit!

Zoë maakt kennis met Liv