… over een onderwerp dat iedereen allang zat is. Maar goed, niemand houdt me tegen zo achter een computer en je hoeft het niet te lezen… So, here we go. Covid, the elephant in the room. Het beheerst ons leven op een negatieve manier en dat is klote. Maar ik wil het eigenlijk hebben over ons, als mensen en hoe we met de situatie om gaan. Ik heb nog nooit zoveel oordelen gezien als in deze periode.
In maart hadden we nog het “We doen het samen” gevoel, maar nu is het “Ikke, ikke, ikke”. En ik zeg niet dat ik me daar niet schuldig aan maak, maar ik doe mijn best. Het lijkt me goed om te onthouden dat er nu geen winnaars zijn, er zijn alleen maar verliezers.
Ik praat nu vooral vanuit het wereldje dat ik ken, namelijk
de kleine ondernemer. Ik heb veel vrienden en kennissen met een eigen bedrijf.
Een bedrijf dat ze zorgvuldig aan het opbouwen zijn en dat nu de grond in
geslagen word. Ik voel zo ontzettend mee met de ondernemers in de horeca en ik
weet dat de sector waar ik in zit – kunst, cultuur en entertainment - zal gaan
volgen. Dat is spannend op de niet leuke manier en het geeft stress.
Ik lees nu op het moment zoveel reacties van mensen; Dan hadden ze maar geen ondernemer moeten worden; Ze hebben er zelf voor gekozen; Nu niet huilen, maar ga ondernemen; Ga innoveren; Dan hadden ze maar een buffer op moeten bouwen… en ga zo maar door. Zulke opmerkingen doen me gewoon pijn.
Geloof mij, de bedrijven die nu nog bestaan in bepaalde sectoren
hadden een buffer, maar zo’n buffer verdwijnt snel met zulke weken.
Ja, we hebben er zelf voor gekozen, maar dat betekent niet
dat we hebben geanticipeerd op een pandemie. En ja, de overheid heeft steunpakketten
waar vele ondernemers veel hulp aan hebben gehad, maar ik ken ook ondernemers
die tussen wal en schip vallen.
Die van het innoveren vind ik nog wel het meest irritant. Iedereen doet zijn best om creatief om te gaan met zijn of haar diensten of producten en we proberen allemaal te innoveren. Ik ben zelf ook aan het ontwikkelen. Het gaat hier om een product dat ik heel tof vind en waar ik 150% in geloof. Ik ben oprecht blij dat ik dit nu eindelijk ben gaan doen. MAAR… Ik ben sinds april al rond de €2000 kwijt, alleen maar om te innoveren. Dat klinkt belachelijk, maar ik heb geen werkgever die voor mij een laptop regelt als ik via Zoom les moet gaan geven en ga zo maar door. Innoveren is investeren en dat kost geld. Geld dat er soms gewoon niet is.
Het lijkt mij goed dat mensen dit ook onthouden. Soms is het niet zo makkelijk als je denkt. Als je in een loondienst bent, moet je bedenken dat de baas boven jou óók een ondernemer is en ook met deze kaarten moet dealen. Er gaan heel veel bedrijven omvallen en er komen steeds meer werkelozen bij.
En dan nog een ding dat me hoog zit: verdriet is niet te vergelijken! Slachtoffers en nabestaanden van Covid slachtoffers zijn heel begrijpelijk en terecht verdrietig. Zo’n dood en afscheid is onmenselijk en traumatisch. Maar er is meer verdriet. Ik denk dan aan; Uitgestelde zorg; De stress en werkdruk in de zorg en andere dienstverlening; Mensen in isolatie; Onze psychische gezondheid; Kinderen met angsten en eenzaamheid; Financiële gezondheid; En weet ik nog meer wat, ik vergeet er vast een paar.
Ik weet echter wel dat één bepaalde groep niet het alleenrecht heeft op verdriet. Dat jij over bepaalde zaken niet verdrietig zou zijn, betekent nog niet dat dat voor een ander niet geldt.
Er zijn zoveel meningen. Als je aan de maatregelen twijfelt ben je een complotdenker. Als je je aan de maatregelen wilt houden ben je een schaap. Ik weet niet wat de waarheid is en ik ken niet alle feiten die de basis vormen voor beslissingen. Ik weet wel dat we nu eenmaal hier mee te dealen hebben. Het is wat het is. Het is niet alleen jouw risico die je neemt. De maatregelen zijn er, laten we alsjeblieft proberen ons hier aan te houden. Ik ben ook geen heilige. Ik maak ook fouten. Ik wil het oude normaal. Ik wil weer naar de winkels gaan met alles en iedereen. Ik wil weer onbezorgd naar de kinderboerderij. Ik wil zingen op woensdagavond. Ik wil de vierde verjaardag van Zoë vieren met al onze geliefden erbij. Ik wil zoveel. Ikke, ikke, ikke. Maar nu maak ik even de keuze om het niet te doen. Want ik weet dat anderen kunnen lijden onder mijn keuzes. En laten we stoppen met oordelen en onze lange tenen bij ons houden.
