Vroeger was het de Sint, de geheimzinnige oude man die helemaal uit Spanje kwam om mij (en duizenden anderen) een cadeautje te komen brengen. De Pieten waren eng en superleuk tegelijk.
Als mijn familie Sinterklaas vierden bij opa en oma, zat ik op een bepaalde plek: onder het raam waar ik de pepernoten naar binnen werden gesmeten... Ik wilde Piet zien! Ze moesten me weglokken en dan juist op dat moment kwamen ze natuurlijk. Zo oneerlijk! Ach ja, dat gevoel vergat ik als we daarna de berg van cadeautjes ontdekten.
En ander ding is; ik ben een stuk ouder dan mijn zusjes. Ik heb zeker tot mijn 18e serieus de schoen mogen/moeten zetten, omdat mijn zusjes nog geloofden. En ik vond het zeker geen straf!
Nu ik "groot" ben geworden, is er het een en ander veranderd. Het gaat nu om surprises en gedichten. Ik heb laatst een blog gelezen waar ik erg om moest lachen. Het is zo wáár! Een Canadeense dame, die al een paar jaar in Nederland woont, heeft al onze vreemde gewoontes, normen en waarden onder de loep genomen en beschrijft ze op haar blog. Onderwerpen als fietsen, de doe-maar-normaal-mentaliteit en natuurlijk Sinterklaas worden beschreven. Stuff Dutch People Like. Deze blogpost gaat dus over dat Nederlandse volwassenen dit kinderfeest gebruiken om
Ik heb al met één deel van mijn familie Sinterklaas gevierd. Een beetje vroeg, maar dat maakt niet uit als er alleen maar volwassenen zijn en één kind van anderhalf jaar oud. Dit feestje was met de vader, broers en aanhang van mijn vriend. Ik had Mark getrokken, Dennis' oudste broer. Ik had een Yeti voor hem gemaakt (lang verhaal, we vinden hem op de Yeti's van The Guardians lijken. Je weet wel, de animatiefilm met o.a. Jack Frost, de Kerstman en de Paashaas. Niet? Oké, laat maar, dit is niet uit te leggen).
Maar bij die kant gaat het vooral om de gedichten. De surprises zijn bijzaak. Je gedicht moet minimaal een kantje zijn in lettergrootte 11, anders hoor je er niet bij. Maar het is gebruikelijker dat een gedicht twee of drie kantjes lang is. Werkelijk alles moet worden beschreven in zo'n gedicht. Alle belangrijke momenten, stomme blunders, grote veranderingen worden in het gedicht verwerkt. Dennis had een gedicht van drie kantjes zonder rijmwoordenboek te gebruiken! Dat kan ik niet hoor, ik had één kantje en wel rijmwoordenboek gebruikt. Het was een leuke avond. Mijn neefje loopt rond en wil alle cadeautjes pakken, mijn nieuwe schoonzus krijgt een surprise vol met spinnen en meerdere boekwerken in dichtvorm zijn voorgelezen.
Mijn gezin is vooral dol op de surprises. Grootse knutselwerken, die met veel moeite gesloopt moeten worden om bij je cadeautje te komen. Gedichten zijn hier juist minder belangrijk. Ik ga nog lekker niet vertellen wat ik dit jaar ga doen, want dit feestje is pas volgende week. Ik kan al wel verklappen dat ik gedicht in Dennis' stijl heb gemaakt. Oké, één kantje, lettergrootte 11 en een plaatje.
Het lijkt zo simpel en het is zo makkelijk om ons mee te laten slepen met de Zwarte Pieten discussie. Is deze traditie achterhaald, racistisch en gierig? Voor mij gaat het meer om moeite doen voor elkaar. Ieder gezin doet dat weer op een andere manier: prachtige surprises, ellenlange gedichten, cadeautjes die met zorg zijn uitgezocht. Het is creatieve manier om iemand waar je van houdt, te laten weten dat je hem of haar waardeert. Je laat weten dat je diegene gezien hebt. Je weet wat diegene heeft meegemaakt en je hebt naast hem of haar gestaan, wanneer dat nou nodig was of niet. Ik geloof in de liefde en de magie van een familie en dat ze samen wonderen kunnen verrichten. Net zoals de Bisschop van Myra, honderden jaren geleden.
Ik ben dan nu groot geworden, maar ik zou graag die beleving van een kind vast willen houden. De verwondering over de goedheid van een persoon en het mysterieuze aspect.
Ik denk dat we maar één ding kunnen blijven doen:
koppig de schoen blijven zetten en zo hard als we kunnen Sinterklaas liedjes zingen!
