Schoenen maken de...

... bruid. En wat voor een schoenen! Schoenen from hell gezonden door de duivel om je tenen af te knellen!
Over iets meer dan een maand ga ik trouwen. Ik ben deze maand er wat meer mee bezig. In juni kon ik alleen nog maar denken aan verhuizen en afstuderen, maar nu heb ik weer echt de tijd om dingen te regelen. Eigenlijk dacht ik dat ik al heel ver was, tot ik begin juli een lijstje maakte en, oepsie, bleek dat er nog best wat te doen was. Ik ben nu al die kleine en een aantal grote taakjes aan het regelen. Een goed voorbeeld was dat we het gele papier kwijt zijn geraakt in de verhuizing. Dat gele papier was niet zomaar een geel papier, maar de opbouw van onze kerkdienst. Volgens mij ben ik alle mogelijke plekken langs gegaan en heb ik alle dozen leeggehaald (wel een goede reden om meteen ook alle dozen uit te pakken), maar die kerkdienst is pleite. We hebben toen maar de dominee gemaild: mmm, sorry, dominee, maar we zijn de aantekeningen van onze dienst kwijt geraakt, kan je ons misschien mailen wat er ook alweer in stond? Zoiets dan. Heel fijn...
En terwijl ik dit alles aan het doen ben, ben ik ook meteen bezig met een andere, heel belangrijke taak: mijn bruidsschoenen inlopen. Halverwege juli ben ik weer mijn jurk gaan passen (heel mooi natuurlijk, zoals elke bruid zegt ;) en daaronder moest ik ook mijn schoenen aan. Zo wordt de jurk precies afgemeten op de juiste lengte. Jezelf in zo'n jurk krijgen is ook een hele onderneming, maar dat is een ander verhaal. Nadat ik vijf minuten die schoenen aan had, voelde het al alsof mijn tenen aan het afsterven waren. Het afpassen duurde wel langer dan dat, dus ik moest even op mijn kiezen bijten. Meteen daarna heeft een vriendin ze, op mijn verzoek, voor me uitgetrokken (probeer maar eens bij je voeten komen, met zo'n jurk). In elk geval, de tip van de dag: die schoenen inlopen.
En dat doe ik dan ook: ik heb ze aan tijdens het stofzuigen, computeren, lezen, eten, visite... Vaak in combinatie met vrolijk gekleurde sokken (ik hou van gekke sokken) en, met mooi weer, een korte broek. Wat een prachtige combinatie!

Eerlijk is eerlijk, ik kan ze ondertussen ongeveer drie uur aan, zolang ik maar niet te vaak de trap af loop. De trap op doet gek genoeg minder pijn. Ik probeer ze elke dag aan te trekken, zodat ik er 8 september de hele dag op kan lopen. Maar ik moet ook bekennen dat ik afgelopen week ook een paar witte gympen voor €10,- heb gekocht...

Ode aan... (deel 2)

... het studeren. Afgelopen maandag heb ik, samen met mijn mede-afstudeerders, de expo opgeruimd. De week ervoor heb ik mijn tafel in het eindexamenkwartier leeg geruimd.
Deze week heb ik gesport (twee keer, dat was al een tijdje niet gelukt. Ik werd er alleen ingeluisd door de fitnessinstructeur: "doe je mee met een groepsles boven, het is heel makkelijk". Ja ja, ik was gesloopt). Ik heb dinsdag en donderdag nog les gegeven, de laatste lessen voor de vakantie. En ik werk mijn lijstje in mijn agenda af: studiefinanciering regelen, adres wijzigingen, mail antwoorden, blog, werkkamer inrichten, woonkamer opruimen, was, trouwjurk afspraak, verzekeringen, bieb... Zoals je merkt, heb ik nog genoeg te doen, stil zitten zit er nog niet bij. Toch is het gek dat mijn schooljaren nu echt voorbij zijn. Ik heb nog geen plan voor september. Ik heb nu een beetje de tijd om na te denken over al die jaren. Eerst, lang, lang geleden, onderwijsassistent. Daarna een dappere keuze om nog een keer een MBO 4 opleiding te doen in een heel andere richting: allround grimeur. Daar heb ik weer heel andere dingen geleerd en totaal nieuwe ervaringen opgedaan en mensen leren kennen.
Maar de kunstacademie was een droom die uitkwam. Eerst heb ik nog de vooropleiding gedaan op zaterdag in mijn laatste jaar van grime. En daarna het echte werk: vier jaren van ontwikkelen en dingen maken.
Ik kijk terug op de dingen die ik gemaakt heb.

Jaar 1:

O, wat hebben we toch veel nagetekend of blokjes geschilderd in het eerste jaar. Het eerste jaar beslaat natuurlijk eerst de basis van alles. Zo kregen we uitleg over fotografie en bewerkingsprogramma's, maar ook over Word (joepie..., maar bleek wel noodzakelijk). Begrippen zoals compositie, lijn, kleur, figuratie, geabstraheerd of abstract zijn nu begrippen die zo uit mijn mond rollen, maar toen nog niet. 

Jaar 2:

Dit jaar als iets specifieker. De moeilijkere programma's als Illustrator en Premiere Pro werden behandeld en we kregen verschillende schilder-, teken-, en druktechnieken. Vooral de druktechnieken vond ik heel leuk. De docent, Roel, had ons het jaar ervoor alleen maar vakjes etc. laten schilderen en de lessen houtsnedes gegeven. In jaar 2 gaf hij etsen. Roel gaf per blok en per klas één 8 en dat was dan de beste, volgens hem. Hij was ook een beetje onvoorspelbaar en je moet zijn humor leren kennen, maar ik kan heel goed met hem. Ik gaf mijn boek met etsen een kanariegele kaft en dat was wel een beetje spannend: hoe reageert Roel hierop? Maar hij vond het "tenminste een echte kleur" en gaf mij de 8! 

Ik heb ook samen met twee vriendinnetjes een trailer gemaakt. De docent daarvoor was, uhm, niet zo best, maar het project was zo leuk dat we er zelf heel veel in hebben gestopt. Zie hieronder het resultaat.

Trailer "Hope"

Jaar 3:

We gingen steeds gerichter werken en er werd minder verwacht van de techniek, dat moest je immers nu wel kunnen, maar meer van onze persoonlijke inhoud. Zo heb ik samen met Liselotte een project voor mediacultuur gedaan waarbij wij hebben geprobeerd om een "slechte" inhoud zo te verwoorden dat er toch weer een punt in zat. Zo hebben we de PPD opgericht: Partij Promotie Dictatuur en een goed doel om kannibalisme te redden als cultuurverschijnsel. In de tweede helft van het jaar gingen we aan de slag om een website te bouwen en te leren animeren. Ja, dat was de periode waarin ik af en toe de computer door het raam wilde gooien. Desondanks is het met veel geduld gelukt met superleuke resultaten.

Flash animatie van een rennende tijger

Flash animatie "From dragonfly to dragon"

Zo terugkijkend heb ik heel veel leren kennen, gedaan en gemaakt. Het is een mooie basis voor de toekomst om nog meer te maken!

Ode aan...

... het afstuderen. Het is voorbij. Ik heb het gehaald, het is klaar. Ik heb mijn diploma gehaald! Hoera!

Afgelopen weken werd veel van mijn aandacht, tijd en concentratie in beslag genomen met mijn afstuderen en de daarbij horende eindexamenexpositie. Een jaar lang heb ik naar dit punt toe gewerkt, steeds weer mijn visie scherper stellen, mijn werk verbeteren en keuzes maken.
Drie weken geleden begonnen we met het klaarmaken van de locatie: het oude ABN Amro gebouw in Arnhem. Kort gezegd was het gewoon een dump... Maar met 43 (min of meer) studenten kan je veel bereiken. We hebben ramen gelapt, muren gewit, vloeren gezogen, sokkels gebouwd, schotten opgebouwd en héél véél trap gelopen. Het leuke aan dit alles was dat op elke verdieping het werk van een andere afdeling te zien was. Het minder leuke was dat wij op de vierde verdieping zaten. En met al het (zware) materiaal dat naar boven moest, was dat al een hele work-out, gratis en voor niets ;)
In de tweede week merkte ik dat de meeste studenten een beetje labiel werden, waaronder ik zelf. Het is lichamelijk zwaar, maar ook de stress begon een beetje op te breken. Daarnaast was ik ook nog aan het verhuizen, dus ik merkte dat mijn incassovermogen een beetje minder werd. Je weet wel: snel geirriteerd etc. Op dinsdag mochten we ons werk opbouwen. Toen ik woensdag terug kwam, had iemand een paal op mijn werk laten vallen. Dat was de druppel; ik kon niet meer. Toch wist ik dat de oplossing in dit geval makkelijk was: het was een print, dus ik moest gewoon naar school en opnieuw printen. Nadat ik mezelf weer bij elkaar had geraapt, ben ik dat maar gaan doen.
Maandag 29 juni was het examen. Ik moest mijn verhaal houden voor mijn drie begeleidende docenten en een gecommitteerde van buitenaf.
En eigenlijk was dat heel leuk. Mijn presentatie ging niet helemaal in de volgorde die ik voorbereid had, maar het werd een heel relaxt gesprek waarbij ik uiteindelijk toch vertelde wat ik had willen zeggen. De gecommitteerde vond mijn werk mooi en heel poëtisch, wat me heel trots maakte. En toen werd het wachten, wachten, wachten tot het eind van de dag voor de uitslag. De uitslag was: een dikke 8!

Op woensdag had ik de diploma uitreikeing, maar toen was het nog niet afgelopen. Nee, tot zondag 5 juli zou de expositie geopend blijven voor iedereen die wilde komen kijken en de moed had om naar de vierde verdieping te sjokken in die hitte.
Ik ben er natuurlijk ook geweest in die dagen en wat maakte het me trots als ik zag dat iemand foto's maakte van mijn werk of zei dat hij/zij het mooi vond. Ik heb die dagen heel vaak moeten vertellen wat mijn gedachte erachter was en als ik nu mijn examenpresentatie had moeten doen, was het vlekkeloos verlopen ;)
Ben je ook benieuwd? Nou vooruit dan, nog één keer.

Ik vroeg me af hoe iemand met een psychosen die wereld ervaart. Ik kan niet begrijpen hoe diegene zich voelt, maar om het simpel terug terug te brengen: een psychose is een manifestatie van het onbewuste (iets wat ik in mijn scriptie heb onderzocht). Dromen zijn ook manifestaties van het onbewuste en in die zin vergelijkbaar. Niet hetzelfde, maar wel vergelijkbaar. In dromen kan je ook die verwarde realiteit ervaren, zoals ik me voorstel dat psychosen ook zijn. Ik heb twee maanden mijn dromen opgeschreven en ik merkte dat sfeer belangrijker was dan de verhaallijn. Die sfeer en mysterie van de droom heb ik geprobeerd te vangen. Ik heb vier beelden gemaakt die geïnspireerd zijn uit vier dromen. Het is geen figuratieve vertaling, maar een abstract droomlandschap in de vorm van patronen op het platte vlak in combinatie met ruimtelijk, keramisch werk. Het keramiek staat symbool voor de kwetsbaarheid van dromen en verwarde realiteit. De hele reeks heet: de wereld kantelt en alles begint te glijden. Dat is een zin die uit mijn droomdagboek komt. Ik heb dus zo'n droom gehad, maar ik vond het ook een mooie beeldspraak voor dromen en psychosen zelf. 

Bij het werk hoorde ook een audiofragment. Ik had mijn dromen ingesproken, zowel gefluisterd als hardop. Ik heb verschillende fragmenten door elkaar heen laten lopen, zodat het helemaal niet goed verstaanbaar was. Daarnaast stond het geluid zo zacht dat je maar heel af en toe echt iets kon horen. Je hoefde ook niet het hele verhaal mee te krijgen, maar meer een sfeer te ervaren. 

Ja, dat is het resultaat van een jaar onderzoeken, experimenteren, vastlopen, falen en dingen breken. En nu is het opgeruimd en staat het netjes in een kast in mijn nieuwe, nog niet helemaal ingerichte werkkamer. Een vreemd idee. Het schoolleven is voorbij, op naar het werkende leven.