Afgelopen weken werd veel van mijn aandacht, tijd en concentratie in beslag genomen met mijn afstuderen en de daarbij horende eindexamenexpositie. Een jaar lang heb ik naar dit punt toe gewerkt, steeds weer mijn visie scherper stellen, mijn werk verbeteren en keuzes maken.
Drie weken geleden begonnen we met het klaarmaken van de locatie: het oude ABN Amro gebouw in Arnhem. Kort gezegd was het gewoon een dump... Maar met 43 (min of meer) studenten kan je veel bereiken. We hebben ramen gelapt, muren gewit, vloeren gezogen, sokkels gebouwd, schotten opgebouwd en héél véél trap gelopen. Het leuke aan dit alles was dat op elke verdieping het werk van een andere afdeling te zien was. Het minder leuke was dat wij op de vierde verdieping zaten. En met al het (zware) materiaal dat naar boven moest, was dat al een hele work-out, gratis en voor niets ;)
In de tweede week merkte ik dat de meeste studenten een beetje labiel werden, waaronder ik zelf. Het is lichamelijk zwaar, maar ook de stress begon een beetje op te breken. Daarnaast was ik ook nog aan het verhuizen, dus ik merkte dat mijn incassovermogen een beetje minder werd. Je weet wel: snel geirriteerd etc. Op dinsdag mochten we ons werk opbouwen. Toen ik woensdag terug kwam, had iemand een paal op mijn werk laten vallen. Dat was de druppel; ik kon niet meer. Toch wist ik dat de oplossing in dit geval makkelijk was: het was een print, dus ik moest gewoon naar school en opnieuw printen. Nadat ik mezelf weer bij elkaar had geraapt, ben ik dat maar gaan doen.
Maandag 29 juni was het examen. Ik moest mijn verhaal houden voor mijn drie begeleidende docenten en een gecommitteerde van buitenaf.
En eigenlijk was dat heel leuk. Mijn presentatie ging niet helemaal in de volgorde die ik voorbereid had, maar het werd een heel relaxt gesprek waarbij ik uiteindelijk toch vertelde wat ik had willen zeggen. De gecommitteerde vond mijn werk mooi en heel poëtisch, wat me heel trots maakte. En toen werd het wachten, wachten, wachten tot het eind van de dag voor de uitslag. De uitslag was: een dikke 8!
Ik ben er natuurlijk ook geweest in die dagen en wat maakte het me trots als ik zag dat iemand foto's maakte van mijn werk of zei dat hij/zij het mooi vond. Ik heb die dagen heel vaak moeten vertellen wat mijn gedachte erachter was en als ik nu mijn examenpresentatie had moeten doen, was het vlekkeloos verlopen ;)
Ben je ook benieuwd? Nou vooruit dan, nog één keer.
Ik vroeg me af hoe iemand met een psychosen die wereld ervaart. Ik kan niet begrijpen hoe diegene zich voelt, maar om het simpel terug terug te brengen: een psychose is een manifestatie van het onbewuste (iets wat ik in mijn scriptie heb onderzocht). Dromen zijn ook manifestaties van het onbewuste en in die zin vergelijkbaar. Niet hetzelfde, maar wel vergelijkbaar. In dromen kan je ook die verwarde realiteit ervaren, zoals ik me voorstel dat psychosen ook zijn. Ik heb twee maanden mijn dromen opgeschreven en ik merkte dat sfeer belangrijker was dan de verhaallijn. Die sfeer en mysterie van de droom heb ik geprobeerd te vangen. Ik heb vier beelden gemaakt die geïnspireerd zijn uit vier dromen. Het is geen figuratieve vertaling, maar een abstract droomlandschap in de vorm van patronen op het platte vlak in combinatie met ruimtelijk, keramisch werk. Het keramiek staat symbool voor de kwetsbaarheid van dromen en verwarde realiteit. De hele reeks heet: de wereld kantelt en alles begint te glijden. Dat is een zin die uit mijn droomdagboek komt. Ik heb dus zo'n droom gehad, maar ik vond het ook een mooie beeldspraak voor dromen en psychosen zelf.
Bij het werk hoorde ook een audiofragment. Ik had mijn dromen ingesproken, zowel gefluisterd als hardop. Ik heb verschillende fragmenten door elkaar heen laten lopen, zodat het helemaal niet goed verstaanbaar was. Daarnaast stond het geluid zo zacht dat je maar heel af en toe echt iets kon horen. Je hoefde ook niet het hele verhaal mee te krijgen, maar meer een sfeer te ervaren.
Ja, dat is het resultaat van een jaar onderzoeken, experimenteren, vastlopen, falen en dingen breken. En nu is het opgeruimd en staat het netjes in een kast in mijn nieuwe, nog niet helemaal ingerichte werkkamer. Een vreemd idee. Het schoolleven is voorbij, op naar het werkende leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten