Familie, wat een zooitje...

... ongeregeld. Nee, ik heb het niet over mijn familie (al kan dat soms ook een zooitje ongeregeld zijn, in de positieve zin van het woord), maar over de nieuwe productie van de Spelgroep. Zoals jullie misschien wel weten, zitten Dennis en ik bij een toneelvereniging: Spelgroep Bennekom. Vorig jaar had ik een grote rol met veel tekst, maar dit jaar hoef ik helemaal niks te zeggen. Ik doe namelijk niet mee aan de productie. Er waren maar zes rollen en veel meer mogelijke spelers, dus het was eerlijker dat ik dit jaar niet meedoe. En eerlijk is eerlijk, ik hoef ook geen tekst te leren en dat is wel fijn ;)
Dennis doet wel mee en zijn personage, Von, is best wel interessant. Hij is namelijk een mislukte schrijver met een niet-lopend boekwinkeltje en een alcoholprobleem. Juist. Alsof het niks is.
Alle personages in het stuk hebben zo hun issues. Best wel een zooitje ongeregeld dus.
Dit stuk heet "Familie" van Maria Goos. Het verhaal speelt zich af in de jaren ’90. De familie Tegenkamp gaat nog één keer met z’n allen op wintersport. Moeder is ernstig ziek en heeft niet lang meer te leven. Ze wil iets belangrijks met iedereen delen, maar krijgt de kans niet. Haar verhaal raakt ondergesneeuwd door geruzie, geheimen en frustraties. Door alle spanning die in de lucht hangt, wordt de ruimte in de toch al krappe skihut steeds kleiner. De druk neemt in hoog tempo toe tot de bom uiteindelijk barst.
Maria Goos zegt over familie: “Ik schreef wat dingen op en in mijn hoofd bleef steeds een woord hangen: meedogenloos. Het moet zo erg zijn als het leven zelf.”
En ze zijn meedogenloos. Het stuk is dramatisch en vol met subtiele, zwarte humor. Het laat je echt nadenken over de verhoudingen in de familie en hoe je ergens op reageert.

Maar ik doe dus niet mee en dat is helemaal niet erg. Met ongeveer 10 mensen zijn we een cursus toneel begonnen o.l.v. een ArtEZ theaterstudent (ik kom niet af van die ArtEZ mensen ;).
Elke maandag krijgen we les in toneelspelen, zonder dat we bezig zijn met een stuk. We krijgen methodes en handvatten om dingen te brengen en ik vind het heel leuk.
Daarnaast krijgen we hysterische warming-ups (wupjes). Bekijk de filmpjes op Facebook maar.
Geen spijt dus dat ik niet mee doe dit jaar. Maar dat betekent nog niet dat ik niks doe. Natuurlijk wel, want kan ik het ooit eens rustig aan doen?! (Laat maar, niet antwoorden...)
Ik ben vooral bezig met het ontwerpen van de posters, visitekaartjes, flyers en nu de programmaboekjes. Ik hou me dus wel bezig.

De premiere is over ongeveer een maand, dus we moeten nog even hard werken.
Zijn jullie nieuwsgierig en willen jullie komen kijken? De entree is gratis, €3 voor het programmaboekje en een drankje en achteraf houden we hoed op.
Reserveren kan via: www.spelgroep.nl

Hopelijk zie ik jullie dan en mag ik jullie welkom heten in een Tiroler pakje... (daar zijn de laatste woorden nog niet over gesproken ;)

Mijn man de...

... romanticus. Dat zal ik zo dadelijk uitleggen.
Voor je er erg in hebt, ben je zo alweer 17 dagen in het nieuwe jaar. Ik heb het lekker druk gehad met dingen maken en al mijn baantjes. Op zoek naar leuk werk heb ik een aantal baantjes opgepikt. Mijn sollicitaties lopen vooralsnog op niks uit en omdat ik toch wat geld wil verdienen, ben ik begonnen met post bezorgen. Wat niet eens een heel vervelend baantje is, behalve als het regent. Het is vooral heel flexibel, aangezien je zelf mag weten wanneer je bezorgt, als het maar tussen 08.00 en 18.00 uur is. Daarnaast geef ik ook de rhönradlessen en help ik bij het maken van rhönradriemen. En ik heb natuurlijk de dingen die ik doe via MaDe Creatives. Dat levert me misschien nog niet veel op, maar dat zijn wel de dingen die ik het leukst vind.
2016 staat dus nog vooral in het combineren en plannen van al deze dingen samen met vergaderingen, wedstrijden en andere afspraken. En terwijl ik zo druk bezig was, besefte ik me ineens dan vandaag (17 januari) een jaar geleden Dennis mij ten huwelijk vroeg. 
Een jaar geleden alweer, wat is er toch veel gebeurd sinds die dag.

En nu kom ik terug op mijn eerste opmerking van dit blogbericht. Mijn man de romanticus.
Heb ik wel eens verteld hoe Dennis mij ten huwelijk heeft gevraagd.
Het was echt héél romantisch... not!
We waren een weekendje weg in zo'n Landalhuisje. Op zaterdag waren we uiteten en we zouden daarna gaan bowlen (het begin klinkt veelbelovend ;).
Tijdens het eten hadden we over de toekomstplannen. En toen vroeg Dennis me ten huwelijk.
Hij zei: Zullen we dan maar gaan trouwen?
Ik: Vraag je me nou?
Hij: Ja, waarom niet? (!)
Ik: Ja, laten we trouwen (snel ja zeggen voordat hij terug kon krabbelen).
Dat was het.
Dat was het hele supposed-to-be romantische moment.
Als wraak heb ik hem maar verslagen met bowlen.
En als ik eerlijk ben hoeft het niet anders (het levert in elk geval een grappige anekdote op), maar ik denk ook dat ik me heel opgelaten zou voelen als hij werkelijk op een knie was gegaan.
Het was voor hem net zo'n verrassing als voor mij. Hij had het niet van te voren bedacht. De volgende dag hebben we samen ringen uitgezocht in Eindhoven.

Een jaar geleden waren we nog vriendje en vriendinnetje. We zijn eventjes verloofd geweest (dat vond ik raar om te zeggen: mijn verloofde... getver). En nu zijn we man en vrouw. Eigenlijk is er niet zoveel veranderd, behalve dat ik nu moet zeggen: mijn man. Daar moet ik nog even aan wennen, elke keer als ik dat zeg, voel ik me oud. Net zoals mijn naam; ja, hallo, met Machteld van Br... van der Eijk. Ik betrap me er dan ook vaak op dat ik wissel met mijn naam. Hoezo verwarrend ;)