Voor je er erg in hebt, ben je zo alweer 17 dagen in het nieuwe jaar. Ik heb het lekker druk gehad met dingen maken en al mijn baantjes. Op zoek naar leuk werk heb ik een aantal baantjes opgepikt. Mijn sollicitaties lopen vooralsnog op niks uit en omdat ik toch wat geld wil verdienen, ben ik begonnen met post bezorgen. Wat niet eens een heel vervelend baantje is, behalve als het regent. Het is vooral heel flexibel, aangezien je zelf mag weten wanneer je bezorgt, als het maar tussen 08.00 en 18.00 uur is. Daarnaast geef ik ook de rhönradlessen en help ik bij het maken van rhönradriemen. En ik heb natuurlijk de dingen die ik doe via MaDe Creatives. Dat levert me misschien nog niet veel op, maar dat zijn wel de dingen die ik het leukst vind.
2016 staat dus nog vooral in het combineren en plannen van al deze dingen samen met vergaderingen, wedstrijden en andere afspraken. En terwijl ik zo druk bezig was, besefte ik me ineens dan vandaag (17 januari) een jaar geleden Dennis mij ten huwelijk vroeg.
Een jaar geleden alweer, wat is er toch veel gebeurd sinds die dag.
Heb ik wel eens verteld hoe Dennis mij ten huwelijk heeft gevraagd.
Het was echt héél romantisch... not!
We waren een weekendje weg in zo'n Landalhuisje. Op zaterdag waren we uiteten en we zouden daarna gaan bowlen (het begin klinkt veelbelovend ;).
Tijdens het eten hadden we over de toekomstplannen. En toen vroeg Dennis me ten huwelijk.
Hij zei: Zullen we dan maar gaan trouwen?
Ik: Vraag je me nou?
Hij: Ja, waarom niet? (!)
Ik: Ja, laten we trouwen (snel ja zeggen voordat hij terug kon krabbelen).
Dat was het.
Dat was het hele supposed-to-be romantische moment.
Als wraak heb ik hem maar verslagen met bowlen.
En als ik eerlijk ben hoeft het niet anders (het levert in elk geval een grappige anekdote op), maar ik denk ook dat ik me heel opgelaten zou voelen als hij werkelijk op een knie was gegaan.
Het was voor hem net zo'n verrassing als voor mij. Hij had het niet van te voren bedacht. De volgende dag hebben we samen ringen uitgezocht in Eindhoven.
Een jaar geleden waren we nog vriendje en vriendinnetje. We zijn eventjes verloofd geweest (dat vond ik raar om te zeggen: mijn verloofde... getver). En nu zijn we man en vrouw. Eigenlijk is er niet zoveel veranderd, behalve dat ik nu moet zeggen: mijn man. Daar moet ik nog even aan wennen, elke keer als ik dat zeg, voel ik me oud. Net zoals mijn naam; ja, hallo, met Machteld van Br... van der Eijk. Ik betrap me er dan ook vaak op dat ik wissel met mijn naam. Hoezo verwarrend ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten