Grote avonturen beginnen...

... klein. Ik mag een belangrijk nieuwtje delen: ik ben weer zwanger! We verwachten dan nu ons zeer gewenste tweede kindje 💛

Zoals jullie al in een eerdere blog hebben gelezen is ons laatste jaar niet over rozen gegaan: drie miskramen in één jaar. Zwanger worden was duidelijk niet ons probleem... zwanger blijven wel.
Dit heeft wat met mij gedaan. Sterker nog, ik had al zo goed als geaccepteerd dat Zoë ons enige kindje zou blijven. En daar was ik niet eens ongelukkig meer mee, zo ver was ik al. Ik weet dat Dennis niet zo ver was, maar we hebben hier altijd over kunnen praten met elkaar. In mijn bericht over de miskramen ben ik heel erg open geweest naar jullie en dat wil ik nu weer zijn. Ik ga mijn proces niet sugarcoaten...
Ik voelde mijn grens naderen: hoe vaak kan ik dit nog aan? Eigenlijk waren we even gestopt, zodat ik mijn lichaam en hoofd weer een beetje op orde krijgen. Drie keer al die hormonen in en uit me, naast het proces van de miskraam zelf en dan natuurlijk het verdriet. De derde keer heb ik maar één keer gehuild en het aan bijna niemand verteld. Mijn hart is harder geworden.
Toch was het, totaal ongepland dus, weer raak. En eerlijk is eerlijk: er is geen roze wolk. Zeker de eerste maanden niet. Ik kan me de blijdschap en verrukking herinneren die we bij Zoë voelde. Die was er niet, ik was er zelfs niet blij mee. Ik voelde me ziek en moe en ik was niet blij. Ondanks dat wonder. Tot 12 weken zijn we ontzettend op onze hoede geweest. We hebben een echo met 8 weken gekregen, zodat we al vroeg konden zien of het oké was. Ik vond het een heel nare ervaring. Ik was bang, verdrietig, afstandelijk en dan ook nog een inwendige echo (lekker plastisch 😉), wat een ontzettend negatieve associatie heeft voor mij. Met de echo van 12 weken wilde ik uit de wachtkamer wegrennen. Ik wilde overal zijn, maar niet daar.
Gelukkig heb ik enorm veel steun aan Dennis, mijn vriendinnen en de verloskundige. We krijgen meer check-ups als dat nodig is en meer gesprekken. Door er veel over te praten, kon ik mijn gevoelens meer accepteren. Ik was ontzettend bang voor mijn onverschilligheid naar dit kindje.

Het gaat nu beter. Ondertussen ben ik 18 weken zwanger en langzaam gaat mijn hart zich openstellen. Wat ook helpt is dat ik minder misselijk ben geworden en dat mijn energie terug komt. Ik voel me minder schuldig naar dit kindje, Zoë en Dennis (aangezien ik 4 maanden een emotioneel en lichamelijk wrak ben geweest 😉). Eergisteren heb ik het voor het eerst voelen schoppen. Heel erg leuk! Mijn plezier en creativiteit keert terug. Nu pas kan ik me aanzetten tot een aankondiging, maar we doen gewoon alles op ons eigen tempo.
En vergis je niet: dit kindje is ontzettend gewenst en welkom, ondanks alles wat ik geschreven heb. Het spijt me dat het niet regenbogen en eenhoorns is, maar soms werkt het leven niet zo.

De verwachte datum is 29 december... Tja, hoe krijgen we het voor elkaar, haha. Maar goed, het is een fantastische reden om met de kerstdagen op mijn kont te gaan zitten en alle anderen het werk te laten doen.
Conclusie: we doen rustig aan, we blijven praten en huilen als dat moet (dat doe ik sowieso toch al meer, iets met hormonen 😉) en elke dag ga ik mijn hart verder openstellen. Ik doe mijn best!

Update...

... want ik ben een onbehoorlijk lange tijd stil geweest. Niet alleen op mijn blog, maar ook op Facebook, Instagram en zelfs Whatsapp. Sorry voor de mensen die soms erg lang op antwoord moesten wachten... 😅
Eerlijk gezegd zat ik een beetje in een dip en was mijn energielevel erg laag. Als je dan al wel een klein meisje hebt rondlopen en natuurlijk gewoon moet werken, moet je soms prioriteiten stellen.
Daarom doe ik nu even een kleine check-up van de leuke dingen die gebeurd zijn 😉

Dennis en ik gingen een weekendje weg. Ja, echt, met z'n tweeën... zonder Zoë dus. Sinds Zoë bij ons is hebben we dat nog niet gedaan. We hadden er dus enorm veel zin in. We wilden lekker uiteten, naar de film en vooral rustig aan doen. Echt, onze eisen waren niet zo hoog.
Vrijdag gingen we en 's avonds zijn we - gelukkig - uit eten gegaan. Gelukkig, omdat ik de volgende dag ziek werd. Weet je nog dat virus dat rond circuleerde en dat je voor ongeveer 24 uur kots en diarree gaf? Jep, dat kreeg in ons eerste weekendje weg met z'n tweeën in drie jaar. Ik heb nog wel wat dingen geprobeerd, omdat het te zuur voor woorden was. Maar het zwembad was geen goed idee, omdat ik daar bijna van mijn stokkie ging. Ik heb verder de rest van de dag in bed, bad of boven de wc gehangen. Romantisch dat het was...
Zondag ging al wat beter, maar eerlijk gezegd was gewoon niet zo geslaagd. Zo ontzettend jammer.

Dennis en ik samen weg, ik doe mijn best om mijn ontbijt binnen te houden...

Gelukkig gingen we drie weken daarna naar Terschelling en dit keer ging Zoë natuurlijk gewoon mee. Een grote groep Spelgroep-vrienden ging ook, dus er was altijd wel iemand om mee te praten of iets mee te doen. We hebben gefietst en gegeten bij Heartbreak Hotel. Dit jaar waren er twee kleintjes mee, dus daar draaide ons ritme dan ook om. Dat betekende ook vroeg op staan en (redelijk) op tijd naar bed. Zoë lag bij ons op de kamer: rond 06.00 's ochtends spotte ze ons en was ze dolgelukkig. Echt niet dat zij nog ging slapen. Mariska en Fynn waren dan ook al wakker, dus we hielden gewoon vroege ontbijtparty's. We zijn met Zoë nog bij de Waddenzee gaan kijken (en heel veel schapen). Daar maakte ze nog een mooie uitglijer zo met haar kont de zee in. Daarna vond ze het niet meer leuk (ik wel, ik vond het hilarisch). De laatste dag moesten we op tijd het huisje uit, maar hadden wij pas de boot van 18.00 uur. We hebben de tijd doorgebracht bij de bunkerwandelroute. Heel interessant. Wel grappig dat vier volwassenen een speurtocht doen voor kinderen (voor Zoë, dat begrijp je wel) en dan keihard falen. Zoë was gesloopt, maar gelukkig deed ze nog een dutje in de bakfiets. We konden haar zo naast een terras parkeren en zo konden wij rustig een drankje doen.
's Avonds in de auto hoopten we dat ze zou gaan slapen. Dat deed ze ook, maar vlak voor ze in slaap viel zei ze:" Mama, ik hou van jou". Oké, veeg me maar op!

Verder heb ik nog een paar uitjes gehad met de meiden. Lekker naar Best of Broadway. Jep, dat is een foto met Stanley Burleson en ik sta daar achterin het donker. Dat je het even weet.

Kortom, we hebben leuke momenten gehad de afgelopen maanden en soms wat mindere momenten. Zo is het leven en iedereen heeft zijn eigen issues om mee te dealen. Soms gaat dat wat beter dan de andere keer. Het komt wel goed 😉