Even een waarschuwing: ik ga zo dus vertellen over de bevalling en de afgelopen weken. Als je daar geen zin in hebt, moet je dit maar snel wegklikken 😉.
Het duurde zo lang voor ons gevoel. Oké, ik was pas een week van de uitgerekende datum af, maar als je er op zit te wachten duurt het erg lang. Ik had al sinds kerst voorweeën en in de twee weken die volgde heb ik wel drie keer tegen Dennis gezegd:" Volgens mij komt ze nu echt, hoor". Hij geloofde me niet meer en ik eigenlijk ook niet, want 's ochtends waren alle weeën weer weg om vervolgens weer op te bouwen naar de avond toe.
We hadden al afspraken gemaakt met de verloskundige over strippen op maandag (lijkt me niet zo fijn) en als dat niet werkt, over een afspraak in het ziekenhuis bij de gynaecoloog (ook niet tof, denk ik zo).
En op zondagavond begon het. Om 22.00 uur kreeg ik wat meer last dan gewoonlijk. Na het douchen om 22.30 uur wist ik het zeker: het begint. Ik ben gaan timen en meteen was het al regelmatig na twee of drie minuten. Om 23.15 uur hebben we Edwin gebeld; of hij Zoë op kon komen halen. Misschien was ze er door heen geslapen, maar ik wilde het risico niet nemen. Wel sneu hoor, zo'n slaperig snoetje om 23.30 uur die niet snapt waarom ze ineens met opa mee moet.
Daarna belden we de verloskundige. Ze was er al snel en ik bleek al op 5 cm ontsluiting te zitten (dank je voorweeën). We besloten de vliezen te breken en toen ging het snel. Ik weet het niet precies, maar ongeveer anderhalf uur laten zat ik volledige ontsluiting. En toen ging het minder goed. Er zat blijkbaar nog een randje die niet weg wilde en die hield de boel een beetje tegen. Daarnaast had ik ook geen sterke persweeën. Ze bleef maar zeggen:" Duw haar langs dat bochtje". En ik dacht alleen maar:"Waarom zit daar een @#$%& bochtje?! Wie heeft dat verzonnen?". Toen vielen de persweeën helemaal weg. De verloskundige besloot dat als om 04.00 de persweeën niet verbeterd waren, we naar het ziekenhuis zouden moeten (en dan was het waarschijnlijk een keizersnede geworden zei ze achteraf). Het was op dat moment 03.50 uur, maar dat wist ik godzijdank niet. Blijkbaar het het woord "ziekenhuis" genoeg dreiging voor mij (hell no, ik ga toch niet met volledige ontsluiting in een auto zitten!) om op pure wilskracht dat kind eruit te persen, want om 04.28 uur werd ze geboren. Met de navelstreng om de nek. Dennis stond klaar om haar aan te pakken en heeft de navelstreng er afgehaald. Ze was behoorlijk paars.
Dan gebeurt er opeens van alles en om 06.00 uur was ik schoon, gegeten en gedronken (en ook weer uitgespuugd) en in een schoon bed. Liv lag in bed. De kraamverzorgster zegt tegen ons:" Nou, ga maar slapen". Dan blijf je een soort van verbijsterd achter. Ik heb inderdaad nog twee uur geslapen, maar Dennis niet. Om 09.00 uur stond de andere kraamverzorgster voor de deur en kwam Zoë thuis om kennis te maken. De dag was begonnen.
 |
| Liv net na de geboorte |
Ondertussen is Dennis ook weer begonnen met werken. Het moeilijkste is om te schipperen tussen de twee kinderen. Dinsdag heb ik er meer dan een uur (!) over gedaan om iedereen gewassen, aangekleed, tandengepoetst, haren gekamd en gegeten beneden te krijgen en klaar om naar buiten te gaan. Dat wordt vast nog wel makkelijker. Afgelopen nacht had Dennis slaapdienst (waar ik een beetje jaloers op ben: 8 uur ononderbroken slapen) en dus was ik alleen. En dat heb ik ook overleefd. Komt goed, ik kan dit!
