Lentenieren...

... wat dat precies betekent, mag je zelf verzinnen :) Maar we kunnen het ondertussen niet meer ontkennen: de lente is in aantocht. De lente is mijn favoriete seizoen, niet te koud en niet te warm en alles bloeit weer op. Afgelopen dagen hebben we echt een paar lentedagen gehad, zelfs zo dat ik een keer zonder winterjas in de zon hebben kunnen zitten.
En opeens besefte ik ook dat we al behoorlijk ver in het (school)jaar zitten. Zolang het koud was, kon ik me nog wijsmaken dat eind juni nog héél ver weg is. Maar met de terugkeer van de krokussen kan ik niet meer ontkennen dat ik over een paar maanden een diploma rijker ben (als het goed is...).

Maart is altijd een lekker hectische maand met vooral veel toneel. Ondertussen is de première van De ingebeelde zieke, het stuk van dit jaar al geweest. Altijd weer spannend en net zoals, uhm eigenlijk, altijd, vraag ik me net voor het begin af waarom ik toneelspelen ook al weer leuk vind. Maar na de eerste minuten ben ik dat alweer vergeten. Het ging dan ook lekker afgelopen zaterdag. Een paar kleine foutjes, waarin ik beetje vrij omging met mijn tekst, dat ik mijn tegenspeler hard in het gezicht sloeg (het slaan was gepland, maar door de zenuwen ging het iets harder dan bedoeld...) of dat het decor naar beneden kwam zetten (oké, het ging om één enkele plank, maar toch). Laten we maar zeggen dat het on scherp houd. Nu mag ik het nog vijf keer spelen, dus dat maakt het nog leuker. Niet vanaf september oefenen om het één keer uit te voeren.

Fotografie: Juliette Laurant

Verder ben ik lekker bezig met school. Maar er is nog wel een ander nieuwtje: ik ga trouwen! 
Dat mag ondertussen ook wel een keer, aangezien Dennis en ik bijna 7 jaar bij elkaar zijn (over negen dagen om precies te zijn). We wonen vijf en een half jaar samen. Maar nu is het dan echt zover: hij heeft me gevraagd. Wat ook al als een klein wonder gezien mag worden... Maart wordt ook gekleurd door allemaal voorbereidingen voor onze bruiloft. En we zijn ook heel voorzichtig aan het rondkijken voor een leuk huisje.

We hebben het over major life commitments. Ik denk aan alle dingen die gaan veranderen en toch ook weer niet. We gaan trouwen, maar zou het na onze bruiloft anders zijn dan nu? Oké, misschien gaan we verhuizen, maar daar zullen we ook weer snel aan gewend zijn.
De echte grote verandering zal zijn dat ik volgend jaar niet meer zal studeren. Voorheen wist ik precies wat ik in september zou gaan doen, maar dit jaar niet. En na drie studies zou je denken dat ik precies weet wat ik wil doen, maar ik vind zoveel leuk en ik moet op zoek naar de verschillende mogelijkheden.
Er zit een absolute kern in deze tekst. Natuurlijk was het allemaal duidelijker toen ik jonger was (en blijkbaar een stuk wijzer). De twijfel slaat pas later toe en daar ben ik het perfecte voorbeeld van.
Ondertussen ben ik 26 en ik weet nog steeds niet alle antwoorden. Maar blijkbaar zijn wel de dingen die ik belangrijk vind, naar me toe gekomen.

Ik blijf denken over de dingen die ik wil doen, als ik groot ben geworden. Ondertussen ben ik volwassen geworden (damn, wanneer is dat gebeurd?! ;), maar eigenlijk hoop ik nooit "groot" te worden en mijn dagen te vullen met creativiteit, sportiviteit, speelsheid, spontaniteit, dromen en leuke mensen.

Lach eens even...

... naar het digitale vogeltje. Eén van klasgenoten is een getalenteerde fotografe en aangezien ik een make-up artist ben, was de link al snel gelegd. Het leek ons een leuk idee om samen te werken, zo konden we mensen een heel pakketje aanbieden. Als ik benaderd word voor bijvoorbeeld een bellypaint, dan kan ook meteen een goede fotograaf aanbieden. En als Juliette word gevraagd, kan zij zeggen dat ze wel iemand weet om je mooi op te maken. Een leuke samenwerking dus.

We besloten om ook samen foto's te maken voor ons portfolio. We zijn allebei bezig om bekender te worden en om opdrachten binnen te slepen en dan zijn mooie foto's heel belangrijk.
Dan vragen we een model die het ook leuk lijkt om gratis voor ons te staan en proberen we verschillende stijlen te laten zien. Dit is het resultaat van één dag hard werken. Een lieve foto, een glamourfoto en een wat extremere make-up, in dit geval een schildering op haar rug.

Afgelopen week hadden we weer zo afgesproken. Juliette heeft een nieuwe studio ruimte en dat wilde ze graag uitproberen. Ze had een model geregeld. Met z'n drieën hebben we nagedacht over welke look we wilde gaan doen. Marsha wilde iets glamour met hoog haar en grote sieraden, Juliette iets liefs met bloemen en ik wilde iets extreem en experimenteel.
Op de dag van de shoots heb ik alles in een grote tas weten te krijgen en op de fiets naar het station. In Arnhem ben ik nog even langs de stoffenmarkt gewandeld voordat ik naar Juliette ging. Zo had ik nog een grote, zware tas toegevoegd aan mijn toch al zware lading. Natuurlijk besloot het handvat van de tas om kapot te gaan. En zo ging ik op weg naar de bus. Ik moet maar iets bekennen. Ik ben na bijna acht jaar spullen sjouwen een professioneel pakezel. Ik kan met van alles in een bus of trein en dan ook nog een zitplekje vinden. Maar of ik dan ook vrienden maak, is de grote vraag. Meestal kijken mensen me boos aan als ik me met al mijn spullen er weer langs probeer te wurmen. Jammer van hen: ik kan tenminste zitten. Zo dus ook met deze bus.
Eenmaal bij Juliette aan gekomen, begonnen we met de glamourshoot. Lekker overdreven in de lippenstift kleuren en het haar omhoog touperen. We hebben verschillende sieraden geprobeerd en dat ging allemaal goed. Daarna de lieve shoot met de bloemen in het haar. Ik heb de ogen mooi donker aangezet en mooie paars/roze lippenstift opgedaan. Het haar heb ik een vissengraatvlecht gevlochten en er bloemen in gedaan. Ook die shoot ging weer heel goed.

Maar toen kwam het. Ik wilde graag iets uit proberen en ik wist al dat het moeilijk zou zijn. Ik wilde met pigmenten de oogschaduw maken. Zoiets als dit, maar dan met zilver en turquoise.
En het was nog moeilijker dan ik had verwacht. Ik had wel een systeem verzonnen en er over nagedacht hoe ik dit zou moeten doen, maar het kwam er niet helemaal goed uit...
Integendeel, opeens was Marsha's oor helemaal groen (pardon, turquoise met een vleugje zilver) en zat overal poeder. Om eerlijk te zijn: ze zag er beschimmeld uit. Ik heb het een heel eind weer weg weten te poetsen, maar het is niet geworden zoals ik het had gehoopt. We hebben wel heel hard gelachen.

En toch, ik ben blij dat ik het wel heb gedaan. Het is makkelijk om in het oude vertrouwde te blijven hangen. Ik weet al dat ik mooie make-ups kan zetten. Daarom wil ik steeds nieuwe dingen proberen en andere dingen leren. Nu kan ik een nieuw plan verzinnen om dit alsnog een keer te maken of ik kan in de toekomst tegen iedereen zeggen: pigmenten?! Begin daar maar niet aan ;)
Ook de volgende shoot ga ik weer proberen om iets extreem en experimenteel te doen. Misschien lukt het en misschien lukt het niet. We zullen wel zien, maar ik wil het wel proberen!

Fotograaf: Juliette Laurant

Model: Marsha Tellegen

Make-up & hair: Machteld van Bruxvoort

Kijk voor de prachtige foto's van Juliette op haar website of op haar Facebook.