Lentenieren...

... wat dat precies betekent, mag je zelf verzinnen :) Maar we kunnen het ondertussen niet meer ontkennen: de lente is in aantocht. De lente is mijn favoriete seizoen, niet te koud en niet te warm en alles bloeit weer op. Afgelopen dagen hebben we echt een paar lentedagen gehad, zelfs zo dat ik een keer zonder winterjas in de zon hebben kunnen zitten.
En opeens besefte ik ook dat we al behoorlijk ver in het (school)jaar zitten. Zolang het koud was, kon ik me nog wijsmaken dat eind juni nog héél ver weg is. Maar met de terugkeer van de krokussen kan ik niet meer ontkennen dat ik over een paar maanden een diploma rijker ben (als het goed is...).

Maart is altijd een lekker hectische maand met vooral veel toneel. Ondertussen is de première van De ingebeelde zieke, het stuk van dit jaar al geweest. Altijd weer spannend en net zoals, uhm eigenlijk, altijd, vraag ik me net voor het begin af waarom ik toneelspelen ook al weer leuk vind. Maar na de eerste minuten ben ik dat alweer vergeten. Het ging dan ook lekker afgelopen zaterdag. Een paar kleine foutjes, waarin ik beetje vrij omging met mijn tekst, dat ik mijn tegenspeler hard in het gezicht sloeg (het slaan was gepland, maar door de zenuwen ging het iets harder dan bedoeld...) of dat het decor naar beneden kwam zetten (oké, het ging om één enkele plank, maar toch). Laten we maar zeggen dat het on scherp houd. Nu mag ik het nog vijf keer spelen, dus dat maakt het nog leuker. Niet vanaf september oefenen om het één keer uit te voeren.

Fotografie: Juliette Laurant

Verder ben ik lekker bezig met school. Maar er is nog wel een ander nieuwtje: ik ga trouwen! 
Dat mag ondertussen ook wel een keer, aangezien Dennis en ik bijna 7 jaar bij elkaar zijn (over negen dagen om precies te zijn). We wonen vijf en een half jaar samen. Maar nu is het dan echt zover: hij heeft me gevraagd. Wat ook al als een klein wonder gezien mag worden... Maart wordt ook gekleurd door allemaal voorbereidingen voor onze bruiloft. En we zijn ook heel voorzichtig aan het rondkijken voor een leuk huisje.

We hebben het over major life commitments. Ik denk aan alle dingen die gaan veranderen en toch ook weer niet. We gaan trouwen, maar zou het na onze bruiloft anders zijn dan nu? Oké, misschien gaan we verhuizen, maar daar zullen we ook weer snel aan gewend zijn.
De echte grote verandering zal zijn dat ik volgend jaar niet meer zal studeren. Voorheen wist ik precies wat ik in september zou gaan doen, maar dit jaar niet. En na drie studies zou je denken dat ik precies weet wat ik wil doen, maar ik vind zoveel leuk en ik moet op zoek naar de verschillende mogelijkheden.
Er zit een absolute kern in deze tekst. Natuurlijk was het allemaal duidelijker toen ik jonger was (en blijkbaar een stuk wijzer). De twijfel slaat pas later toe en daar ben ik het perfecte voorbeeld van.
Ondertussen ben ik 26 en ik weet nog steeds niet alle antwoorden. Maar blijkbaar zijn wel de dingen die ik belangrijk vind, naar me toe gekomen.

Ik blijf denken over de dingen die ik wil doen, als ik groot ben geworden. Ondertussen ben ik volwassen geworden (damn, wanneer is dat gebeurd?! ;), maar eigenlijk hoop ik nooit "groot" te worden en mijn dagen te vullen met creativiteit, sportiviteit, speelsheid, spontaniteit, dromen en leuke mensen.