Vorig jaar augustus schreef ik een blog over hoe één van onze katten, Ivy, ziek was geworden.
Haar oog was er niet goed aan toe. De lens die in het oog hoort te zitten, was losgegaan en voor haar oog komen te zitten. Daardoor kwam er een blauwe waas voor het oog en kon ze niks meer zien. We hebben toen nog geprobeerd om het oog te redden, maar ze werd er alleen maar meer ziek van. Ik heb zo'n beetje heel augustus gehuild om het beestje (in my defense: ik was zwanger en ik huilde al als ik een glas ijsthee liet vallen, dus laat staan om dit :p ).
Uiteindelijk hebben we besloten om het oog te laten verwijderen en nog diezelfde middag was ze al weer een een stuk levendiger, ook al kwam ze net uit een operatie. De kans dat het met het andere oog zou gebeuren was erg klein, werd ons verzekerd. En een jaar ging het goed.
Vorig weekend zagen we een licht waasje over haar andere oog. We besloten dat we maandagochtend meteen de dierenarts zouden bellen. Helaas hebben we dat niet eens gehaald. Op zondagavond waren Dennis en ik even weg en mijn ouders en zusje paste op. Toen we terugkwamen zat er ook een blauwe waas over haar andere oog en volgens mijn ouders was dat heel snel gegaan. Het ene moment was het nog oké en een kwartier later niet. Ook gedroeg ze zich ziek en zielig. Dus wij op zondagavond naar de dierenarts (fijn, waarom gebeuren dit soort dingen altijd in het weekend?).
Tja, ook dit oog was waarschijnlijk niet meer te redden. Op dat moment stelde ik me in op een blinde kat. Het is zielig, maar hopelijk redt ze zich wel. Ik heb dat moment niet gehuild...
De ochtend daarna gingen we naar onze eigen dierenarts met het idee om een operatie te plannen.
Toen kwam hij tot een andere conclusie: twee ogen in die korte tijd, waarschijnlijk is er meer aan de hand. Hij dacht aan een tumor en als dat zo was, moesten wij gaan overwegen of we überhaupt die operatie wel wilden doen. Nou, toen begon het te stromen bij mij.
Daarna ging ik naar het atelier waar ik zou werken die dag. Om daar weer te moeten huilen (die arme Kevin). Toch was het lekker om gewoon aan de slag te gaan en een beetje afleiding te zoeken.
We zouden nog gebeld worden door de arts als hij met een speicalist had gesproken, maar Ivy werd steeds zieker en ze had ook duidelijk pijn.
We hebben toen toch maar besloten om de operatie uit te laten voeren en daarna wel verder te zien.
We hebben dus nu een blinde kat in huis, maar om eerlijk te zijn doet ze het echt heel goed. Ze gedraagt zich voorzichtig, maar levendig. Ze zoekt haar plekjes op en durft op de bank te springen en zelfs de trap op. Voor ons gevoel is dit de beste keuze voor haar geweest (niet zozeer voor onze portemonnee, maar ach). Het oog is opgestuurd voor onderzoek (zie je nu ook iemand voor je die straks een pakje openmaakt met een kattenoog (!) ;).
Daaruit zou de uitslag moeten komen of ze een tumor heeft of niet. Als het zo is, kijken we hoe lang ze zich goed voelt en misschien moeten we in de toekomst een andere beslissing maken, maar voor nu is het oké.
Zo, dat was een heel verhaal, maar het is ook fijn om het even van me af te schrijven.
