Aan het einde van het jaar...

... kijken we terug. Wat hebben we gedaan dit jaar? Wat hebben we bereikt? Waar kunnen we trots op zijn en waar zijn we dankbaar voor?

Ook ik ben hier mee bezig en ik heb een top 3 gemaakt met de toppers van dit jaar.
1. Een heel jaar met Zoë. Vorig jaar was ze nog een frummeltje, net anderhalve maand oud. Nu is ze vrolijke dreumes (wat een lelijk woord eigenlijk) en stapt ze eigenwijs rond. Ze wordt nu eigen mensje met een eigen persoonlijkheid en dat is leuk om te zien.

2. Ik sta sterker in mijn schoenen. Afgelopen jaar heb ik vanaf mijn zwangerschapsverlof in februari tot nu gezocht naar balans. Balans tussen werk, gezin, huishouden en vrije tijd. Met een eigen bedrijf kan je altijd werken, maar de laatste maanden merk ik dat het me makkelijker af gaat om niet te werken. Vrije tijd nemen vind ik nu makkelijker, want dat is altijd het laatste wat je doet. Het woord "nee" gaat me ook makkelijker af, vooral als ik denk in het belang van Zoë. En dat betekent dat ik wel eens een klus niet heb gedaan of dat ik niet kon overwerken. Ik voel me dan soms wel lullig, maar ik moet denken aan mezelf en aan mijn gezin.
Dit betekent overigens niet dat ik het trucje balans helemaal door heb, hoor. Nee, ik ben bang dat dit altijd een aandachtspuntje zal blijven voor mij ;)

3. Leuke uitstapjes en mooie dagen om het leven op te fleuren.
Ik denk dan aan de bruiloft van Remco & Kim en Jack & Mariska waar ik mocht zingen (zonder stem en snotverkouden 😉).
In juni vierden we een mini vakantie met leuke uitjes. De dagen met Dennis en Zoë. De dagen met familie en vrienden. Maar ook de dagen dat er eigenlijk niks bijzonders is, behalve dat de zon schijnt en er geen stapel werk op je wacht. Dat zijn eigenlijk de beste dagen.

Fijne jaarwisseling allemaal!

Maak heel veel plezier en koester je in de warmte van je huis en je geliefden.

Dit jaar is voorbij en ook al het goede of slechte is voorbij gegaan. 

Weet dat komend jaar eigenlijk net zo is als dit jaar. 

Je moet er zelf wat van maken, dus doe dat dan ook!

The best way to spread Christmas cheer...

... is singing loud for all to hear.
Het is geen geheim dat ik niet van kerstliedjes houd. Niet op de radio en ook niet bijzonder om ze te zingen. Helaas is dit een jaarlijks terugkomend probleem.
Ik zoek radiozenders zonder kerstliedjes, maar zelfs de Efteling Radio (wat ik op zet voor Zoë, even voor de duidelijkheid ;) heeft kerstliedjes... vertaalde kerstliedjes... wat het niet beter maakt.
Op het atelier houd ik nauwlettend de computer in de gaten om er voor te zorgen dat niet één van de stagiaires (ja, diegene weet over wie ik het heb) de kerstzender op zet.
Kerst zelf vind ik hartstikke leuk, maar kerstliedjes... just nope.

Maar ja, als je bij een zangschool zit, ontkom je niet aan kerstliedjes en zo ook dit jaar niet. Aankomende zaterdag hebben we een groot kerstconcert in de Beatrixkerk in Ede (aanvang 20.00 uur, entree €6,- als iemand zou willen komen kijken ;).
En dus zing ik de hele dag door kerstliedjes. Dat moet wel, want ik moet oefenen. In principe zingen we altijd alles uit het hoofd. Dat zijn dan 13 nummers die we moeten kennen. Oké, geen stress, dit kan ik wel. Om eerlijk te zijn heb ik wel een beetje stress, maar het wordt vast heel mooi.

Op zondag hebben we de Kerst-Passion (aanvang 19.00, Beatrixkerk in Ede en entree is gratis). Ja, aankomend weekend doe, denk en adem ik kerst. Met de Kerst-Passion beelden we het kerstverhaal uit, maar dan in een eigentijds jasje. We proberen elk jaar een nieuwe invalshoek te vinden vanuit het kerstverhaal en dit jaar concentreren we ons op de engel. Ook voor deze dienst moet ik muziek uit mijn hoofd leren, maar (!) dat is geen kerstmuziek. Gelukkig. We zingen nummers als Save me van Queen en The Sound of Silence van Simon & Garfunkel. Ik oefen mijn teksten en mijn kleding is al uitgezocht.
Ook daar heb ik enorm veel zin in, maar ergens ben ik ook blij als dit weekend voorbij is. Ik hoef dan geen kerstdingen meer... behalve kerst dan :)

Kleine meisjes worden...

... ziek. Zoë dus ook. Gelukkig is ze dat niet zo vaak, af en toe een verkoudheidje, maar dat is normaal. Maar gisterochtend gingen we naar de Ikea en dat is voor ons ongeveer een half uur rijden. We waren er bijna en toen ineens achter ons een smerig geluid. Ja, Zoë kotste alles onder: de stoel, haar kleding, haar schoenen en haar handen. Ik vond zelfs stukje comeback-kaas in haar oor (hoe dan?). 't Kind was natuurlijk helemaal overstuur (en heel erg smerig). Dan sta je daar dan lekker op de parkeerplaats van de Ikea. Is dit nu een vuurdoop voor ouders? Gelukkig hadden we schone kleren bij ons, maar toch was het wel een uitdaging in de auto. Na een opknap beurt (de verschoonruimte in Ikea Duiven is heel luxe, wisten jullie dat ;), wat te drinken en te eten, was ze weer ons vrolijke meisje. De rest van de dag was er ook niks aan de hand. 's Avonds hebben we lekker Sinterklaas gevierd bij mijn ouders en Zoë heeft heerlijk gespeeld en op cadeautjes gesabbeld.
Zondagmorgen, wij moesten eigenlijk een rondje Ede doen, omdat we posters op zouden hangen voor de Kerst-Passion. Halverwege de eerste kerk en ja, hoor, Zoë geeft over. We zijn linea recta omgedraaid en weer naar huis gereden. Weer zat alles onder en konden we zowel Zoë als de autostoel onder de douche zetten. Ik heb haar daarna meteen in bed gedaan en ze heeft 2,5 uur geslapen. Ook nu was de rest van de dag niks aan de hand.
Wat denken jullie: is dit wagenziekte?
Ik ben bang van wel, want Dennis had het vroeger ook en ik heb het eigenlijk nog steeds een beetje. Vroeger was het veel erger bij mij. Het laatste stukje van de autorit moest ik altijd lopen. Of we nu helemaal naar Enkhuizen of naar het centrum waren gereden, dat maakte niet uit, ik moest lopen. Frisse lucht deed me dan goed en eenmaal thuis kreeg ik snel een boterham en dat werkte ook.
Zoë is hiervoor natuurlijk nog veel klein, maar zijn er nog tips?

Hier zijn nog twee foto's van Zoë. Niet van ondergekotste Zoë, dat zal ik jullie besparen ;)

Druk, druk, druk...

... zoals dat eigenlijk altijd weer is in de aanloop naar kerst. Zo druk dat ik geen berichtje heb kunnen schrijven voor mijn blog, maar daar ga ik nu verandering in brengen. Het is weer de hoogste tijd. Andere jaren waren ook wel druk rond deze tijd, maar toen was Zoë er nog niet. Het is soms een echte puzzel om alles voor elkaar te krijgen, maar uiteindelijk komt alles goed.

En waar ben ik dan allemaal mee bezig? Nou, natuurlijk met werk, wat allemaal gewoon doorgaat. Afgelopen week heb ik mijn laatste les van dit jaar gegeven op B Academy.
B Academy is een particuliere make-up school in Amsterdam en ik heb in totaal vijf lessen mogen doen in de reeks van Special Make-up Effects. Ik vond dat heel erg leuk. De volgende lessen neemt Kevin voor zijn rekening en dus hoef ik naar alle waarschijnlijkheid pas volgend jaar weer op te draven. Op atelier gaan de deadlines ook gewoon door.
Maar nu nog daarnaast:
Het kerstconcert op 16 december van Pure Voice, waarvoor ik nog zo'n 15 liedjes uit mijn hoofd moet leren. Yaiks...
De Kerst-Passion op 17 december waarvoor ik nog meer liedjes moet leren. Dubbel yaiks... Trouwens, ik zoek ook nog oppas voor Zoë die dag. Liefhebbers...? ;)
Toneel, waarvoor we ook dingen maken die voor kerst klaar moeten zijn.
En natuurlijk ook nog mijn sociale leven... of zoiets...

In ieder geval ben ik wel lekker bezig, maar iets waar ik heel trots op ben, is dat ik mijn eigen kaartjes heb gemaakt.
Ik heb zeven verschillende ansichtkaarten met bepaalde teksten gemaakt en morgen is de primeur: ik verkoop ze voor €1,- op de Winterfair (Beatrixkerk in Ede tussen 10.00 - 16.00 uur). Op elk kaartje komt ook nog een leuke zegel in een kleur naar keuze (tenminste als mijn bestelling binnen komt vandaag, fingers crossed). Ik ben ook nog van plan om kerstkaarten te maken, dus als iemand interesse heeft...

Ik heb heel veel zin in morgen! Ik moet tussendoor twee uur naar de Sinterklaas intocht op de Stadspoort, waar ik kinderen ga schminken. Ja, ik weet het, dat is dus een rampzalige planning, maar ik had het even niet op een rijtje toen ik allebei die afspraken maakte. De sukkel die ik ben. In ieder geval staat Dennis bij mijn kraampje als ik er niet ben.
Zei ik dat druk was? Morgen zeker wel!

Herkenbare uitspraken...

... voor elke ouder zijn bijvoorbeeld: Zoë*, niet op die schoen kauwen! Of: Zoë*, niet aan mijn haren trekken alsjeblieft. Als je een kleine smurf hebt, zal dit je ongetwijfeld bekend voorkomen.
Dankzij mijn werk bij Atelier Kevin van den Bergh ben ik misschien niet helemaal standaard meer. In ieder geval zijn mijn uitroepen niet meer zo standaard...
Maandagmorgen, vlak voor ik naar het atelier ga, Zoë vist iets uit mijn tas en dit is wat ik zei: "Zoë, liefje, geef je dat oor aan mama terug?" Ja, geen typo, ik zei echt oor. Ik had nog wat oren in mijn tas zitten. Logisch. Afgelopen zondag mocht Zoë ook op de foto met een zombie. Tja, ons leven is niet saai.

* Vul eigen naam in ;)

Met Zoë en Dennis naar het atelier

Ik schrijf niet heel vaak over het werk bij Kevin, omdat we vaak aan dingen werken die nog geheim moeten blijven. Maar nu wil ik er toch iets over vertellen, omdat ik het heerlijk werk vind.
Het begint eigenlijk al thuis. Normaal zoek je leuke kleren uit als je naar je werk gaat. Bij mij gaat het zo: oh, er zit een gat in de mouw, dat is mooi, die trek ik aan. Het is namelijk geen goed idee om mooie kleding aan te trekken.
Eenmaal op het atelier bespreken we wat we moeten doen en schrijven dat op het bord. Zodra het klaar is, mag het weggehaald worden (altijd fijn ;). Het is wel jammer als de lijst halverwege de dag weer langer word...
En wat doe je dan de hele dag daar? Nou, mallen maken, schuimen, siliconen appliances gieten, boetseren, inpakken, opruimen (dat moet af en toe ook gebeuren), ledematen maken en nog veel meer dingen. Eigenlijk kan je het zo gek niet bedenken (op make-up gebied dan) en Kevin maakt het.
In dit vak is het vaak hollen of stilstaan. Sinds ik terug ben van mijn zwangerschapsverlof (dat was februari voor de duidelijkheid) hebben we alleen nog maar gerend en hebben we aan leuke projecten mogen werken. De afgelopen twee weken was het eventjes rustig. Fijn om weer eens goed op te ruimen en te reorganiseren (er is nu ook een stagiair met een liefde voor labels. Dat is heel fijn, ze zoekt alles zorgvuldig uit en labelt waar het moet staan. Maar waag het niet om het ergens anders neer te leggen...). De rust is echter al weer snel ten einde gekomen en het volgende project dient zich aan. Wat dat is, mag ik nog niet verklappen ;)

Alle mallen verzamelen!

Dit is heel normaal bij ons

Nerd...

...alert. Ik ben soms een beetje een nerd. Zo vind ik Griekse mythologie interessant, haalde ik altijd hoge cijfers op school, stiekem vind ik Marvel films leuk (en als ik toch aan het bekennen ben: Star Trek ook...) en kijk ik alle voorfilmpjes en de bonus features van een film. Helaas kan ik dan weer niet de coole dingen van nerd-zijn, zoals het oplossen van een Rubik's Kubus. Zucht...
Nog iets nerderigs: Ik vind het heel leuk om naar de Elf Fantasy Fair te gaan... verkleed als Zweinstein student... jep, dat heb ik dus gedaan. En ik geef geen sh*t om iedereen die dat stom vind.
Vroeger was dat wel anders: niet willen opvallen (ook niet op een positieve manier) en zo onzeker zijn. Gelukkig is dat iets wat is verdwenen met het ouder worden.
En waar ik nog gelukkiger mee ben is dat ik ondertussen mensen om me heen heb verzamelt, die net zo gek/weird/nerd/zichzelf zijn als ik (wie de schoen past... 😉).
Dennis kan wel een Rubik's Kubus oplossen en ik heb vriendinnen en familie die wel verkleed mee willen naar de Elf Fantasy Fair.

23 september ging ik dus naar de Fair in Arcen samen met mijn zwager, schoonzusje en haar broer. We gingen verkleed als karakters uit de Harry Potter wereld. Ik als een student van Huffelpuf, Kevin als student van Ravenklauw, Kim als Hermelien en Remco als Voldemort (squad goals!). Zoë was aan begin van de dag nog verkleed als Dobby, maar ze ging niet mee.
Voor de mensen die niet weten wat je nu doet op een Fantasy Fair: er zijn kraampjes waar je kunst shoppen (allemaal fantasy gerelateerd: sieraden, kleding, boeken, spelletjes, etc.), er is muziek op verschillende plekken en kraampjes met eten en drinken. Je kan workshops volgen en naar shows kijken. En het allerbelangrijkste van zo'n dag: mensen kijken! Iedereen is verkleed (je bent pas een loser als niet verkleed bent 😉).

 

En als je toevallig Perkamentus tegenkomt, ja, dan moet je daar even mee op de foto.
We sloten de dag af met een lichtshow en daarna gingen we richting huis. Nou ja, ik ging nog een nachtje logeren in een klooster waar mijn zangschool op kamp was. Ik had de eerste dag dan gemist, maar de zondag kon ik lekker mee repeteren voor kerst (jee, kerstliedjes in september...).
Zie je het ook voor je dat ik als Huffelpuf student aan kom in een klooster?! Lieke schrok zich nog de pleuris omdat Remco, verkleed als Voldemort, mijn tas uit de achterklap haalde.
Tja, als je dat niet verwacht, haha. Het was dus een heerlijk weekend.

Waar ik 's avonds sliep. Best creepy eigenlijk...

Een kartonnen...

... huwelijk. Tja, dat klinkt niet zo aantrekkelijk, maar zo heet het nu eenmaal als je twee jaar getrouwd bent. Ja, het is alweer zover; vandaag twee jaar getrouwd.
Het is vandaag nat en grauw herfstweer. Waar is die mooie nazomer? Ik ben blij dat het twee jaar geleden niet zo'n hondenweer was.
Morgen vieren we ons tweejarig huwelijk met onze familie. Ik denk niet dat we buiten kunnen zitten en 's avonds marshmallows kunnen maken boven een vuurtje, maar het zal vast gezellig worden. Alleen een beetje proppen...

Twee jaar geleden was ik net afgestudeerd en had ik ook net mijn KvK nummer op zak (oh, wat was dat een trots moment). Nu werk ik dus iets meer dan twee jaar voor mezelf en ik moet zeggen dat het best goed gaat. Daarnaast geniet ik van elke opdracht die ik doe.
Er is maar één ding veranderd ten opzichte van vorig jaar en dat is onze Zoë. Vorig jaar was ik zwanger en nu is ze er. Dat is enorme verandering van ons leven, maar oh zo welkom.
Zoë is geen baby meer (vind ik), ze kruipt, staat en loopt langs de tafel en de box. Ook kan ze al ondeugend zijn (nee, niet wéér naar de waterbak van de katten... te laat...).
Ze is een heerlijk poppetje.

Wat zal komend jaar voor ons brengen als gezin? In ieder geval wordt Zoë 1 jaar in november en word ik 30 jaar(!) in juni. En we gaan natuurlijk een heleboel leuke dingen doen. Jee, ik heb er alweer zin in!

8 september 2015

8 september 2016

Ik maak de foto, maar op de volgende foto zie je mijn mooie buik

8 september 2017

Zoë is er nu ook bij

Hoogtepunten van...

... de zomer. Oké, vooruit, ik weet dat zomer nog niet afgelopen is, maar vanaf morgen is de R terug in maand en de scholen zijn weer begonnen. Dat is toch altijd wel een beetje het einde van de zomer.
In de zomermaanden doe je toch vaker wat leuke dingen, dus het leek me een goed idee om even terug te blikken naar alle leuke momenten.

Met de meiden van zang heb ik een ludieke activiteit ondernomen: we hebben een avondje trouwjurken gepast. Hartstikke grappig, maar ook met mooie momenten erbij. Ik heb alleen geen trouwjurk aan gehad die aan mijn eigen trouwjurk kon tippen (gelukkig maar 😄).

Al kwam deze in de buurt... (grapje 😉)

 

Begin juni (een hele tijd geleden) zijn we met z'n drieën op vakantie geweest. Toch echt wel een hoogtepuntje.

Daarnaast ben ik ook nog met Lieke naar The Bodyguard geweest in de laatste week dat ze nog draaiden. Dat was heel gezellig en een leuke musical. 

Verder is het leven in zijn gewone gangetje vooruit gegaan: met werk, het begin van het toneelseizoen, de Vlegeldag. Onze Zoë is gegroeid als kool (echt heel hard, is dat normaal?!). En omdat ik het niet laten kan, deel ik even een paar foto's van Zoë.

 

De zomer mag dan (bijna) afgelopen zijn, er komen weer leuke nieuwe dingen aan: Elf Fantasy Fair, Halloween, Zoë's eerste verjaardag... Dat komt wel goed!

Ik was niet in staat...

... om een bericht te schrijven afgelopen tijd. Niet dat ik niet wilde of omdat ik ziek was of zoiets. Nee, ik was letterlijk niet in staat om de überhaupt computer te bereiken. Ik had hem namelijk een beetje volgebouwd en in plaats van dat ik de dingen opruim, besluit ik voortaan alle mailtjes op mijn telefoon te beantwoorden. Wat natuurlijk prima kan, maar een blog schrijven gaat iets lastiger op een telefoon.
Ik ben namelijk mijn werkkamer aan het verhuizen. De afgelopen maanden hebben Dennis, mijn schoonvader en af en toe ook mijn zwagers iets fantastisch gebouwd: een werkruimte in de tuin!
Het idee er achter is dat ik nu met al mijn zooi lekker daar kan gaan zitten en daar creatief bezig kan zijn. Het is ook een fijne plek om goed te kunnen concentreren (geen afleiding van een huilende baby ;). Later kan ik daar ook lekker met Zoë knutselen, dus al met al een lekker plekje voor rust, spel en creativiteit.

Aan het begin van de zomer was het bouwwerk af en kon ik hem gaan inrichten. Samen met Dennis, Zoë en mijn zusje ben ik met de grote bus van grootvader en grootmoeder naar de Ikea gereden en hebben we lekker meubeltjes ingeslagen.
Maar toen kwam het grootste probleem: al mijn spullen van de werkkamer naar de hobbyruimte verhuizen. Echt zo'n taakje om voor je uit te schuiven. Want - degene die de werkkamer gezien hebben weten dat - ik heb echt een heleboel creatief spul. Geen grapje, echt heel veel.
Toch ben ik afgelopen weekend (enigszins gedwongen door grootvader en grootmoeder) er aan begonnen. Op dit moment heb ik dus twee ruimtes waar het lijkt als er een bom ontploft. In de hobbyruimte moet alles op de goede plek komen en de werkruimte moet nog verder worden uitgemest. Vandaar dat de computer ook tijdelijk niet bereikbaar was.
Maar nu eindelijk lijkt de werkkamer steeds meer op orde te komen. In de hobbyruimte moet ik nog behoorlijk organiseren (of re-chaotiseren), maar uiteindelijk komt alles goed... hoop ik...

De reden waarom ik maandag moest...

... huilen. En niet een klein beetje, maar met grote snikken. Ik zal aan het begin beginnen.
Vorig jaar augustus schreef ik een blog over hoe één van onze katten, Ivy, ziek was geworden.
Haar oog was er niet goed aan toe. De lens die in het oog hoort te zitten, was losgegaan en voor haar oog komen te zitten. Daardoor kwam er een blauwe waas voor het oog en kon ze niks meer zien. We hebben toen nog geprobeerd om het oog te redden, maar ze werd er alleen maar meer ziek van. Ik heb zo'n beetje heel augustus gehuild om het beestje (in my defense: ik was zwanger en ik huilde al als ik een glas ijsthee liet vallen, dus laat staan om dit :p ).
Uiteindelijk hebben we besloten om het oog te laten verwijderen en nog diezelfde middag was ze al weer een een stuk levendiger, ook al kwam ze net uit een operatie. De kans dat het met het andere oog zou gebeuren was erg klein, werd ons verzekerd. En een jaar ging het goed.
Vorig weekend zagen we een licht waasje over haar andere oog. We besloten dat we maandagochtend meteen de dierenarts zouden bellen. Helaas hebben we dat niet eens gehaald. Op zondagavond waren Dennis en ik even weg en mijn ouders en zusje paste op. Toen we terugkwamen zat er ook een blauwe waas over haar andere oog en volgens mijn ouders was dat heel snel gegaan. Het ene moment was het nog oké en een kwartier later niet. Ook gedroeg ze zich ziek en zielig. Dus wij op zondagavond naar de dierenarts (fijn, waarom gebeuren dit soort dingen altijd in het weekend?).

Tja, ook dit oog was waarschijnlijk niet meer te redden. Op dat moment stelde ik me in op een blinde kat. Het is zielig, maar hopelijk redt ze zich wel. Ik heb dat moment niet gehuild...
De ochtend daarna gingen we naar onze eigen dierenarts met het idee om een operatie te plannen.
Toen kwam hij tot een andere conclusie: twee ogen in die korte tijd, waarschijnlijk is er meer aan de hand. Hij dacht aan een tumor en als dat zo was, moesten wij gaan overwegen of we überhaupt die operatie wel wilden doen. Nou, toen begon het te stromen bij mij.
Daarna ging ik naar het atelier waar ik zou werken die dag. Om daar weer te moeten huilen (die arme Kevin). Toch was het lekker om gewoon aan de slag te gaan en een beetje afleiding te zoeken.
We zouden nog gebeld worden door de arts als hij met een speicalist had gesproken, maar Ivy werd steeds zieker en ze had ook duidelijk pijn.
We hebben toen toch maar besloten om de operatie uit te laten voeren en daarna wel verder te zien.
We hebben dus nu een blinde kat in huis, maar om eerlijk te zijn doet ze het echt heel goed. Ze gedraagt zich voorzichtig, maar levendig. Ze zoekt haar plekjes op en durft op de bank te springen en zelfs de trap op. Voor ons gevoel is dit de beste keuze voor haar geweest (niet zozeer voor onze portemonnee, maar ach). Het oog is opgestuurd voor onderzoek (zie je nu ook iemand voor je die straks een pakje openmaakt met een kattenoog (!) ;).
Daaruit zou de uitslag moeten komen of ze een tumor heeft of niet. Als het zo is, kijken we hoe lang ze zich goed voelt en misschien moeten we in de toekomst een andere beslissing maken, maar voor nu is het oké.
Zo, dat was een heel verhaal, maar het is ook fijn om het even van me af te schrijven.

Eergisteren hebben we afscheid...

... genomen van de wieg. Het eerste bedje van Zoë is nu echt te klein geworden. Om nog maar niet te zeggen dat ze er bijna uit kukelt als ze haar best er voor doet. Die kleine meid gaat zo hard: rollen en kruipen, proberen te staan en heel veel klimmen en klauteren. Wat vaak resulteert in een faceplant, maar dat houdt haar niet tegen. Ze is dan ook al acht maanden, dus een echt klein baby'tje is ze niet meer te noemen. En het is ook tijd dat haar bedje wordt vervangen door een groter exemplaar, maar het doet toch even zeer. Het wiegje is namelijk een nostalgisch stuk. Mijn grootvader heeft het gemaakt en mijn moeder en ik hebben er allebei nog in gelegen. Maar zoals je ziet, is ze nu toch echt te groot. By the way, ik heb haar zo niet in het bedje gelegd. Zo vond ik haar na het middagslaapje... met een ondeugend lachje.

Gelukkig is het nieuwe bedje ook nostalgisch. Hij is ook door mijn grootvader gemaakt en meerdere kinderen en kleinkinderen hebben er in geslapen en nu het eerste achterkleinkind. 

En omdat hij zo groot is, lijkt Zoë nog kleiner ;)

Ze heeft nu wel veel meer bewegingsruimte, dus ze kruipt wat door dat bed heen. Ik ben bang dat het ook niet heel lang duurt voordat ze snapt hoe ze hier uit kan klimmen, maar dat is een probleem voor later. 

De enige manier om haar stil te laten liggen voor een foto

Er even tussen...

... uit. Juni is altijd een drukke maand. De dingen worden afgerond en er komen uitvoeringen langs. Toch vonden Dennis en ik samen een moment om even weg te gaan: heerlijk een midweekje naar Center Parcs. Dus op 12 juni (mijn verjaardag!) pakten we alles in (omdat we te lui waren om dat al eerder te doen), laadden we de auto vol en reden we richting Limburg.

We hebben die week geluierd, heel veel gezwommen en leuke uitstapjes gemaakt.
Zo hebben we op dinsdagochtend de allereerste zwemles van Zoë gehad: babyzwemmen. Zoë is gek op water, dus ze had me toch een plezier. Ze heeft een half uur lang met overgave gespat met armen en benen. De andere ouders draaide al een beetje van ons af, zodat hun baby niet de hele tijd water in zijn/haar gezicht kreeg. Tja, wij maken vrienden ;)
We gingen naar de dierentuin, waar een ringstaartmaki op de buggy wilde klimmen. Dennis hield hem nauwlettend in het oog en Zoë couldn't care less. Ze kijkt niet eens naar de aap. pardon maki, die bijna op haar schoot zat.

Op vrijdag zijn we nog naar de Hertog Jan fabriek gegaan. Zoë zit heerlijk in de draagzak bij Dennis. De rondleiding was leuk. En zeg nou zelf, als je een knop ziet met de opschrift "whirlpool" is de verleiding wel heel groot... (natuurlijk heb ik het niet gedaan).
Al met al hadden we een heerlijke week.

Begin juni hebben we ook nog een ander, heel leuk uitstapje gemaakt: naar de Harry Potter expo in Utrecht. Je kan er echt alles bekijken, alle kleine en grote rekwisieten uit de films en dat vind ik fantastisch. We gingen met Remco en Kim lekker de nerd uithangen, want natuurlijk weten de meiden het beter dan jongens (dat mag ook wel, want ik heb de boeken vaak gelezen en Dennis maar één keer).

Ik vond het best prijzig, maar ook zeker de moeite waard. De expo is verlengd tot september, dus grijp je kans. 

Hieperdepiep...

... HOERA! Ik ben jarig :D
Mijn laatste jaar als twintiger breekt nu aan... 29 jaartjes oud.
Ik heb het al heerlijk mogen vieren met mijn familie afgelopen zaterdag. We hebben een gezellige barbecue gehad en gelukkig hadden we lekker weer. Dennis vindt het fantastisch om achter de barbecue te staan, dus heb ik hem zijn gang maar laten gaan.

Zoë vond het gezellig met al die tantes en ooms: wat een aandacht! Op 10 juni was Zoë ook precies zeven maanden oud (tot één jaar is elke maand een mijlpaal ;), dus hebben we ook leuke foto's van haar gemaakt... in de kruiwagen. Waarom? Omdat het kan.

Vorige week woensdag hadden we ook een spontaan feestje met de meiden van zang. Samen met Isabel, die precies een week eerder jarig is dan ik, hebben we een klein feestje georganiseerd. Natuurlijk maakten we dat twee dagen van tevoren kenbaar, dus moesten de anderen heel hard hun best doen om nog cadeautjes te kopen. Dat is ze wel gelukt, dus we zijn verwend.

Vandaag word ook een leuke dag, maar wat ik precies ga doen zal ik in het volgende bericht vertellen ;).
Nu ga ik heerlijk genieten van mijn verjaardag!

Mijn eerste...

... moederdag! Vandaag is mijn allereerste moederdag.
Dat hebben we gevierd met worstenbroodjes, vers sap en taart. En natuurlijk een cadeautje.
Wat komt er in je op als je denkt aan een moederdag cadeautje? Bloemen, chocolade, sieraden misschien? Nou, ik heb een Nerf-pistool gekregen. Op eigen verzoek hoor! Het lijkt me nou hartstikke leuk om met zo'n ding te schieten. Ja, dat hadden jullie niet van mij verwacht ;)
Maar misschien hadden jullie wel van mij verwacht dat ik zoiets geks zou vragen. Tja, "normaal" zal ik nooit worden, maar dat wil ik ook niet, haha.
In elk geval heb ik nu iets om mij te verdedigen bij een Zombie aanval...

Welke dag is nou beter om foto's te showen van je prachtige dochter dan op moederdag? Juist, dat is er dus niet, dus ik laat zo even de mooiste foto's zien.
Afgelopen week op 10 mei is ze 6 maanden oud worden en dat is wel een soort van vieren waard.
Ze kan sinds een paar dagen van haar rug naar buik rollen. Daarnaast moet alles gepakt worden en in haar mond worden gestopt. Met andere woorden: ze is op ontdekking.