maandag 9 november 2015

Een beetje anders dan...

... (Atelier) Anders. Tja, misschien is mijn hele leven wel anders dan "normaal". Vind ik dat erg? Nee hoor!
Afgelopen weekend zat mijn agenda nogal vol. Om te beginnen had ik afgelopen zaterdag wedstrijden: de onderlinge DOK wedstrijden. En mijn rhönrad "kinders" (ik noem ze zo ook al is de helft groter dan ik) doen ook mee. Zoals ik al zei, het zijn onderlinge wedstrijden, dus ze hoeven alleen tegen elkaar, niet tegen kinderen van andere verenigingen. Toch is zo'n wedstrijd echt super spannend voor ze. Alleen een paar meer wedstrijd ervaren kinderen leken ze zich niet echt druk te maken (en ze wisten eigenlijk ook al dat hun oefening niet zo goed zou gaan, omdat ze er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor waren). De dag begon om 08:30 uur. Tot 18:00 uur ben ik omsingeld geweest door honderden (DOK is een grote vereniging en iedereen deed mee in zijn/haar eigen discipline) gespannen en hyperactieve kinderen. Ondanks de grote van de groep deelnemers was er maar een kwartiertje uitloop. Gelukkig hoefde ik me alleen maar bezig te houden met de rhönradkinderen. Ze zijn bijna allemaal na de zomervakantie een niveau omhoog gegaan. Dat is heel knap en echt een stuk moeilijker. Er zijn er zelfs een paar die voor het moeilijkste niveau trainen! We hadden hen van te voren gevraagd wat ze wilde doen. Willen jullie voor de DOK wedstrijden nog even het oude niveau doen en het dus "makkelijk"doen of gaan jullie voor het moeilijke niveau? Ze gingen dus allemaal voor de moeilijke oefening, ook al wisten ze (en wij als trainers) het dan waarschijnlijk niet helemaal alleen konden.
Ik ben er trots op dat ze de uitdaging zijn aangegaan en dat ze heel hard hebben getraind. Ja, er werden fouten gemaakt, maar geen dingen die we niet hadden gewacht. Niemand is die dag gevallen of geblesseerd geraakt. Dat is eigenlijk ook een applaus waard! (Vooral voor de trainers, weet je zenuwslopend het kan zijn om niet te vangen?)

Zie je wel dat het héél véél kinderen zijn?
Wat je ziet is ongeveer de helft...

Op zondag was er weer heel wat anders. Ik ben naar Schaijk gegaan voor de open dag van Atelier Anders. Atelier Anders is het piepjonge bedrijfje van Lia Verstegen. Zij is een vriendin van ArtEZ en is net zoals ik met een eigen bedrijf begonnen. Eigenlijk zijn bijna tegelijk begonnen: ik belde haar jubelend op dat ik een KvK-nummer heb en zij had net haar BTW-nummer binnen.
Lia richt zich vooral op creatieve workshops. Ze heeft een mooie atelierruimte in hun (gigantische) tuin en om iedereen te laten zien wat ze doet, hield ze een open dag.
Dennis en ik zijn geweest om te helpen. Ik deed mini workshops met schminken en Dennis fotografeerde en at veel cake en kruidkoek (heel belangrijk natuurlijk). Het was een superleuke dag met veel bezoekers. Er was kunst te bewonderen (ook van mij van mijn eindexamenwerk) en verschillende workshops, zoals tie dye, schminken en suikerspin boetseren. Vooral dat laatste was natuurlijk een hit. Ik heb het ook geprobeerd, maar het is alleen al moeilijk om dat spul fatsoenlijk op het stokje te krijgen... Ik heb natuurlijk wel een blauwe suikerspin gemaakt :).
Lia en ik steunen elkaar als net beginnende ondernemers en we leren van elkaar.
22 en 28 november gaat het zelfs verder dan dat. We gaan dan echt samenwerken. Ik geef 22 november een uitgebreide schminkworkshop bij Atelier Anders. 28 november organiseren we een belly- & bodypaint dag waarbij er plaats is voor vier mensen (kijk voor meer informatie op de site van MaDe Creatives bij Actie).
Allemaal leuke vooruitzichten. Enne, opgeven kan nog ;)



donderdag 5 november 2015

Een klein...

... wondertje.
Het is bijzonder dat het meisje dat eigenlijk niet zoveel met baby's heeft, juist het beroep van bellypainter kiest. Begrijp me niet verkeerd, maar als ik aan kinderen (van mij en Dennis in de toekomst) denk, dan denk ik meestal niet aan de babyvorm. Ja, natuurlijk weet ik dat een kindje als eerst een baby is, maar waar ik meer aan denk is een snel lerende dreumes, een driftige peuter, een speelse kleuter, een fantasievol schoolkind en een zelf ontdekkende tiener. Dit zijn de leeftijden waar ik meer affiniteit mee heb. Misschien is het ook zo dat ik meer met deze leeftijden te maken heb gehad. Door stages in het basisonderwijs en voortgezet onderwijs. Door gymlessen aan kleuters, 6/7 jarigen en gezellige tieners. Zelfs mijn eigen zusjes heb ik niet eens gekend als baby's (door adoptie). Mijn broertje wel, maar dat kan ik me niet meer herinneren.
Maar sinds ik met MaDe Creatives ben begonnen en bezig ben gegaan met bellypaint heb ik veel meer te maken met baby's en mama's-to-be.
En iets meer dan een maand geleden heeft een vriendin, Mariëlle, haar eerste dochtertje gekregen. We hadden afgesproken dat ze geen weeën zou krijgen op mijn bruiloft ;).
Ik had in de zomer de eer om bambi op haar buik te mogen schilderen. De kleine meid was druk bezig met schoppen naar mijn penseel (niet dat ik dat meteen opmerkte, zo geconcentreerd was ik aan het schilderen...).
Vorige week ben ik samen met Lieke op kraamvisite geweest. Ach, wat is het dan toch een hummeltje. Schattig (tot ze begint te huilen).
En dan bedenk ik dat het toch wel heel bijzonder is dat dit kleine mensje eerst in de buik zat die ik mocht beschilderen. Nu kon ze in het echt naar me schoppen. Wat ze dan ook gedaan heeft.
Lieke en ik gaven Mariëlle en Charon als cadeautje een klein schilderijtje met bambi met een gedicht van Annie M.G. Schmidt:

Dit is het land

“Dit is het land waar grote mensen wonen
Je hoeft er nog niet in: het is er boos
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen
En altijd is er weer wat anders loos

En in dit land zijn alle avonturen
Hetzelfde, van een man en van een vrouw
En achter elke muur zijn andere muren
En nooit een eenhoorn of een bietebauw

En alle dingen hebben hier twee kanten
En alle teddyberen zijn hier dood
En boze stukken staan in boze kranten
En dat doen boze mannen voor hun brood

Een bos is hier alleen maar een boel bomen
En de soldaten zijn niet meer van tin
Dit is het land waar grote mensen wonen
Wees maar niet bang: je hoeft er nog niet in”

Ik wens alle kinderen van Nederland (en verder dan dat, maar ook wetend dat ik idealistisch denk), een mooie jeugd, vol met eenhoorns en regenboogpony’s. Zodat, als je groot bent, prachtige herinneringen hebt en een goede basis om verder op te bouwen.


Ik hoop nog een heleboel mama's-to-be te ontmoeten en hun buik te mogen beschilderen. Ik hoop ook dat ik hun kleine hummels mag ontmoeten.