We verhuisden naar de Wijenburg en daar was best een plekje voor een kat. Een nicht van Dennis had een nestje en we mochten komen kiezen. Wat een schatjes... Het was een nestje van drie katjes: een grijze en een zwart katertje en een cypers poesje. Het grijze katertje was al vergeven, dus we konden kiezen uit de zwarte en het cypertje. Ja, daar kan je natuurlijk niet tussen kiezen (Dennis ook niet) en zo kwamen ze allebei ons leven. Het zwarte katertje noemde we Jay en het cypertje Ivy.
Ik ben daadwerkelijk gek op die beesten, zowel als kitten als volwassen katten. Ze zijn (nog steeds) heerlijk speels en ondeugend, al kunnen ze ook heel lui zijn (wat een leven is dat toch ;).
Ivy is heel lief, ze zal nooit naar je slaan of zoiets. Jay is iets ondeugender. Dennis ging ook overstag: hij zou ze niet meer weg kunnen denken uit ons leven.
Nu hebben we ook wel eens een probleem gehad. Ivy had problemen met krols zijn: haar geslachtsdelen waren niet goed ontwikkeld en tijdens het krols zijn kon ze niet goed plassen. Nadat ze gesteriliseerd werd, was dat probleem verholpen. We hebben ook een keer een heel duur weekend gehad, nadat we op vrijdagavond doorkregen dat er iets met Jay was. Hij leek niet te kunnen plassen, dus we gingen om 23.00 uur nog naar de dierenarts. Achteraf gezien maar goed, want hij had flinke nierstenen en we hadden niet moeten wachten. Maar voor de rest zijn het twee heerlijke, gezonde, lieve katten.
Tot vorige week; er was iets met Ivy. We konden er niet de vinger op leggen wat. Ze was onhandig (soms zijn katten onhandig, maar niet in deze vorm. Ze schatte de stap naar de tafel niet goed in, dat soort dingen). Op dinsdagavond zagen we een soort waas, heel licht, over haar linkeroog. We wilden de volgende dag de dierenarts bellen.
Op woensdagochtend, ik moest bijna weg om te werken, keek ik nog eens naar Ivy. Haar hele oog was blauw en wazig. Ik schrok me dood. We hebben toen meteen de dierenarts gebeld. Dennis ging met haar daarheen en ik ging naar mijn werk. De dierenarts wist het ook niet en verwees Dennis door naar een specialist. Toen ik terugkwam van werken, was ik heel verdrietig (iets met zwangerschapshormonen?!). Ze is pas zes jaar en ik hou van haar. We zouden een weekendje weg gaan, maar eigenlijk durfde ik niet meer. Gelukkig wilden Edwin, grootvader en grootmoeder haar wel in de gaten houden. Ik had Edwin namelijk in tranen opgebeld dat ik niet wist wat we moesten doen. Arme man, eigenlijk is het gewoon chantage met al die tranen, hij kwam elke dag voor dat beestje. Verder leek Ivy er verder niet zoveel last van te hebben: ze gedroeg zich vrij normaal, al kon ze door dat oog niks zien.
Op maandag konden we naar de specialist. De lens in haar oog is door een ontsteking voor haar oog gekomen. We geven haar nu ontstekingsremmers en over twee weken gaan we weer terug. Dan zullen we horen of het voorlopig zo kan blijven of dat misschien haar oog eruit moet. Natuurlijk hoop ik dat het mee zal vallen, maar ook zonder oog zal ze even lief blijven.
