De laatste loodjes...

... van mijn eindstage bij het Kröller-Müller Museum. Het eind is in zicht: 3 en 4 januari komt de uitvoering van vier maanden lange voorbereidingen van dit superleuke project.

Voor de zomervakantie heb ik me opgegeven voor de stageplek Kröller-Müller Museum. In de kerstvakantie wordt er bij hen in het museum een jaarlijks terugkomend evenement georganiseerd: De Winterspelen. Nu is de naam een beetje misleidend... Het heeft niks te maken met Olympische wintersporten.

De Winterspelen worden eigenlijk elk jaar georganiseerd door eindejaarsstudenten van de opleiding Docent Beeldende Kunst & Vormgeving aan ArtEZ in Arnhem. En dit jaar ben ik één van die studenten. De groep studenten bestaat dit jaar uit zeven leuke meiden van de voltijd en de deeltijd opleiding. We hebben een overschot aan namen die met een M beginnen: Mieke, Marieke, Marjolein en Machteld. Daarnaast hebben we nog een Suzanne en een Suzette (Suus & Suus). Gelukkig hebben we ook nog een Rachel, waarbij we ons niet kunnen vergissen in de naam.
We begonnen in september met ons oriënteren: kennis maken met het Kröller-Müller, de Winterspelen en natuurlijk met elkaar.
Het was belangrijk dat we eerst een visie zouden formuleren: wat zijn nu onze doelen bij zo'n evenement en wat is de doelgroep? Nu stond dat allemaal al vast. Het is bedoeld voor gezinnen: mama's, papa's, opa en oma, kinderen, ooms en tantes, in welke formatie je kunt verzinnen.
Er zijn een paar redenen om naar het museum te gaan: je wilt iets leren, je vind het interessant, je houdt van kunst en cultuur. Maar in de praktijk is het vaak even anders: je wilt gewoon een leuk dagje weg met het gezin, het moet je niet teveel moeite kosten en je hoeft niet echt iets te leren, het is tenslotte vakantie.
Dat is dan ook ons doel geworden: een leuk uitje! Vol met spelen en leuke activiteiten.
Maar daaronder verborgen zit een geheime laag: een laagdrempelig contact met kunst, stiekem leren terwijl je aan het spelen bent en intergenerationeel leren. Dat betekent dat we willen dat de familieleden met elkaar in contact komen, in plaats van dat ze apart van elkaar alle kanten op rennen. Ze praten met elkaar en ontdekken zo iets nieuws over elkaar. Dit allemaal dus, maar dan zonder dat ze het door hebben.
We hadden al heel snel ideeën over een thema: TIJDREIZEN

Ons verhaal gaat over een beetje gekke, maar heel slimme professor die een tijdmachine heeft uitgevonden. Er gaat wat mis tijdens zijn tijdreis en in plaats van dat de professor terug in de tijd gaat, komen er allemaal mensen uit het verleden en de toekomst naar hem toe. Als je de hele teaser wilt zien: klik dan op deze link. We hebben het verhaal verzonnen, de figuren ontworpen en getekend en Suzanne heeft het geheel in elkaar gezet. 

Na het goedkeuren vanuit het Kröller-Müller Museum konden we echt aan de slag. Van alles moest worden vormgegeven, zoals een poster, flyer, boekje, wegwijzers, filmpje. Daarnaast moesten we ook de activiteiten bedenken en voorbereiden. Ieder deed haar deel en moet je kijken wat het resultaat is!

De activiteiten zijn verbonden met het thema tijd en we gaan zelfs een tijdcapsule vullen met de bezoekers!

Zelf spullen we ook een rol dat weekend. Zo lopen de professor rond en kan je een meisje uit de toekomst ontmoeten (1122, maar jullie mogen ook LIZZ zeggen). Ik ben Eva Callimachi-Catargi uit 1881.

Alles is zo goed als klaar en er staat al een mooie stapel met spullen die ik voor dat weekend naar het Kröller-Müller Museum moet brengen. We moeten het gewoon gaan doen. Misschien hebben jullie ook zin om langs te komen!

Hark, the herald angels... (deel 2)

... zijn nu eindelijk klaar met zingen. Zoals ik al eerder had geschreven was mijn kerst heel vroeg begonnen dit jaar. Ik deed samen met mijn koor Pure Voice mee aan een wedstrijd om mee te doen aan het kerstconcert van Omroep Gelderland. De vorige keer dat ik hierover schreef, mocht nog niet zeggen of we door waren: we moesten wachten tot het uitgezonden werd en dat duurde tot 8 november! Natuurlijk wisten we al eind september dat we door waren en we moesten ook meteen aan de bak. We kregen een nummer toegewezen die we met Pearl Jozefzoon zouden zingen en we moesten zelf ook nog een nummer kiezen.
Daarnaast kwamen ze met camera's bij ons langs om het repeteren te filmen, ze kwamen bij mij op school om een special te maken over mijn afstuderen of we verzamelden 205 chocoladerepen voor de voedselbank. Leuk, leuk, leuk!
We zaten er dus al goed in, voordat de bewuste aflevering kwam. En na die aflevering kwam iedereen ons feliciteren. Heel raar, als je het zelf al meer dan een maand weet en al keihard aan het oefenen bent.

Maar nu, al is het pas tweede kerstdag, is dan eindelijk het gedoe met al die kerstliedjes afgelopen. Want gisterenavond is het tweede deel van kerstconcert uitgezonden.
Natuurlijk was dat niet live. Nee, de opnames van het kerstconcert waren op 8 december in Radio Kootwijk. We waren er die dag al om 13.00 uur en 's avonds om 20.00 uur begon het concert. We hebben dus vooral veel gewacht. In die tijd was er gelukkig ook genoeg te doen: soundcheck, oefenen op het podium en de band, make-up, kapsel en kleding. Maar toch: de kern was toch echt wachten...
Tijdens het oefenen ging het niet zo goed. We hadden een nummer gekozen van Glee, Here comes Santa Claus. Dat nummer is driestemmig, supersnel en natuurlijk hadden we een leuke choreografie verzonnen. Alleen bleek het podium veel kleiner dan we hadden gedacht. Dat vergde wel wat improvisatie en natuurlijk sloeg ik met mijn elleboog tegen de vleugel (oepsie, sorry).
Gelukkig kregen we later nog een kans om het nog een keer te oefenen. Toen ging het een stuk beter.
En daarna was het voor het echie. Mijn moeder, grootvader, grootmoeder en schoonvader kwamen kijken en natuurlijk had mijn grootmoeder het voor elkaar te krijgen om vooraan aan de tafeltjes te mogen zitten.
Het hele proces was een heel bijzondere ervaring en ik ben blij dat dit heb mogen doen, al was het soms heel druk.

Twee dagen daarna hadden we ons eigen kerstconcert samen met een ander koor. Ik moet zeggen dat ik me niet eens zenuwachtig had gemaakt voor dat concert. Ik vond het alleen heel jammer dat ik de dag ervoor van de trap af was gevallen (ik dacht dat de trap al afgelopen was, maar dat was ie niet...) en dat ik niet op hakken kon lopen. Ik had mijn sandaaltjes aan en dan voel ik me weer een klein meisje. Je mooie kerstjurk en sandaaltjes... 

Weer twee dagen later was de Dicken's fair in Bennekom. Ook daar kwamen we weer opdraven om kerstliedjes te zingen alleen dan gekleed in lange rokken, manteltjes en andere ouderwetse kleding. Na het zingen zijn ben ik met Lieke, haar vriendje en zusje, mijn ouders en zusje over de kerstmarkt gewandeld. 

En natuurlijk kwam nog de laatste Uitslaapdienst, waar ik rol van Maria mocht vertolken. En ik moet zeggen: dat vond ik het allermooist. Het was zo bijzonder en het ging ook heel goed. De losse stukjes vielen bij elkaar alsof we nooit iets anders doen. De muziek, de zang, het toneelspel, het vertellen, het licht, kortom de algehele sfeer was zo mooi. Het was heel bijzonder. 

Natuurlijk waren er ook bloopers. Bijvoorbeeld dat ik en Menno (Jozef) buitenom moesten lopen naar de andere kant van de kerk. Iemand was vergeten om de deur open te houden en de deur waar we naar buiten kwamen, was achter ons in het slot gevallen. De ironie: Jozef en Maria buitengesloten van het kerstfeest... Gelukkig hoorde iemand achter ons kloppen en heeft diegene de deur open gedaan. Je weet wel, dat soort dingen.

Achteraf hebben we zoveel complimenten gehad en het was zo fijn om te horen dat mensen het mooi hadden gevonden. De kerk zat trouwens helemaal vol!

Eerste kerstdag ging ik 's ochtends eerst naar de kerk en het was een lange dienst. Lieke mocht zingen en dat deed ze prachtig. Voor de rest was het een "gewone" dienst (onze dienst was veel mooier, als ik dat zelf mag zeggen ;)

's Middags zijn Dennis en ik naar mijn ouders geweest en hebben we met hele gezin (papa, mama, grootvader, grootmoeder, Sven, Jung Mi en Jaap, Mei-Yù, Dennis en ik) gegourmet wat natuurlijk hoort bij kerst. We hebben naar het kerstconcert gekeken van Omroep Gelderland, terwijl Sven, een beetje aangeschoten, door de hele uitzending heen heeft gebabbeld.

En wat een grap: doen wij onze best op een choreografie op hoge hakken met een razendsnel tempo, laten ze dat helemaal niet zien! 

Maar na al die kerstdingen had ik nog steeds niet echt het kerstgevoel, al was het superleuk en gezellig. Weet je wanneer dat kwam? Gisteravond toen we Home Alone keken! 

Zo dadelijk gaan we naar mijn schoonfamilie. Ik heb net tijdens het inladen van de foto's mijn pyjama omgewisseld voor mijn blauwe jurkje. En misschien kijken we vanavond nog wel Home Alone 2.

Ik kan nog maar één ding zeggen:

Fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar!

Ik ben blij dat het er bijna op zit ^_^

PS. Bekijk ook deze kerstgroet van de toneelgroep waar ik bij zit. Ik speel ook mee!

De laatste USD...

... zoals ik er nu al zeven en een half jaar aan mee werk. Wat is USD? Het staat voor Uitslaapdienst. Een kerkdienst voor jongeren die pas om 12:00 begint, zodat ze dus inderdaad kunnen uitslapen. Deze diensten draaien om de belevingswereld van jongeren. We werken met een thema, die draait om een tekst uit de Bijbel. Dat thema wordt uitgewerkt met toneelspel, hedendaagse muziek en een korte, duidelijke uitleg. Jullie mogen best weten dat ik nog worstel met welke rol het geloof in mijn leven heeft, maar deze diensten zijn gewoon toegankelijk en vooral heel leuk! Elke derde zondag stond ik klaar om deel te nemen aan deze dienst.

Misschien hebben jullie ondertussen door dat ik een passie heb voor zingen. Ook bij de Uitslaapdienst speelt zingen een grote rol. Mijn taak was namelijk in de band zingen. We hebben een band die de dienst ondersteunt met opwekkingsnummers en popliedjes.
Zeven jaar geleden werd ik samen met Lieke, mijn lieve vriendinnetje, gevraagd of het ons leuk leek om dit te gaan doen. Wow, wat cool, wat ontzettend tof en wat dood- en doodeng. Natuurlijk gingen we dit doen!
We gingen samen wel twee liedjes zingen! Als ik er nu op terugkijk, waren het de makkelijkste liedjes die we hadden kunnen doen, maar op dat moment was dat al een hele opgave.










We hebben die nummers gezongen en sindsdien ben ik niet meer weg geweest. In zeven jaar gebeurd er heel veel: ik heb lang en kort haar gehad in verschillende kleuren, ik heb een studie afgerond en een nieuwe begonnen waar ik nu ook bijna klaar mee ben, ik ben van bijbaantje veranderd en ik ben drie keer verhuisd. Maar het allerbelangrijkste is dat ik op de USD mijn vriend Dennis heb leren kennen met wie ik in maart zeven jaar samen ben. Ik kreeg steeds meer taken, waaronder de teksten voor de PowerPoint en elke maand de posters maken en ophangen. Lieke ging er een tijdje tussenuit, maar kwam later ook weer terug. Ik heb muziek gemaakt met veel verschillende mensen, maar de laatste twee of drie jaar is het hetzelfde groepje gebleven.


Aan de ene kant is dat leuk, want je speelt steeds beter op elkaar in en je wordt steeds beter. Aan de andere kant houdt het op een gegeven moment ook op als er geen nieuwe mensen meer komen.
Dat is nu dus het geval. We zijn er al zolang mee bezig en er komen geen nieuwe mensen. Mensen gaven aan te willen stoppen, maar we hadden geen vervanging.
We hebben een moeilijk besluit genomen, maar wel wat naar ons idee het beste zou zijn. In plaats van dat de mensen één voor één weggingen en dat we moesten dweilen met de kraan open, hebben we besloten om te eindigen met een spectaculaire kerstdienst. Liever eindigen met een BANG dan langzaam wegzakken. 
Dus over een een week en één dag spelen we vol trots onze laatste dienst, waar we zoveel tijd en moeite in hebben gestopt: onze Kerst-Passion!

De Kerst-Passion gaat plaats vinden op 21 december om 18.30 uur in de Beatrixkerk in Ede. Leidraad voor deze dienst is het kerstverhaal. We laten het verhaal zien met toneelspel en veel muziek. Zo wordt er onder andere Say Something van A Great Big World & Christina Aguilera gezongen. En natuurlijk blijven de kerstklassiekers ook niet uit.

Een verteller leidt ons door het verhaal heen en we zien hoe Jozef en Maria bezocht worden door een Engel en hoe ze op pad moeten gaan. We ontmoeten de drie Wijzen die met behulp van hun laptop en Google op zoek gaan naar de ster. We komen langs Herodes, die moeten laten zien dat hij nog steeds het haantje is en zien hoe de herbergier aan Jozef en Maria vertelt dat ze van te voren hadden moeten reserveren.

Ondertussen vindt er ook een ster-wandeling plaats. Het licht van de ster komt steeds dichter naar ons toe. Het is het licht van de ster die ons op de kortste dag van het jaar weer komt verlichten! 

Na de dienst drinken we glühwein en warme chocolademelk als afscheid.

Een paar jaar geleden hebben we een soortgelijk iets gedaan en dat werd een groot succes. Dat jaar was ik de Engel en Lieke Maria. Dit jaar is het omgedraaid, al hebben we bijna lootjes getrokken wie welke rol zou gaan doen ;)

We hopen dat de kerk helemaal vol komt te zitten. 

En weet je wat het mooie is? Op het moment dat we hadden aangekondigd dat we zouden gaan stoppen, hebben mensen zich verzameld en willen ze verder gaan met dit concept! Misschien niet onder dezelfde naam, niet meteen in januari, maar blijkbaar willen mensen toch dat dit niet verloren gaat. Dat geeft me een goed gevoel: we hebben ergens iets goed gedaan! Of ik er weer aan mee wil werken, weet ik nog niet. Maar ik vind het fijn dat het door nieuwe mensen wordt overgenomen en dat zij deze dienst willen gaan dragen.

Surprise, surprise...

... Sinterklaas én zijn Pieten/knechten/vrienden/wat dan nu ook de politiek correcte term is, zijn toch gekomen. Sinterklaas is eigenlijk één van mijn favoriete feesten, altijd al geweest. Ik heb me buiten de Zwarte Pieten discussie gehouden en heb gewoon weer genoten van dit kinderfeest.

Vroeger was het de Sint, de geheimzinnige oude man die helemaal uit Spanje kwam om mij (en duizenden anderen) een cadeautje te komen brengen. De Pieten waren eng en superleuk tegelijk.
Als mijn familie Sinterklaas vierden bij opa en oma, zat ik op een bepaalde plek: onder het raam waar ik de pepernoten naar binnen werden gesmeten... Ik wilde Piet zien! Ze moesten me weglokken en dan juist op dat moment kwamen ze natuurlijk. Zo oneerlijk! Ach ja, dat gevoel vergat ik als we daarna de berg van cadeautjes ontdekten.
En ander ding is; ik ben een stuk ouder dan mijn zusjes. Ik heb zeker tot mijn 18e serieus de schoen mogen/moeten zetten, omdat mijn zusjes nog geloofden. En ik vond het zeker geen straf!

Nu ik "groot" ben geworden, is er het een en ander veranderd. Het gaat nu om surprises en gedichten. Ik heb laatst een blog gelezen waar ik erg om moest lachen. Het is zo wáár! Een Canadeense dame, die al een paar jaar in Nederland woont, heeft al onze vreemde gewoontes, normen en waarden onder de loep genomen en beschrijft ze op haar blog. Onderwerpen als fietsen, de doe-maar-normaal-mentaliteit en natuurlijk Sinterklaas worden beschreven. Stuff Dutch People Like. Deze blogpost gaat dus over dat Nederlandse volwassenen dit kinderfeest gebruiken om goedkope kleine cadeautjes (hé, we blijven Nederlanders, dus ook een beetje gierig) in een knutselwerkje te verpakken en daarbij een sarcastisch gedicht te schrijven. Als je er over nadenkt is het inderdaad niet logisch, maar ja, welke traditie is dat wel?

Ik heb al met één deel van mijn familie Sinterklaas gevierd. Een beetje vroeg, maar dat maakt niet uit als er alleen maar volwassenen zijn en één kind van anderhalf jaar oud. Dit feestje was met de vader, broers en aanhang van mijn vriend. Ik had Mark getrokken, Dennis' oudste broer. Ik had een Yeti voor hem gemaakt (lang verhaal, we vinden hem op de Yeti's van The Guardians lijken. Je weet wel, de animatiefilm met o.a. Jack Frost, de Kerstman en de Paashaas. Niet? Oké, laat maar, dit is niet uit te leggen).

Maar bij die kant gaat het vooral om de gedichten. De surprises zijn bijzaak. Je gedicht moet minimaal een kantje zijn in lettergrootte 11, anders hoor je er niet bij. Maar het is gebruikelijker dat een gedicht twee of drie kantjes lang is. Werkelijk alles moet worden beschreven in zo'n gedicht. Alle belangrijke momenten, stomme blunders, grote veranderingen worden in het gedicht verwerkt. Dennis had een gedicht van drie kantjes zonder rijmwoordenboek te gebruiken! Dat kan ik niet hoor, ik had één kantje en wel rijmwoordenboek gebruikt. Het was een leuke avond. Mijn neefje loopt rond en wil alle cadeautjes pakken, mijn nieuwe schoonzus krijgt een surprise vol met spinnen en meerdere boekwerken in dichtvorm zijn voorgelezen.

Mijn gezin is vooral dol op de surprises. Grootse knutselwerken, die met veel moeite gesloopt moeten worden om bij je cadeautje te komen. Gedichten zijn hier juist minder belangrijk. Ik ga nog lekker niet vertellen wat ik dit jaar ga doen, want dit feestje is pas volgende week. Ik kan al wel verklappen dat ik gedicht in Dennis' stijl heb gemaakt. Oké, één kantje, lettergrootte 11 en een plaatje. 

Het lijkt zo simpel en het is zo makkelijk om ons mee te laten slepen met de Zwarte Pieten discussie. Is deze traditie achterhaald, racistisch en gierig? Voor mij gaat het meer om moeite doen voor elkaar. Ieder gezin doet dat weer op een andere manier: prachtige surprises, ellenlange gedichten, cadeautjes die met zorg zijn uitgezocht. Het is creatieve manier om iemand waar je van houdt, te laten weten dat je hem of haar waardeert. Je laat weten dat je diegene gezien hebt. Je weet wat diegene heeft meegemaakt en je hebt naast hem of haar gestaan, wanneer dat nou nodig was of niet. Ik geloof in de liefde en de magie van een familie en dat ze samen wonderen kunnen verrichten. Net zoals de Bisschop van Myra, honderden jaren geleden. 

Ik ben dan nu groot geworden, maar ik zou graag die beleving van een kind vast willen houden. De verwondering over de goedheid van een persoon en het mysterieuze aspect. 

Ik denk dat we maar één ding kunnen blijven doen: 

koppig de schoen blijven zetten en zo hard als we kunnen Sinterklaas liedjes zingen!

Soms zijn er van die dagen...

... dat ik eigenlijk alleen nog maar wil slapen/gillen/huilen/dingen van het balkon smijten. Je kent het wel: dat zijn eigenlijk altijd de dagen dat je veel te veel te doen hebt. De afgelopen maand was zo'n feestje en tot begin januari zal dat niet verminderen. Mijn agenda staat vol met half afgewerkte lijstjes. Elke ochtend als ik opsta denk ik: nu ga ik het helemaal anders doen. Ik ga vandaag effectief zijn....
Tja, effectief zijn. Niet mijn sterkste punt. Soms heb ik een goede dag en heb ik werkelijk door elke taak in mijn agenda een krulletje kunnen zetten (ik ben gek op krulletjes, geeft me het gevoel van de basisschool dat ik iets goed had gedaan ;)
Maar hoe het op dit moment is, zie ik eigenlijk door de bomen het bos niet meer. Waar te beginnen aan de altijd groeiende stapel?! Ik kan ook geen nee zeggen!
Ken je deze afbeelding? Klopt als een bus!

Oké, dat was genoeg gezeurd. Want, weet je, alle dingen die ik doe zijn HARTSTIKKE LEUK! (Echt waar, geen sarcasme).

Ik ben bezig met een supergaaf stageproject voor het Kröller-Müller Museum. En dat is toch niet het eerste de beste museum. Kijk maar eens op de site: http://krollermuller.nl/news/453/De-Winterspelen-kom-reizen-door-de-tijd

Ik mag veel tijd besteden aan mijn eigen kunstzinnige project. Al gebied de eerlijkheid mij om te zeggen dat het even op een laag pitje staat. In januari, na afloop van stage en alle kerstdingen, zal ik dat weer meer oppakken. 

Daarnaast mag ik met mijn koor Pure Voice meedoen aan het kerstconcert van Omroep Gelderland en de daarbij behorende (korte) tv-serie. In één aflevering komt Harm Edens zelfs langs bij mij op school voor een interview over mijn werk. Zie hier de aflevering. Je moet de aflevering van 15 november hebben.

http://www.omroepgelderland.nl/web/uitzending-gemist-5/tv-1/programmas/programma.htm?p=In+koor

Met hetzelfde koor heb ik een kerstconcert en mogen we meedoen aan de Dicken's Fair in Bennekom, waarbij we verkleed moeten gaan. En ik ben gek op verkleden!

Met toneel heb ik een leuke rol gescoord. Die van nuchtere, realistische huishoudster/gouvernante die haar baas regelmatig uitkaffert en in de maling neemt. Ze houdt van zijn dochters, maar minacht zijn nieuwe vrouw. Ze zal er altijd voor zorgen dat haar willetje wordt doorgedreven en zal de boel wel "even regelen".

Op het werk (rhönrad lessen geven, als je niet weet wat het is, moet je het maar even googlen) hebben de kinders net wedstrijden gedaan en er zijn een paar verrassende resultaten uitgekomen! We weten waar we aan kunnen werken de komende tijd. 

Dus. Genoeg leuke dingen te doen. En daarnaast lukt het me ook nog om bijna elke avond met mijn vriend te kunnen eten en Criminal Minds te kijken. Wat heb ik nog meer nodig?

En weet je, ik vind dat ik nu al een krul verdien, want ik wéét dat al deze dingen me gaan lukken. Misschien heb ik af en toe een kleine mental break-down, maar ik kan dit en ik kan dit goed.

Oké, terug naar de realiteit. Ik ga maar weer eens aan de slag. Vandaag ga ik het anders doen: ik ga het vandaag heel effectief aanpakken. Echt waar.

Of zal ik toch maar eerst aan die surprise voor Sinterklaas gaan werken? Dat moet tenslotte ook nog gebeuren...

De meeste dromen zijn...

... heel erg raar. Ben je zo iemand die zijn dromen altijd of meestal kan onthouden? Ik hoor absoluut bij die groep. De afgelopen anderhalve maand heb ik een droomdagboek bijgehouden en dan pas kan je zien of ongelooflijk vreemd dromen wel niet zijn.
Je kent het gevoel wel. Als je aan het dromen bent, is alles heel logisch op dat moment. Er is eigenlijk niks raar en het overkomt je allemaal. Het is een soort realiteit, een wereldje met eigen regels op zich. Pas als je wakker word, denk je dat het wel heel vreemd is.

Ik ben bezig met mijn eindexamenjaar. Dat bestaat uit drie onderdelen: een stage, een scriptie en een beeldend examen dat in juli geëxposeerd word (als mijn docenten vinden dat het goed genoeg is). Voor mijn stage ben ik samen met nog zes andere eindejaarsstudenten bezig met het organiseren van de Winterspelen voor het Kröller-Müller Museum. (Dat wordt heel leuk. Ik zal er in de toekomst over schrijven en je kan ook op Facebook kijken.)
Voor mijn scriptie en mijn beeldend examen ben ik eigenlijk bezig met hetzelfde onderwerp. Ik ben op zoek naar het onderbewuste. Voor mijn scriptie doe ik onderzoek naar wat er volgens bepaalde theorieën in het onderbewuste zou zitten en dat vergelijk met kunst die gemaakt is door kunstenaars met een psychische stoornis. Ik wil vooral kijken naar kunstenaars met psychoses. Maak je tijdens een psychose een uitstapje naar je onderbewuste? Dat wil ik onderzoeken en terug zien in hun kunst. Misschien is het antwoord wel nee.

Dit zijn kunstwerken die gemaakt zijn door Widener. Hij is een Amerikaanse kunstenaar met autisme. Als je naar de kunstwerken kijkt, voegt die wetenschap dan iets toe? Kan je iets herkennen van zijn autisme in deze werken?

Of dit werk. Dit is gemaakt door Anthony Mannix. Hij is gediagnosticeerd met schizofrenie. Mannix zegt dat hij zijn artistieke carrière heeft te danken aan zijn psychoses. Hij zag psychoses als de manier om zijn onderbewuste te verkennen. Mannix noemt zijn werken een soort van opstand tegen de pogingen van de psychiatrie om er stil over te zijn. Het gaat om een botsing tussen hem en zijn psychiaters, die hem proberen te veranderen en te behandelen. Een botsing tussen waanzin en realiteit, die hij ook terug vindt in zichzelf. 

Terug naar de dromen. Nu ik zo bezig ben met het onderbewuste, wilde ik ook mijn eigen onderbewuste gaan verkennen. Ik heb geen psychoses en ik verdovende middelen leek me ook niet zo'n goed idee. Dromen werd dus mijn manier om het onderbewuste bewust te maken. Ik ben dus bezig met een droomdagboek en daaruit haal ik mijn inspiratie om beeldend aan de slag te gaan. Moet je voorstellen: elke nacht nieuwe inspiratie! Ik kan het ook werkelijk niet verzinnen zoals ik het kan dromen. 
Eerst heb ik stukken tekst gekozen die me aanspraken. Daarbij heb ik illustraties gemaakt en ben ik gaan associëren. Je begint met het maken van een afbeelding, maar daarna moet je de volgende stap maken. Je maakt een vertaling. Die hoeft niet 100% trouw te zijn aan je droom. Er is niemand die op je afstapt en zegt: hé, dat klopt niet!
Ik zal een voorbeeld geven. Ik had het volgende gedroomd: Op het moment dat ik los ben, kantelt de wereld en begint alles te glijden. De man en ik blijven een hele tijd door de sneeuw glijden. 
Daar heb ik onder andere deze afbeelding bij gemaakt.

Ik begin er meer over na te denken. Wat is de kern hiervan? Ik heb er uitgehaald: De wereld kantelt en alles begint te glijden. Dat gaat voor mij over andere werelden, droomwerelden, surrealistische werelden. Over loslaten, chaos en geen controle hebben. En dat probeer ik een visuele vorm te geven. 

Zo werk ik dus aan mijn beeldende werk voor het examen. Mijn gevoel zegt dat ik op het goede pad ben, maar ik heb nog..., even tellen...., acht maanden voordat ik het echt af moet hebben. Wie weet waar ik uiteindelijk op uit kom! 

Live long and prosper...

...je weet wel: de favoriete Vulcangroet van Mr. Spock. Nee, weet je dat niet? Nou, ik eigenlijk ook niet, maar ik heb het voor de gelegenheid opgezocht. Waarom dan wel, zou je kunnen vragen. Dat zal ik je vertellen. Afgelopen zomer heb ik mee mogen werken aan een gaaf project. Af en toe, als school het toelaat (de vakanties dus), werk ik voor Atelier Kevin van den Bergh. Naast zijn eigen opdrachten als grimeur is hij een site begonnen waar make-up leken (ja, ik bedoel jou ;) supergave applicaties kunnen aanschaffen. Heb je altijd al eens uit willen zijn als een ork of Michael Jackson in half vergane staat? Of je loopt zwaar gewond rond op een Halloween feestje (dat trouwens er weer aankomt, dus grijp je kans). Geen enkel probleem voor MaskMania!
In elk geval, afgelopen zomer heb ik de leukste oren ooit mogen maken. Spock-oren! Wie wil er nou geen puntoren?! Zie hier het resultaat. Mijn lieve vriendje Dennis wilde wel model zijn.

Deze producten moesten natuurlijk ook worden geplakt en gefotografeerd, resulterend in de foto hierboven. De laatste vrijdag van de zomervakantie gingen we aan de slag. Ik heb de spock-oren geplakt en geschminkt en daarnaast heeft Kevin Arwen-oren geplakt en geschminkt. Just an ordinary day at the office. 

Hier zie je Kevin aan het werk en in overleg met de fotograaf. Ondertussen lopen er allemaal vreemde figuren rond. Tja, dat zijn we wel gewend...
En als dat nog niet genoeg was, hebben we onszelf ook zwaar verwond. Er zijn allerlei nieuwe, mooie wonden te krijgen, die echt heel makkelijk aan te brengen zijn. Ach, wat zijn we zo een liefdevol stelletje...
Ik weet dat dit even onbeschaamde reclame is, maar omdat ik het zo leuk vind, mag ik het wel doen. Kijk dus even op de site van MaskMania en wees vooral niet bang dat je het niet zou kunnen! Het is zo ontworpen dat iedereen het kan! Je moet natuurlijk wel goed de gebruiksaanwijzing doorlezen...

Hark, the herald angels...

... zingen wel heel vroeg dit jaar. Ik hou van zingen. Even een stukje persoonlijke geschiedenis: mijn ouders hebben me al vroeg op een jeugdkoor gedaan. Ik was, denk ik, een jaar of acht. Het was een kerkkoor, maar we zongen veel verschillende soorten liedjes. Mijn eerste optredens waren in de kerk. Kijk, daar staan we, mijn broertje en ik staan helemaal rechts. Voor een superklein kerkje op een heuvel bij een superklein dorpje. We zongen daar wel vaker en als we dat gedaan hadden, maakten we er vaak een leuke dag van en speelden we in de bossen.

Toen ik 15 werd ging naar het jongerenkoor van de kerk. Die richtte zich meer op klassieke muziek. En ik ging ook naar het plaatselijke cultuurcentrum voor een koor met lichte muziek. De zanglerares, Paula, was top en toen zij haar eigen zangschool begon ben ik samen met mijn beste vriendinnetje daar mee naar toe ben gegaan. En ik ben blijven hangen, na al zo'n acht jaar. 

En nu kom ik op het onderwerp waar ik over wilde schrijven. KERST! Ja, in september...

Kerstliederen zijn niet echt mijn favoriete liederen. Al sinds ik dus acht jaar oud ben, komen elk jaar dezelfde kerstliedjes weer terug. Ik kan ze wel dromen. Maar dit jaar was het helemaal belachelijk vroeg. We deden als koor namelijk mee aan een auditie voor het kerstconcert van Omroep Gelderland. Eén van de nummers die we moesten instuderen was Hark, the herald angels sing. 

En eergisteren was de grote dag. Met ons hele koor, wel elf meiden groot, gingen we naar Radio Kootwijk. Het gebouw van Radio Kootwijk ziet eruit alsof aliens het daar hebben neergezet op het randje van de wereld. Maar als een student van de kunstacademie moet ik natuurlijk zeggen dat het gebouwd is in 1918 in de Art Deco Stijl en oorspronkelijk gebruikt is als zend- en ontvangststation voor contact met de toenmalige koloniën. Beslis zelf maar wat je ervan vindt...

Maar goed, de auditie dus. De akoestiek is het gebouw is fantastisch en natuurlijk waren we ook geïmponeerd door het feit dat alles meteen gefilmd werd. Stikzenuwachtig kwamen we daar binnen en gingen we staan. Ik denk dat onze hele auditie ongeveer zes minuten geduurd heeft. We zongen dus Hark, the herald angels sing en, godzijdank niet nog een kerstlied, Seasons of love van Rent.

Bij het bekendmaken van welke koren door mochten naar de finale stonden we met alle koren lekker buiten in het zonnetje en, je kan het al bedenken, kerstliedjes te zingen. Ik kan en mag nog niet teveel verklappen over hoe het afloopt, maar als je nieuwsgierig bent moet je zaterdag 1 november 2014 maar kijken naar de eerste aflevering bij Omroep Gelderland.

En school is weer...

...nou ja, een soort van begonnen. De vakantie was zo heerlijk en dat ben ik nog niet vergeten. Samen met mijn vriend Dennis, ben ik richting Parijs gereden. We hebben ons tentje opgezet op een camping buiten Parijs en zijn een aantal keer met het openbaar vervoer naar De Grote Franse Stad gereisd. 

Natuurlijk hebben we alle grote toeristische attracties gedaan, zoals het ons toeristen betaamd. Compleet met heuptasje en al.

En ik zou geen kunstacademie student zijn, als ik dan niet naar het Louvre zou gaan. De eerste dag dat we er waren, kwamen we nietsvermoedend aan lopen. Stond er toch zeker een rij van 200 meter. Gekke Henkie dat we daar in zouden gaan staan! Later hebben we tickets gekocht, zodat we in één keer konden doorlopen. Wat blijkt nu: die rij is niet voor de tickets, maar voor de tassencontrole! Gelukkig mochten we alsnog langs de rij, omdat we inderdaad onze tickets al hadden.  

Een vriendin had me al gewaarschuwd voor the Asian Invasion. Het is ook echt zo. They're everywhere! Zoek de Mona Lisa maar eens... Gelukkig heb ik een heleboel andere schilderijen wel goed kunnen bekijken, zonder dat je al ellebogend naar het werk moet toebanen. Het was zeker een geslaagde vakantie!

Maar ondertussen is het schooljaar nu zo'n twee weken oud en ik moet bekennen dat ik nog niet zoveel gedaan heb. Niet omdat ik dat niet zou willen, maar omdat ik volledig geen inspiratie heb.

Heb je dat nodig? Ja, helaas wel... Nu ik ben begonnen met mijn eindexamen jaar, moet ik het helemaal zelf doen. Je hoort het goed: ik krijg geen lessen meer. Ik moet nu in staat zijn om mijn werkdagen zelf te kunnen vullen (oja?), zelfdiscipline te hebben (ai) en esthetische verantwoorde producten te kunnen maken (aargh, wat gaat hier mis?!).

Het is heel moeilijk om te beginnen zonder kaders. Wat wil ik zeggen met mijn werk? Wat moeten mensen er in kunnen zien? Maar ik heb nu geleerd dat ik deze vragen veel te vroeg stel. Ik heb tenslotte nog tot juni om dat soort dingen te perfectioneren.

Afgelopen donderdag heb ik het eerste gesprek gehad met mijn begeleidende docent en wat ik vooral moet doen, is heel dingen gaan maken. Het liefst in snelle technieken: fotograferen, tekenen, kleien, schrijven. En ik moet terugdenken aan voorgaande opdrachten, die mij nu nog steeds kunnen inspireren. Op dit moment gaat kwantiteit boven kwaliteit.

Dus het eerste wat ik die vrijdag erna heb gedaan, is naar de sportschool gaan en op zo'n martelwerktuig - uhm, hoe heet zo'n ding? O, ja, een crosstrainer - gekropen en er eens goed over nagedacht. En eindelijk kwamen de ideeën terug. Moraal van het verhaal: inspiratie kan je niet afdwingen. Je moet gewoon aan de slag en al maak je troep (en dát kan ik heel goed), daar kan je je conclusies uittrekken en verder gaan. Begin niet meteen met de Grote Vragen te willen beantwoorden, maar begin onderaan. Tenslotte is de deadline pas in juni. 

Een goed begin is...

.... moeilijker dan je denkt. Mijn allereerste blogbericht! Maar waar zal ik het eens over gaan hebben?
Uiteindelijk is het de bedoeling om het te hebben over kunst, make-up, creatieve dingen en gekke voorvallen in mijn leven. Maar het is nu zomervakantie en dat betekent dat de dingen een beetje stil staan. Er is in elk geval niks noemenswaardigs gebeurd de afgelopen week, behalve dan dat het heerlijk weer was. Dan neem ik maar de gelegenheid om iets over mezelf te vertellen.

Mijn naam is Machteld van Bruxvoort, geboren op 12 juni 1988. Ben op dit moment dus 26 jaar en 40 dagen oud/jong (wat je beter vind klinken ;)
Ik ben een student aan ArtEZ Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem. Ik doe de opleiding Docent Beeldende Kunst & Vormgeving. Na de vakantie begin ik aan het eindexamenjaar en daarna is het sweet freedom!!! Begrijp me niet verkeerd: ik vind studeren leuk en ik heb geen spijt van de beslissing om nog een studie te gaan doen. Maar het is niet mijn eerste studie. Ik heb eerst Onderwijsassistent (2004-2007) gedaan en daarna nog Allround Grimeur (2007-2011). Je snapt misschien dat ik er ondertussen wel naar uitkijk om mijn geluk in het werkveld te beproeven.
Ik ben dus ook een make-up artist en probeer daar ook wat werk in te vinden, maar naast de studie is daar niet veel tijd voor. Dat komt ook volgend jaar wel weer! Ben je benieuwd naar mijn werk (als make-up artist, docent en kunstliefhebber), neem dan een kijkje op www.mvanbruxvoort.nl
Een site die ongeveer net zo nieuw is als deze blog, haha.

Terug naar iets over mezelf. Tja, ik woon samen met de liefste man die ik ooit ontmoet heb. Verder heb ik één broertje en twee zusjes, dus dat was dolle boel vroeger.

Kijk, daar zijn we dan. Ah, wat een schatjes. Zo zien ze er nu ook niet meer uit: deze foto is van een paar jaar geleden. Ondertussen is mijn broertje gisteren 22 jaar geworden en zijn mijn zusjes 16 en 14 jaar oud.

Ik hou er van om kunstzinnig bezig te zijn, ik hou van zingen, toneelspelen, mensen iets leren, mijn vrienden en familie. Daar zal het met deze blog dan ook het meest over gaan.
Maar dan wel na de zomervakantie... Tenzij er zoiets bijzonders zal gebeuren, dan zal ik er wel wat over schrijven. We zullen zien!

Fijne vakantie allemaal!!!