A Christmas...

... tale. Kerst is alweer voorbij. De aanloop begint altijd erg vroeg. Al vanaf 8 oktober kan je van de kerstshow genieten bij de Intratuin en ook rond die tijd begin je ook met de kerstliedjes. Dat is voor mij ook een reden om in die tijd even niet naar de radio te luisteren.
En als het dan eindelijk kerst is, is het ook altijd zo weer voorbij.
Voor mij begon kerst op 18 december met de Kerst-Passion. Het was me gelukt om weer helemaal opgeknapt te zijn om Maria te kunnen spelen en dit jaar hadden we een echte Jezus! Zoë had haar eerste rol binnen en mocht kindje Jezus spelen. Gelukkig had Dennis ongelijk: ze heeft helemaal niet de hele boel bij elkaar gebruld. In tegendeel, ze was heel lief en rustig. Het was wel een zware dag, omdat we 's middags ook alles moesten opbouwen en twee keer een hele doorloop. Het resultaat mocht er wel zijn. Het is altijd mooi als je hoort dat je mensen hebt ontroerd (yes, ik heb mensen laten huilen! Op de goede manier natuurlijk ;)
En een echt kindje is wel bijzonder. Toen ik op kwam met Zoë in mijn armen klonk er een "aaaah" door de kerk gaan.

En de kerstdagen zelf waren ook zo voorbij. Op eerste kerstdag kwam mijn familie naar ons toe voor ons Sinterkerst. Dit jaar was Sinterklaas er bij ingeschoten, dus dat deden we dan nu maar. Daarna volgde een chaotische en gezellige gourmet maaltijd.
Op tweede kerstdag gingen we naar Edwin, mijn schoonvader. Mijn schoonzusje met haar kinderen was er ook. Dat was een rustige kerstdag, want ze waren niet helemaal lekker. Het was wel heel mooi om te zien hoe Luca (drie en een half jaartjes oud) met zijn kleine nichtje omgaat. Heel lief en zacht, hij beseft heel goed dat hij voorzichtig moet zijn. Dat was wel anders toen zijn zusje werd geboren. Geloof me, Nola kan heel wat hebben, want hij vindt het heerlijk om met haar te stoeien.
Luca mocht Zoë ook vasthouden voor een foto van hen drieën. Daar was hij zo trots op. Alleen een beetje jammer dat zowel Nola als Zoë het er niet mee eens waren. Laten we maar zeggen dat Luca de enige was die een beetje vrolijk keek ;)

Zo, nu nog even oud en nieuw, de dertig miljoen winnen (moeten we nog wel een lot kopen...) en dan zijn de feestdagen weer voorbij. Dit is het laatste berichtje op mijn blog van 2016.
Ik wens iedereen alvast een fijne (en veilige) jaarwisseling en de beste wensen voor 2017!

Ons leven nu...

... is helemaal anders dan voorheen. Precies een maand geleden schreef ik een berichtje over de komst van onze dochter Zoë. Daarna heb ik niet zoveel de kans gekregen om te bloggen, want zo'n baby is een echt handenbindertje. Maar langzamerhand komen we uit onze cocon en krijgen we weer iets meer interesse in andere dingen. De eerste tijd word je zo in beslag genomen door zo'n kindje en de verandering in je leven, dat je eigenlijk aan niks anders kan denken. En je krijgt ook iets meer tijd voor andere dingen. Dat komt omdat Zoë al iets beter slaapt in haar bedje (al ligt ze op dit moment bij mij in de draagdoek, omdat ze vandaag absoluut niet in haar bedje wilt. Wat denk je wel niet, mama?!) en omdat het ritme ook steeds duidelijker word.
Dennis werkt alweer een tijdje en gaat naar toneel, de kerk en alle voorbereidingsactiviteiten die daar bij horen. Ik ben alweer een keer gaan sporten, ga op woensdagavond zingen en denk mee over de PR van toneel. Eigenlijk probeer je ongeveer hetzelfde te doen als voor de bevalling, alleen dan in minder tijd ;)

Zoë 1 maand oud

Morgen hebben we een grote dag. Dan hebben we de Kerst-Passion. Dat is op dit moment de grootste activiteit waar we mee bezig zijn. Dennis en ik hebben een heleboel daarvoor georganiseerd en we spelen ook allebei een rol. Dennis is een herder en ook de verteller en ik mag weer Maria vertolken.
Ook Zoë zal haar deel moeten doen: zij zal, jawel, Jezus spelen (haar eerste toneelrol :p).
Overdag zullen we de hele dag nog bezig zijn met oefenen en opbouwen. Het is ook de eerste keer dat we Zoë naar een oppas brengen voor zo lang. Dat wordt ook wel een beetje spannend.
's Avonds om 19:00 uur zal het spektakel weer beginnen. Het belooft weer heel mooi te worden. We hebben er in ieder geval hard genoeg voor gewerkt. Met de Kerst-Passion vertellen we het kerstverhaal met hedendaagse muziek en theater. We proberen de drama te laten zien (stel je voor dat je zwanger zo ver moet reizen op die manier), maar ook zeker de humor naar voren te laten komen (Herodes: dus jullie zijn de wijsneuzen uit het oosten?).
Wil je er bij zijn? Dat kan! Morgen om 19:00 uur in de Beatrixkerk in Ede (Beatrixlaan 54). Entree is gratis, aan het eind zal er een collecte zijn voor het goede doel.
Kan/wil je niet komen? Maakt niet uit, ik zal er de volgende keer uitgebreid over schrijven ;)

De onthulling: jongen of meisje...

... (tromgeroffel) een meisje! Dennis en ik zijn vorige week ouders geworden van een prachtige dochter. We hebben haar Zoë Alice genoemd met als roepnaam Zoë.
Zoë betekent leven en Alice betekent nobel en vriendelijk. Als dat geen mooie betekenis is, weet ik het ook niet meer.
Vorige week donderdag veranderde ons leven voorgoed. We zullen nu altijd ouders zijn en dat is een heel verantwoordelijke taak. Aan de ene kant moeten we nog wennen aan zo'n klein hummeltje en aan een nieuw ritme. Aan de andere kant kan ik mijn leven niet meer zonder haar voorstellen.
Zoals alle nieuwbakken ouders vinden we ons kindje het mooiste kindje op aarde. Bij haar geboorte woog ze 2880 gram en was ze ongeveer 50 cm lang. Ze is maar een klein ding: ze verzoop in haar eerste pakje. Maar ik twijfel er niet aan dat ze snel zal gaan groeien.

De bevalling was goed verlopen. Ik zal niet liegen: het is één van de zwaarste dingen die ik ooit heb moeten doen, maar het was een keurige bevalling. Gelukkig konden we thuis blijven, zoals Dennis en ik dat graag wilde. Op het moment dat Dennis Zoë mocht aanpakken en bij mij mocht neerleggen had ik geen woorden meer. Ik voelde me geweldig opgelucht, zowel omdat de pijn voorbij was en omdat Zoë duidelijk leefde. Ik was heel gelukkig en eigenlijk een emotioneel wrak. Ook ik ben er goed vanaf gekomen: niet ingescheurd en niet ingeknipt en dat scheelt heel veel met het herstellen.

De eerste nacht zijn Dennis en ik een beetje kwijt. Ik weet nog dat Dennis de eerste luier heeft verschoond en dat ik daar heel hard om moest lachen: poep als trekdrop en op het moment dat hij de luier af heeft, begon ze weer te poepen. Maar verder kan ik me die nacht niet echt herinneren.
Op vrijdag kwam de kraamverzorgster, een schat van een meid. Op dat moment moesten we beginnen met leren: verschonen, aankleden, wassen, badderen, vasthouden en ga zo maar door.
Zoë is een makkelijk kindje. Ze huilt zeker niet de hele dag en nacht door. Sterker nog, tot nu toe hebben we elke nacht en paar uur kunnen slapen. Heel fijn ;)
Wat nog wel een uitdaging is, is het voeden. Ze pakt niet goed aan de borst en daar wordt ze heel kwaad van. Ondertussen zijn we een paar dagen verder en er zijn een aantal oplossingen. We werken er in ieder geval aan en ik weet zeker dat het goed komt voor ze 18 is ;)

Voor nu genieten we van onze tijd samen en ook van de uren slaap die we meepakken ;)

En dan heb je opeens drie maanden...

... een soort van vrij. Ook wel zwangerschapsverlof genoemd. Gisteren was ik precies 36 weken zwanger en ging mijn verlof in.
De afgelopen weken waren juist nog extra druk, maar woensdag heb ik (voorlopig) de laatste applicaties geschuimd, donderdag de laatste aanwijzingen gegeven op de les en vrijdag het laatste poststuk door een brievenbus geduwd. Met de post ben ik nu helemaal gestopt, maar met de lessen en natuurlijk met MaDe Creatives ga ik na 15 januari gewoon door.
Ik ben dan ook erg blij dat doorwerken tot de laatste vier weken me gewoon gelukt is. Vorige week (8 oktober) hadden we nog "even" ons jubileumconcert en ook daarvoor heb ik geknokt om mee te kunnen doen. Ik ben erg trots dat het me gelukt is. Het concert was heel leuk en erg geslaagd. Mijn favoriet was Alto's Lament (de klaagzang van de alt), waarbij ik met vier andere meiden een heerlijk lied mocht neerzetten.

Die zondag daarna had ik nog een bellypaint en het viel me mee hoe ik me voelde. Ik voelde me eigenlijk best goed. Maar dan gebeurt dat ene wat altijd gebeurt als je voorbij je doel bent: je word ziek. Mijn laatste week werken heb ik vooral snotterend doorgebracht. En ik wissel mijn activiteiten af met slapen. Bijvoorbeeld vrijdag; 's ochtends als eerst de post gedaan, daarna slapen, 's middags even naar de Ikea, daarna slapen, 's avonds wokken en rond 22.00 uur lag ik alweer te pitten.
Maar goed, met slapen is niks mis. Ik geloof ook wel dat het word aangeraden aan hoogzwangere vrouwen om 's middags te slapen ;)
Gelukkig voelde ik me gisteren en vandaag al iets beter.

Afgelopen donderdag hadden we nog een afspraak bij de verloskundige, waarbij we de liggingsecho kregen. Alles ziet er goed uit: het hoofdje ligt keurig naar beneden. Er is ook nog genoeg vruchtwater en het was leuk om ons kindje weer even te zien. Natuurlijk voel ik het elke dag (en elke dag ook harder), maar zien is toch weer anders. Hij/zij lag op zijn/haar handje te sabbelen en dat was zo lief. Mijn bloeddruk is nog steeds erg laag, dus dat is ook prima.
Aankomende zaterdag is het nog maar drie weken tot de uitgerekende datum en kan het dus veilig komen.
Maar voorlopig heb ik vrij. Genoeg tijd om te slapen, maar ook om nog wat dingen te regelen en eens dingen te doen waar je eigenlijk niet zoveel tijd voor hebt. Schilderen of zo. Komt goed, ik verzin wel wat :)

TIEN jaar...

... verder. Aankomende zaterdag is het 10-jarig jubileum concert van Pure Voice. Ik heb er super veel zin in, maar ik leef eigenlijk ook wel een beetje naar de dag na het concert.
Ik ben zaterdag namelijk 35 weken zwanger en dat gaat mij niet weerhouden om mee te doen.
Maar ik kan niet ontkennen dat het een zwaar weekend word, met vrijdag opbouwen en generale repetitie en zaterdag twee voorstellingen.
Deze week zijn we nog bezig met de laatste voorbereidingen. Ik ben erg betrokken geweest bij het organiseren en dan zijn er ook altijd last-minute taken. In elk geval heb ik vandaag het programma binnen gekregen, dus die kan afgevinkt worden. Dit soort dingen horen er allemaal bij.

Tien jaar. Ik zing ook werkelijk ook tien jaar bij Pure Voice en ik heb er heel goede vriendinnen. Als ik terugkijk heb ik een heel groot deel van mijn leven met die meiden gedeeld.
Tien jaar geleden was ik 18 jaar en haalde ik mijn eerste diploma van Onderwijsassistent.
Op mijn 19e ging ik op mezelf wonen en kreeg ik iets met Dennis.
Ik heb in die tien jaar drie studies afgerond, ben vier keer verhuisd, ben samen gaan wonen, ben getrouwd en nu is er een kindje onderweg. Daarnaast ben ik verschillende keren van haarkleur veranderd, van kledingsmaak en zelfs van cup-maat ;) Er is zoveel gebeurd, zowel grote als kleine dingen. Ik ben volwassen geworden in die tien jaar (yek).
En de meiden om me heen natuurlijk ook. Ook zij zijn gaan studeren, zijn uit huis gegaan, hebben een baan, een partner en hun eigen toekomstdromen.
En in die tien jaar ben ik (bijna) elke woensdag trouw, in weer en wind, naar zang gegaan.
Op naar de volgende tien jaar, eens kijken wat dat mij zal brengen...

Dertig luidruchtige...

... mensen in één hok. Jazeker, ik heb het over koorkamp.
8 oktober hebben we het jubileumconcert van zangschool Pure Voice. Op 10 en 11 september gingen we op repetitieweekend. De groep waar ik bij zit is 13 meiden groot, maar er zijn nog meer groepen. Er waren dus ongeveer dertig mensen die mee gingen.
We hadden een heel toffe locatie: het Dominicanenklooster in Huissen. We zaten is een bijgebouw aan de tuin van het klooster. Heel erg mooi. Boven konden we slapen en beneden was een zithoek, de repetitieruimte en een keuken.
We hebben dat weekend dus vooral gerepeteerd: gezamenlijke nummers oefenen, solo's instuderen, bewegingen automatiseren en opstellingen vaststellen.
Maar tussendoor hebben we ook heel veel lol gemaakt. Zaterdag was het prachtig weer en hebben we buiten kunnen oefenen.

 

Lekker oefenen...

Het viel me op dat waar je ook was, er muziek werd gemaakt. Beneden werd er gespeeld op de piano, boven zongen ze "I see fire". In de keuken zongen ze mee met "Bang Bang" tijdens de afwas en buiten oefende we nog even "Gezegend Nubië". Eerlijk gezegd werd je er bijna horendol van.
's Avonds waren ze eindelijk even stil toen ze film gingen kijken.
Gelukkig hoefde ik niet op een luchtbed te slapen. Paula had voor mij, heel lief, een kamer in het klooster geregeld. Al miste ik alle gezelligheid, ik was wel blij dat ik in een gewoon bed kon slapen en dat ik genoeg kon slapen. Zulke dagen zijn slopend.

Mijn kamer in het klooster en het uitzicht op het gebouw waar de rest slaapt

 

En de slaapplek van alle anderen

Op zondagmorgen zijn we met een groepje naar de Laude gegaan uit interesse. In het klooster zijn nog acht paters. Ik heb nog nooit een katholieke dienst meegemaakt, dus ik vond dit wel een buitenkansje.
En daarna begonnen we weer: repeteren, repeteren en repeteren. Om 16:00 uur hebben we ons kamp afgesloten met een optreden in de kapel. Zingen in een kapel is fantastisch: prachtige akoestiek.
Ik moet zeggen dat ik gesloopt was 's avonds en toen kwam ik er nog achter dat ik mijn telefoon in Ivette's auto had laten liggen. Met Dennis' telefoon heb ik Lieke gebeld (die dacht dat er iets was met de baby omdat Dennis haar belde) en Lieke heeft Ivette weer gebeld. Zo kreeg ik hem toch terug, maar dat zijn van die dingen wat je niet meer wilt doen als je al kapot bent.
Het was een druk, luidruchtig, bijzonder en heerlijk kamp. Ik heb nu ook veel beter de kinderen van de andere groepen leren kennen. Ik heb super veel zin in het concert. 8 oktober is voor mij op het randje (op 15 oktober ga ik met zwangerschapsverlof), maar ik ga dit gewoon rocken. We hebben er zo hard voor gewerkt.

De hele groep

Mijn groepje

Ons optreden in de kapel

Een papieren...

... huwelijk. Eén jaar geleden op 8 september stapte ik met Dennis in het huwelijksbootje. Eigenlijk lijkt één jaar dan helemaal niet zo lang, als je bedenkt dat we zo'n acht en een half jaar bij elkaar zijn. Op zo'n trouwdag begin je weer opnieuw met tellen...
Maar het is wel weer een mijlpaal: één jaar getrouwd.
Ik moet zeggen dat het verder niks veranderd in je relatie. Als je samenwoont, is dat niet anders dan een huwelijk. Maar het is wel een verdomd goede reden om een feestje te vieren :)
We vieren het morgen klein: we eten met de familie een patatje. De dag die we kiezen om het te vieren is wel enigszins ironisch: de nationale dag van de scheiding... Kijk, dat vind ik dan weer grappig.

Een jaar geleden was het lang niet zo zonnig als vandaag. Het was wat grijzer met af en toe een bui. Nu zit ik hier in een korte broek.
Ik kan ook echt niet meer mijn trouwjurk aan met mijn 31 weken zwanger. Misschien kan ik dat volgend jaar proberen...
En voor de mensen die vragen of ik het nog wel vol hou ;)
Ja, hoor. Met gemak. Ik zou niet anders willen.

Gewoon even wat foto's om die mooie dag goed te herinneren

 

Kattenkoppen in...

... huis. Zo'n zes jaar geleden kreeg ik mijn zin in: er zou een kat bij ons komen wonen. Dat wilde ik al een tijdje, maar Dennis niet zo. Hij zei dat hij allergisch was en tja, dan kan er natuurlijk geen kat komen. Tot hij een allergietest moest doen, toen bleek dat hij helemaal niet allergisch was voor katten. Ha, mijn geluk en zijn pech, nu kon hij er niet meer onderuit.
We verhuisden naar de Wijenburg en daar was best een plekje voor een kat. Een nicht van Dennis had een nestje en we mochten komen kiezen. Wat een schatjes... Het was een nestje van drie katjes: een grijze en een zwart katertje en een cypers poesje. Het grijze katertje was al vergeven, dus we konden kiezen uit de zwarte en het cypertje. Ja, daar kan je natuurlijk niet tussen kiezen (Dennis ook niet) en zo kwamen ze allebei ons leven. Het zwarte katertje noemde we Jay en het cypertje Ivy.

Ik ben daadwerkelijk gek op die beesten, zowel als kitten als volwassen katten. Ze zijn (nog steeds) heerlijk speels en ondeugend, al kunnen ze ook heel lui zijn (wat een leven is dat toch ;).

Ivy is heel lief, ze zal nooit naar je slaan of zoiets. Jay is iets ondeugender. Dennis ging ook overstag: hij zou ze niet meer weg kunnen denken uit ons leven.

Nu hebben we ook wel eens een probleem gehad. Ivy had problemen met krols zijn: haar geslachtsdelen waren niet goed ontwikkeld en tijdens het krols zijn kon ze niet goed plassen. Nadat ze gesteriliseerd werd, was dat probleem verholpen. We hebben ook een keer een heel duur weekend gehad, nadat we op vrijdagavond doorkregen dat er iets met Jay was. Hij leek niet te kunnen plassen, dus we gingen om 23.00 uur nog naar de dierenarts. Achteraf gezien maar goed, want hij had flinke nierstenen en we hadden niet moeten wachten. Maar voor de rest zijn het twee heerlijke, gezonde, lieve katten. 

Tot vorige week; er was iets met Ivy. We konden er niet de vinger op leggen wat. Ze was onhandig (soms zijn katten onhandig, maar niet in deze vorm. Ze schatte de stap naar de tafel niet goed in, dat soort dingen). Op dinsdagavond zagen we een soort waas, heel licht, over haar linkeroog. We wilden de volgende dag de dierenarts bellen. 

Op woensdagochtend, ik moest bijna weg om te werken, keek ik nog eens naar Ivy. Haar hele oog was blauw en wazig. Ik schrok me dood. We hebben toen meteen de dierenarts gebeld. Dennis ging met haar daarheen en ik ging naar mijn werk. De dierenarts wist het ook niet en verwees Dennis door naar een specialist. Toen ik terugkwam van werken, was ik heel verdrietig (iets met zwangerschapshormonen?!). Ze is pas zes jaar en ik hou van haar. We zouden een weekendje weg gaan, maar eigenlijk durfde ik niet meer. Gelukkig wilden Edwin, grootvader en grootmoeder haar wel in de gaten houden. Ik had Edwin namelijk in tranen opgebeld dat ik niet wist wat we moesten doen. Arme man, eigenlijk is het gewoon chantage met al die tranen, hij kwam elke dag voor dat beestje. Verder leek Ivy er verder niet zoveel last van te hebben: ze gedroeg zich vrij normaal, al kon ze door dat oog niks zien.

Op maandag konden we naar de specialist. De lens in haar oog is door een ontsteking voor haar oog gekomen. We geven haar nu ontstekingsremmers en over twee weken gaan we weer terug. Dan zullen we horen of het voorlopig zo kan blijven of dat misschien haar oog eruit moet. Natuurlijk hoop ik dat het mee zal vallen, maar ook zonder oog zal ze even lief blijven.

Erwtensoepgeur en paprikachips...

... zijn opeens heel belangrijk geworden in mijn leven. Zowel positief als negatief. Je leest zo waarom. Oké, een bericht dat alleen maar gaat over mijn zwangerschap. Dus als je daar geen zin in hebt, kan je nu stoppen met lezen ;).
Tja, zwanger zijn... Het is wat. Het heeft zijn voor- en nadelen. Iedereen zegt dat je er van moet genieten en even voor de duidelijkheid: dat doe ik ook zeker. Maar van sommige situaties kan je niet genieten, hoe je ook je best doet. Ik dacht: ik zet het even op een rijtje.

Voordelen:
1. Alle dutjes, soms is het zo lekker om te luieren en te slapen en niemand vind dat je dat niet mag doen.
2. Snoepen (met mate). Niemand vind het raar als je opeens zin hebt in ijs (maar ik heb altijd zin in ijs, ook al voor de zwangerschap, maar nu vind iedereen dat oké) of paprikachips of kaas of vla... Paprikachips is wel vreemd voor mij, want hiervoor vond ik naturel chips veel lekkerder. We kochten altijd een zak naturel en paprika. De paprika was dan voor Dennis. Tegenwoordig heb ik het al opgegeten voordat hij wat kan krijgen.
3. Spullen uitzoeken. Er zijn zoveel leuke spullen (soms ook wel een nadeel) die je verzamelt, koopt en krijgt. Ik hou er van om dingen met een geschiedenis te gebruiken. Zo hebben we een wiegje waar Sven en ik nog in hebben gelegen, de commode van de ouders van Lieke en de kast wordt gemaakt door mijn grootvader.
4. Cadeautjes! Ik hou van cadeautjes en we hebben al zoveel gekregen. Daar ben ik echt heel blij mee. Volgens mij hoef ik geen kleertjes meer te kopen in maatje 50/56.
5. Niet meer ongesteld. Het is heerlijk om daar geen rekening mee te hoeven houden. Daarnaast hoef ik ook niet te onthouden om elke dag de pil te slikken.
6. Het schoppen van je kindje. Ik vind het heel bijzonder om het te voelen bewegen in je. Dennis kan het nu ook voelen!

Nadelen:
1. Het kotsen. Met stip op nummer 1. Ik weet dat sommige vrouwen er helemaal geen last van hebben, maar daar hoor ik helaas niet bij. Mijn record staat nog steeds op drie dagen, vanaf maart...
2. Laag energielevel. Maar misschien moet ik mezelf ook niet zo achter de broek aanzitten, dat ik bepaalde dingen wil doen op een dag.
3. Mijn sokken en schoenen aandoen. Dat is moeilijk hoor, dat je het even weet.
4. Stinkende dingen stinken opeens nog veel erger. Vooral erwtensoep. Dat is het meest ranzige op deze aardkloot. Als ik het ruik, ga ik al over mijn nek. Arme Dennis, want die is gek op erwtensoep.
5. Hormonen. Al ben ik, volgens mij, niet de ergste. Ik ben niet bijzonder mopperig of boos. Soms komt er een hormonale huilbui langs en dan is alles er weer uit. Ja, dat doe ik dus, ik huil.
6. Zwangerschapsdementie. Echt waar, ik vergeet alles. Ik maak nu een heleboel lijstjes. Nog meer dan hiervoor.

Dennis vindt het grootste nadeel dat hij zijn erwtensoep op een andere plek moet eten...

Misschien zijn er nog meer voor- en nadelen die ik (nog) niet ondervonden heb (en er zijn er vast ook een paar die ik ben vergeten, komt door de zwangerschapsdementie ;)

Een oude foto, maar zo gaat dat dus met de erwtensoep

Mijn haat/liefde verhouding met...

... mijn wc. Ja, echt, geen grapje.
Vorig jaar met de verhuizing had ik een "goed" idee. Ik keek uit op een lange zomervakantie, aangezien ik nog geen idee had wat ik in september zou gaan doen.
Mijn idee was dus om de wc te renoveren. Ik had al een paar ideeën: sowieso een kroonluchter (omdat dat mijn idee van humor is), een magnetische deur en de muren wilde ik gaan bedekken met mozaïek. In mijn hoofd zag het er in elk geval al prachtig uit.
Dus Dennis heeft op een dag in juli een jaar geleden alle tegels er voor mij uitgesloopt. Daarnaast had hij ook de wc bak losgekoppeld. De wc was zo niet te gebruiken, maar ach, we hebben ook een wc boven. 
Ik begon vol goede moed aan de mozaïek. Ik dacht echt dat ik het leuk zou vinden...
Maar het liep anders, je kan maar kleine stukjes doen, omdat je houding werkelijk killing is op zo'n kleine ruimte als een wc.
En langzaam maar zeker kwam er steeds meer tijd tussen de keren dat ik bezig was met mozaïeken. Al onze gasten wisten ondertussen dat ze naar boven moesten voor het toilet. Ik ging er steeds meer tegenop zien. Ik kreeg het ook steeds drukker, dus tijd vrijmaken werd ook moeilijker.
Maar toen kwam er een deadline. Ook wel mijn uitgerekende datum 12 november. Die kl*te wc moet toch echt af, voordat het kleintje er is. Dan heb je er helemaal geen tijd voor.
En toch, die datum is nog een eind weg: ik heb nog wel tijd. Ondertussen besefte ik me ook wel dat mozaïeken met een dikke buik niet echt ideaal is.
Gelukkig kwam er nog een deadline op mijn pad. Op 10 juli wilde we onze verjaardagen vieren en nogmaals de mensen bedanken die vorig jaar hadden geholpen met de verhuizing. Afgelopen voorjaar hebben we onze tuin helemaal opgeknapt en we besloten een barbecue te organiseren.
Tja, als er veel mensen komen, kan ik niet verwachten dat iedereen naar boven gaat om te toiletteren.
Dat was pas een deadline: drie weken. Ik heb dus gemozaïekt alsof mijn leven er van hing.
Op dinsdag 5 juli hebben we (vooral Dennis) gevoegd en de dagen daarna hebben we geschilderd, schoongemaakt, spullen gekocht, neergelegd en opgehangen, waaronder de kroonluchter die ik graag wilde.
Op de ochtend van de barbecue hebben we het laatste ding opgehangen en nu is ie zo goed als klaar. Nog een paar kleine dingetjes, maar het belangrijkste is dat je weer naar de wc kan!
Ik moet toegeven dat het een heel slecht plan was en dat ik er nooit aan had moeten beginnen.
Het resultaat is wel heel mooi geworden... maar wat een takkewerk.

Soms is het zo moeilijk...

... om goede onderwerpen te vinden om over te schrijven. Niet dat mijn leven saai is, helemaal niet, maar er zit nu meer ritme in dan de jaren hiervoor. Daardoor heb ik al veel onderwerpen gehad en om nog een keer over iets te schrijven is ook zo wat.
Ik denk nu terug aan hoe ik er vorig jaar aan toe was: afstuderen en verhuizen in één maand. Tja, ik moet toegeven dat ik een tikkeltje labiel was in die tijd.
Nee, mijn juni is nog nooit zo rustig geweest: geen deadlines, geen seizoen-afsluitende uitvoeringen en geen stress op mijn verjaardag. Dat kan ik best een vooruitgang noemen.
In tegenstelling tot voorgaande jaren gaat nu alles eigenlijk van een leien dakje. Dat ben ik misschien niet helemaal gewend. Ik geef les, loop de post, werk op het atelier, ben bezig met dingen maken en het huishouden (niet mijn favoriet, maar het moet ook gebeuren ;).
Daarnaast groeit het parasietje (liefkozend bedoeld) in mijn buik voorspoedig (in het volgende bericht zal ik daar wel wat meer over vertellen, maar ik wil het niet alleen maar over mijn zwangerschap hebben. Ik bedoel, jullie hoeven niet alles te weten over mijn kotsbuien, brandend maagzuur, laag energiegehalte en... oh, nu weten jullie het toch ;).

Ik wil wat anders noemenswaardig noemen: mijn grootmoeder is 85 jaar geworden en mijn grootvader zal dat in juli evenaren. Daar hoort natuurlijk een feestje bij.
Op 18 juni zijn we met de hele familie naar Enkhuizen vertrokken waar we heel veel hebben bijgekletst. Daarnaast hebben we ook iets bijzonders gedaan: we hebben het blote voeten pad gelopen. Dat is een vreemde gewoonte daar in het noorden (grapje). Oké, ik zal het toegeven: ik had mijn twijfels, ik was sceptisch, maar ik geef mijn ongelijk toe. Het was heel leuk. De naam zegt het al: je loopt een route op blote voeten. Je komt allemaal verschillende structuren en materialen tegen, maar je kan er ook voor kiezen om er langs te lopen.
Je moet wel beseffen dat je met sommigen situaties niet bij Dennis of Sven in de buurt moet lopen: de kans dat je in het water beland is dan zeker aanwezig en die sloot stonk best wel...

We hebben de dag afgesloten met lekker eten (en vooral een lekker toetje). 

Kijk wat een mooie familie we hebben.

Help, mijn man...

... wordt papa! En daaraan gekoppeld word ik dus mama (even voor de duidelijkheid :p ).
Ja, het is echt waar: ik ben in verwachting! Ik ben nu 14 weken zwanger en ondertussen mag het wel bekend worden gemaakt.
9 maart heb ik de test gedaan. Dat was een woensdag. 's Avonds moest ik nog weg (lekker zingen). Weet je hoe moeilijk het is om het dan voor jezelf te houden?!
Toch hebben we het al vrij snel aan de vader van Dennis en mijn ouders verteld. Mijn moeder wist het nog eerder, want een paar dagen voor de geplande afspraak raadde ze het. Ja, dan ga ik niet liegen.
Op dit moment zijn we twee afspraken bij de verloskundige, een doktersafspraak, veel apotheekbezoekjes en heel veel kots verder.
Want helaas hoor ik bij de vrouwen die kots- en kotsmisselijk zijn. Op een gegeven moment hield ik niks meer binnen en kreeg ik medicijnen. Dat werkte gelukkig wel en kon ik ook weer aan het werk.
Sinds een week slik ik ze niet meer en dat gaat best goed. Mijn record staat op drie dagen niet overgeven! Waar een mens blij mee kan zijn :p.

De eerste keer bij de verloskundige was heel spannend. En natuurlijk hebben we ook zo'n niet te begrijpen echo mee gekregen. Ik heb er even een vertaling bij gemaakt, zodat je weet waar je moet kijken ;)

En ook bij deze. Deze echo is behoorlijk ingezoomd en als je goed kijkt kan je het gezicht zien... Of een boosaardige pompoen, haha.

Bij de tweede afspraak hebben we naar het hartje geluisterd.
Dennis en ik worden ondertussen bedolven met flyers, folders, tijdschriften en baby-uitzetlijsten (ja, dat bestaat). We hebben al het een ander uitgezocht, maar er is nog genoeg te doen. Laten we beginnen met de kinderkamer.

Fantasy creatures en padvinders...

... blijkt een hele goede combinatie te zijn.
Vorige week zaterdag was het weer zover: de Elf Fantasy Fair. Het is ondertussen een jaarlijks terugkerende activiteit om met een aantal vriendinnen daar heen te gaan. De groep mensen die mee gaan word elk jaar groter.
Voornaamste doel: mensen kijken! Waarom? Omdat veel mensen er werkelijk prachtig uitzien. Het is duidelijk dat ze veel tijd (en geld) in hun kostuums stoppen. Natuurlijk gaan wij zelf ook verkleed. Ik bedoel, nu kan het zonder dat iemand op of om kijkt. Dan moet je die kans grijpen natuurlijk.
Toch heb ik dit jaar gekozen voor comfortabel. Het is een ongeschreven regel op de fair: wie mooi wil zijn, moet kou lijden. Tenminste, voor de meeste kostuums gaat dit op. Voorgaande jaren heb ik op wel kou geleden en pijnlijke voeten en hoofd (door de pruik) gehad, maar dit jaar niet. Ik heb de warmste verkleedjurk aangetrokken die ik kon vinden en ook nog een mantel. Ik heb nog wel wat moeite gestopt in mijn elfenoortjes (van MaskMania, echt de moeite waard :). En daar gingen we: mensen kijken, kraampjes aflopen, mensen kijken, muziek luisteren, mensen kijken... Genoeg te doen op zo'n dag.
En ondanks de regen was het toch weer een succes.

Er was nog een reden om me makkelijk aan te kleden, want om half 5 werd ik opgepikt door Dennis en twee vrienden van toneel. We gingen nog diezelfde avond door naar Terschelling.
Ook dat was een concessie, aangezien ze eigenlijk eerder wilde gaan, maar ik had al kaartjes voor de fair.
Terschelling is ook een mooie traditie. Dit keer met de mensen van toneel. Het is lang verhaal, wat ik niet helemaal ga vertellen, maar het komt er op neer dat we met z'n allen in de meivakantie in een huis op Terschelling kunnen logeren. Daar zijn we ook heel dankbaar voor. Het is werkelijk een prachtig huis met genoeg ruimte voor een flinke groep. En als er niet genoeg bedden zijn, kunnen de jongeren kamperen in de tuin. Dat was dit jaar niet nodig (gelukkig, want het was niet echt het beste weer ooit). Het is zo fijn om er een paar dagen uit te zijn en lekker uit te waaien.
Maar goed, ik had nog mijn jurk aan en mijn elfenoortjes. Tja, dat was een beetje vreemde situatie. De jurk heb ik al in de auto kunnen wisselen, maar die oren heb ik eraf gehaald terwijl we in de wachtruimte zaten voor de boot. Zie je mij al zitten, tussen al die mensen, terwijl ik mijn oren eraf trek? 
Ook Terschelling was een succes. Het weer was oké (in elk geval beter dan aan het vasteland), we hebben gefietst, gewandeld, midgetgolf gespeeld, hamburgers gegeten, milkshakes gedronken, op een tandem gefietst (doodeng met Ivo!) en heel veel spelletjes gedaan. Opvallend: één van de populairste spelletjes was Padvinders. Het oudste spelletje was er was (in de handleiding werden nog woorden gebruikt als "doch" etc.).
Volgend jaar maar weer. Dan kan ik ook de handdoek ophalen die ik heb laten liggen...

Links rijden en overgeven...

... is een heerlijke combinatie...
Begin april ben ik een dag naar Newcastle geweest met mijn vriendinnetje Lieke.
Ze had een kortingscode voor een minicruise. Mijn eerste ingeving was: ja, vast. Dat is hartstikke nep. Maar ik had ongelijk en zij had gelijk (ik geef het toe).
Dus we plande een dagje weg.
Het idee is dat je 's avonds op de boot gaat. De volgende ochtend kom je in Newcastle en 's avonds ga je weer op de boot. De dag erna vaar je weer binnen bij IJmuiden.

Dus wij vol goede moed naar de boot. En zo'n boot is toch wel wat bijzonders. Negen verdiepingen, een winkeltje, verschillende restaurants en barretjes. Ja, het zag er wel gezellig uit.
Alleen een beetje jammer dat ik, ondanks de reispilletjes, ernstig zeeziek werd.
Met andere woorden, van de vijftien uur dat we op de boot zaten, heb ik tien uur geslapen en vijf uur overgegeven. Om 22.00 uur gingen we slapen, feestbeesten dat we zijn...
We zaten ook in het kleinste kamertje ever op de laagste verdieping (de plek waar ze de mensen met de kortingscode dumpen ;).
Laat ik het zo zeggen, onze kamer lag nog achter de waterdichte schotten onder het zeeniveau. We zouden de eerste met natte voeten zijn, mocht er iets mis gaan.
En eerlijk gezegd vond ik het niet erg, ik was me aan het concentreren op mijn eten binnen houden.
Zowel heen als terug, zucht.

Newcastle zelf was heel leuk. We hebben als echte toeristen de culturele attracties bezocht: Grainger Market, Castle Keep en de oude stadsmuren, een kathedraal, de bruggen, vooral de Millennium Bridge of course, en the Baltic. Als afsluiter hebben we een cafeetje opgezocht en een Engels biertje gedronken (Lieke dan, ik niet, verder hadden ze alleen water). En, heel belangrijk, een ijsje toe.
Wanneer we op de bus staan te wachten, spreken we twee andere dames die ook een minicruise deden. Het enige wat zij hadden gezien was de Primark en ze hadden bij de McDonald's gegeten...

En toen moest ik die k*tboot weer op.
Maar al met al was het een heel leuk uitje en Lieke was heel lief voor me (zoals troosten, water halen, iemand regelen die het toilet kwam fixen nadat het verstopte van mijn kots... Fijn hè?! ;)

Alweer een maand...

... geleden schreef ik mijn laatste bericht. Ik schaam mij diep...
Het is niet zo dat er afgelopen maand niet iets gebeurt is om over te schrijven (al was ik wel een week ziek en dat is inderdaad niks om over te schrijven), maar het is er gewoon niet van gekomen.
Aan het begin van de maand ben ik vooral heel erg bezig geweest met de toneelvoorstellingen, waar ik zelf niet aan mee deed...
Maar ik deed wel de make-up, dus ik was elke keer om 18.00 uur of eerder aanwezig. Als de voorstelling eenmaal was begonnen, moest ik letterlijk wachten tot 22.30 uur, dan opruimen en daarna nog een feestje. Ik vond het niet heel erg dat ik dit jaar niet me edeed, maar ik merkte wel dat ik om 22.30 uur de adrenalinekick van het spelen miste. Meestal was ik vooral erg moe.
Maar terugkijkend waren alle voorstellingen erg geslaagd. De zaal zat lekker vol en we kregen mooie reacties van de bezoekers.

Nu de voorstellingen voorbij zijn scheelt dat een heleboel vergaderingen en PR dingen maken.
O, wacht... Zangschool Pure Voice is begonnen met de voorbereidingen voor een tienjarig jubileum concert en daarbij help ik ook. Oké, al die vergaderingen en dingen ontwerpen zijn nog niet voorbij, maar wel een stuk minder.

Wat ook een dingetje was deze maand was de belastingaangifte.
Normaal is dat niet zo lastig: bijna alles is al van te voren ingevuld, controleren en verzenden maar. Tot nu toe was er bij mij niet zoveel te vangen (nu ook nog niet echt trouwens), want als arme student had ik niet zo heel veel inkomsten in 2015.
Maar nu moest ik ook aangifte doen voor MaDe Creatives en dat is toch echt een ander beestje.
Vol goede moed begon ik meteen op 1 maart, alle waarschuwingen dat misschien de site lam zou liggen negerend. Hoofdstuk 1 ging goed (wat is de naam van het bedrijf? Ja, die weet ik! ;) Maar bij het volgende hoofdstuk kwam ik al in de problemen. Ken je dat moment dat je iets leest en dan beseft dat je niet begrijpt wat er staat? Nou dat dus. Op dat moment belde mijn schoonzusje of we ook taart kwamen eten, want mijn schoonvader was jarig. En wat doe je dan: de belastingaangifte of taart... Moeilijke keuze, maar het werd dus de taart. En van uitstel komt afstel. Elke week prijkte dat woord weer in mijn to-do-lijst. En toen vorige week heb ik het eindelijk weer opgepakt. Nogmaals lees ik het door. Jammer, ik begrijp het nog steeds niet. Hee, er staat een vraagteken, dat is handig <klik op vraagteken> k*t, waarom begrijp ik de uitleg niet?! Dat was het moment dat ik besefte dat ik hulp nodig had. Gelukkig is een oom van Dennis erg goed met dit soort zaken en wilde hij ons hier wel mee helpen. En met hem erbij was het ook zo gefikst. Godzijdank, dat is ook weer gedaan...

Vandaag een extra...

... dagje: schrikkeldag. En wat doen we op zo'n bijzondere dag? Precies wat je op elke andere maandag zou doen: sporten, boodschappen, opruimen en omdat het ook de laatste dag van de maand is, administratie. Nou, dat klinkt toch als een feest?!
Maar ondertussen heb ik al deze taken gedaan en heb ik tijd om iets anders te doen op deze dag die maar één keer in de vier jaar bestaat.
Ik kijk dus maar eens goed om me heen om te ontdekken wat de dingen zijn die vaak blijven liggen. Nummer één op die stapel zijn foto's. Foto's van je telefoon en/of camera af halen, die uitzoeken en in de goede mappen plaatsen. Zo'n taakje wat niet echt leuk is, maar terwijl ik dat doe zie ik al die foto's van afgelopen maand langskomen.
Ik dagdroom een beetje verder en denk na over de dingen die ik in februari heb gedaan, terwijl ik geniet van het zonnetje die door mijn raam schijnt.
Zo zijn er rhönradwedstrijden geweest in Naaldwijk en heb een feestje gehad waarbij ik werd gedwongen om te stijldansen. Niet mijn beste vaardigheid kan ik wel vertellen. Ik ben naar Kevin van den Bergh geweest om model te zitten voor de workshop kaalkoppen plakken. Daar laat ik zeker geen foto van zien, zo ijdel ben ik dan wel weer ;). Daarnaast is het deze maand ook vol geweest met toneelaangelegenheden. Een drukke maand kan je wel zeggen.

Maar deze maand ben ik met iets begonnen wat ik nooit van mezelf had verwacht. Ik ben naar De Houtclub in Ede geweest.
Mijn grootvader gaat daar heen (hij maakt een stoel) en hij nodigde Dennis en mij uit om een keer mee te gaan. Eerst deden we het eigenlijk vooral om hem een plezier te doen, maar het blijkt erg leuk te zijn. In een grote loods hebben ze veel houtbewerkingsmachines. De begeleiding is vriendelijk en kundig (allebei erg fijn voor sukkels als wij ;). Nu keek de begeleider wel op toen we zeiden dat ik meer ervaring heb met dit soort machines dan Dennis, meestal is dat dus andersom...
Ik wilde erg graag hout leren draaien en ik werd meteen gekoppeld aan één van de heren die daar veel ervaring in heeft. Ik zag aan zijn ogen dat hij daar eigenlijk geen zin in had. Ik zag hem denken: o nee, daar heb je zo'n tuthola die ook eens iets wil proberen en bang is om een nagel te breken. Maar toen hij er achterkwam dat ik niet zo was en dat ik het snel oppakte, vond hij het ook steeds leuker om te doceren. Iedereen vind het leuk om zijn/haar kunde te kunnen delen. En moet je kijken wat ik heb gemaakt!

Dit heb ik gemaakt in twee dagdelen. Het donkere stuk is nog niet klaar. Wat kan je mooie dingen maken. Ik moet nog nog veel oefenen en uitproberen, maar ik vind het heel leuk om te doen.
Wacht maar af, ik ga nog mooie dingen maken!

Alternatieve-grote/kleine-zussendag...

... is een nieuwe feestdag! Hartstikke leuk, alleen beschikbaar voor zussen ;).
Oké, misschien moet ik dit even uitleggen.
Mijn vriendin Lieke heeft een kleiner zusje, Marije. Ik ben dus bevriend met Lieke en het toeval wil dat Marije bevriend is met mijn kleine zusje Mei-Yù. Lieke en Marije houden regelmatig grote/kleine-zussendag. Dan gaan ze wat leuks doen.
Onze families zijn ook bevriend en we zien elkaar regelmatig. Sterker nog, ik zie Marije drie keer in de week! Eigenlijk zie ik Marije zelfs vaker dan Lieke. Ze zit (en Mei-Yù ook) namelijk bij mij op de rhönradles dinsdag en donderdag. En ik zie haar op woensdagavond als ik Lieke ophaal voor koor.
Ze is bijna een extra klein zusje en Mei-Yù is dat ook voor Lieke.
Dus bedachten we alternatieve-grote/kleine-zussendag! (Wat een lang woord om te spellen, leuk voor galgje.) Een dag waarop de zussen samen wat leuks gaan doen. 
Natuurlijk hebben we ook onze andere zussen uitgenodigd. Lieke heeft nog een zus en ik heb ook nog een zusje, Jung Mi. Helaas konden zij niet komen, maar misschien de volgende keer.
En gisteren was het dan zover: de eerste keer alternatieve-grote/kleine-zussendag! (Het lijkt langer te worden elke keer als ik het moet schrijven.)
En wat gingen we doen? Film kijken!
Met veel moeite hebben we een film gekozen. Dat komt omdat drie kasten vol heb staan met films en boeken. Tja, wat kan zeggen? Ik verzamel verhalen.
We hebben ons op de bank genesteld met een dekentje, popcorn, chocola en chips (ja, heel gezond).

Marije en Mei-Yù in de dekentjes

En heel veel lekkers

De eerste film die we keken was How to lose a guy in ten days (een oudje, maar wel heel leuk). Voor de tweede film kozen we Prince of Persia (mooie man).
Daarmee is de eerste alternatieve-grote/kleine-zussendag (ja, hier moet een afkorting voor komen...) een feit. Wat zullen we de volgende keer gaan doen?

Familie, wat een zooitje...

... ongeregeld. Nee, ik heb het niet over mijn familie (al kan dat soms ook een zooitje ongeregeld zijn, in de positieve zin van het woord), maar over de nieuwe productie van de Spelgroep. Zoals jullie misschien wel weten, zitten Dennis en ik bij een toneelvereniging: Spelgroep Bennekom. Vorig jaar had ik een grote rol met veel tekst, maar dit jaar hoef ik helemaal niks te zeggen. Ik doe namelijk niet mee aan de productie. Er waren maar zes rollen en veel meer mogelijke spelers, dus het was eerlijker dat ik dit jaar niet meedoe. En eerlijk is eerlijk, ik hoef ook geen tekst te leren en dat is wel fijn ;)
Dennis doet wel mee en zijn personage, Von, is best wel interessant. Hij is namelijk een mislukte schrijver met een niet-lopend boekwinkeltje en een alcoholprobleem. Juist. Alsof het niks is.
Alle personages in het stuk hebben zo hun issues. Best wel een zooitje ongeregeld dus.
Dit stuk heet "Familie" van Maria Goos. Het verhaal speelt zich af in de jaren ’90. De familie Tegenkamp gaat nog één keer met z’n allen op wintersport. Moeder is ernstig ziek en heeft niet lang meer te leven. Ze wil iets belangrijks met iedereen delen, maar krijgt de kans niet. Haar verhaal raakt ondergesneeuwd door geruzie, geheimen en frustraties. Door alle spanning die in de lucht hangt, wordt de ruimte in de toch al krappe skihut steeds kleiner. De druk neemt in hoog tempo toe tot de bom uiteindelijk barst.
Maria Goos zegt over familie: “Ik schreef wat dingen op en in mijn hoofd bleef steeds een woord hangen: meedogenloos. Het moet zo erg zijn als het leven zelf.”
En ze zijn meedogenloos. Het stuk is dramatisch en vol met subtiele, zwarte humor. Het laat je echt nadenken over de verhoudingen in de familie en hoe je ergens op reageert.

Maar ik doe dus niet mee en dat is helemaal niet erg. Met ongeveer 10 mensen zijn we een cursus toneel begonnen o.l.v. een ArtEZ theaterstudent (ik kom niet af van die ArtEZ mensen ;).
Elke maandag krijgen we les in toneelspelen, zonder dat we bezig zijn met een stuk. We krijgen methodes en handvatten om dingen te brengen en ik vind het heel leuk.
Daarnaast krijgen we hysterische warming-ups (wupjes). Bekijk de filmpjes op Facebook maar.
Geen spijt dus dat ik niet mee doe dit jaar. Maar dat betekent nog niet dat ik niks doe. Natuurlijk wel, want kan ik het ooit eens rustig aan doen?! (Laat maar, niet antwoorden...)
Ik ben vooral bezig met het ontwerpen van de posters, visitekaartjes, flyers en nu de programmaboekjes. Ik hou me dus wel bezig.

De premiere is over ongeveer een maand, dus we moeten nog even hard werken.
Zijn jullie nieuwsgierig en willen jullie komen kijken? De entree is gratis, €3 voor het programmaboekje en een drankje en achteraf houden we hoed op.
Reserveren kan via: www.spelgroep.nl

Hopelijk zie ik jullie dan en mag ik jullie welkom heten in een Tiroler pakje... (daar zijn de laatste woorden nog niet over gesproken ;)

Mijn man de...

... romanticus. Dat zal ik zo dadelijk uitleggen.
Voor je er erg in hebt, ben je zo alweer 17 dagen in het nieuwe jaar. Ik heb het lekker druk gehad met dingen maken en al mijn baantjes. Op zoek naar leuk werk heb ik een aantal baantjes opgepikt. Mijn sollicitaties lopen vooralsnog op niks uit en omdat ik toch wat geld wil verdienen, ben ik begonnen met post bezorgen. Wat niet eens een heel vervelend baantje is, behalve als het regent. Het is vooral heel flexibel, aangezien je zelf mag weten wanneer je bezorgt, als het maar tussen 08.00 en 18.00 uur is. Daarnaast geef ik ook de rhönradlessen en help ik bij het maken van rhönradriemen. En ik heb natuurlijk de dingen die ik doe via MaDe Creatives. Dat levert me misschien nog niet veel op, maar dat zijn wel de dingen die ik het leukst vind.
2016 staat dus nog vooral in het combineren en plannen van al deze dingen samen met vergaderingen, wedstrijden en andere afspraken. En terwijl ik zo druk bezig was, besefte ik me ineens dan vandaag (17 januari) een jaar geleden Dennis mij ten huwelijk vroeg. 
Een jaar geleden alweer, wat is er toch veel gebeurd sinds die dag.

En nu kom ik terug op mijn eerste opmerking van dit blogbericht. Mijn man de romanticus.
Heb ik wel eens verteld hoe Dennis mij ten huwelijk heeft gevraagd.
Het was echt héél romantisch... not!
We waren een weekendje weg in zo'n Landalhuisje. Op zaterdag waren we uiteten en we zouden daarna gaan bowlen (het begin klinkt veelbelovend ;).
Tijdens het eten hadden we over de toekomstplannen. En toen vroeg Dennis me ten huwelijk.
Hij zei: Zullen we dan maar gaan trouwen?
Ik: Vraag je me nou?
Hij: Ja, waarom niet? (!)
Ik: Ja, laten we trouwen (snel ja zeggen voordat hij terug kon krabbelen).
Dat was het.
Dat was het hele supposed-to-be romantische moment.
Als wraak heb ik hem maar verslagen met bowlen.
En als ik eerlijk ben hoeft het niet anders (het levert in elk geval een grappige anekdote op), maar ik denk ook dat ik me heel opgelaten zou voelen als hij werkelijk op een knie was gegaan.
Het was voor hem net zo'n verrassing als voor mij. Hij had het niet van te voren bedacht. De volgende dag hebben we samen ringen uitgezocht in Eindhoven.

Een jaar geleden waren we nog vriendje en vriendinnetje. We zijn eventjes verloofd geweest (dat vond ik raar om te zeggen: mijn verloofde... getver). En nu zijn we man en vrouw. Eigenlijk is er niet zoveel veranderd, behalve dat ik nu moet zeggen: mijn man. Daar moet ik nog even aan wennen, elke keer als ik dat zeg, voel ik me oud. Net zoals mijn naam; ja, hallo, met Machteld van Br... van der Eijk. Ik betrap me er dan ook vaak op dat ik wissel met mijn naam. Hoezo verwarrend ;)