Zoals jullie al in een eerdere blog hebben gelezen is ons laatste jaar niet over rozen gegaan: drie miskramen in één jaar. Zwanger worden was duidelijk niet ons probleem... zwanger blijven wel.
Dit heeft wat met mij gedaan. Sterker nog, ik had al zo goed als geaccepteerd dat Zoë ons enige kindje zou blijven. En daar was ik niet eens ongelukkig meer mee, zo ver was ik al. Ik weet dat Dennis niet zo ver was, maar we hebben hier altijd over kunnen praten met elkaar. In mijn bericht over de miskramen ben ik heel erg open geweest naar jullie en dat wil ik nu weer zijn. Ik ga mijn proces niet sugarcoaten...
Ik voelde mijn grens naderen: hoe vaak kan ik dit nog aan? Eigenlijk waren we even gestopt, zodat ik mijn lichaam en hoofd weer een beetje op orde krijgen. Drie keer al die hormonen in en uit me, naast het proces van de miskraam zelf en dan natuurlijk het verdriet. De derde keer heb ik maar één keer gehuild en het aan bijna niemand verteld. Mijn hart is harder geworden.
Toch was het, totaal ongepland dus, weer raak. En eerlijk is eerlijk: er is geen roze wolk. Zeker de eerste maanden niet. Ik kan me de blijdschap en verrukking herinneren die we bij Zoë voelde. Die was er niet, ik was er zelfs niet blij mee. Ik voelde me ziek en moe en ik was niet blij. Ondanks dat wonder. Tot 12 weken zijn we ontzettend op onze hoede geweest. We hebben een echo met 8 weken gekregen, zodat we al vroeg konden zien of het oké was. Ik vond het een heel nare ervaring. Ik was bang, verdrietig, afstandelijk en dan ook nog een inwendige echo (lekker plastisch 😉), wat een ontzettend negatieve associatie heeft voor mij. Met de echo van 12 weken wilde ik uit de wachtkamer wegrennen. Ik wilde overal zijn, maar niet daar.
Gelukkig heb ik enorm veel steun aan Dennis, mijn vriendinnen en de verloskundige. We krijgen meer check-ups als dat nodig is en meer gesprekken. Door er veel over te praten, kon ik mijn gevoelens meer accepteren. Ik was ontzettend bang voor mijn onverschilligheid naar dit kindje.
Het gaat nu beter. Ondertussen ben ik 18 weken zwanger en langzaam gaat mijn hart zich openstellen. Wat ook helpt is dat ik minder misselijk ben geworden en dat mijn energie terug komt. Ik voel me minder schuldig naar dit kindje, Zoë en Dennis (aangezien ik 4 maanden een emotioneel en lichamelijk wrak ben geweest 😉). Eergisteren heb ik het voor het eerst voelen schoppen. Heel erg leuk! Mijn plezier en creativiteit keert terug. Nu pas kan ik me aanzetten tot een aankondiging, maar we doen gewoon alles op ons eigen tempo.
En vergis je niet: dit kindje is ontzettend gewenst en welkom, ondanks alles wat ik geschreven heb. Het spijt me dat het niet regenbogen en eenhoorns is, maar soms werkt het leven niet zo.
De verwachte datum is 29 december... Tja, hoe krijgen we het voor elkaar, haha. Maar goed, het is een fantastische reden om met de kerstdagen op mijn kont te gaan zitten en alle anderen het werk te laten doen.
Conclusie: we doen rustig aan, we blijven praten en huilen als dat moet (dat doe ik sowieso toch al meer, iets met hormonen 😉) en elke dag ga ik mijn hart verder openstellen. Ik doe mijn best!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten