Woooow....

... fase. Naast dat Zoë in de Nee!-fase en Mijn!-fase zit, zit ze ook de wow-fase.
De wow-fase houdt in dat ze als ze iets bijzonders ziet, heel hard "wow" roept. Je weet niet van te voren wanneer die "wow" gaat komen.
Als ze vindt dat ze mooie kleren aan heeft, bekijkt ze zichtzelf in de spiegel en "wow". Dat doet ze trouwens ook als ze mijn kleren mooi vind. Ze zegt "wow" als de kat een hoge sprong maakt of als ze überhaupt de katten ziet (elke dag weer is ze onder de indruk dat er katten zijn en moet ze ze even aanwijzen... ook al zien we ze elke dag).
Er was een "wow" toen de kerstengel met een drone de kerstster aan de hemel zette in het kerstspel (die snap ik wel, ik had zelf ook wel een wow-moment ;) ).
Er komt een "wow" als Dennis een kat tekent; we op de fiets zitten; ze de auto ziet; in de supermarkt komt; ze een bal gooit. Kortom vaak.
En hoe mooi is dat? Een kind dat zo uitdrukkelijk geniet van alles om haar heen en overal de bijzonderheid in ziet.
Haar mooiste "wow's" vind ik als ze zelf het moment heeft veroorzaakt. Als ze aan het spelen is of aan het tekenen, bekijkt ze soms haar eigen werk en dan komt er een grondige "wow".
Ze vindt het gewoon mooi wat ze gemaakt heeft. En dat zou een goede les zijn voor vele volwassenen (inclusief mijzelf). We kunnen zo streng zijn voor ons zelf. Soms hebben we gewoon iets gemaakt of gedaan waar we trots op mogen zijn. Een "wow" is dan eigenlijk wel op zijn plaats en je mag hem ook aan jezelf geven. Kijk maar eens naar je werk en zeg maar eens trots "WOW", dat heb ik f*cking goed gedaan! Because you're worth it 😉

Zoë in een slee op de Dickens Fair in Bennekom

Zoë en ik. Ik maak meestal de foto's, dus zulke foto's komen niet vaak voor ;)

Zoë is een kleine diva. Ze zingt en danst voor de microfoon :D