Als kind had ik een niet zo'n leuke tandarts en een kwetsbaar gebit (dat laatste nog steeds). Ik herinner me die man als gemeen en elke keer weer deed hij me pijn.Vanaf het moment dat mijn moeder (die zelf ook niet van de tandarts houdt) me niet meer kon dwingen om te gaan, ben ik gestopt met de controles. Dat heb ik toch een aantal jaar vol kunnen houden, ook al leverde het ook ongemakkelijke situaties op. De moeder van een vriendinnetje tijdens de opleiding Onderwijsassistent was de assistente van de desbetreffende tandarts. Elke keer als ik bij die vriendin thuis was, zag ik haar naar me kijken zo van: ik weet dat jij een patiënt bij ons bent en dat je al een aantal jaar niet bent geweest. Maar alleen het idee als dat ik naar de tandarts moest, maakte me aan het huilen.
Maar in 2010 was het goed raak en kon ik er niet meer onderuit. Ik had vreselijke kiespijn en dat twee weken voordat ik moest afrijden. Een week heb ik het volgehouden en na flink aandringen van mijn vriend en vader heb ik moeten toegeven om de tandarts te bellen. Maar niet diegene bij wie ik zat! O, nee, daar ging ik van je-lang-zal-je-leven niet meer naar terug! Dus na wat googelen kwam ik bij een gespecialiseerde angsttandarts uit. Ik belde hen op met de mededeling dat ik bij hen patiënt wilde worden. Nee, hoor, geen probleem, ik hoefde zelfs geen contact op te nemen met de devil dentist van vroeger, dat deden ze voor mij. Ik durfde alleen niet te zeggen dat ik op dat moment zware kiespijn had, dus maakte ik een kennismakingsafspraak van een maand later. Om een kwartiertje later huilend weer te bellen met de volgende boodschap: Hoi, ja, ik belde een kwartier geleden dat ik patiënt wil worden bij jullie en ik heb een afspraak staan, maar eigenlijk heb ik nu heel erg last. Ik kon meteen komen, waar ik huilend in de wachtkamer zat en minder dapper was dan een vijfjarige.
Maar die tandarts! Hij heeft wonderen voor me gedaan. Helaas moest ik een wortelkanaal behandeling, omdat ik al een tijdje rondliep met een ontsteking in mijn kaak, waardoor de wortels van de kies was aangetast (hoe kan dat nou? Ik geef het toch meteen aan als ik kiespijn heb...). Die tandarts is een held, hij heeft me na een therapie van vijf jaar genezen van mijn angst voor de tandarts. Al geld dat wel alleen voor hem, niet voor andere tandartsen. Ik heb een wortelkanaalbehandeling gehad, hij heeft alle gevulde kiezen mooi gemaakt en gevuld met witte vullingen. Het blijkt dat de slager van vroeger mijn kiezen meer heeft uitgehold voor de vullingen dan noodzakelijk was.
Helaas ging die ontsteking niet weg met antibiotica en moest ik naar de kaakchirurg, zodat ze mijn kaak konden opensnijden om de ontsteking en alle vuiligheid weg te laten lopen (het is net zo ranzig als het klinkt). Ik dus met knikkende knieën naar de kaakchirurg, waar ik ergste tandartsbehandeling ooit moest verduren. Dat resulteerde in een good ol' panicattack, waarbij ik tijdens de hele behandeling moest huilen en het bloed over mijn kin voelde glijden. Daarnaast voelde ik me behandeld als een nummer en niet als een mens.
In 2012 was het weer raak. Vanaf ze zomer had ik last van hoofdpijn, niet heel erg, gewoon een beetje. Ik ging naar de dokter ging en naar een opticien (de eerste opticien maakte me meteen bang met het verhaal dat ik een cilinder had) en al had ik maar een minimale afwijking toch een bril om te kijken of het zou werken. Dat deed het niet en met kerst kwam de uitbarsting. Na de kerstdienst kreeg ik steeds meer hoofdpijn tot het punt dat ik de bron kon lokaliseren: mijn linker, boven verstandskies. Ik kon weinig meer doen dan liggen en hopen dat het over zou gaan. De eerste dag hadden we geen familieverplichtingen en kon ik rustig aan doen. Maar op de tweede kerstdag hield ik ook mijn eten niet meer binnen. We gingen voor het etentje bij mijn schoonfamilie naar de spoedeisende tandartsenhulp. Tijdens het wachten voelde ik een een golf, uhm, braaksel opkomen en net op dat moment werden we geroepen. Ik heb net de wasbak bij de wc gehaald. Heerlijkheid, net gekotst en dan iemand in je mond laten kijken...
Ze maakte foto's en ze zag het meteen: die verstandskies duwde tegen de andere kiezen en zenuwen aan, maar omdat het tweede kerstdag kon ze niks doen. Ik moest zelf de volgende dag naar de kaakchirurg bellen en zeggen dat het spoed was. Ik werd met een flinke pijnstiller weg gestuurd en ik heb nog gegeten met mijn schoonfamilie (wat godzijdank binnen bleef). De volgende dag had ik nog steeds vreselijke hoofdpijn en ik belde de kaakchirurg. Ik kreeg ene Marieke aan de lijn en nee, ze kon me niet snel helpen, want ik was niet door gewezen. Maar, maar, ik ben bij de eerste hulp geweest. Dan hadden zij je moeten door verwijzen. Dat kon niet, want het was tweede kerstdag. Niks mee te maken, 8 januari ben je de eerste. Daar lag ik dan, met vreselijke hoofdpijn en niet in staat om mijn appelmoes binnen te houden. 's Middags belde Dennis mijn eigen tandarts en na die beschrijving mocht ik meteen komen. Natuurlijk heb ik op het stoepje voor de tandarts nog even mijn resterende appelmoes uit mijn lijf gekotst. Ik kreeg een andere tandarts dan normaal en hij durfde het trekken niet aan, maar hij zou een spoedbrief regelen voor de kaakchirurg. Ik moest opstaan, maar door een hoofdpijn vlaag ging dat even niet. Door alle commotie keek mijn eigen tandarts om het hoekje en zag me zitten. Hij keek ongeveer twee tellen in mijn mond en zei: o, die jank ik er wel even uit. Ik kreeg een verdoving, de hoofdpijn verdween ook en binnen vijf minuten was die verstandskies getrokken. Echt, ik kon die man wel zoenen (lekker, met braaksel en bloed in mijn mond ;) Daarna hebben we nog gegourmet bij mijn ouders en ondanks alles voelde ik me veel beter.
De andere verstandskies boven heb ik later ook door hem laten trekken, maar onder ging echt niet. Ik heb het hem nog gesmeekt, maar deze kiezen zaten te diep en dicht op de zenuwbaan. Na mijn vorige ervaringen bij de kaakchirurg had ik er niet veel zin in, maar vanochtend was het dan zover. Strak van de zenuwen ging ik er heen: een foto, twee spuiten voor de verdoving later lag ik in die stoel en wie blijkt de assistent: Marieke! Dat stelde me niet echt gerust... Toch bleek ze wel lief: ze hebben mijn kleine panicattack weten te bezweren en me een klein beetje te kalmeren. Ik voelde me nu geen nummer. Het was geen pretje en ik achteraf moest ik flink huilen, maar het was wel beter. De verdoving is nu bijna uitgewerkt: alleen mijn tong tintelt nog, en het bloeden wordt minder. Ik kan uitzien naar het trekken van mijn laatste verstandskies 10 juli. Ja, weer bij de kaakchirurg, maar daarna hoef ik niet meer...
Aan alle tandartsangsthazen die er zijn:
als ik het kan, kunnen jullie het ook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten