Even voor de duidelijkheid: zij is heel goed. Niet iedereen kan het zoals zij...
Mijn grootvader heeft een belangrijke rol gespeeld voor raderend Nederland. Mijn moeder is in zijn voetsporen getreden. Zij heeft zelf geturnd en nu is ze trainster. Toen ik zes jaar was kon ik de L4, in die tijd het laagste niveau. Gelukkig ben ik geklommen naar de moeilijkere niveaus. In mijn tienenjaren trainde ik erg veel en hard. Ik heb in 2002 op het NK goud gewonnen met de L8 (L10 was het moeilijkst). Ik heb nog kunnen stijgen naar het hoogste niveau, maar door een polsblessure was ik gedwongen een tijd te stoppen. Daarna was het niet meer hetzelfde.
Mijn broertje en jongste zusje doen ook aan rhönrad en zij zijn allebei stukken beter dan ik ooit geweest ben. Mijn broertje mocht naar het WK in 2011 voor sprong (ik ben nu niet aan het opscheppen: het is gewoon een feit).
Ik turn nu zelf niet meer, maar ik ben ook een trainster. Samen met mijn moeder train ik twee keer in de week de selectiekinderen. Afgelopen zaterdag waren de districtswedstrijden. Dat zijn belangrijke wedstrijden, want dan kan je je plaatsen voor het NK in maart. Ik moet even eerlijk zijn: ik hou niet zo van wedstrijden. De lessen en de kinderen zijn heel leuk, maar wedstrijden... neuh. Ten eerste, je zit de hele dag in een zuurstofarme gymzaal. Ten tweede moet je vaak belachelijk vroeg opstaan. Helaas zit er geen rhönradvereniging in elk dorpje. Nee, je moet vaak naar Den Helder, Raalte, Purmerend of Naaldwijk. Deze keer moesten we naar Grou en voor de topografische leken onder ons: dat ligt in Friesland. Er zijn maar twee verenigingen in die contreien en dus zitten ze bij ons district erbij. Om op tijd op de wedstrijd te zijn, moesten we om 06:00 uur vertrekken vanaf de gymzaal en we waren 's avonds pas om 21:30 uur thuis.
Dit jaar zijn zo goed als alle kinderen een niveau omhoog gegaan. We hebben heel hard getraind, maar om eerlijk te zijn: ze waren er nog niet klaar voor. Als trainer wordt je daar behoorlijk zenuwachtig van. Over het algemeen deden ze het goed bij spiralen en sprong, maar bijna elk van hen heeft rechtuit een beetje verprutst. Ik had bijvoorbeeld vier meiden die de kniependel deden (je hangt aan je knieën aan een stang, laat je handen los en zwiept zo naar de andere kant). Ze kunnen hem! Echt! Maar geen van hen heeft hem alleen gedaan tijdens de wedstrijd. Of de reuzebrug van Daniël. Hij doet hem meestal alleen, maar afgelopen zaterdag is hij er vier keer uitgevallen. Gelukkig kon ik hem elke keer opvangen (ik heb de spierpijn om het te bewijzen ;). En toch... wat was het leuk. Het enthousiasme, doorzettingsvermogen en sportiviteit van de kinderen. Ze gunnen het elkaar zo en ze leven zo mee met een ander als iets mislukt. Wij (als trainers) vinden het belangrijk dat de kinderen hun best doen. Het kan zijn dat er dan dingen mislukken met alle spanning van zo'n dag. Daar mogen ze teleurgesteld en verdrietig over zijn, maar het is niet het eind van de wereld. Wij worden er ook niet boos over (dat zie je wel eens anders).
De groep kinderen die we nu hebben zijn een goede mix. Ze halen het beste in elkaar naar boven en dat vind ik zo mooi. Zo was er een meisje dat eigenlijk altijd naast de pot pist: ze was de eeuwige vierde. Ze heeft heel hard gewerkt afgelopen tijd en ondanks dat ze er uitviel met een rol die ze al maanden alleen kan, werd ze tweede. Later hoorde ik van een moeder dat de meisjes er op de heenweg over hadden gehad dat ze haar een medaille gunde. Ja, deze kinderen zijn bijzonder en zij maken de lessen en de wedstrijden leuk. Ik ben er trots op dat wij kinderen hebben die eerlijk en sportief zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten