13 mei 2018 is...

... moederdag. Dit is mijn tweede moederdag en eigenlijk doen we er niet zoveel aan. Dennis heeft afgelopen nacht zijn eerste slaapdienst bij zijn werk gehad en dat betekende dat ik mijn eigen ontbijt op bed moest maken. Dat vind ik niet zo erg, hoor. Het was al een fijn cadeautje dat Zoë me tot 08.25 uur heeft laten slapen. Daarna hebben we nog samen in het bed gelummeld en dat was ook heel fijn.
Na afgelopen maandag ben ik me weer bewust van geworden dat een (gezond) kindje of je eigen gezondheid niet vanzelfsprekend is. In het dagelijks leven ren je daar aan voorbij (en je hoeft er ook niet altijd bij stil te staan) tot je met je neus op de feiten word gedrukt.
Ik ging maandag naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam om in het kader van moederdag bellypaints te gaan maken. Ze hebben daar een vrijwilligersorganisatie, geleid vanuit het verpleegkundig personeel en het heet Care for all. Zij zorgen voor afleiding. En als je dagen, weken, maanden in een ziekenhuisbed moet liggen, is afleiding heel kostbaar. Zo geven ze bijvoorbeeld knutselspulletjes of een dagboekje aan hun patiënten of er komen mensen langs gewoon om met je te praten en eens in de zoveel tijd komt er een kapster langs. Ze geven je iets te doen.
Monique is een vriendin van mij van de middelbare school, lang, lang geleden. We hebben elkaar 14 jaar niet gesproken. In het najaar postte ik een foto van een bellypaint op facebook. Monique zei toen voor de grap:"Wat leuk, kan je dat niet om mijn werk komen doen?". En toen ging ik denken: Tja, waarom eigenlijk niet. Ik had nog niet helemaal door dat zij ondertussen in Rotterdam werkte, maar ook dat maakte uiteindelijk niet het verschil voor mij. En zo ging het balletje rollen.
Het was een dag van uitersten. Emma en ik zaten al heel vroeg in de trein. Het Sophia, wat vast zit aan het Erasmus, is enorm groot, dus er is een reële kans dat je verdwaald. Bij de receptie werd er gevraagd of we kwamen voor opname (misschien omdat we allebei een koffer mee hadden ;).

Tijdens het bellypainten kon je de vreugde van de vrouwen voelen. Ze waren er zo blij mee. Hun zwangerschappen zijn gecompliceerd, ze liggen daar niet voor niks, maar dit momentje was een mooi en leuk momentje. Een moment om hun zwangerschap te vieren. Een nieuw leven is zo kostbaar en kwetsbaar en dat beseffen zij als geen ander. Elke dag en week is weer één die hen dichter bij hun kindje brengt.
De sfeer was gezellig en wat helemaal leuk is: ik heb eindelijk een buik met een tweeling geschilderd! En niet één buik, maar drie buiken. Alle drie de dames krijgen een tweeling! Ik moest in mijn ontwerpen twee baby's, twee giraffes en twee vlinders verwerken in plaats van eentje. Emma heeft ook nog twee paints gemaakt en toen was de dag wel om. Het was ook heel leuk om met Monique te praten en te ontdekken wat die 14 jaar met ons gedaan heeft.
Er waren ook een paar momentjes die ik moeilijk vond: dingen die werden verteld of gewoon het besef dat ook een heleboel kindjes het niet halen. Maar het ging niet om mij, het ging om de dames. Ik kan hen niet beter maken of vertellen dat het goed komt, daar hebben we gelukkig veel beter gekwalificeerde mensen voor, waar ik enorm respect en bewondering voor heb. Ik zou dit werk niet aankunnen, maar ik ben blij dat er mensen zijn dit dat wel kunnen en willen.
Wat ik wel kan doen is een hele mooie bellypaint maken om ze vrolijkheid, ontspanning en een bijzondere ervaring te geven.

Foto's zijn gemaakt door Monique Wiendels-Bras