En dan heb je opeens drie maanden...

... een soort van vrij. Ook wel zwangerschapsverlof genoemd. Gisteren was ik precies 36 weken zwanger en ging mijn verlof in.
De afgelopen weken waren juist nog extra druk, maar woensdag heb ik (voorlopig) de laatste applicaties geschuimd, donderdag de laatste aanwijzingen gegeven op de les en vrijdag het laatste poststuk door een brievenbus geduwd. Met de post ben ik nu helemaal gestopt, maar met de lessen en natuurlijk met MaDe Creatives ga ik na 15 januari gewoon door.
Ik ben dan ook erg blij dat doorwerken tot de laatste vier weken me gewoon gelukt is. Vorige week (8 oktober) hadden we nog "even" ons jubileumconcert en ook daarvoor heb ik geknokt om mee te kunnen doen. Ik ben erg trots dat het me gelukt is. Het concert was heel leuk en erg geslaagd. Mijn favoriet was Alto's Lament (de klaagzang van de alt), waarbij ik met vier andere meiden een heerlijk lied mocht neerzetten.

Die zondag daarna had ik nog een bellypaint en het viel me mee hoe ik me voelde. Ik voelde me eigenlijk best goed. Maar dan gebeurt dat ene wat altijd gebeurt als je voorbij je doel bent: je word ziek. Mijn laatste week werken heb ik vooral snotterend doorgebracht. En ik wissel mijn activiteiten af met slapen. Bijvoorbeeld vrijdag; 's ochtends als eerst de post gedaan, daarna slapen, 's middags even naar de Ikea, daarna slapen, 's avonds wokken en rond 22.00 uur lag ik alweer te pitten.
Maar goed, met slapen is niks mis. Ik geloof ook wel dat het word aangeraden aan hoogzwangere vrouwen om 's middags te slapen ;)
Gelukkig voelde ik me gisteren en vandaag al iets beter.

Afgelopen donderdag hadden we nog een afspraak bij de verloskundige, waarbij we de liggingsecho kregen. Alles ziet er goed uit: het hoofdje ligt keurig naar beneden. Er is ook nog genoeg vruchtwater en het was leuk om ons kindje weer even te zien. Natuurlijk voel ik het elke dag (en elke dag ook harder), maar zien is toch weer anders. Hij/zij lag op zijn/haar handje te sabbelen en dat was zo lief. Mijn bloeddruk is nog steeds erg laag, dus dat is ook prima.
Aankomende zaterdag is het nog maar drie weken tot de uitgerekende datum en kan het dus veilig komen.
Maar voorlopig heb ik vrij. Genoeg tijd om te slapen, maar ook om nog wat dingen te regelen en eens dingen te doen waar je eigenlijk niet zoveel tijd voor hebt. Schilderen of zo. Komt goed, ik verzin wel wat :)

TIEN jaar...

... verder. Aankomende zaterdag is het 10-jarig jubileum concert van Pure Voice. Ik heb er super veel zin in, maar ik leef eigenlijk ook wel een beetje naar de dag na het concert.
Ik ben zaterdag namelijk 35 weken zwanger en dat gaat mij niet weerhouden om mee te doen.
Maar ik kan niet ontkennen dat het een zwaar weekend word, met vrijdag opbouwen en generale repetitie en zaterdag twee voorstellingen.
Deze week zijn we nog bezig met de laatste voorbereidingen. Ik ben erg betrokken geweest bij het organiseren en dan zijn er ook altijd last-minute taken. In elk geval heb ik vandaag het programma binnen gekregen, dus die kan afgevinkt worden. Dit soort dingen horen er allemaal bij.

Tien jaar. Ik zing ook werkelijk ook tien jaar bij Pure Voice en ik heb er heel goede vriendinnen. Als ik terugkijk heb ik een heel groot deel van mijn leven met die meiden gedeeld.
Tien jaar geleden was ik 18 jaar en haalde ik mijn eerste diploma van Onderwijsassistent.
Op mijn 19e ging ik op mezelf wonen en kreeg ik iets met Dennis.
Ik heb in die tien jaar drie studies afgerond, ben vier keer verhuisd, ben samen gaan wonen, ben getrouwd en nu is er een kindje onderweg. Daarnaast ben ik verschillende keren van haarkleur veranderd, van kledingsmaak en zelfs van cup-maat ;) Er is zoveel gebeurd, zowel grote als kleine dingen. Ik ben volwassen geworden in die tien jaar (yek).
En de meiden om me heen natuurlijk ook. Ook zij zijn gaan studeren, zijn uit huis gegaan, hebben een baan, een partner en hun eigen toekomstdromen.
En in die tien jaar ben ik (bijna) elke woensdag trouw, in weer en wind, naar zang gegaan.
Op naar de volgende tien jaar, eens kijken wat dat mij zal brengen...