… verkering vandaag 😜. Dertien jaar geleden was het heel koud en er lag zelfs sneeuw (echt, waar, ik herinner me dit heel goed). Dennis en ik waren buiten aan het kletsen. Ik had net gedanst (een bevlieging, ik ben niet zo heel goed in dansen) en ik had een dunne dansbroek aan. Ik had het heel koud! Dennis’ auto had stoelverwarming, dus we verhuisden daarheen om verder te kletsen.
Dat was het.
Dat was de start van deze relatie.
Ik leerde al vrij snel zijn ouders kennen. Zijn moeder wilde
meteen een foto maken (onze eerste foto samen, super awkward 😉).
De tweede ontmoeting daar was meteen een familiefeest, want Sjanie en Edwin
vierden dat ze 25 jaar waren getrouwd (volgens mij, ik weet het niet meer
zeker). Ik kwam daar binnen en Dennis zat ergens achterin de tuin. Voor degene
die dat niet weten: Dennis zijn familie is megagroot. Geen geintje, zo
ontzettend veel mensen, ik weet na dertien jaar nog steeds niet alle namen. Ik
kom daar binnen en Dennis is dus nergens te bekennen. Sjanie nam me gelukkig op
sleeptouw en stelde me aan iedereen voor (ik had toen beter op moeten letten,
misschien had ik dan wel de namen onthouden). Maar super ongemakkelijk en
spannend dus.
Na ongeveer een jaar gingen we samenwonen. Ik kwam vanuit
mijn studentenhuis. Ik ben met hem drie keer verhuisd.
Wij gingen beide nog naar school, ik in Arnhem en Dennis in
Nijmegen. Als hij terug naar huis kwam, stapte hij uit in Arnhem en kwam hij me
ophalen. Soms was ik nog niet eens klaar met mijn projecten, maar dan kwam hij
me gewoon helpen. Hij was ook vaak mijn slachtoffer met make-ups (nog steeds,
als de gelegenheid zich voor doet).
We studeerde in hetzelfde jaar af, maar daarna ging ik nog
vier jaar verder studeren aan de kunstacademie. Nu kregen we weer hele andere
creatieve projecten. Hij was niet zo vaak meer mijn slachtoffer, maar hij moest
andere dingen accepteren. Zoals dat mijn werkkamer nog voller kwam te liggen
met materialen of dat ik per ongeluk het tapijt in de woonkamer oranje had
gesprayed in een bepaalde hoek (en echt niet dat ik dat er nog uit kreeg).
Ons tweede huisje hebben we vol bonte kleuren geschilderd,
want je hebt nog alle tijd om “oud en saai” te zijn, haha. We zijn ondertussen
iets gematigder geworden, maar nog steeds hou ik wel van kleur en patronen.
Vlak voor mij afstuderen, kochten we een huisje en gingen we
verhuizen. Een paar maanden daarna zijn we getrouwd. Ik begon mijn eigen
bedrijf en Dennis is niks anders dan een steunpilaar geweest. Altijd heeft hij
mij gesteund, getroost of een schop onder mijn kont gegeven.
In 2016 kwam Zoë en in 2020 Liv (toch wel één van de betere
dingen die uit 2020 kwam). Daarmee is ons gezin compleet. Dat was ook weer hele
nieuwe fase; het papa en mama zijn. Volgens mij doen we het best goed. Dennis
is een fantastische papa. Grappig, ondernemend, vol malligheden, maar wel
duidelijk. Hij heeft er echt feeling voor.
Kortom, we hebben al een hele reis erop zitten wij met ons
tweeën en we kijken door naar nog meer mooie dingen. Love you!
